Loney Dear - Dear John
Na zijn muziek een paar jaar lang op zelf gebrande cd’s te hebben uitgebracht, brak de Zweedse muzikant Emil Svanängen een jaar of drie geleden door met het onder de naam Loney Dear uitgebrachte Sologne. Een plaat die, net als de een jaar later verschenen en op het roemruchte Sub Pop label uitgebrachte opvolger Loney Noir, indruk maakte met georkestreerde popliedjes die klonken als Elliott Smith of Sufjan Stevens begeleid door een ingetogen versie van Belle & Sebastian. De muziekpers had haar nieuwe antiheld gevonden. Op zijn derde officieel uitgebrachte plaat, Dear John, kiest Emil Svanängen voor een nog wat voller geluid. Met name in de wat meer up-tempo songs komt er opeens wel erg veel op je af, zeker wanneer Svanängen uitpakt met wat kitscherige synths of wanneer gastmuzikant Andrew Bird zijn virtuoze vioolklanken over ons uitstort. Bekomen van de eerste schrik blijkt echter dat er ook op Dear John weer heel veel te genieten valt. Loney Dear maakt nog altijd fantasierijke popliedjes met een typisch Scandinavische inslag. Avontuurlijke popliedjes vol melancholie waarin Emil Svanängen zich manifesteert als de Zweedse Brian Wilson. Dear John bevat zoals gezegd wat meer up-tempo songs, maar gelukkig is er ook nog ruimte voor de wat soberdere folksongs die zoveel indruk maakten op de twee vorige platen van de Zweedse one-man band. Al met al mag Dear John zonder meer een waardig opvolger van Sologne en Loney Noir worden genoemd. Of je de plaat meer of minder kunt waarderen dan zijn twee voorgangers zal in de praktijk vooral van je gemoedstoestand afhangen. Met de lente in het vooruitzicht acht ik de kans dat de plaat heel vaak zal zijn te vinden in de cd-speler echter behoorlijk groot. Erwin Zijleman
Na zijn muziek een paar jaar lang op zelf gebrande cd’s te hebben uitgebracht, brak de Zweedse muzikant Emil Svanängen een jaar of drie geleden door met het onder de naam Loney Dear uitgebrachte Sologne. Een plaat die, net als de een jaar later verschenen en op het roemruchte Sub Pop label uitgebrachte opvolger Loney Noir, indruk maakte met georkestreerde popliedjes die klonken als Elliott Smith of Sufjan Stevens begeleid door een ingetogen versie van Belle & Sebastian. De muziekpers had haar nieuwe antiheld gevonden. Op zijn derde officieel uitgebrachte plaat, Dear John, kiest Emil Svanängen voor een nog wat voller geluid. Met name in de wat meer up-tempo songs komt er opeens wel erg veel op je af, zeker wanneer Svanängen uitpakt met wat kitscherige synths of wanneer gastmuzikant Andrew Bird zijn virtuoze vioolklanken over ons uitstort. Bekomen van de eerste schrik blijkt echter dat er ook op Dear John weer heel veel te genieten valt. Loney Dear maakt nog altijd fantasierijke popliedjes met een typisch Scandinavische inslag. Avontuurlijke popliedjes vol melancholie waarin Emil Svanängen zich manifesteert als de Zweedse Brian Wilson. Dear John bevat zoals gezegd wat meer up-tempo songs, maar gelukkig is er ook nog ruimte voor de wat soberdere folksongs die zoveel indruk maakten op de twee vorige platen van de Zweedse one-man band. Al met al mag Dear John zonder meer een waardig opvolger van Sologne en Loney Noir worden genoemd. Of je de plaat meer of minder kunt waarderen dan zijn twee voorgangers zal in de praktijk vooral van je gemoedstoestand afhangen. Met de lente in het vooruitzicht acht ik de kans dat de plaat heel vaak zal zijn te vinden in de cd-speler echter behoorlijk groot. Erwin Zijleman