Rihanna - Talk That Talk

Er wordt hier en daar wel wat geklaagd over de winterslaap van de muziekindustrie in december, maar persoonlijk heb ik er geen moeite mee en vind ik het stiekem zelfs wel lekker. Een paar weken zonder stapels nieuwe releases maakt het makkelijker om de balans op te maken, een enkele ten onrechte vergeten plaat alsnog op te pikken en eens te luisteren naar muziek die je normaal gesproken links laat liggen. Zo heb ik me de afgelopen weken eindelijk eens kunnen verdiepen in de muziek van Rihanna. De Amerikaanse superster was de afgelopen dagen in het nieuws door haar (terechte) aanval op een Nederlands vrouwenblad dat Rihanna op verwerpelijke wijze in een hokje probeerde te duwen, maar ook Rihanna’s nieuwe plaat Talk That Talk had de laatste weken niet over aandacht te klagen. Ik heb Rihanna de afgelopen jaren in meerdere niets aan de fantasie over latende outfits gezien op de verschillende nieuwssites, maar kende haar muziek, buiten een enkele single, eigenlijk nauwelijks. Rihanna is de afgelopen jaren opvallend productief geweest met zes cd’s in zes jaar. Ik heb ze inmiddels allemaal gehoord en ben toch wel onder de indruk van de muziek van de Amerikaanse, al opereert ze in genres waar ik normaal gesproken niet echt warm voor loop. Talk That Talk is van de platen die Rihanna heeft uitgebracht zeker niet de beste. Met name Good Girl Gone Bad uit 2007 en Rated R uit 2009 zijn op vrijwel alle fronten beter dan haar nieuwe plaat en ook het vorig jaar verschenen Loud spreekt me veel meer aan dan Talk That Talk. Vergeleken met haar vorige platen wordt de muziek van Rihanna op Talk That Talk keurig binnen de lijntjes gekleurd en overheerst de elektronische danspop. Dat is jammer, want er zijn meer genres die Rihanna beheerst en wat mij betreft komt ze zelfs beter tot haar recht wanneer ze de wel erg gelikte danspop met een vleugje hiphop wat vaker links laat liggen. Luister naar Loud en je begrijpt precies wat ik bedoel. Desondanks is Talk That Talk zeker geen slechte plaat. De productie is  glad en gelikt, maar wel van hoog niveau en hetzelfde geldt voor de zang van Rihanna. Zowel de uptempo songs als de ballads op de plaat zijn vrijwel zonder uitzondering snelle verleiders die niet uitblinken door diepgang, maar wel doen wat ze moeten doen: vermaken. Vergelijk Talk That Talk maar met een schaaltje bitterballen. Het ziet er aantrekkelijk uit en het smaakt geweldig, maar je kunt je maag er niet mee vullen en moet ook geen tweede schaaltje bestellen. Wanneer ik de vergelijking met het schaaltje bitterballen nog even doortrek, kan ik iedereen die benieuwd is naar deze plaat adviseren om voor de luxe versie van de plaat te gaan. Deze is niet alleen voorzien van een smaakvoller hoesje, maar bevat bovendien wat extra tracks die kunnen worden gezien als de noodzakelijke mosterd bij de bitterballen. In deze tracks laat Rihanna al beter horen wat ze kan, al komt ze nog veel beter tot haar recht op veel gevarieerdere snackschotels Loud, Rated R en Good Girl Gone Bad. Rihanna serveert de snelle vette hap. Daar moet je niet teveel van eten, maar soms is het wel erg lekker. Erwin Zijleman