Als de Amerikaanse singer-songwriter Ruthie Foster een aantal decennia eerder was geboren, hadden we haar naam inmiddels in de boeken teruggevonden tussen grootheden als Aretha Franklin, Ella Fitzgerald, Mavis Staples en Billie Holiday. Tegenwoordig is er helaas meer nodig dan een paar geweldige platen om de erkenning te krijgen die je als uitzonderlijke muzikant verdient, waardoor Ruthie Foster niet zo bekend en/of gewaardeerd is als de Britse soulpopdiva’s of de Amerikaanse Neo-soul en R&B prinsessen. Of dat met haar nieuwe plaat Let It Burn gaat veranderen is zeer de vraag, maar wat is Ruthie Foster op haar inmiddels al weer zevende studioplaat onwerkelijk goed. Een ieder die haar muziek kent, weet dat Ruthie Foster met name de laatste tien jaar louter vijfsterren platen aflevert en ook Let It Burn hoort weer thuis in deze categorie. Net als op haar vorige platen vertolkt Ruthie Foster weer voornamelijk songs van anderen en kiest ze geregeld voor songs die je niet zou verwachten van een muzikant in de genres waarin ze opereert. Dit keer bindt Ruthie Foster onder andere Adele’s Set Fire To The Rain en het van de Black Keys bekende Everlasting Light aan haar zegekar, maar eigenlijk maakt het niet zo gek veel uit welke songs Ruthie Foster vertolkt. Foster is immers gezegend met een stem die vrijwel alles naar grote hoogten zal tillen. Dat gaat wat makkelijker met soul- of bluesklassiekers dan met het vertolken van een carnavalskraker of het voorlezen van het telefoonboek, maar ook in de laatste twee gevallen acht ik Ruthie Foster tot een adembenemend resultaat in staat. Ook op Let It Burn klinkt de muziek van Ruthie Foster weer behoorlijk authentiek. Foster laat zich nadrukkelijk beïnvloeden door het beste uit de soul, blues, folk, jazz en gospel en doet gelukkig niet al te veel haar best om modern te klinken. Dat betekent niet dat Let It Burn een oubollige of misschien zelfs wel overbodige plaat is. De muziek van Ruthie Foster flirt misschien niet heel nadrukkelijk met pop en r&b, maar klinkt wel degelijk fris en eigentijds. Wat vergeleken met haar vorige platen vooral opvalt is de kwaliteit van de muzikanten die haar omringen. Let It Burn knalt uit de speakers, slaat als een warme deken om je heen en bevat geen noot te veel. Het komt de kwaliteit van Ruthie Foster’s stem alleen maar ten goede. Op basis van de vocale prestaties op Let It Burn durf ik Ruthie Foster best uit te roepen tot één van de beste en misschien zelfs wel de beste zangeres in het genre op het moment. Omdat Let It Burn in muzikaal opzicht en wat betreft de kwaliteit van de songs goed aansluit bij het niveau van de zang, zal duidelijk zijn dat Ruthie Foster met Let It Burn een soul/blues/folk/jazz/gospel plaat heeft afgeleverd die niet zomaar overtroffen zal worden. Dat is geen verrassing voor iedereen die haar vorige platen kent, maar een ieder die deze niet kent begint zo langzamerhand wel iets heel bijzonders te missen. Erwin Zijleman
