The Babies is eigenlijk niet meer dan een uit de hand gelopen hobby van Cassie Ramone en Kevin Morby. Ramone speelt normaal gesproken in The Vivian Girls, terwijl Morby het grootste deel van zijn tijd steekt in Woods. The Babies lijkt dan ook vooral bedoeld om lekker muziek te maken en wat stoom af te blazen. Weinig pretenties en veel lol. Dat hoor je terug op Our House On The Hill; de opvolger van het vorig jaar uitgebrachte debuut. Dat debuut was best een aardige plaat, maar ook niet veel meer dan dat. Ik had dan ook geen hele hoge verwachtingen van Our House On The Hill, maar het blijkt direct bij eerste beluistering een plaat die me al weer doet twijfelen aan mijn nog kakelverse jaarlijstje. Our House On The Hill is immers een plaat vol met perfecte popliedjes. Daar zijn er meer van, maar The Babies maken van die popliedjes waarvan je onmiddellijk heel erg vrolijk wordt, die je na één keer horen mee kunt zingen en die je vervolgens nooit meer wilt vergeten. Our House On The Hill klinkt als een omgevallen platenkast en bovenop liggen inmiddels tot klassiekers uitgegroeide platen van Guided By Voices, Pavement, The Pixies, The Lemonheads en The Jesus And Mary Chain (maar in plaats hiervan had ik net zo makkelijk vijf andere namen kunnen noemen; bijvoorbeeld wat namen uit de 60s). De onweerstaanbare popmuziek van The Babies laat zich het best omschrijven als lekker rammelende gitaarpop met een psychedelisch (60s) randje. Van de gitaarloopjes op de plaat kun je alleen maar heel gelukkig worden en ook de prachtig bij elkaar kleurende stemmen van Cassie Ramone en Kevin Morby zorgen vrijwel continu voor een gelukzalig gevoel. Het siert Ramone en Morby dat ze op Our House On The Hill afstand durven nemen van de muziek van hun vaste werkgevers en het siert de twee ook dat ze het zo aanstekelijke recept van de plaat niet gedurende de hele speelduur uitmelken. Our House On The Hill bevat immers ook een aantal wat meer ingetogen momenten met bijna Dylan achtige folk. Deze zijn op het eerste gehoor niet zo verleidelijk als de uptempo songs, maar het blijken uiteindelijk groeibriljanten. Ik kan Our House On The Hill nog veel verder de hemel in prijzen door te wijzen op de fraaie productie en de kracht van de songs, maar misschien moet ik het hier maar bij laten. De tweede van The Babies is namelijk een plaat die zichzelf verkoopt. Zoek hem op in Spotify, klik op de Play knop, doe je ogen dicht en verkrijg toegang tot de zevende hemel van de popmuziek. Een bezoek duurt 35 minuten maar kan zo vaak als je wilt worden herhaald; Our House On The Hill blijft immers leuk en wordt eigenlijk alleen maar leuker. The Babies hebben een plaat gemaakt die op zich niets nieuws doet, maar probeer dit maar eens te weerstaan. Mij lukt het in ieder geval niet. Our House On The Hill is vanaf nu dan ook de 51e plaat in mijn jaarlijst over 2012. Erwin Zijleman
