Honeyblood bestaat uit Stina Tweeddale en Shona McVicar. De eerste speelt gitaar en zingt, de tweede drumt (en zingt). Op basis van deze samenstelling verwacht je onmiddellijk muziek die doet denken aan die van The White Stripes, maar dit is een associatie die onmiddellijk weer overboord kan worden gezet.
Het debuut van Honeyblood doet mij persoonlijk vooral denken aan de briljante platen van The Throwing Muses, maar de plaat heeft ook zeker raakvlakken met al die bandjes die noisy gitaren combineren met 60s pop. Met het rauwe van The Throwing Muses en het aanstekelijke van bands als Best Coast, Dum Dum Girls en 1001 soortgenoten, heeft Honeyblood al twee hele sterke en gevaarlijke wapens in handen, maar Stina Tweeddale en Shona McVicar hebben nog veel meer te bieden. Honeyblood heeft immers ook het onweerstaanbaar eigenwijze dat bijna alle bands uit Glasgow hebben en rekt hiernaast het genre waarin het opereert aardig op.
Honeyblood vermaakt het makkelijkst wanneer de gitaren lekker gruizig klinken, het tempo hoog ligt en Stina Tweeddale en Shona McVicar strooien met zwoele en verleidelijke vocalen. Het is een pad dat met enige regelmaat wordt bewandeld op het debuut van Honeyblood, maar Stina Tweeddale en Shona McVicar hebben meer noten op hun zang. Zo krijgt de muziek van het tweetal een bijna Westcoast geluid wanneer wat gas wordt teruggenomen en beperkt Honeyblood haar songs, in tegenstelling tot de meeste van haar soortgenoten, niet tot een paar eenvoudige akkoordenschema’s. Het gitaarwerk van Stina Tweeddale is van een opvallend hoog niveau en haalt de mosterd steeds weer bij andere genres, waardoor het ene moment de hoogtijdagen van de shoegaze en dreampop herleven en je het volgende moment terugkeert naar noiserock in betere dagen of bijna psychedelisch aandoende klanken. Wat geldt voor het gitaarwerk van Stina Tweeddale geldt ook voor het drumwerk van Shona McVicar, die zorgeloos kan beuken, maar ook opvallend subtiel en complex kan spelen.
Als de twee dames van Honeyblood dan ook nog eens beter zingen dan de meeste concurrenten en ook nog eens strooien met popliedjes die van alles met je doen en steeds weer uitblinken door geweldige melodieën en heel veel muzikaal avontuur, weet je dat het debuut van Honeyblood een debuut is dat zich zomaar kan onderscheiden als één van de betere debuten van 2014. Ik ben in ieder geval genadeloos gevallen voor alle verleidingen van de eerste plaat van Honeyblood, net zoals ik in het verleden viel voor al die andere leuke bandjes uit Glasgow. Erwin Zijleman
