Tinariwen - Imidiwan: Companions
Een paar jaar geleden las ik in een Engels muziektijdschrift voor het eerst iets over Tinariwen. Het was een verhaal dat zich liet lezen als een spannend jongensboek, want een uit voormalige Tuareg guerrillastrijders samengestelde band die vanuit de Sahara muziek maakt die invloeden van Led Zeppelin en Santana combineert met uiteenlopende soorten Afrikaanse muziek, klonk bijna te mooi om waar te zijn. De muziek van de band kon na zo’n mooi verhaal eigenlijk alleen maar tegenvallen, maar deed dit geen moment. Na twee buitengewoon opwindende platen viel het twee jaar geleden verschenen Aman Iman: Water Is Life me eerlijk gezegd wat tegen. De plaat klonk net wat gepolijster dan zijn voorgangers, waardoor de muziek van Tinariwen opeens een stuk minder magisch klonk dan op de eerste twee platen van de band. Kennelijk was de band zelf ook niet helemaal tevreden met het resultaat, want het nu verschenen Imidiwan: Companions moet gezien worden als een back to basics plaat. Tinariwen trok voor haar vierde plaat naar een afgelegen oase in de woestijn en nam de plaat vervolgens op met eenvoudige middelen en zonder al teveel productionele poespas. Imidiwan: Companions ligt in muzikaal opzicht daarom in het verlengde van het debuut van de band (The Radio Tisdas Sessions uit 2001) en laat muziek horen die invloeden uit de rockmuziek uit de jaren 70 (Santana, Led Zeppelin, Jimi Hendrix) overgiet met een mengsel van woestijnzand en Mali blues. Het geluid van de band is inmiddels bekend, waardoor de verrassing er wel wat af is, maar toch is ook Imidiwan: Companions weer een bezwerende plaat die vreemde dingen met je doet. Een plaat die muziek laat horen die herinnert aan vervlogen tijden, maar die je tegelijkertijd klanken voorschotelt die je nog niet eerder gehoord hebt. Imidiwan: Companions is een stuk beter dan zijn voorganger en laat horen dat Tinariwen de juiste weg weer heeft gevonden. Een hele mooie plaat van een nog altijd volstrekt unieke band. Erwin Zijleman
Een paar jaar geleden las ik in een Engels muziektijdschrift voor het eerst iets over Tinariwen. Het was een verhaal dat zich liet lezen als een spannend jongensboek, want een uit voormalige Tuareg guerrillastrijders samengestelde band die vanuit de Sahara muziek maakt die invloeden van Led Zeppelin en Santana combineert met uiteenlopende soorten Afrikaanse muziek, klonk bijna te mooi om waar te zijn. De muziek van de band kon na zo’n mooi verhaal eigenlijk alleen maar tegenvallen, maar deed dit geen moment. Na twee buitengewoon opwindende platen viel het twee jaar geleden verschenen Aman Iman: Water Is Life me eerlijk gezegd wat tegen. De plaat klonk net wat gepolijster dan zijn voorgangers, waardoor de muziek van Tinariwen opeens een stuk minder magisch klonk dan op de eerste twee platen van de band. Kennelijk was de band zelf ook niet helemaal tevreden met het resultaat, want het nu verschenen Imidiwan: Companions moet gezien worden als een back to basics plaat. Tinariwen trok voor haar vierde plaat naar een afgelegen oase in de woestijn en nam de plaat vervolgens op met eenvoudige middelen en zonder al teveel productionele poespas. Imidiwan: Companions ligt in muzikaal opzicht daarom in het verlengde van het debuut van de band (The Radio Tisdas Sessions uit 2001) en laat muziek horen die invloeden uit de rockmuziek uit de jaren 70 (Santana, Led Zeppelin, Jimi Hendrix) overgiet met een mengsel van woestijnzand en Mali blues. Het geluid van de band is inmiddels bekend, waardoor de verrassing er wel wat af is, maar toch is ook Imidiwan: Companions weer een bezwerende plaat die vreemde dingen met je doet. Een plaat die muziek laat horen die herinnert aan vervlogen tijden, maar die je tegelijkertijd klanken voorschotelt die je nog niet eerder gehoord hebt. Imidiwan: Companions is een stuk beter dan zijn voorganger en laat horen dat Tinariwen de juiste weg weer heeft gevonden. Een hele mooie plaat van een nog altijd volstrekt unieke band. Erwin Zijleman