Natalie McIntyre debuteerde in de zomer van 1999 als Macy Gray met het briljante On How Life is. Ondanks haar zeker niet alledaagse stem (bij de beschrijving van haar stem komen zowel Mickey Mouse als de heliumballon met grote regelmaat voorbij) leek een prachtige carrière als soulzangeres slechts een kwestie van tijd, maar op één of andere manier is het er nooit echt van gekomen. Dat ligt voor een deel aan de kwaliteit van de platen die Macy Gray na On How Life Is uitbracht, maar waarschijnlijk speelde ook het bijzondere karakter van haar stem een rol bij het uitblijven van de echte doorbraak. Persoonlijk vind ik alle platen die Macy Gray de afgelopen 13 jaar heeft uitgebracht de moeite waard, al blijft On How Life Is natuurlijk onovertroffen. Begin vorig jaar overtuigde Macy Gray slechts ten dele met Covered; een plaat met 16 voor de hand en minder voor de hand liggende vertolkingen van het werk van anderen. Covered bevatte een aantal geweldige tracks (met name haar vertolkingen van Creep van Radiohead en Here Comes The Rain Again van The Eurythmics zullen me nog wel even bij blijven), maar helaas ook een aantal tracks die ik na één keer horen al zat was. Covered was daarom niet goed genoeg voor een plekje op deze BLOG, maar opvolger Talking Book is dat wel. Talking Book heeft als ondertitel "Macy Gray’s Love Letter To Stevie Wonder On The 40th Anniversary Of His Classic Album" en dat is precies wat het is. Op Talking Book vertolkt Macy Gray integraal de legendarische plaat van Stevie Wonder en ze doet dit op buitengewoon smaakvolle en gepassioneerde wijze. Waar Macy Gray op Covered haar uiterste best deed om het werk van anderen naar haar hand te zetten, blijft ze dit keer relatief dicht bij de originelen (een enkele uitzondering daar gelaten; Superstition is bijvoorbeeld omgetoverd tot een lome ballad). Macy Gray’s versie van Talking Book is hierdoor een prachtig eerbetoon aan één van de beste en meest invloedrijke platen uit de geschiedenis van de popmuziek, maar het is uiteindelijk ook een plaat die iets toevoegt aan deze klassieker. Op Talking Book klinkt Macy Gray eindelijk weer eens niet als die zangeres met die krankzinnige stem, maar als een fantastische soulzangeres met een geheel eigen geluid. Met de songs op Talking Book is uiteraard helemaal niets mis en de band die op de plaat is te horen speelt de pannen van het dak. Macy Gray hoeft daarom niet veel meer te doen dan te zingen en dat doet ze op fantastische wijze. Ik heb direct na beluistering van deze versie van Macy Gray het origineel weer eens uit de kast gehaald. Dit blijft natuurlijk onovertroffen, maar ik weet zeker dat ik ook de versie van Macy Gray nog regelmatig uit de kast zal halen. Met Talking Book is Macy Gray weer helemaal terug en kan ze eindelijk een poging gaan doen om On How Life Is te overtreffen. Voorlopig kan ik echter best uit de voeten met Talking Book. Erwin Zijleman
