The Real Tuesday Weld - The Last Werewolf

Het zijn geen makkelijke platen die de Britse band The Real Tuesday Weld maakt. De band rond singer-songwriter Stephen Coates heeft inmiddels een stuk of zeven platen op haar naam staan, maar is ondanks de vele warme aanbevelingen door de critici de cultstatus nooit ontgroeid. Ik beet me zelf ooit eens vast in de derde plaat van de band, het in 2004 verschenen I, Lucifer, en heb daar geen seconde spijt van gehad. Desondanks heb ik de platen die The Real Tuesday Weld sindsdien heeft uitgebracht gemist en ben ik pas weer aangehaakt bij het onlangs verschenen The Last Werewolf. I, Lucifer was een conceptplaat gebaseerd op een boek van Glen Duncan over de terugkeer van de duivel op aarde en liet muziek horen die varieerde van grotesk cabaret uit de jaren 30 tot de muziek die Tom Waits maakte voor hij zich vergreep aan potten en pannen en van zwoele 70s filmmuziek tot kille 90s synthpop. Voor The Last Werewolf koos The Real Tuesday Weld wederom de samenwerking met Glen Duncan. Dit heeft geleid tot een volgend conceptalbum, waarin dit keer niet de duivel maar een 200 jaar oude weerwolf met zelfmoordneigingen centraal staat. De plaat heeft als ondertitel A Soundtrack en laat zich inderdaad beluisteren als muziek bij een film, maar deze film is voor zover ik weer nog niet gemaakt. In thematisch opzicht is The Last Werewolf net wat minder ambitieus dan I, Lucifer, maar in muzikaal opzicht is de nieuwe plaat van The Real Tuesday Weld juist een stuk ambitieuzer. Voor The Last Werewolf werden een aantal gastmuzikanten opgetrommeld, onder wie The Puppini Sisters, Piney Gir en Pinkie Maclure (die in een ver verleden een aantal bijzonder fascinerende platen maakte) en werd gekozen voor een collectie songs die werkelijk alle kanten op schiet. The Last Werewolf wordt hier een daar een rockopera genoemd, maar wijkt zo af van de rockopera’s die ik ken dat ik dit etiket eigenlijk niet vind passen. Net als op I, Lucifer is The Last Werewolf beïnvloedt door stokoud cabaret, de muziek van Tom Waits, Franse filmmuziek en moderne synthpop, maar de nieuwe plaat van The Real Tuesday Weld voegt hier nog de nodige invloeden aan toe, waaronder met name invloeden uit de jazz, soul, dance, triphop en chamber pop. The Last Werewolf springt zo van de hak op de tak dat ik me afvraag of het boek van Glen Ducan ook maar enigszins leesbaar is. Ook in muzikaal opzicht ben ik de draad wel eens kwijt of weet ik niet hoe snel ik naar de volgende track moet springen, maar hier staan flink wat tracks die juist zeer de moeite waard zijn tegenover. The Real Tuesday Weld laat op The Last Werewolf nog maar eens horen dat het heel wat trucjes beheerst en de meeste nog verdomd goed ook. Het levert een avontuurlijke plaat op met alle kleuren van de regenboog en voor elke smaakpapil wat lekkers. Dat de plaat ook wel wat diepe dalen bevat neem ik graag voor lief; dat hoort nu eenmaal bij de hoge pieken die op The Last Werewolf ook ruim voorhanden zijn. Erwin Zijleman