Kurt Vile - Smoke Ring For My Halo

Ze zijn er weer: de jaarlijstjes. Velen zoeken in de jaarlijstjes van anderen vooral naar bevestiging van de eigen smaak, maar ik gebruik ze vooral om de krenten die ik om wat voor reden dan ook niet uit de pop heb gevist alsnog naar de oppervlakte te brengen. Dit jaar valt de oogst tot dusver wat tegen. De gerenommeerde Britse muziektijdschriften Mojo en Uncut zijn normaal gesproken goed voor een handvol bijna vergeten parels, maar dit jaar blijft de teller vooralsnog steken bij slechts één plaat. Het is wel een hele mooie. Smoke Ring For My Halo van Kurt Vile, want daar gaat het om, heeft maanden op de stapel gelegen, maar kwam er tot de interventie van Mojo en Uncut (in beide jaarlijstjes haalde Kurt Vile de top 15) niet af. Kurt Vile liet een paar jaar geleden voor het eerst van zich horen als oprichter van de band The War On Drugs (die deze BLOG dit jaar al wel haalde), maar maakt sinds 2008 soloplaten. Smoke Ring For My Halo is de beste van het stel en wat mij betreft een zeer terechte jaarlijstjesplaat. Zijn voormalige band The War On Drugs pakte eerder dit jaar nog behoorlijk stevig uit, maar de muziek van Kurt Vile is behoorlijk ingetogen. Vile is een groot bewonderaar van Bob Dylan en dat hoor je, maar Bob Dylan is zeker niet de enige naam die opduikt bij beluistering van Smoke Ring For My Halo. De zang van Kurt Vile doet af en toe wel wat denken aan Lou Reed, terwijl zijn constant naar de voorgrond tredende gitaarspel herinnert aan bands als Dinosaur Jr. en Sebadoh. Kurt Vile nam zijn eerste platen zelf op en creëerde op deze platen een lo-fi achtig geluid. De lo-fi is niet helemaal verdwenen uit de muziek van Kurt Vile, maar over het algemeen genomen laat het in een echte studio opgenomen Smoke Ring For My Halo toch uitgewerkte en voldragen popliedjes horen. De plaat heeft door de dromerige zang van Kurt Vile en het breed uitwaaiende gitaarspel een bijna psychedelische sfeer, wat de plaat een bijna hypnotiserende uitwerking geeft. Hoogtepunt van de plaat is wat mij betreft het prachtige duet met Meg Baird (op wiens eveneens totaal genegeerde plaat ik volgende week terug kom), maar alle andere songs op de plaat doen hier nauwelijks voor onder. Ik kan me wel voor mijn kop slaan dat ik Smoke Ring For My Halo eerder dit jaar op de stapel heb laten liggen, maar in plaats hiervan kan ik ook gewoon genieten van de psychedelische lo-fi folk van Kurt Vile. En ik ben nog op tijd voor mijn eigen jaarlijstje ook. Erwin Zijleman