Otis Taylor - Clovis People, Vol. 3
Otis Taylor was de 50 al gepasseerd toen hij zijn succesvolle bestaan als antiekhandelaar verruilde voor een onzeker bestaan als bluesmuzikant (in zijn jonge jaren maakte hij al eens de omgekeerde keuze). Direct vanaf de release van When Negroes Walked the Earth in 2000 bleek Taylor een enorme aanwinst voor het genre, zeker toen hij vervolgens met White African (2001) en Respect The Dead (2002) twee ware bluesklassiekers afleverde. Sindsdien maakt Otis Taylor ieder jaar een plaat en behoort deze plaat vervolgens vrijwel zonder uitzondering tot de beste bluesplaten van het betreffende jaar. Clovis People, Vol. 3 heet de man’s nieuwe plaat en ook dit is weer een hele mooie. Clovis People, Vol. 3 (naar de delen 1 en 2 zul je tevergeefs zoeken) is een typische Otis Taylor plaat, waarop zijn inmiddels herkenbare zang en gitaarspel centraal staan. De muziek van Otis Taylor borduurt nadrukkelijk voort op die van legendarische bluesmuzikanten als John Lee Hooker, Son House, Mississippi John, Lightnin' Hopkins en Charley Patton, maar Otis Taylor heeft de afgelopen tien jaar ook met succes gewerkt aan een eigen geluid, waardoor zijn muziek origineler en eigentijdser klinkt dan die van de meeste andere bluesmuzikanten. Ook Clovis People, Vol. 3 staat weer vol met songs die mooie, vaak politiek geëngageerde verhalen vertellen, valt op door atmosferische, soms zelfs wat hypnotiserende klanken en Afrikaans aandoende ritmes en loopt uiteraard over van melancholie en woede over al het leed en onrecht in de wereld. Otis Taylor laat zich op Clovis People, Vol. 3 bijstaan door flink wat muzikanten van naam en faam, onder wie gitarist Gary Moore, trompettist Ron Miles, pedal steel virtuoos Chuck Campbell en drummer Larry Thompson, maar het heeft, ondanks het duidelijk herkenbare gitaarwerk van Gary Moore, niet eens zoveel effect op het geluid van Otis Taylor. Ook in de deels akoestische en deels elektrische bluessongs op Clovis People, Vol. 3 is het immers Otis Taylor die uiteindelijk alle aandacht naar zich toe trekt. Waar voorganger Pentatonic Wars And Love Songs net iets minder was dan zijn beste platen, heeft Otis Taylor met Clovis People, Vol. 3 weer een plaat gemaakt die zich kan meten met zijn beste werk. Clovis People, Vol. 3 zal in het genre nauwelijks te overtreffen zijn dit jaar, maar dient ook ver daarbuiten te worden gerekend tot de meest indrukwekkende platen van het moment. Erwin Zijleman
Otis Taylor was de 50 al gepasseerd toen hij zijn succesvolle bestaan als antiekhandelaar verruilde voor een onzeker bestaan als bluesmuzikant (in zijn jonge jaren maakte hij al eens de omgekeerde keuze). Direct vanaf de release van When Negroes Walked the Earth in 2000 bleek Taylor een enorme aanwinst voor het genre, zeker toen hij vervolgens met White African (2001) en Respect The Dead (2002) twee ware bluesklassiekers afleverde. Sindsdien maakt Otis Taylor ieder jaar een plaat en behoort deze plaat vervolgens vrijwel zonder uitzondering tot de beste bluesplaten van het betreffende jaar. Clovis People, Vol. 3 heet de man’s nieuwe plaat en ook dit is weer een hele mooie. Clovis People, Vol. 3 (naar de delen 1 en 2 zul je tevergeefs zoeken) is een typische Otis Taylor plaat, waarop zijn inmiddels herkenbare zang en gitaarspel centraal staan. De muziek van Otis Taylor borduurt nadrukkelijk voort op die van legendarische bluesmuzikanten als John Lee Hooker, Son House, Mississippi John, Lightnin' Hopkins en Charley Patton, maar Otis Taylor heeft de afgelopen tien jaar ook met succes gewerkt aan een eigen geluid, waardoor zijn muziek origineler en eigentijdser klinkt dan die van de meeste andere bluesmuzikanten. Ook Clovis People, Vol. 3 staat weer vol met songs die mooie, vaak politiek geëngageerde verhalen vertellen, valt op door atmosferische, soms zelfs wat hypnotiserende klanken en Afrikaans aandoende ritmes en loopt uiteraard over van melancholie en woede over al het leed en onrecht in de wereld. Otis Taylor laat zich op Clovis People, Vol. 3 bijstaan door flink wat muzikanten van naam en faam, onder wie gitarist Gary Moore, trompettist Ron Miles, pedal steel virtuoos Chuck Campbell en drummer Larry Thompson, maar het heeft, ondanks het duidelijk herkenbare gitaarwerk van Gary Moore, niet eens zoveel effect op het geluid van Otis Taylor. Ook in de deels akoestische en deels elektrische bluessongs op Clovis People, Vol. 3 is het immers Otis Taylor die uiteindelijk alle aandacht naar zich toe trekt. Waar voorganger Pentatonic Wars And Love Songs net iets minder was dan zijn beste platen, heeft Otis Taylor met Clovis People, Vol. 3 weer een plaat gemaakt die zich kan meten met zijn beste werk. Clovis People, Vol. 3 zal in het genre nauwelijks te overtreffen zijn dit jaar, maar dient ook ver daarbuiten te worden gerekend tot de meest indrukwekkende platen van het moment. Erwin Zijleman