DeWolff - Strange Fruits and Undiscovered Plants
DeWolff is een uit Limburg afkomstige band die je misschien wel kent van het tv programma De Wereld Draait Door. De Limburgers mochten dit jaar al een aantal keren komen opdraven bij Matthijs van Nieuwkerk, wat de naamsbekendheid van de band flink ten goede is gekomen. Landelijk succes moet nu definitief worden afgedwongen met de band’s debuut Strange Fruits And Undiscovered Plants en wat mij betreft maakt DeWolff een goede kans. Het debuut van DeWolff is een plaat geworden die niet in de smaak zal vallen bij liefhebbers van muziek die vernieuwt, want aan vernieuwen heeft DeWolff een broertje dood. Strange Fruits And Undiscovered Plants neemt je direct vanaf de eerste noten mee terug naar de sixties en seventies en houdt je daar vast tot de laatste noten van de plaat wegebben. Het gebrek aan vernieuwing op het debuut van DeWolff laat mij overigens ijskoud, want wat klinkt deze plaat geweldig. Strange Fruits And Undiscovered Plants laat zich beluisteren als een mix van Deep Purple, Cream, Led Zeppelin, Jimi Hendrix en een beetje Pink Floyd en Procol Harum. Oftewel: blues, hardrock, progrock en psychedelica verwerkt in lang uitgesponnen songs met spetterend gitaarwerk en een Hammond orgel dat zowel een subtiele onderlaag als een muur van geluid kan neerzetten. Het is muziek uit een heel ver verleden, maar het is ook muziek die er vier decennia na de hoogtijdagen van de genoemde bands nog steeds toe doet. Strange Fruits And Undiscovered Plants is een plaat die ondanks de lange songs (een aantal kruipt richting de tien minuten) en de wat verouderde receptuur (ik hoor zelfs een drumsolo), niet snel gaat vervelen. Integendeel zelfs; eigenlijk wordt de muziek van DeWolff alleen maar leuker als je deze plaat vaker hoort. Strange Fruits And Undiscovered Plants is een plaat die tegen flink wat vooroordelen zal moet opboksen, maar zet deze vooroordelen opzij en je hoort tijdloze bluesy psych-rock, die nog altijd net zo lekker klinkt als in de jaren 60 en 70. Niets om je voor te schamen, wel iets om erg van te genieten. Erwin Zijleman
DeWolff is een uit Limburg afkomstige band die je misschien wel kent van het tv programma De Wereld Draait Door. De Limburgers mochten dit jaar al een aantal keren komen opdraven bij Matthijs van Nieuwkerk, wat de naamsbekendheid van de band flink ten goede is gekomen. Landelijk succes moet nu definitief worden afgedwongen met de band’s debuut Strange Fruits And Undiscovered Plants en wat mij betreft maakt DeWolff een goede kans. Het debuut van DeWolff is een plaat geworden die niet in de smaak zal vallen bij liefhebbers van muziek die vernieuwt, want aan vernieuwen heeft DeWolff een broertje dood. Strange Fruits And Undiscovered Plants neemt je direct vanaf de eerste noten mee terug naar de sixties en seventies en houdt je daar vast tot de laatste noten van de plaat wegebben. Het gebrek aan vernieuwing op het debuut van DeWolff laat mij overigens ijskoud, want wat klinkt deze plaat geweldig. Strange Fruits And Undiscovered Plants laat zich beluisteren als een mix van Deep Purple, Cream, Led Zeppelin, Jimi Hendrix en een beetje Pink Floyd en Procol Harum. Oftewel: blues, hardrock, progrock en psychedelica verwerkt in lang uitgesponnen songs met spetterend gitaarwerk en een Hammond orgel dat zowel een subtiele onderlaag als een muur van geluid kan neerzetten. Het is muziek uit een heel ver verleden, maar het is ook muziek die er vier decennia na de hoogtijdagen van de genoemde bands nog steeds toe doet. Strange Fruits And Undiscovered Plants is een plaat die ondanks de lange songs (een aantal kruipt richting de tien minuten) en de wat verouderde receptuur (ik hoor zelfs een drumsolo), niet snel gaat vervelen. Integendeel zelfs; eigenlijk wordt de muziek van DeWolff alleen maar leuker als je deze plaat vaker hoort. Strange Fruits And Undiscovered Plants is een plaat die tegen flink wat vooroordelen zal moet opboksen, maar zet deze vooroordelen opzij en je hoort tijdloze bluesy psych-rock, die nog altijd net zo lekker klinkt als in de jaren 60 en 70. Niets om je voor te schamen, wel iets om erg van te genieten. Erwin Zijleman