Dr. John & The Lower 911 - Tribal
Dr. John (echte naam: Malcolm John Rebennack) debuteerde in 1968 met het inmiddels tot een klassieker uitgegroeide Gris-Gris. Daarvoor was hij al zo’n tien jaar actief in de muziekscene van New Orleans en ontwikkelde hij een eigen stijl die tot op de dag van vandaag mee gaat. Dr. John viert later dit jaar zijn 70e verjaardag, maar weet voorlopig van geen ophouden. Met name de laatste jaren maakt hij bovendien platen die niet onderdoen voor zijn meesterwerken uit de late jaren 60 en vroege jaren 70 (naast Gris-Gris vooral Dr. John's Gumbo uit 1972 en In the Right Place uit 1973). Dat gold voor het in 2006 verschenen Mercernary en het uit 2008 stammende City That Care Forgot en het geldt in misschien nog wel sterkere mate voor het onlangs verschenen Tribal. Thuisbasis New Orleans heeft het de laatste jaren zwaar en dit heeft Dr. John inmiddels geinspireerd tot drie memorabele platen. Ook op Tribal vind je verwijzingen naar de ramp die New Orleans al weer vijf jaar geleden trof en de politieke apathie die er op volgde, maar over het geheel genomen is het een minder politieke plaat dan zijn twee voorgangers. In muzikaal opzicht is er weinig tot niets veranderd. Dr. John maakt nog net als in zijn begindagen New Orleans voodoo muziek, zoals alleen hij die kan maken. Bijgestaan door zijn inmiddels bekende band The Lower 911 en muzikale gasten als Derek Trucks, Allen Toussaint en de eerder dit jaar overleden Bobby Charles, maakt Dr. John ook op Tribal weer bezwerende muziek vol invloeden uit de rhythm & blues, swamprock, funk, blues, rock ’n roll, jazz, zydeco en psychedelica. Dankzij het herkenbare pianospel en de minstens even herkenbare stem duurt het maar heel even voor je weet dat je te maken hebt met Dr. John, maar desondanks verveelt ook Tribal weer geen seconde. New Orleans mag de afgelopen jaren door diepe dalen zijn gegaan, maar Dr. John maakt nog altijd muziek waar je heel vrolijk van wordt. Toch is Tribal veel meer dan een bezwerende en soms zelf wat spookachtige feelgood-plaat. Ook op Tribal wordt geweldig gemusiceerd, staan songs die iets met je doen en worden ook nog eens mooie verhalen verteld. Dr. John heeft de pensioengerechtigde leeftijd al lang bereikt, maar zo lang hij platen van het niveau van Tribal blijft maken, hoop ik dat hij platen blijft maken tot hij er bij neervalt. Erwin Zijleman
Dr. John (echte naam: Malcolm John Rebennack) debuteerde in 1968 met het inmiddels tot een klassieker uitgegroeide Gris-Gris. Daarvoor was hij al zo’n tien jaar actief in de muziekscene van New Orleans en ontwikkelde hij een eigen stijl die tot op de dag van vandaag mee gaat. Dr. John viert later dit jaar zijn 70e verjaardag, maar weet voorlopig van geen ophouden. Met name de laatste jaren maakt hij bovendien platen die niet onderdoen voor zijn meesterwerken uit de late jaren 60 en vroege jaren 70 (naast Gris-Gris vooral Dr. John's Gumbo uit 1972 en In the Right Place uit 1973). Dat gold voor het in 2006 verschenen Mercernary en het uit 2008 stammende City That Care Forgot en het geldt in misschien nog wel sterkere mate voor het onlangs verschenen Tribal. Thuisbasis New Orleans heeft het de laatste jaren zwaar en dit heeft Dr. John inmiddels geinspireerd tot drie memorabele platen. Ook op Tribal vind je verwijzingen naar de ramp die New Orleans al weer vijf jaar geleden trof en de politieke apathie die er op volgde, maar over het geheel genomen is het een minder politieke plaat dan zijn twee voorgangers. In muzikaal opzicht is er weinig tot niets veranderd. Dr. John maakt nog net als in zijn begindagen New Orleans voodoo muziek, zoals alleen hij die kan maken. Bijgestaan door zijn inmiddels bekende band The Lower 911 en muzikale gasten als Derek Trucks, Allen Toussaint en de eerder dit jaar overleden Bobby Charles, maakt Dr. John ook op Tribal weer bezwerende muziek vol invloeden uit de rhythm & blues, swamprock, funk, blues, rock ’n roll, jazz, zydeco en psychedelica. Dankzij het herkenbare pianospel en de minstens even herkenbare stem duurt het maar heel even voor je weet dat je te maken hebt met Dr. John, maar desondanks verveelt ook Tribal weer geen seconde. New Orleans mag de afgelopen jaren door diepe dalen zijn gegaan, maar Dr. John maakt nog altijd muziek waar je heel vrolijk van wordt. Toch is Tribal veel meer dan een bezwerende en soms zelf wat spookachtige feelgood-plaat. Ook op Tribal wordt geweldig gemusiceerd, staan songs die iets met je doen en worden ook nog eens mooie verhalen verteld. Dr. John heeft de pensioengerechtigde leeftijd al lang bereikt, maar zo lang hij platen van het niveau van Tribal blijft maken, hoop ik dat hij platen blijft maken tot hij er bij neervalt. Erwin Zijleman