Het Deense duo The Raveonettes debuteerde precies tien jaar geleden met een mix van 50s en 60s pop en 90s shoegaze. De mix van gruizige gitaren en lekker in het gehoor liggende popliedjes werkte een aantal platen, maar na Lust Lust Lust uit 2008 had ik het wel gehoord. De drie platen die volgden zijn me volledig ontgaan en dat is, naar nu blijkt, een flinke blunder. Het eerder dit jaar verschenen Observator blijkt immers een prachtige plaat, die deels voortborduurt op de muziek uit de beginjaren van de band, maar ook zeker nieuwe wegen in slaat. Op Observator zijn de gitaarmuren van Sune Rose Wagner, die de muziek van het duo zo lang typeerden, voor een belangrijk deel afgebroken, waardoor de muziek van The Raveonettes een stuk veelzijdiger en subtieler is geworden. Het gruizige gitaargeweld is voor de gelegenheid vervangen door subtiele gitaarlijnen, die in een aantal tracks van een bijna onwerkelijke schoonheid zijn en hier en daar wel wat doen denken aan de gitaarlijnen die Johnny Marr bij The Smiths liet horen aan het begin van de jaren 80, maar ook niet ver zijn verwijderd van het zweverige gitaarwerk op de zwaar onderschatte platen van Lush. Wat is gebleven is het gevoel voor betoverend mooie popliedjes en ook de zang van Sharin Foo is nog altijd om van te watertanden. Observator is een behoorlijk ingetogen plaat, die me qua sfeer af en toe wel wat doet denken aan de muziek van The Xx, maar The Raveonettes zijn er ook in geslaagd om hun unieke eigen geluid te behouden. Observator duurt maar net een half uur, maar het is een half uur muziek van grote schoonheid. The Raveonettes slagen er nog altijd in om popmuziek die duidelijk is geïnspireerd door muziek uit de jaren 50 en 60 modern te laten klinken en dat is een knappe prestatie. Ik ging er tot voor kort van uit dat ik was uitgekeken op de muziek van het Deense duo, maar na beluistering van Observator ben ik weer helemaal verliefd op de muziek van The Raveonettes. Observator is een heerlijk dromerige plaat vol wonderschone melodieën en nog meer toverkracht, die je een half uur lang weet te hypnotiseren en die ook bij herhaalde beluistering niets van zijn magie verliest. Ik ben vast niet de enige die deze plaat van The Raveonettes heeft gemist (ik heb er in Nederland maar heel weinig over gelezen) en dat is zonde. Observator van The Raveonettes is namelijk een plaat die je niet wilt missen. Zeker niet nu de dagen korter en de avonden langer worden. Wat mij betreft een hele mooie afsluiting van het muziekjaar 2012. Erwin Zijleman
