De Amerikaanse singer-songwriter Nell Bryden heeft inmiddels een aantal platen op haar naam staan, maar is in Nederland nog een grote onbekende. Dat kan wel eens gaan veranderen met het onlangs verschenen What Does It Take?; in feite een verzamelaar met gerecycled werk en een aantal nieuwe songs. Met deze plaat brak Nell Bryden vorig jaar immers flink door in het Verenigd Koninkrijk, waardoor de plaat nu ook in Nederland breed onder de aandacht wordt gebracht. Het lijkt me een kansrijke missie, want What Does It Take? is een hele aangename en behoorlijk overtuigende plaat. De muziek van Nell Bryden is op het eerste gehoor geworteld in de Nashville country, maar is toch net te eigenwijs en te veelzijdig om in de bakermat van de country voet aan de grond te krijgen. What Does It Take? laat horen dat Nell Bryden over meerdere sterke wapens beschikt, waarvan haar geweldige stem wat mij betreft de belangrijkste is. De krachtige stem van Nell Bryden doet me meer dan eens denken aan die van Alison Moorer, die overigens ook in muzikaal opzicht uit een vergelijkbaar vaatje tapt, maar hier en daar raken de vocalen van Nell Bryden ook aan die van uiteenlopende zangeressen als Norah Jones en Joss Stone. Alleen met een krachtige stem ben je er nog niet, maar Nell Bryden heeft gelukkig meer te bieden. What Does It Take? is een behoorlijk veelzijdige plaat met een gevarieerd rootsgeluid waarin plaats is voor invloeden uit de country, blues, soul en jazz, maar waarin ook invloeden uit de pop hun weg hebben gevonden. Tenslotte blijkt Nell Bryden in staat om aanstekelijke popsongs te schrijven. Het zijn songs die makkelijk verleiden en lekker blijven hangen, maar die ook voldoende doorleefd en eigenzinnig klinken om in muzikaal opzicht te blijven boeien. Omdat de songs op What Does It Take? een aantal jaren bestrijken is dit nog geen droomdebuut of meesterwerk, maar alle ingrediënten zijn wat mij betreft aanwezig op deze bovengemiddeld goede plaat. Sluit Nell Bryden op met een aantal getalenteerde muzikanten en een goede producer en een 5-sterren plaat is een kwestie van tijd. Omdat Nell Bryden ook nog eens beschikt over de looks en de uitstraling, zie ik echter nog wel wat beren op de weg. Met een beetje pech wordt Nell Bryden een wereldster en kiest ze voor de makkelijkere weg van de wegwerp popmuziek. In dat geval kan What Does It Take? de boeken in als een fraaie jeugdzonde. Vooralsnog ga ik er echter van uit dat het steeds aangenamer wordende What Does It Take? de voorbode is van een rootsy singer-songwriter plaat die de boeken in zal gaan als een klassieker. Erwin Zijleman
Vrijdag 4 juni staat Dawn Landes in Bitterzoet (www.bitterzoet.com) in Amsterdam. Daarom nogmaals aandacht voor een van de meest onderschatte singer-songwriter platen van 2009.
Toen de Amerikaanse singer-songwriter Dawn Landes een paar jaar geleden opdook met Two Three Four, wist ik al dat ze ooit nog eens een plaat zou afleveren die het predicaat meesterwerk verdient. Met het niet veel later verschenen Fireproof kwam ze direct aardig in de buurt. Fireproof bleek een veelzijdige plaat met invloeden uit de country, folk, pop en rock die lekker in het gehoor liggende popliedjes combineerde met diepgang en passie. Dat Fireproof niet in brede kring werd opgepikt begrijp ik nog steeds niet, maar met Sweet Heart Rodeo krijgt Dawn Landes nu een nieuwe kans. Laat ik maar direct met de deur in huis vallen: Sweet Heart Rodeo is het meesterwerk geworden dat ik een paar jaar geleden voorspelde. Dat hoor je er overigens niet direct aan af, want Dawn Landes maakt nog altijd buitengewoon lekker in het gehoor liggende popmuziek die bij eerste beluistering vooral lekker voortkabbelt. Luister echter wat beter naar deze plaat en het valt op dat op Sweet Heart Rodeo alles klopt. Country vormt de basis op Sweet Heart Rodeo, maar net als op Fireproof schuwt Dawn Landes uitstapjes naar andere genres niet. Zo makkelijk als Dawn Landes schakelt tussen genres, reist ze ook door de tijd. Het ene moment zit je midden in de jaren 60; het volgende moment staat de muziek van de Amerikaanse weer met beide benen in het heden. De bijzonder aangenaam klinkende vocalen van Dawn Landes zijn de constante factor op Sweet Heart Rodeo. Af en toe doet het wel wat denken aan de zang van Suzanne Vega, maar dan zonder suiker of kunstmatige zoetstoffen; het volgende moment hoor je iets van Laura Cantrell, maar dan wat minder onderkoeld. In muzikaal opzicht beweegt Dawn Landes zich wederom tussen akoestische folk, country, rock en pop, met dit keer invloeden uit de psychedelica en wat speelse elektronica als verbindende factor. Net als op Fireproof klinkt de muziek van Dawn Landes op Sweet Heart Rodeo aangenaam en vrijblijvend, maar tegelijkertijd loopt de muziek van de Amerikaanse over van zeggingskracht en kwaliteit. Sweet Heart Rodeo haalt wat mij betreft het niveau van de eerste platen van Ryan Adams. Zijn naam noem ik niet voor niets, want net als Ryan Adams beschikt Dawn Landes over het vermogen om buiten de gebaande paden te treden zonder dat je dat direct door hebt. Sweet Heart Rodeo van Dawn Landes is een plaat waarin steeds weer nieuwe dingen te ontdekken vallen. Een plaat die het predicaat meesterwerk in alle opzichten verdient. Erwin Zijleman
De Amerikaanse singer-songwriter Nell Bryden heeft inmiddels een aantal platen op haar naam staan, maar is in Nederland nog een grote onbekende. Dat kan wel eens gaan veranderen met het onlangs verschenen What Does It Take?; in feite een verzamelaar met gerecycled werk en een aantal nieuwe songs. Met deze plaat brak Nell Bryden vorig jaar immers flink door in het Verenigd Koninkrijk, waardoor de plaat nu ook in Nederland breed onder de aandacht wordt gebracht. Het lijkt me een kansrijke missie, want What Does It Take? is een hele aangename en behoorlijk overtuigende plaat. De muziek van Nell Bryden is op het eerste gehoor geworteld in de Nashville country, maar is toch net te eigenwijs en te veelzijdig om in de bakermat van de country voet aan de grond te krijgen. What Does It Take? laat horen dat Nell Bryden over meerdere sterke wapens beschikt, waarvan haar geweldige stem wat mij betreft de belangrijkste is. De krachtige stem van Nell Bryden doet me meer dan eens denken aan die van Alison Moorer, die overigens ook in muzikaal opzicht uit een vergelijkbaar vaatje tapt, maar hier en daar raken de vocalen van Nell Bryden ook aan die van uiteenlopende zangeressen als Norah Jones en Joss Stone. Alleen met een krachtige stem ben je er nog niet, maar Nell Bryden heeft gelukkig meer te bieden. What Does It Take? is een behoorlijk veelzijdige plaat met een gevarieerd rootsgeluid waarin plaats is voor invloeden uit de country, blues, soul en jazz, maar waarin ook invloeden uit de pop hun weg hebben gevonden. Tenslotte blijkt Nell Bryden in staat om aanstekelijke popsongs te schrijven. Het zijn songs die makkelijk verleiden en lekker blijven hangen, maar die ook voldoende doorleefd en eigenzinnig klinken om in muzikaal opzicht te blijven boeien. Omdat de songs op What Does It Take? een aantal jaren bestrijken is dit nog geen droomdebuut of meesterwerk, maar alle ingrediënten zijn wat mij betreft aanwezig op deze bovengemiddeld goede plaat. Sluit Nell Bryden op met een aantal getalenteerde muzikanten en een goede producer en een 5-sterren plaat is een kwestie van tijd. Omdat Nell Bryden ook nog eens beschikt over de looks en de uitstraling, zie ik echter nog wel wat beren op de weg. Met een beetje pech wordt Nell Bryden een wereldster en kiest ze voor de makkelijkere weg van de wegwerp popmuziek. In dat geval kan What Does It Take? de boeken in als een fraaie jeugdzonde. Vooralsnog ga ik er echter van uit dat het steeds aangenamer wordende What Does It Take? de voorbode is van een rootsy singer-songwriter plaat die de boeken in zal gaan als een klassieker. Erwin Zijleman