Brett Anderson - Slow Attack
Brett Anderson was jarenlang het boegbeeld van Suede. Deze Britse band maakte een aantal geweldige platen met vaak wat pompeuze en cabareteske muziek en had in Anderson een even opvallend als aansprekend, doch niet onomstreden, voorman. Sinds het uiteenvallen van Suede een aantal jaren geleden, maakt Anderson soloplaten; tot dusver overigens met niet al teveel succes. Persoonlijk was ik zeer gecharmeerd van zowel het met flink wat strijkers opgepoetste Brett Anderson (2007) als het uiterst sobere Wilderness (2008). Waar Brett Anderson binnen Suede zowel in muzikaal opzicht als qua persoonlijkheid uiterst extravert en soms wat over the top was, maakt hij op zijn soloplaten ingetogen en behoorlijk introverte muziek. Het is een lijn die verder wordt doorgetrokken op Anderson’s derde soloplaat Slow Attack. Ook Slow Attack is weer een plaat met voornamelijk intieme muziek, die alleen nog vanwege Anderson’s uit duizenden herkenbare stemgeluid aan de muziek van Suede doet denken. Slow Attack sluit hiermee aan op zijn twee voorgangers, al klinkt de derde soloplaat van Brett Anderson wederom anders dan zijn voorgangers. De instrumentatie op Slow Attack is atmosferisch en herinnert afwisselend aan de klanktapijten van Brian Eno en aan de muziek die Talk Talk in haar meest experimentele dagen maakte, al trekt Anderson ook dit keer zo nu en dan strijkers en blazers uit de kast. Het zijn stemmige klanken die op één of andere manier prachtig passen bij het nog altij bijzondere stemgeluid van Brett Anderson. Voor de liefhebbers van Suede blijft het natuurlijk even wennen. Waar Suede het vooral moest hebben van een groots geluid en af en toe net wat te goedkoop effectbejag, speelt Brett Anderson puur op de emotie. Op Slow Attack is Anderson wederom gegroeid als zanger en songwriter en door het gebruikte instrumentarium komen zijn songs beter dan ooit tevoren tot hun recht. Slow Attack is wel een plaat waarvoor je even moet gaan zitten. Een aantal van de toegankelijke popsongs zullen je relatief snel weten te overtuigen, maar Slow Attack bevat ook een aantal wat meer experimentele songs die pas na een tijdje doorwerken hun ware schoonheid prijs geven. Het is makkelijk om Brett Anderson af te rekenen op zijn verleden, maar luister onbevooroordeeld naar Slow Attack en je hoort een prachtige plaat van een bovengemiddeld getalenteerd singer-songwriter. Erwin Zijleman
Brett Anderson was jarenlang het boegbeeld van Suede. Deze Britse band maakte een aantal geweldige platen met vaak wat pompeuze en cabareteske muziek en had in Anderson een even opvallend als aansprekend, doch niet onomstreden, voorman. Sinds het uiteenvallen van Suede een aantal jaren geleden, maakt Anderson soloplaten; tot dusver overigens met niet al teveel succes. Persoonlijk was ik zeer gecharmeerd van zowel het met flink wat strijkers opgepoetste Brett Anderson (2007) als het uiterst sobere Wilderness (2008). Waar Brett Anderson binnen Suede zowel in muzikaal opzicht als qua persoonlijkheid uiterst extravert en soms wat over the top was, maakt hij op zijn soloplaten ingetogen en behoorlijk introverte muziek. Het is een lijn die verder wordt doorgetrokken op Anderson’s derde soloplaat Slow Attack. Ook Slow Attack is weer een plaat met voornamelijk intieme muziek, die alleen nog vanwege Anderson’s uit duizenden herkenbare stemgeluid aan de muziek van Suede doet denken. Slow Attack sluit hiermee aan op zijn twee voorgangers, al klinkt de derde soloplaat van Brett Anderson wederom anders dan zijn voorgangers. De instrumentatie op Slow Attack is atmosferisch en herinnert afwisselend aan de klanktapijten van Brian Eno en aan de muziek die Talk Talk in haar meest experimentele dagen maakte, al trekt Anderson ook dit keer zo nu en dan strijkers en blazers uit de kast. Het zijn stemmige klanken die op één of andere manier prachtig passen bij het nog altij bijzondere stemgeluid van Brett Anderson. Voor de liefhebbers van Suede blijft het natuurlijk even wennen. Waar Suede het vooral moest hebben van een groots geluid en af en toe net wat te goedkoop effectbejag, speelt Brett Anderson puur op de emotie. Op Slow Attack is Anderson wederom gegroeid als zanger en songwriter en door het gebruikte instrumentarium komen zijn songs beter dan ooit tevoren tot hun recht. Slow Attack is wel een plaat waarvoor je even moet gaan zitten. Een aantal van de toegankelijke popsongs zullen je relatief snel weten te overtuigen, maar Slow Attack bevat ook een aantal wat meer experimentele songs die pas na een tijdje doorwerken hun ware schoonheid prijs geven. Het is makkelijk om Brett Anderson af te rekenen op zijn verleden, maar luister onbevooroordeeld naar Slow Attack en je hoort een prachtige plaat van een bovengemiddeld getalenteerd singer-songwriter. Erwin Zijleman