Willard Grant Conspiracy - Paper Covers Stone
De Amerikaanse band Willard Grant Conspiracy draait inmiddels geruime tijd mee en heeft een aantal hele mooie platen op haar naam staan. Platen waarvan ik er een aantal (en dan met name Regard The End uit 2003) reken tot mijn persoonlijke favorieten, maar de afgelopen jaren wist de band me eerlijk gezegd niet meer echt te raken. Op het uit 2006 stammende Let It Roll sloeg de band rond zanger Robert Fisher nieuwe wegen in. Waar de folk-noir van Willard Grant Conspiracy tot dat moment aardedonker was geweest, was Let It Roll niet alleen een stuk steviger, maar ook net wat luchtiger en opgewekter dan we van de band gewend waren. Wolken overheersten weliswaar nog altijd, maar hier en daar zag ik toch ook wat voorzichtige zonnestralen, terwijl de band wat mij betreft op haar best is wanneer de overtrekkende wolken gitzwart zijn en noodweer dreigt. Ook het vorig jaar verschenen Pilgrim Road deed me een stuk minder dan oudere Willard Grant Conspiracy platen. Pilgrim Road bleek zwaar georkestreerd, terwijl eenvoud in het verleden meestal de kracht was van de indringende muziek van Willard Grant Conspiracy. Het onlangs verschenen Paper Covers Stone lijkt niet meer dan een tussendoortje. Op deze in slechts twee dagen opgenomen plaat, vindt Willard Grant Conspiracy een deel van haar oude werk, waaronder relatief veel werk uit de afgelopen jaren, opnieuw uit. Het is de band niet in dank afgenomen, want in de meeste recensies wordt Paper Covers Stone beschreven als een zwaktebod of zelfs als muzikale bloedarmoede. Zelf zie ik dit compleet anders. Op Paper Covers Stone klinkt Willard Grant Conspiracy eindelijk weer eens zoals de band wat mij betreft altijd mag klinken. De songs die op de vorige platen van de band nog werden omgeven door stevige gitaren of aanzwellende strijkers, klinken nu opeens ouderwets sober en zwaarmoedig en winnen hierdoor flink aan zeggingskracht. Maar ook de songs uit een verder verleden komen in het nieuwe jasje uitstekend tot hun recht. Paper Covers Stone is daarom uiteindelijk veel meer dan een tussendoortje. Het is een plaat die laat horen dat Willard Grant Conspiracy de afgelopen jaren weliswaar nieuwe wegen is ingeslagen, maar ook haar oude geluid nog niet is vergeten, ontgroeid of verleerd. De drie nieuwe songs op de plaat laten bovendien horen dat Willard Grant Conspiracy nog lang niet is versleten en de hoop op een nieuwe plaat van het niveau van bijvoorbeeld Regard The Band nog altijd realistisch is. Erwin Zijleman
De Amerikaanse band Willard Grant Conspiracy draait inmiddels geruime tijd mee en heeft een aantal hele mooie platen op haar naam staan. Platen waarvan ik er een aantal (en dan met name Regard The End uit 2003) reken tot mijn persoonlijke favorieten, maar de afgelopen jaren wist de band me eerlijk gezegd niet meer echt te raken. Op het uit 2006 stammende Let It Roll sloeg de band rond zanger Robert Fisher nieuwe wegen in. Waar de folk-noir van Willard Grant Conspiracy tot dat moment aardedonker was geweest, was Let It Roll niet alleen een stuk steviger, maar ook net wat luchtiger en opgewekter dan we van de band gewend waren. Wolken overheersten weliswaar nog altijd, maar hier en daar zag ik toch ook wat voorzichtige zonnestralen, terwijl de band wat mij betreft op haar best is wanneer de overtrekkende wolken gitzwart zijn en noodweer dreigt. Ook het vorig jaar verschenen Pilgrim Road deed me een stuk minder dan oudere Willard Grant Conspiracy platen. Pilgrim Road bleek zwaar georkestreerd, terwijl eenvoud in het verleden meestal de kracht was van de indringende muziek van Willard Grant Conspiracy. Het onlangs verschenen Paper Covers Stone lijkt niet meer dan een tussendoortje. Op deze in slechts twee dagen opgenomen plaat, vindt Willard Grant Conspiracy een deel van haar oude werk, waaronder relatief veel werk uit de afgelopen jaren, opnieuw uit. Het is de band niet in dank afgenomen, want in de meeste recensies wordt Paper Covers Stone beschreven als een zwaktebod of zelfs als muzikale bloedarmoede. Zelf zie ik dit compleet anders. Op Paper Covers Stone klinkt Willard Grant Conspiracy eindelijk weer eens zoals de band wat mij betreft altijd mag klinken. De songs die op de vorige platen van de band nog werden omgeven door stevige gitaren of aanzwellende strijkers, klinken nu opeens ouderwets sober en zwaarmoedig en winnen hierdoor flink aan zeggingskracht. Maar ook de songs uit een verder verleden komen in het nieuwe jasje uitstekend tot hun recht. Paper Covers Stone is daarom uiteindelijk veel meer dan een tussendoortje. Het is een plaat die laat horen dat Willard Grant Conspiracy de afgelopen jaren weliswaar nieuwe wegen is ingeslagen, maar ook haar oude geluid nog niet is vergeten, ontgroeid of verleerd. De drie nieuwe songs op de plaat laten bovendien horen dat Willard Grant Conspiracy nog lang niet is versleten en de hoop op een nieuwe plaat van het niveau van bijvoorbeeld Regard The Band nog altijd realistisch is. Erwin Zijleman