Field Music - Field Music (Measure)
Het uit het Engelse Sunderland afkomstige Field Music debuteerde vijf jaar geleden met een briljante titelloze plaat. Het was een plaat die me meer dan eens deed denken aan het werk van XTC; deels vanwege de muziek en deels vanwege het met XTC gedeelde vermogen om voort te bouwen op muziek uit een ver verleden (vooral The Beatles en The Beach Boys; overigens ook de grote voorbeelden van XTC), maar toch vernieuwend te klinken. Twee jaar na het debuut verscheen het misschien iets minder verrassende, maar wat mij betreft nog mooiere Tones Of Town; wederom een plaat met briljant gearrangeerde en uit vele lagen bestaande popmuziek. De afgelopen jaren hebben we, mede door de soloprojecten van David en Peter Brewis, niet heel veel van Field Music gehoord, wat overigens wel een hele sterke plaat van het soloproject van Peter Brewis, The Week That Was, opleverde. In 2010 focust iedereen zich gelukkig weer op Field Music, wat direct in het begin van het jaar Field Music (Measure) oplevert. Om maar met de deur in huis te vallen: Field Music (Measure) is geen makkelijke plaat. De derde plaat van Field Music bevat maar liefst 20 songs en een veelvoud aan goede ideeën. Field Music (Measure) biedt ruim 5 kwartier muziek die niet altijd even makkelijk te doorgronden is, waardoor het even duurt voordat het kwartje valt. Als dit kwartje eenmaal is gevallen blijkt dat Field Music niet alleen over iedere noot heeft nagedacht, maar dat ook iedere noot klopt. Ook op haar derde plaat citeert Field Music stevig uit de catalogus van The Beatles, The Beach Boys en XTC, maar tegelijkertijd maakt de band weer muziek zoals alleen Field Music die kan maken. In eerste instantie vond ik Field Music (Measure) teveel van het goede en pikte ik er de bijzondere momenten uit, maar inmiddels is het een plaat die ik van kop tot staart kan beluisteren. Het is een plaat die me nog altijd blijft verbazen, maar die inmiddels ook al een aantal songs bevat die ik niet meer wil missen en dit aantal groeit. Field Music (Measure) is een bijzonder gevarieerde plaat die opvalt door de rijke instrumentatie en de soms overvolle maar altijd smaakvolle arrangementen. Het is ook een plaat die alle kanten op schiet. Field Music kan op haar derde plaat uit de voeten met lichtvoetige en puntige indiepop, maar weet ook raad met zweverige psychedelica, complexe free-jazz en progrock en dromerige ambient. Muziek die ook meer dan eens raakt aan die van Talk Talk en Paul McCartney's Wings, maar tegelijkertijd weer zo anders is dat iedere vergelijking zinloos is. Het is zoals eerder gezegd muziek die zich maar moeilijk laat vangen, maar als dit eenmaal is gelukt is het muziek om op te sluiten in een kooitje en te koesteren. Field Music (Measure) is een vijf kwartier durende luistertrip die steeds meer vorm en structuur krijgt. Ik heb de plaat inmiddels vaak genoeg om te kunnen concluderen dat Field Music een briljante plaat heeft gemaakt. Het is een plaat die nog wel even als “onbegrepen” in de boeken zal staan, maar uiteindelijk terecht als meesterwerk zal worden bestempeld. Een bijzonder fascinerende plaat vol groeipotentie. Erwin Zijleman
Het uit het Engelse Sunderland afkomstige Field Music debuteerde vijf jaar geleden met een briljante titelloze plaat. Het was een plaat die me meer dan eens deed denken aan het werk van XTC; deels vanwege de muziek en deels vanwege het met XTC gedeelde vermogen om voort te bouwen op muziek uit een ver verleden (vooral The Beatles en The Beach Boys; overigens ook de grote voorbeelden van XTC), maar toch vernieuwend te klinken. Twee jaar na het debuut verscheen het misschien iets minder verrassende, maar wat mij betreft nog mooiere Tones Of Town; wederom een plaat met briljant gearrangeerde en uit vele lagen bestaande popmuziek. De afgelopen jaren hebben we, mede door de soloprojecten van David en Peter Brewis, niet heel veel van Field Music gehoord, wat overigens wel een hele sterke plaat van het soloproject van Peter Brewis, The Week That Was, opleverde. In 2010 focust iedereen zich gelukkig weer op Field Music, wat direct in het begin van het jaar Field Music (Measure) oplevert. Om maar met de deur in huis te vallen: Field Music (Measure) is geen makkelijke plaat. De derde plaat van Field Music bevat maar liefst 20 songs en een veelvoud aan goede ideeën. Field Music (Measure) biedt ruim 5 kwartier muziek die niet altijd even makkelijk te doorgronden is, waardoor het even duurt voordat het kwartje valt. Als dit kwartje eenmaal is gevallen blijkt dat Field Music niet alleen over iedere noot heeft nagedacht, maar dat ook iedere noot klopt. Ook op haar derde plaat citeert Field Music stevig uit de catalogus van The Beatles, The Beach Boys en XTC, maar tegelijkertijd maakt de band weer muziek zoals alleen Field Music die kan maken. In eerste instantie vond ik Field Music (Measure) teveel van het goede en pikte ik er de bijzondere momenten uit, maar inmiddels is het een plaat die ik van kop tot staart kan beluisteren. Het is een plaat die me nog altijd blijft verbazen, maar die inmiddels ook al een aantal songs bevat die ik niet meer wil missen en dit aantal groeit. Field Music (Measure) is een bijzonder gevarieerde plaat die opvalt door de rijke instrumentatie en de soms overvolle maar altijd smaakvolle arrangementen. Het is ook een plaat die alle kanten op schiet. Field Music kan op haar derde plaat uit de voeten met lichtvoetige en puntige indiepop, maar weet ook raad met zweverige psychedelica, complexe free-jazz en progrock en dromerige ambient. Muziek die ook meer dan eens raakt aan die van Talk Talk en Paul McCartney's Wings, maar tegelijkertijd weer zo anders is dat iedere vergelijking zinloos is. Het is zoals eerder gezegd muziek die zich maar moeilijk laat vangen, maar als dit eenmaal is gelukt is het muziek om op te sluiten in een kooitje en te koesteren. Field Music (Measure) is een vijf kwartier durende luistertrip die steeds meer vorm en structuur krijgt. Ik heb de plaat inmiddels vaak genoeg om te kunnen concluderen dat Field Music een briljante plaat heeft gemaakt. Het is een plaat die nog wel even als “onbegrepen” in de boeken zal staan, maar uiteindelijk terecht als meesterwerk zal worden bestempeld. Een bijzonder fascinerende plaat vol groeipotentie. Erwin Zijleman