Isobel Campbell & Mark Lanegan - Hawk
Isobel Campbell probeerde het na haar vertrek uit Belle & Sebastian met een nieuwe band (The Gentle Waves) en solo, maar trok toch vooral de aandacht met de platen die ze maakte met Mark Lanegan (Screaming Trees, Queens Of The Stone Age, The Gutter Twins, Soulsavers). Campbell en Lanegan maken inmiddels zo’n vier jaar platen en zijn na Ballad Of The Broken Seas uit 2006 en Sunday At Devil Dirt uit 2008 al weer toe aan hun derde duo plaat. Met hun eerste twee platen groeiden de Schotse zangeres en de Amerikaanse zanger uit tot de Nancy Sinatra en Lee Hazlewood van deze tijd; een vergelijking die ook op Hawk weer een aantal malen nauwelijks te onderdrukken zal zijn. Het is aan de andere kant een vergelijking die slechts ten dele op gaat, want ook op Hawk zijn Isobell Campbell en Mark Lanegan weer akelig veelzijdig. Invloeden uit de country, blues en folk worden moeiteloos afgewisseld met invloeden uit de jazz, soul, gospel, rock en pop en in al deze genres kunnen Isobel Campbell en Mark Lanegan uitstekend uit de voeten. Ook op Hawk tekent Isobell Campbell voor de songs en de productie, maar zonder Lanegan kan ze nog altijd niet. Het is het contrast tussen de zwoele vocalen van Isobell Campbell en de doorleefde strot van Mark Lanegan dat de vaak stemmige songs op Hawk iets extra’s geeft en ondanks het feit dat het recept inmiddels bekend is, sorteert ook de derde plaat van het tweetal weer maximaal effect. Net zoals op Ballad Of The Broken Seas en Sunday At Devil Dirt maakt Isobell Campbell ook op Hawk weer geen geheim van haar grenzeloze bewondering voor Bob Dylan, al wordt dit keer ook Townes van Zandt nadrukkelijk geëerd met maar liefst twee covers en heeft Hawk ook meer dan eens raakvlakken met de muziek van Leonard Cohen. Omdat Mark Lanegan’s agenda het afgelopen jaar overvol zat, heeft Isobell Campbell voor een tweetal tracks een beroep moeten doen op de Amerikaanse singer-songwriter Willy Mason. Mason doet dit niet onverdienstelijk, maar het is geen Mark Lanegan. Het zijn de songs waarin Mark Lanegan een hoofdrol speelt, met het buitengewoon soulvolle en meeslepende Come Undone en het stuwende Get Behind Me als hoogtepunten, die de meeste indruk maken en ze zijn stuk voor stuk wonderschoon. Hawk is een broeierige, stemmige en gepassioneerde plaat met zang om van te watertanden, een instrumentatie om je vingers bij af te likken en veelzijdige songs die voorlopig niet gaan vervelen. Het is dan ook te hopen dat de geruchten over een op handen zijnde breuk tussen Campbell en Lanegan nergens op gebaseerd zijn. Van platen als Hawk mogen er wat mij betreft immers nog veel en veel meer gemaakt worden. Erwin Zijleman
Isobel Campbell probeerde het na haar vertrek uit Belle & Sebastian met een nieuwe band (The Gentle Waves) en solo, maar trok toch vooral de aandacht met de platen die ze maakte met Mark Lanegan (Screaming Trees, Queens Of The Stone Age, The Gutter Twins, Soulsavers). Campbell en Lanegan maken inmiddels zo’n vier jaar platen en zijn na Ballad Of The Broken Seas uit 2006 en Sunday At Devil Dirt uit 2008 al weer toe aan hun derde duo plaat. Met hun eerste twee platen groeiden de Schotse zangeres en de Amerikaanse zanger uit tot de Nancy Sinatra en Lee Hazlewood van deze tijd; een vergelijking die ook op Hawk weer een aantal malen nauwelijks te onderdrukken zal zijn. Het is aan de andere kant een vergelijking die slechts ten dele op gaat, want ook op Hawk zijn Isobell Campbell en Mark Lanegan weer akelig veelzijdig. Invloeden uit de country, blues en folk worden moeiteloos afgewisseld met invloeden uit de jazz, soul, gospel, rock en pop en in al deze genres kunnen Isobel Campbell en Mark Lanegan uitstekend uit de voeten. Ook op Hawk tekent Isobell Campbell voor de songs en de productie, maar zonder Lanegan kan ze nog altijd niet. Het is het contrast tussen de zwoele vocalen van Isobell Campbell en de doorleefde strot van Mark Lanegan dat de vaak stemmige songs op Hawk iets extra’s geeft en ondanks het feit dat het recept inmiddels bekend is, sorteert ook de derde plaat van het tweetal weer maximaal effect. Net zoals op Ballad Of The Broken Seas en Sunday At Devil Dirt maakt Isobell Campbell ook op Hawk weer geen geheim van haar grenzeloze bewondering voor Bob Dylan, al wordt dit keer ook Townes van Zandt nadrukkelijk geëerd met maar liefst twee covers en heeft Hawk ook meer dan eens raakvlakken met de muziek van Leonard Cohen. Omdat Mark Lanegan’s agenda het afgelopen jaar overvol zat, heeft Isobell Campbell voor een tweetal tracks een beroep moeten doen op de Amerikaanse singer-songwriter Willy Mason. Mason doet dit niet onverdienstelijk, maar het is geen Mark Lanegan. Het zijn de songs waarin Mark Lanegan een hoofdrol speelt, met het buitengewoon soulvolle en meeslepende Come Undone en het stuwende Get Behind Me als hoogtepunten, die de meeste indruk maken en ze zijn stuk voor stuk wonderschoon. Hawk is een broeierige, stemmige en gepassioneerde plaat met zang om van te watertanden, een instrumentatie om je vingers bij af te likken en veelzijdige songs die voorlopig niet gaan vervelen. Het is dan ook te hopen dat de geruchten over een op handen zijnde breuk tussen Campbell en Lanegan nergens op gebaseerd zijn. Van platen als Hawk mogen er wat mij betreft immers nog veel en veel meer gemaakt worden. Erwin Zijleman