The Roots - Undun

De uit het Amerikaanse Philadelphia afkomstige band The Roots maakt inmiddels al bijna 20 jaar platen. Het zijn platen die vrijwel zonder uitzondering de hemel in zijn geprezen door de critici, maar op één of andere manier weet de band mijn cd-speler vrijwel nooit te vinden. Het vreemde is dat de platen waarop de leden van de band bevriende muzikanten bij staan mij vaak wel weten te bereiken. Dat was ook deze maand weer het geval, want het samen met Betty Wright gemaakte Betty Wright: The Movie (waarover later deze week meer) zat wel in de cd-speler, terwijl de band’s 13e plaat Undun er weer naast lag. Ik heb Undun er toch maar eens in gestopt, al is het maar voor mijn eigen gemoedsrust. De belangrijkste reden dat ik de muziek van The Roots normaal gesproken links laat liggen of slechts heel kort beluister, is het feit dat ik niet gek ben op hiphop en rap en dit zijn genres waarin The Roots zich graag beweegt. Desondanks wist Undun me redelijk makkelijk te overtuigen. Door het open trekken van een blik rappers kreeg ik niet direct de handen op elkaar voor de zang, maar dit wordt gecompenseerd door geweldige muziek. The Roots klinkt op Undun als een geoliede machine die is samengesteld met de beste onderdelen. Uiteraard is het drumwerk van levende legende ?uestlove de belangrijkste trekpleister, maar ook de rest van het muzikale bouwwerk van The Roots staat als een huis. Hiphop vormt de basis van de muziek van The Roots, maar de band is dit keer gelukkig ook niet vies van een flinke portie soul, waardoor Undun toegankelijker is dan de andere platen van de band waarvan ik flarden ken. Undun is een heuse conceptplaat over het leven van ene Redford Stephens en gaat over het zware leven op het Amerikaanse platteland. Zoals zo vaak met conceptplaten begrijp ik de onderliggende gedachte niet altijd en hoor ik uiteindelijk toch vooral individuele songs, aangevuld met een bewerking van de oorspronkelijk door Sufjan Stevens geschreven Redford Suite. De laatste past eigenlijk niet zo heel goed op de plaat, al is het voor een ieder die niet leeft op een dieet van hiphop en rap een aangenaam intermezzo. Undun is zeker geen plaat die heel vaak in mijn cd speler te vinden zal zijn, maar juist omdat de band wat buiten de voor haar gebaande paden treedt ben ik de muziek van de band wel gaan waarderen. Vergelijk het maar met een stronk witlof die met een flinke plak ham en kaas opeens naar meer smaakt. De muziek van The Roots was altijd al een stuk smakelijker dan witlof, maar de band zet met Undun wel weer een stap in de richting van een nog breder publiek. Voor mij is de band in een paar dagen tijd getransformeerd van de perfecte begeleidingsband van neo-soul acts in een band die muziek maakt die er ook buiten de kaders van de hiphop en rap toe doet. Nu nog maar eens goed luisteren naar de twaalf platen die Undun voor gingen. Erwin Zijleman