Op het debuut van de Australische broer en zus klopte eigenlijk alles, waardoor de lat voor de opvolger ontiegelijk hoog lag. Daar was echter weinig van te merken op het in 2010 verschenen Down The Way dat natuurlijk niet zo verrassend was als het debuut, maar wel beter, al was het maar door het grote aantal stijlen waarmee het tweetal op haar tweede plaat aan de haal ging.
De afgelopen jaren moesten we het doen met een soloproject (Lady Of The Sunshine) en een soloplaat van Angus en met twee soloplaten van Julia Stone. Vier prima platen, maar ze waren geen van allen zo goed als de platen waarop Angus en Julia Stone de krachten bundelden.
Op de titelloze derde plaat van Angus en Julia Stone horen we wat we de afgelopen jaren gemist hebben. Bijna achteloos imponeren Angus en Julia Stone met dertien tracks die zich laten beluisteren als een reis door een aantal decennia popmuziek.
Folk vormt nog altijd een belangrijk bestanddeel van de muziek van broer en zus Stone, maar het is zeker niet het enige bestanddeel. Angus & Julia Stone zijn zeker niet vies van pop, maar gaan net zo makkelijk aan de haal met invloeden uit de 70s rock als de indie van deze tijd.
De derde plaat van Angus & Julia Stone bevat 13 songs die je al decennia lijkt te kennen. Bij eerste beluistering klinkt het direct zo lekker en vertrouwd dat ik even bang was dat er uiteindelijk weinig zou blijven hangen en dat de derde plaat van het Australische duo makkelijk ingeruild zou kunnen worden voor een willekeurige klassieker uit het verleden, maar dat blijkt gelukkig niet het geval.
De songs van Angus en Julia Stone bevatten immers net dat beetje extra dat nodig is om hun songs boven die van de concurrentie uit te tillen. Het is niet eens makkelijk om te beschrijven wat dat beetje extra precies is. Voor mij persoonlijk spelen de heerlijke vocalen van Julia Stone (die dit keer ook als Beth Gibbons en Hope Sandoval kan klinken) een cruciale rol, maar ik ben me zeer bewust van het feit dat deze vocalen waarschijnlijk menigeen flink op de zenuwen zullen werken, waarbij het natuurlijk helpt dat Julia zo nu en dan wordt afgelost door de wat zweverige vocalen van Angus.
Minstens even belangrijk zijn de geweldige melodieën in de muziek van Angus en Julia Stone. Het tweetal schrijft songs die er stuk voor stuk in slagen om een gelukzalig gevoel op te wekken. Angus en Julia Stone schrijven songs met melodieën die klinken als lange zomerdagen waarop alles mag en niets hoeft. Het zijn melodieën die fraai contrasteren met de donkere wolken die in tekstueel opzicht nog wel eens voorbij willen drijven.
Maar er is nog meer dat de derde van Angus en Julia Stone zo goed en onweerstaanbaar maakt. Op hun derde plaat maken Angus en Julia Stone muziek waar het plezier en de passie van af spatten, maar ondertussen lijkt over iedere noot nagedacht en zit alles even knap in elkaar. Dat laatste kan alleen maar de verdienste zijn van topproducer Rick Rubin, die er wederom in is geslaagd om het beste naar boven te halen uit muzikanten.
Het levert een plaat op die keer op keer aanvoelt als een warm bad, maar ook nog wel een tijdje kan groeien. 1+1 is meestal 2, maar bij Angus en Julia Stone is het 3 of misschien zelfs wel 4. Ik schrijf hem alvast op voor de jaarlijstjes. Erwin Zijleman
