Het begon een paar weken geleden met een enkel jaarlijstje, maar inmiddels is de jaarlijstjesgekte weer compleet los gebarsten. Bij het gros van de lijstjes die ik inmiddels voorbij heb zien komen (het zijn er inmiddels tientallen), kan ik concluderen dat ik dit jaar niet al te veel releases heb gemist die inmiddels door de critici breed worden gedragen als jaarlijstjesplaat. Eigenlijk is er op dit moment maar één plaat waarvan ik inmiddels vind dat ik hem op had moeten pikken: Attack On Memory van Cloud Nothings. Dat ik deze plaat eerder dit jaar niet heb opgepikt verbaast me trouwens zeer. Ik was bijna twee jaar geleden immers zeer te spreken over het officiële debuut van de band rond Dylan Baldi uit Cleveland, Ohio, en noemde het voordat er ook maar één maand van het jaar verstreken was al een van de betere rammelrock of rammelpunk platen van 2011. Het titelloze debuut van Cloud Nothings wist mijn jaarlijst over 2011 uiteindelijk niet te halen (wijze les: begin niet al in januari over jaarlijstjes), maar het is nog altijd een hele leuke plaat. Opvolger Attack On Memory is veel meer dan een leuke plaat. Cloud Nothings laat op haar al in januari verschenen plaat horen dat het in het jaar na het titelloze debuut enorm is gegroeid. Attack On Memory is een meer volwassen plaat dan zijn voorganger en het is ook een totaal andere en, als je het mij vraagt, veel betere plaat. Cloud Nothings laat op Attack On Memory een lekker stevig rockgeluid horen dat zo af en toe aan Nirvana en Sonic Youth doet denken, maar ook raakvlakken heeft met de muziek van zeer uiteenlopende bands als Radiohead, The Soft Pack, Fugazi, Sunny Day Real Estate, The Smashing Pumpkins en zelfs The Strokes. Attack Om Memory is een plaat die je makkelijk op het verkeerde been zet. De muziek van Cloud Nothings zit vol dynamiek en schakelt moeiteloos tussen toegankelijk klinkende deuntjes en volstrekte chaos. Daar kan ik niet altijd tegen, maar Attack On Memory bevat wat mij betreft voldoende structuur om het ruime half uur dat de plaat duurt te kunnen boeien. In eerste instantie twijfelde ik nog wel even of Attack On Memory nu een jaarlijstjesplaat is of niet. De muziek van Dylan Baldi en zijn muzikale medestanders loopt weliswaar over van creativiteit en ruwe energie, maar de plaat bevat ook wel wat zwakkere momenten en met name de wat onvaste zang maakt niet altijd indruk. Uiteindelijk vergeef je Cloud Nothings de zwakkere momenten en concentreer je je op dat wat echt goed is op Attack On Memory. En dat is heel wat. Wat ik persoonlijk sterk vind aan Attack On Memory is allereerst het feit dat het een echte gitaarplaat is. Hierna komen de dynamiek en de fascinerende wijze waarop Cloud Nothings steeds weer naar een climax weet toe te werken. Dit gaat meestal snel, maar het kan ook best een keer 9 minuten duren en gedurende deze 9 minuten zit je op het puntje van je stoel. Attack On Memory van Cloud Nothings is een plaat die je op meerdere manieren kunt beoordelen. Een pietje precies zal flink wat punten aftrekken voor schoonheidsfoutjes en mindere momenten, maar beoordeel Attack On Memory als een portie bluf van een stel jonge honden en je kunt eigenlijk alleen maar diep onder de indruk zijn. De uit duizenden herkenbare productie van levende legende Steve Albini is de kers op de taart. Is Attack On Memory van Cloud Nothings een jaarlijstjesplaat? Ja en Nee. Vooralsnog krijgt de plaat van mij echter het voordeel van de twijfel. Erwin Zijleman
