Die oversteek maakte Laura Jean vorig jaar min of meer bij toeval door te toeren met Snow Patrol en zo de aandacht te trekken van topproducer John Parish (Goldfrapp, Eels, Howe Gelb en vooral PJ Harvey). John Parish haalde Laura Jean naar het Engelse Bristol voor het opnemen van haar vierde plaat en deze ligt nu ook hier in de winkel.
Het is de eerste plaat waarop Laura Jean werkt met een producer van naam en faam, maar het is direct ook met afstand haar meest ingetogen en haar meest sobere plaat tot dusver.
De titelloze vierde plaat van Laura Jean staat vol met spaarzaam geïnstrumenteerd folksongs. Het zijn sobere folksongs waarin de akoestische gitaar van Laura Jean en haar mooie stem domineren. Het zijn folkliedjes die herinneren aan folkplaten uit de late jaren 60 en vroege jaren 70, maar Laura Jean sluit ook aan op eigenzinnige folkies uit het heden als Julie Doiron, Jenny Hval (die ook werkte met Jon Parish en bovendien te horen is op deze plaat), Bon Iver en zeker ook Laura Marling.
De zachte en strelende folksongs van Laura Jean doen het uitstekend op de achtergrond, maar de titelloze plaat van Laura Jean is er wat mij betreft een die volledige aandacht en beluistering met de koptelefoon verdient. Dan immers hoor je pas hoe het akoestische gitaarspel van Laura Jean is versierd met fraaie accenten en hoe in een aantal gevallen meerdere lagen stemmen langs elkaar schuren.
Het valt niet mee om met zulke eenvoudige middelen een plaat te maken die de aandacht langer dan een aantal songs vast houden, maar Laura Jean heeft hier geen moeite mee. Haar intieme folkliedjes strelen in eerste instantie vooral zachtjes, maar houden je vervolgens in een stevige wurggreep.
Er zijn heel veel folkies als Laura Jean, maar de singer-songwriter uit Melbourne heeft iets bijzonders. Dat zit voor een deel in haar bijzonder mooie stem, die zowel onderkoeld als warm kan klinken en het zit voor een deel in haar songs, die ondanks de ingetogen klanken vol spanning en dynamiek zitten.
Dat laatste lijkt overigens deels de verdienste van John Parish. Na beluistering van deze vierde plaat heb ik ook naar de vorige platen van Laura Jean geluisterd. Deze zijn bij vlagen mooi, maar raken me veel minder dan de sobere songs op de titelloze nieuwe plaat. Ik wijt het vooralsnog maar aan de kunst van het weglaten, waarin Laura Jean en John Parish meesters lijken op deze bijzondere plaat.
Er zijn meer folkies die hun muziek terug brengen tot de essentie, maar Laura Jean gaat op haar nieuwe plaat nog net een stapje verder. Het resultaat is wonderschoon en behoudt tot dusver met speels gemak zijn toverkracht. Enorme aanrader dus deze Laura Jean. Erwin Zijleman
Koop bij BOL.com
