Dave Alvin - Eleven Eleven

Het legendarische alt-country tijdschrift No Depression is inmiddels al ruim drieënhalf jaar ter ziele, maar gelukkig is de No Depression website (http://www.nodepression.com/) nog altijd springlevend. In de No Depression jaarlijst over 2011 trof ik vooral (oude) bekenden aan, maar de laatste soloplaat van Dave Alvin is me het afgelopen jaar ontgaan. Dave Alvin dook aan het begin van de jaren 80 op met zijn band The Blasters, maar maakt volgend jaar al weer 25 jaar soloplaten. Over het ruime dozijn soloplaten dat de Amerikaan inmiddels heeft afgeleverd kan ik heel kort zijn: ze zijn allemaal bovengemiddeld goed. Dat geldt ook voor het eerder dit jaar verschenen Eleven Eleven, dat niet heel veel afwijkt van vrijwel al zijn andere platen. Als ik een plaat van Dave Alvin op zet ben ik onmiddellijk overtuigd van zijn kwaliteiten, maar echt hangen blijven de meeste van zijn platen tot dusver niet. Dat heeft alles te maken met het soort muziek dat Dave Alvin maakt. De muziek van Dave Alvin valt voor het overgrote deel in de categorie oerdegelijke Amerikaanse rootsmuziek, waarbij gezegd moet worden dat Alvin in alle hoeken van het genre uitstekend uit de voeten kan. Ik heb Amerikaanse rootsmuziek echter bij voorkeur net iets spannender, waardoor ik de plaat die Alvin een paar jaar geleden maakte met een aantal zangeressen (Dave Alvin & The Guilty Women) er wel uit pikte maar de meeste van zijn soloplaten niet. Ik heb bij beluistering van Eleven Eleven het advies van No Depression om je te laten meevoeren door de indrukwekkende verhalen die Dave Alvin vertelt ter harte genomen en dat heeft geholpen. Op het eerste gehoor klinkt ook Eleven Eleven weer oerdegelijk, maar wanneer Dave Alvin je eenmaal te pakken heeft met zijn nieuwe plaat begint deze aan een indrukwekkend groeiproces. Ook op Eleven Eleven is Dave Alvin weer van vele markten thuis. De plaat bevat een aantal ingetogen folk- en countrysongs, maar pakt ook uit met lekker stevige bluesy rocksongs, waarin Dave Alvin goed laat horen hoe goed hij uit de voeten kan op de elektrische gitaar. Net als al zijn andere soloplaten illustreert Eleven Eleven op imponerende wijze het vakmanschap van Dave Alvin, maar meer dan in het verleden weet hij me ook te raken met zijn doorleefde stemgeluid en ambachtelijke songs die ergens over gaan. In rootskringen wordt Eleven Eleven gerekend tot de beste rootsplaten van 2011. Ik kan me daar na enige gewenning wel in vinden. Erwin Zijleman