Amanda Palmer & The Grand Theft Orchestra - Theatre Is Evil
De afgelopen jaren hebben met name de jaarlijstjes van de Amerikaanse muzieksites Pitchfork en PopMatters me een aardig stapeltje platen opgeleverd dat ik niet had willen missen. Op de Pitchfork en PopMatters jaarlijstjes van 2012 moeten we helaas nog even wachten, maar PopMatters publiceerde deze week al wel het lijstje met de aangenaamste verrassingen van 2012. Op dit lijstje vinden we naast, ook op deze BLOG besproken, platen van onder andere Neil Young, The Shins, Aimee Mann en Cat Power, verrassend genoeg ook Theatre Is Evil van Amanda Palmer & The Grand Theft Orchestra. Het is een plaat die in Nederland helemaal niets heeft gedaan. Dat is gezien de vorige platen van Amanda Palmer niet verwonderlijk, want op deze platen maakte de Amerikaanse muzikante het de luisteraar toch behoorlijk lastig. Laten we eerst het geheugen even opfrissen. Amanda Palmer dook een jaar of acht geleden op als helft van het duo The Dresden Dolls. Het duo uit Boston verraste met een bijzondere mix van punk, rock en Duits cabaret uit de jaren 30 en leverde tussen 2004 en 2008 uiteindelijk drie memorabele platen af. Na het uit elkaar vallen van het duo begon Amanda Palmer aan een solocarrière, maar deze wist het hoge niveau van The Dresden Dolls helaas niet vast te houden. Tot de release van Theatre Is Evil dan, want de een paar maanden geleden verschenen plaat van Amanda Palmer & The Grand Theft Orchestra is inderdaad een enorm aangename verrassing. Omdat de platenmaatschappijen geen brood meer zagen in de muziek van Amanda Palmer, zamelde ze zelf maar liefst 1 miljoen dollar in. Dat is te horen, want Theatre Is Evil is een groots klinkende plaat met voor Amanda Palmer begrippen verrassend toegankelijke popmuziek. Het is nog altijd enigszins theatraal klinkende popmuziek, maar het is gelukkig niet meer zo over de top als een paar jaar geleden. Theatre Is Evil laat zich beluisteren als het beste uit een aantal decennia eigenwijze popmuziek met een toegankelijk tintje. Palmer en haar band citeren met name stevig uit de new wave uit de jaren 70 en 80, maar zijn ook niet vies van de hitgevoelige popmuziek zoals bands als No Doubt en Berlin die in de jaren 80 en 90 maakten. Met het noemen van namen begeef ik me overigens op glad ijs. Theatre Is Evil is een plaat die nadrukkelijk uitnodigt tot het noemen van namen, maar de lijst wordt al snel zo lang dat de bruikbaarheid verdwijnt als sneeuw voor de zon. Amanda Palmer en haar band beginnen bij Lene Lovich en Siouxsie & The Banshees en eindigen bij eigenzinnig singer-songwriters als Tori Amos en Regina Spektor. Alles wat hier tussenin zit overgieten ze met een uniek Amanda Palmer sausje, dat al snel vrijwel onweerstaanbaar is en bovendien veel knapper in elkaar blijkt te steken dan je op het eerste gehoor zult vermoeden. Eindconclusie: Theatre Is Evil van Amanda Palmer & The Grand Theft Orchestra is inderdaad een van de meest aangename verrassingen van 2012. Ga dat horen en zien (Let op: volgens YouTube is de clip NSFW). Erwin Zijleman
