Toen de cd speler zijn intrede deed was ik daarom alleen maar blij met de technologische sprong die kon worden gemaakt. Geen gekraak, geen tikken en eenvoudig te bedienen vanuit de luie stoel met de afstandsbediening. Ik wist zeker dat ik het vinyl niet zou gaan missen.
De LP’s verdwenen vervolgens langzaam maar zeker uit de winkel en destijds lag het niet voor de hand dat ze ooit nog terug zouden keren.
Mijn eigen LP’s kwamen vervolgens steeds minder vaak uit de kast en verhuisden uiteindelijk naar de zolder, net als de platenspeler die mij muzikaal had gevormd. Aan definitief afvoeren van het vinyl was ik nog niet toe, maar dit leek een kwestie van tijd.
De terugkeer van het vinyl een paar jaar geleden bekeek ik persoonlijk met de nodige scepsis. Ik was nog altijd tevreden over de geluidskwaliteit en het gemak van cd’s en ook met de streams van Spotify en Apple Music had ik geen enkele moeite. Kortom, geen enkele reden om mee te doen met de nieuwe vinyl hype en terug te keren naar dat onhandige en ook nog eens dure vinyl.
Helaas is het vlees soms zwak. Met een paar klikken was een nieuwe platenspeler besteld en sindsdien heb ik mijn stoffige platenkast van heel lang geleden herontdekt. Het is een platenkast waarin de jaren 70 en 80 uiteraard domineren en waarin ook flink wat jeugdzondes zijn te vinden, maar er zitten ook prachtplaten tussen die ik al heel lang vergeten was (zoals stapels platen van Hawkwind en Rush).
De meeste nieuwe muziek beluister ik nog steeds vanaf cd, via de streaming diensten of via downloads die ik krijg, want de prijzen van vinyl grenzen soms aan het idiote, maar hiernaast besteed ik veel tijd aan de muziek waarmee ik ooit opgroeide.
Ik vond de argumenten die de afgelopen jaren werden aangedragen voor het opnieuw omarmen van vinyl vrijwel zonder uitzondering onzinnig, maar ik ben mijn mening toch wat aan het herzien. Vinyl lijkt inderdaad warmer te klinken, ik hoor veel meer dynamiek en de beleving van het luisteren naar muziek is toch anders met zo’n fraaie platenhoes in je handen.
Een paar dagen geleden stond de postbode voor de deur met de LP-versie van de 50th Anniversary Edition van Sergeant Pepper’s Lonely Hearts Club Band. Prachtig verpakt in zo’n mooie klaphoes en voorzien van veel informatie, maar zeker niet mijn favoriete Beatles plaat.
De cd-versie die ik een paar jaar geleden kocht heb ik nauwelijks gedraaid en sinds de muziek van The Beatles is te vinden op de streaming diensten, heb ik van alles van de band beluisterd, maar deze net niet.
Sergeant Pepper’s Lonely Hearts Club Band lijkt echter gemaakt voor vinyl. Direct vanaf de eerste noten was ik geboeid door het rijke geluid van de plaat, door de talloze instrumenten en door de enorme dynamiek van de plaat.
Een aantal van de tracks vind ik nog steeds te pompeus of juist te lichtvoetig, maar als onderdeel van de sensationele luisterervaring die de opgepoetste versie van Sergeant Pepper’s Lonely Hearts Club Band is, vergeef ik de band alle kleine zonden (een track overslaan is ook veel te ingewikkeld bij een LP).
De 50th Anniversary Edition van de Beatles plaat uit 1967 komt voor de zoveelste keer voorbij en ik vind het nog altijd prachtig. Hetzelfde geldt voor de outtakes die prachtig laten horen hoe de band (met een hoofdrol voor Paul McCartney) haar songs in elkaar knutselde.
Ook de versie op Spotify klinkt prachtig en hetzelfde zal gelden voor de cd, maar had ik van deze versies net zo genoten als van de prachtige dubbel LP? Ik durf het te betwijfelen. Echt waar. Erwin Zijleman