Na vijf lange jaren wachten ligt er deze week eindelijk weer eens een nieuwe plaat van The Shins in de winkel. Voorman James Mercer was de afgelopen jaren vooral met andere projecten bezig (waaronder het met Brian Burton, oftewel Danger Mouse, gevormde Broken Bells) en zette na het in 2007 verschenen Wincing The Night Away bovendien de rest van de band buitenspel. Op Port Of Morrow horen we The Shins daarom in een nieuwe samenstelling, maar net als vroeger draait eigenlijk alles om James Mercer. Het is dan ook niet zo vreemd dat Port Of Morrow een vertrouwd geluid laat horen. Ook op haar nieuwe plaat maakt The Shins weer muziek waarvan de zon onmiddellijk gaat schijnen en waarvan je alleen maar heel vrolijk kunt worden. Net als in het verleden grossiert de band bovendien in popsongs die je na één keer horen nooit meer kunt en wilt vergeten en die alleen maar leuker worden naarmate je ze vaker hoort. Port Of Morrow is kortom een echte Shins plaat. Dat is aan de ene kant jammer, want na vijf lange jaren wachten, een nieuwe samenstelling en een hoop interessante zijuitstapjes verwacht je van iemand met het talent van James Mercer eigenlijk dat hij met iets nieuws op de proppen komt. Aan de andere kant ben ik heel blij dat Port Of Morrow het inmiddels overbekende Shins geluid laat horen, want in zijn klasse is het geluid van de band nog altijd ongeëvenaard. Vergeleken met de eerste twee platen van de band (Oh, Inverted World uit 2001 is en blijft wat mij betreft hun beste) laat Port Of Morrow een net wat gepolijster en wat minder spannend geluid horen, maar de verleidingskracht van de muziek van The Shins is er zeker niet minder om geworden. De veelzijdigheid ook niet, want ook op haar nieuwe plaat is de band rond James Mercer weer van vele markten thuis. Een beetje Westcoast pop, sprankelende gitaarpop, avontuurlijke indierock, pure pop met een beetje soul?, zowel uptempo als meer ingetogen songs?; The Shins draait haar hand er niet voor om. Port Of Morrow is al met al een plaat waarop waarschijnlijk best wel wat valt aan te merken, maar ik kan er uiteindelijk niets negatiefs over zeggen. Port Of Morrow is immers een plaat die de zon laat schijnen als het buiten regent en je je goed laat voelen als je eigenlijk een rotdag hebt. We hebben het een aantal lentes moeten doen zonder een nieuwe plaat van The Shins, maar dit jaar ligt er gelukkig weer een. Het maakt de lente van 2012 bij voorbaat al een beetje mooier dan zijn laatste paar voorgangers. Erwin Zijleman
