Antony & The Johnsons - The Crying Light
Precies vier jaren zijn verstreken sinds de release van I’m A Bird Now van Antony & The Johnsons. Waar het titelloze debuut van de band rond Antony Hegarty uit 2000 slechts in zeer kleine kring werd opgemerkt, sloeg I’m A Bird Now begin 2005 in als een bom. I’m A Bird Now klonk, met name door de unieke stem van Antony, maar zeker ook door de wat cabareteske instrumentatie, anders dan de meeste andere releases van dat moment. Een aantal zeer positieve recensies in aansprekende muziektijdschriften en op belangrijke muzieksites, een serie buitengewoon imponerende concerten en de hierop volgende mediahype deden de rest. Nadat de band twee jaar lang bijna continu de hemel in werd geprezen, kon begin 2007 eindelijk worden begonnen aan de opnamen van de zo moeilijke derde plaat. Een plaat waarvoor de band bewust de tijd heeft genomen, wat achteraf bezien een verstandige beslissing lijkt. Kan The Crying Light net zo verrassen als I’m A Bird Now vier jaar geleden deed? Het antwoord is simpel: nee! De stem van Antony Hegarty is nog altijd fascinerend, maar inmiddels natuurlijk wel bekend en ook in muzikaal opzicht zijn Antony & The Johnsons niet meer het buitenbeentje dat ze vier jaar geleden nog wel waren. Is The Crying Light dan een zwakke plaat of op zijn minst meer van hetzelfde? Ook op deze twee vragen is het antwoord ontkennend. Het geluid op The Cryling Light wordt weliswaar nog altijd voor een belangrijk deel bepaald door het stemgeluid van Antony Hegarty (een geluid waar je absoluut tegen moet kunnen), maar de instrumentatie is dit keer wezenlijk anders. Hiervoor verantwoordelijk is de componist Nico Muhly, die eerder samenwerkte met Björk en Phillip Glass. Muhly heeft The Crying Light voorzien van prachtige, grotendeels klassiek aandoende arrangementen, die prachtig kleuren bij de stem van Antony. The Crying Light klinkt hierdoor atmosferischer en minder dramatisch dan zijn voorganger. Wat mij betreft een verbetering. Gewoon weer een hele mooie plaat van Antony en zijn band derhalve. Erwin Zijleman
Precies vier jaren zijn verstreken sinds de release van I’m A Bird Now van Antony & The Johnsons. Waar het titelloze debuut van de band rond Antony Hegarty uit 2000 slechts in zeer kleine kring werd opgemerkt, sloeg I’m A Bird Now begin 2005 in als een bom. I’m A Bird Now klonk, met name door de unieke stem van Antony, maar zeker ook door de wat cabareteske instrumentatie, anders dan de meeste andere releases van dat moment. Een aantal zeer positieve recensies in aansprekende muziektijdschriften en op belangrijke muzieksites, een serie buitengewoon imponerende concerten en de hierop volgende mediahype deden de rest. Nadat de band twee jaar lang bijna continu de hemel in werd geprezen, kon begin 2007 eindelijk worden begonnen aan de opnamen van de zo moeilijke derde plaat. Een plaat waarvoor de band bewust de tijd heeft genomen, wat achteraf bezien een verstandige beslissing lijkt. Kan The Crying Light net zo verrassen als I’m A Bird Now vier jaar geleden deed? Het antwoord is simpel: nee! De stem van Antony Hegarty is nog altijd fascinerend, maar inmiddels natuurlijk wel bekend en ook in muzikaal opzicht zijn Antony & The Johnsons niet meer het buitenbeentje dat ze vier jaar geleden nog wel waren. Is The Crying Light dan een zwakke plaat of op zijn minst meer van hetzelfde? Ook op deze twee vragen is het antwoord ontkennend. Het geluid op The Cryling Light wordt weliswaar nog altijd voor een belangrijk deel bepaald door het stemgeluid van Antony Hegarty (een geluid waar je absoluut tegen moet kunnen), maar de instrumentatie is dit keer wezenlijk anders. Hiervoor verantwoordelijk is de componist Nico Muhly, die eerder samenwerkte met Björk en Phillip Glass. Muhly heeft The Crying Light voorzien van prachtige, grotendeels klassiek aandoende arrangementen, die prachtig kleuren bij de stem van Antony. The Crying Light klinkt hierdoor atmosferischer en minder dramatisch dan zijn voorganger. Wat mij betreft een verbetering. Gewoon weer een hele mooie plaat van Antony en zijn band derhalve. Erwin Zijleman