Juliana Hatfield - Peace & Love
Juliana Hatfield dook aan het eind van de jaren 80 op als frontvrouw van het uit Boston afkomstige trio Blake Babies. De band maakte een aantal prima platen met alternatieve gitaarpop zoals die ook door bijvoorbeeld Throwing Muses werd gemaakt, maar brak eigenlijk nooit echt door. Sinds het begin van de jaren 90 maakt Juliana Hatfield soloplaten en inmiddels heeft ze er een stuk of tien op haar naam staan. Persoonlijk ben ik altijd zeer gecharmeerd geweest van de soloplaten van Juliana Hatfield, waarvan het uit 1992 stammende Hey Babe misschien wel de beste en in ieder geval de meest toegankelijke is, maar buiten de Verenigde Staten hebben de platen helaas nooit veel aandacht gekregen. Dat is moeilijk te begrijpen want Juliana Hatfield maakt inmiddels al een jaar of 18 frisse en aanstekelijke popliedjes, die opvallen door onweerstaanbare gitaaarriffs, honingzoete melodieën en haar verleidelijke en vaak wat meisjesachtige vocalen. De afgelopen jaren steekt Juliana Hatfield in de vorm van haar leven, wat heeft geresulteerd in drie werkelijk fantastische platen: In Exile Deo (2004), Made In China (2005) en How To Walk Away (2008). Op deze platen maakte Juliana Hatfield wat minder lichtvoetige en voller klinkende muziek dan op haar eerdere platen, al blijft het muziek die sprankelt, zelfs als het gaat om muziek op een waar breakup album als How To Walk Away. Het zijn helaas platen die in Nederland totaal geen aandacht kregen en ook over Juliana Hatfield’s nieuwe plaat, Peace & Love, hoor ik tot dusver niemand. Het is onbegrijpelijk en doodzonde, want ook Peace & Love is weer een verbluffend goede plaat. Vergeleken met het uitgesproken en vol klinkende How To Walk Away, is Peace & Love een sobere en behoorlijk ingetogen plaat. Waar Juliana Hatfield op How To Walk Away nog midden in een liefdesbreuk zat, is ze op Peace & Love weer in iets rustiger vaarwater gekomen, overigens zonder dat alle ellende voorbij of vergeten is. Op Peace & Love bespeelt Juliana Hatfield zelf alle instrumenten en kiest ze voor een sober en grotendeels akoestisch geluid. Het lijken simpele songs die de Amerikaanse ons dit keer voorschotelt, maar het zijn wel songs die iets met je doen. Het zijn bovendien songs die alleen maar aan kracht winnen naarmate je ze vaker hoort. Met Peace & Love slaat Juliana Hatfield weer een net iets andere weg in, maar houdt ze het torenhoge niveau van de platen die ze de afgelopen jaren heeft uitgebracht moeiteloos vast. Het is de zoveelste prachtplaat van een helaas zeer ondergewaardeerde singer-songwriter. Erwin Zijleman
Juliana Hatfield dook aan het eind van de jaren 80 op als frontvrouw van het uit Boston afkomstige trio Blake Babies. De band maakte een aantal prima platen met alternatieve gitaarpop zoals die ook door bijvoorbeeld Throwing Muses werd gemaakt, maar brak eigenlijk nooit echt door. Sinds het begin van de jaren 90 maakt Juliana Hatfield soloplaten en inmiddels heeft ze er een stuk of tien op haar naam staan. Persoonlijk ben ik altijd zeer gecharmeerd geweest van de soloplaten van Juliana Hatfield, waarvan het uit 1992 stammende Hey Babe misschien wel de beste en in ieder geval de meest toegankelijke is, maar buiten de Verenigde Staten hebben de platen helaas nooit veel aandacht gekregen. Dat is moeilijk te begrijpen want Juliana Hatfield maakt inmiddels al een jaar of 18 frisse en aanstekelijke popliedjes, die opvallen door onweerstaanbare gitaaarriffs, honingzoete melodieën en haar verleidelijke en vaak wat meisjesachtige vocalen. De afgelopen jaren steekt Juliana Hatfield in de vorm van haar leven, wat heeft geresulteerd in drie werkelijk fantastische platen: In Exile Deo (2004), Made In China (2005) en How To Walk Away (2008). Op deze platen maakte Juliana Hatfield wat minder lichtvoetige en voller klinkende muziek dan op haar eerdere platen, al blijft het muziek die sprankelt, zelfs als het gaat om muziek op een waar breakup album als How To Walk Away. Het zijn helaas platen die in Nederland totaal geen aandacht kregen en ook over Juliana Hatfield’s nieuwe plaat, Peace & Love, hoor ik tot dusver niemand. Het is onbegrijpelijk en doodzonde, want ook Peace & Love is weer een verbluffend goede plaat. Vergeleken met het uitgesproken en vol klinkende How To Walk Away, is Peace & Love een sobere en behoorlijk ingetogen plaat. Waar Juliana Hatfield op How To Walk Away nog midden in een liefdesbreuk zat, is ze op Peace & Love weer in iets rustiger vaarwater gekomen, overigens zonder dat alle ellende voorbij of vergeten is. Op Peace & Love bespeelt Juliana Hatfield zelf alle instrumenten en kiest ze voor een sober en grotendeels akoestisch geluid. Het lijken simpele songs die de Amerikaanse ons dit keer voorschotelt, maar het zijn wel songs die iets met je doen. Het zijn bovendien songs die alleen maar aan kracht winnen naarmate je ze vaker hoort. Met Peace & Love slaat Juliana Hatfield weer een net iets andere weg in, maar houdt ze het torenhoge niveau van de platen die ze de afgelopen jaren heeft uitgebracht moeiteloos vast. Het is de zoveelste prachtplaat van een helaas zeer ondergewaardeerde singer-songwriter. Erwin Zijleman