Nu hou ik persoonlijk wel van niet al te lange tracks, maar je kunt het ook overdrijven. Ik vond de frisse punkpop van Joyce Manor bij vlagen best leuk, maar werd ook wel wat nerveus van de dichtheid aan songs en het rammelende karakter van deze songs.
Joyce Manor heeft inmiddels een contract getekend bij het roemruchte Epitaph label en brengt met Never Hungover Again een plaat uit die wel eens een ‘game changer’ zou kunnen zijn.
Voor lang uitgesponnen tracks moet je nog steeds niet bij Joyce Manor zijn. Never Hungover Again jaagt er in een kleine twintig minuten maar liefst tien tracks doorheen en heeft voor zes tracks op de plaat minder dan twee minuten nodig.
Op een of andere manier word ik deze keer echter niet onrustig van de muziek van Californische band. Er is natuurlijk ook wel wat veranderd. Joyce Manor had voor het eerst de beschikking over een goede studio en wist bovendien een gelouterde professional te strikken voor de mix van haar major debuut. Never Hungover Again is immers opgepoetst door Tony Hoffer (bekend van onder andere Beck, The Kooks, The Thrills, Belle And Sebastian en Suede) en deze Tony Hoffer is er in geslaagd om de songs van Joyce Manor te laten blinken, zonder dat dit ten koste is gegaan van de rauwe energie van de vorige platen van de band.
Joyce Manor klinkt hierdoor volwassener, maar het blijft gelukkig een stel jonge honden. De omschrijving van Pitchfork is nog veel mooier en deze wil ik niemand onthouden: “The optimal balance of maturity and immaturity is right there in the title, so throw on Never Hungover Again when you’re still looking to get into dumb shit, but you just want to be smarter about it”.
Joyce Manor maakt op Never Hungover Again nog steeds aanstekelijke en soms rauwe punkpop, maar op een of andere manier valt dit keer alles op zijn plaats. Never Hungover Again rammelt veel minder dan zijn voorgangers en dit tilt de songs op de plaat naar grote hoogten. Iedere noot is dit keer raak wat de korte songs op de plaat ontiegelijk veel kracht geeft.
De derde van Joyce Manor doet me persoonlijk wel wat denken aan de doorbraakplaat van Green Day, al begeeft Never Hungover Again zich niet uitsluitend op de paden van de punkpop clichés en hoor ik ook veel van een band als Weezer. Hiernaast heeft Joyce Manor verrassingen in petto als prachtige gitaarlijnen en het gebruik van synths; geen vaste waarden binnen de punkpop. Het maakt de plaat alleen maar beter en onweerstaanbaarder.
Joyce Manor heeft al met al een recht voor zijn raap plaat vol heerlijke popsongs gemaakt. Vol onweerstaanbare popsongs. Als je het mij vraagt de perfecte start van een verder zorgeloze zomer. Never Hungover Again heeft eigenlijk maar één serieuze beperking: na nog geen twintig minuten moet je al weer uit de hangmat komen om de plaat nog eens op te zetten, tenzij je beschikt over een vaak nutteloze, maar in dit geval bijzonder bruikbare, repeat knop. Erwin Zijleman
