Retribution Gospel Choir - 2
Retribution Gospel Choir begon een jaar of vijf geleden als een uit de hand gelopen hobby van Mark Kozelek (ex Red House Painters en briljant vertolker van AC/DC songs op zijn soloplaten) en Alan Sparhawk (sinds jaar en dag voorman van Low). Beiden hadden een naam opgebouwd met zich langzaam voortslepende en over het algemeen ingetogen en soms bijna verstilde muziek, maar tapten met Retribution Gospel Choir, dat live vooral deed denken aan Neil Young’s Crazy Horse, uit een heel ander vaatje. Toen in 2008 het titelloze debuut van Retribution Gospel Choir verscheen, had Kozelek de band al verlaten, al draafde hij nog wel op als producer. Inmiddels zijn we twee jaar verder en ligt de tweede plaat van Retribution Gospel Choir in de winkel, 2. De band, die inmiddels bestaat uit twee van de drie leden van Low en waarin inmiddels geen enkele rol meer is weggelegd voor Mark Kozelek, maakt nog altijd muziek die, zeker op het eerste gehoor, ver is verwijderd van de slowcore van de band uit Duluth, Minnesota. Ook op 2 maakt Retribution Gospel Choir vooral lekker stevige rockmuziek, die meer dan eens doet denken aan een op stoom geraakte Crazy Horse, maar ook raakvlakken heeft met het werk van Led Zeppelin. Dankzij het spetterende gitaarwerk van Alan Sparhawk, het bij vlagen complexe drumwerk van Eric Pollard en het over het algemeen hoge tempo van de muziek, lijkt Retribution Gospel Choir helemaal niets te maken hebben met Low, maar als je goed luistert zijn er toch ook wel raakvlakken. Het stemgeluid van Alan Sparhawk ligt als raakvlak nog voor de hand, maar voor overeenkomstige songstructuren vol repeterende elementen moet je beter luisteren. Waar de muziek van Low de indruk wekt dat over iedere noot is nagedacht, lijkt Retribution Gospel Choir uiteindelijk toch vooral bedoeld voor het losjes spelen van lekkere rauwe rockmuziek. Retribution Gospel Choir is daarom waarschijnlijk niet veel meer dan een uitlaatklep voor Alan Sparhawk’s wilde haren, maar is dat erg? Waar zijn gitaarwerk bij Low in dienst staat van de lang uitgesponnen muziek, mag hij zich binnen Retribution Gospel Choir volledig laten gaan, wat zo nu en dan geweldige muziek oplevert. Zo lang het niet ten koste gaat van de productiviteit van Low lijkt dit me een klassieke win-win situatie, zeker wanneer Retribution Gospel Choir het hoge niveau van 2 in de toekomst weet vast te houden. Erwin Zijleman
Retribution Gospel Choir begon een jaar of vijf geleden als een uit de hand gelopen hobby van Mark Kozelek (ex Red House Painters en briljant vertolker van AC/DC songs op zijn soloplaten) en Alan Sparhawk (sinds jaar en dag voorman van Low). Beiden hadden een naam opgebouwd met zich langzaam voortslepende en over het algemeen ingetogen en soms bijna verstilde muziek, maar tapten met Retribution Gospel Choir, dat live vooral deed denken aan Neil Young’s Crazy Horse, uit een heel ander vaatje. Toen in 2008 het titelloze debuut van Retribution Gospel Choir verscheen, had Kozelek de band al verlaten, al draafde hij nog wel op als producer. Inmiddels zijn we twee jaar verder en ligt de tweede plaat van Retribution Gospel Choir in de winkel, 2. De band, die inmiddels bestaat uit twee van de drie leden van Low en waarin inmiddels geen enkele rol meer is weggelegd voor Mark Kozelek, maakt nog altijd muziek die, zeker op het eerste gehoor, ver is verwijderd van de slowcore van de band uit Duluth, Minnesota. Ook op 2 maakt Retribution Gospel Choir vooral lekker stevige rockmuziek, die meer dan eens doet denken aan een op stoom geraakte Crazy Horse, maar ook raakvlakken heeft met het werk van Led Zeppelin. Dankzij het spetterende gitaarwerk van Alan Sparhawk, het bij vlagen complexe drumwerk van Eric Pollard en het over het algemeen hoge tempo van de muziek, lijkt Retribution Gospel Choir helemaal niets te maken hebben met Low, maar als je goed luistert zijn er toch ook wel raakvlakken. Het stemgeluid van Alan Sparhawk ligt als raakvlak nog voor de hand, maar voor overeenkomstige songstructuren vol repeterende elementen moet je beter luisteren. Waar de muziek van Low de indruk wekt dat over iedere noot is nagedacht, lijkt Retribution Gospel Choir uiteindelijk toch vooral bedoeld voor het losjes spelen van lekkere rauwe rockmuziek. Retribution Gospel Choir is daarom waarschijnlijk niet veel meer dan een uitlaatklep voor Alan Sparhawk’s wilde haren, maar is dat erg? Waar zijn gitaarwerk bij Low in dienst staat van de lang uitgesponnen muziek, mag hij zich binnen Retribution Gospel Choir volledig laten gaan, wat zo nu en dan geweldige muziek oplevert. Zo lang het niet ten koste gaat van de productiviteit van Low lijkt dit me een klassieke win-win situatie, zeker wanneer Retribution Gospel Choir het hoge niveau van 2 in de toekomst weet vast te houden. Erwin Zijleman