Originele recensie gepubliceerd op 10 maart 2014
Maggie Brown is geen zangeres (een zoektocht op het Internet brengt je bij zangeressen, actrices, journalisten en zelfs een restaurant), maar een vijfkoppige band uit Amsterdam.
Het is een band die je met haar titelloze debuut direct met de eerste noten bij de strot grijpt en vervolgens 11 tracks lang naar adem laat happen.
De band zet hiervoor uiteenlopende middelen in. Het titelloze debuut van Maggie Brown opent met een prachtige instrumentale track (Alaska). Het is een track die je laat wegdromen op melodieuze gitaarklanken en die steeds naar een climax lijkt toe te werken die uiteindelijk niet komt, waardoor de track maar blijft intrigeren. In de tracks die volgen verleidt Maggie Brown met zonnige gitaarpop die perfect past bij de onverwacht opgedoken lente en herinnert aan de perfecte gitaarplaten van het Excelsior label, met gitaarmuziek met invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek vol mooie harmonieën (in track drie lijken The Jayhawks weer opgestaan), met ingetogen meer folk georiënteerde songs of juist met net wat gruizigere en minder makkelijk te doorgronden songs die met enige fantasie in het hokje postrock kunnen worden geduwd, al blijven de bij dit genre horende uitbarstingen grotendeels uit.
Maggie Brown kan in al in deze genres uitstekend uit de voeten en slaagt er bovendien in om alle invloeden (waaraan invloeden uit de alternatieve Amerikaanse gitaarrock uit de jaren 90 zeker moeten worden toegevoegd) samen te smelten tot een bijzonder eigen geluid.
Het is een geluid dat opvalt door de wat hoge vocalen, door fraai en afwisselend gitaarwerk, door een subtiel spelende ritmesectie en vooral door songs die de zon laten schijnen, maar zich er nooit makkelijk van af proberen te maken.
De songs van Maggie Brown zijn in veel gevallen aanstekelijk, maar vervallen nergens in clichés. Steeds als je denkt te weten welke kant het op zal gaan, volgt er weer een wonderschone verrassing en het is er iedere keer één die razend knap in elkaar zit.
Luister naar het debuut van Maggie Brown en je hoort een gelouterd klinkende band die het maken van gitaarmuziek tot kunst heeft verheven. Die kunst zie je ook terug op de buitengewoon fraaie cover van de plaat, waarop het schilderij Seestück - See-See van de Duitse kunstenaar Gerhard Richter wordt weergegeven. Het is een cover die uitstekend past bij de muziek van de Amsterdamse band. De muziek van Maggie Brown heeft veel diepte en beweging, maar van angstaanjagende golven is geen sprake. De zon schijnt, maar wolken zijn nooit ver weg.
Ik zet het debuut van Maggie Brown maar weer eens op en voor de zoveelste keer word ik gegrepen door de mooie en bijzondere songs van de band. Een Amerikaanse band zou met steun van Pitchfork en een debuut van dit niveau zomaar uit kunnen groeien tot één van de sensaties van 2014. Of dat ook haalbaar is voor een band uit Amsterdam is maar de vraag, maar brede erkenning voor deze prachtige plaat zou niet meer dan terecht zijn.
Ik sta zeer open voor nieuw talent en krijg veel prima’s debuten binnen, maar platen van het niveau van het debuut van Maggie Brown zijn zeer schaars. Dit is absoluut één van de beste gitaarplaten van het moment en ik heb nog lang niet alle geheimen van het debuut van Maggie Brown ontrafeld. Ga vooral zelf luisteren naar deze geweldige plaat, die vervolgens voor een vriendenprijsje in huis kan worden gehaald. Doen, of je krijgt later heel veel spijt. Erwin Zijleman
