Een paar jaar geleden maakte ze al eens twee prima folky albums, maar sinds ze is toegelaten tot het Clive Davis Institute of Recorded Music van de Universiteit van New York heeft ze haar muzikale universum verruimd.
Vorig jaar schreef ze voor een masterclass met niemand minder dan Pharrell Williams in slechts 15 minuten het briljante popliedje Alaska, waarin folk, pop, elektronica en dansmuziek op fascinerende wijze worden samengesmeed tot een popliedje dat je na een keer horen nooit meer gaat vergeten.
Alaska is de sterkste track op Now That The Light Is Fading, maar ook de andere vier tracks op de eerder dit jaar verschenen EP van Maggie Roggers mogen er zijn. Het zijn songs waarin het onderkoelde van Ellie Goulding wordt vermengd met de soul van Erykah Badu (de muziek die haar moeder bijdroeg aan de vooral op klassieke muziek gerichte jonge Maggie Rogers), maar Maggie Rogers creëert op haar EP vooral een eigen geluid, dat het label folktronica, dat er momenteel wordt opgeplakt, overstijgt.
Maggie Roggers slaagt er immers in om elektronische muziek te maken die warm en gloedvol klinkt. Bovendien schrijft de jonge Amerikaanse singer-songwriter songs die over de potentie beschikken om een breed publiek aan te spreken, maar die ook in artistiek opzicht interessant zijn. Het maakt me heel nieuwsgierig naar haar volgende album, dat hopelijk later dit jaar verschijnt.
In tegenstelling tot de meeste van haar soortgenoten kiest Kiki Mettler niet uitsluitend voor navelstaren met haar akoestische gitaar, maar zijn de meeste tracks op Feathers voorzien van een vol klinkend bandgeluid. Het levert een serie bijzonder lekker in het gehoor liggende popliedjes op.
Het zijn popliedjes die opvallen door een instrumentatie die je niet direct verwacht bij een jonge vrouwelijke singer-songwriter, maar het is ook een instrumentatie waarmee de Brabantse singer-songwriter zich kan onderscheiden van de concurrentie.
Ondanks het bij vlagen lekker volle bandgeluid kan Feathers nog steeds worden getypeerd als singer-songwriter plaat. De instrumentatie staat immers volledig in dienst van de stem van Kiki Mettler en haar mooie songs vol persoonlijke verhalen. Het is een krachtige en warme stem die indruk maakt en die prachtig gedijt in wat meer pop-georiënteerde songs, maar ook imponeert in intieme songs met een beetje melancholie.
En als Kiki Mettler halverwege de EP kiest voor een song met alleen akoestische gitaar, blijkt dat ze ook dit kunstje uitstekend beheerst. De concurrentie in dit genre is momenteel moordend, maar bij Kiki Mettler hoor ik net wat meer gevoel, passie, eigenzinnigheid en talent. Het maakt me heel nieuwsgierig naar haar debuutalbum dat hopelijk snel het licht kan zien (met deze fraaie EP moet een crowdfunding campagne wel gaan lukken).
Ook op de vier nieuwe tracks (en de live-versie van een van deze tracks) op Hide laat Hattie Briggs weer horen wat ze in huis heeft.
De Britse singer-songwriter heeft zich flink laten inspireren door de Britse folk uit een tijd waarin ze zelf nog lang niet geboren was, maar Hattie Briggs is ook absoluut beïnvloed door het imposante oeuvre van Joni Mitchell. Een laatste naam die genoemd moet worden is die van Eva Cassidy. Op haar debuut trad ze ooit in de voetsporen van Eva Cassidy met een prachtige versie van Fields of Gold en nog altijd hoor ik wat van Eva Cassidy in de stem van de jonge Britse singer-songwriter. Net als Eva Cassidy zingt Hattie Briggs loepzuiver, maar misschien nog wel belangrijker is de emotie die ze in haar stem legt, waardoor ook beluistering van Hide weer goed is voor 23 minuten kippenvel.
In alle songs op Hide vertelt Hattie Briggs haar verhalen en het zijn verhalen die diep onder de huid kruipen. Dit is deels de verdienste van de mooie, stemmige en veelzijdige instrumentatie op Hide, maar het is de prachtige stem van Hattie Briggs die ook Hide weer naar een hoger plan tilt.
In Engeland is iedereen inmiddels overtuigd van de kwaliteiten van Hattie Briggs, maar in Nederland kan haar muziek nog best een boost gebruiken. Haar twee reguliere albums laten perfect horen over hoeveel talent Hattie Briggs beschikt, maar Hide laat horen dat de jonge Britse singer-songwriter zich nog steeds flink ontwikkelt en dat de rek er nog lang niet uit is. Hide beluister ik inmiddels voor de zoveelste keer en weer is het continu goed voor kippenvel.
Positieve uitzondering is Tessa Belinfante, die in seizoen 3 heel wat tegenstanders voor moest laten gaan, maar mede hierdoor wel haar eigen leven na The Voice Of Holland vorm kon geven.
Dat leverde aan het begin van 2015 een veelbelovende EP op, waarna in de herfst van 2016 een uitstekend album (Fly As We Fall) volgde.
Met de Surface EP laat Tessa Belinfante horen dat ze alleen maar beter wordt. De titeltrack is een smaakvolle indiepop song met mooie gitaarlijnen en een bijzondere sfeer. Het wordt gecombineerd met flink wat vocaal vuurwerk, maar het mooie van de zang van Tessa Belinfante is dat ze prachtig kan doseren. Af en toe wordt er flink uitgehaald, maar de singer-songwriter uit Amsterdam kan ook heel mooi ingetogen zingen.
De rest van de Surface EP wordt aangevuld met akoestische versies van vier songs van het vorig jaar verschenen debuutalbum van Tessa Belinfante. Dat leek me op voorhand nogal mager voor een nieuwe EP, maar de nieuwe versies van de songs van het album zijn prachtig.
Het zijn versies die heel goed laten horen hoe goed en tijdloos de songs van Tessa Belinfante zijn, maar in het akoestische maar ook volle geluid komt haar zang ook nog eens veel beter tot zijn recht.
Tessa Belinfante heeft nog steeds last van het Voice of Holland stempel, dat er voor zorgt dat de ‘serieuze muziekliefhebber’ minder geneigd is om naar haar muziek te luisteren, maar iedereen die Tessa Belinfante negeert vanwege haar verleden (dat voor The Voice overigens al gekleurd werd door de indiepop) doet zichzelf flink tekort. Ik ben zelf blij dat ik ook weer naar deze EP geluisterd, want het talent en het gevoel spatten er van af. Prachtig.