Karina Gill, de frontvrouw van de Amerikaanse band Cindy, pakte pas een paar jaar geleden de gitaar op en begon toen ook met het schrijven van songs. Dat hoor je af en toe wel in het geluid van Cindy, dat behoorlijk elementair klinkt. Ook de songs van de band klinken ruw en elementair, maar de muziek van Cindy heeft absoluut wat. 1: 2 heeft zich flink laten inspireren door de muziek van The Velvet Underground, maar ik hoor ook iets van Mazzy Star en Low. Het zijn songs die flink rammelen, maar hoe vaker ik naar de songs van Cindy luister hoe meer het album zich opdringt. Bijvoorbeeld door de prima zang, maar ook door de 'less is more' aanpak van de Amerikaanse band.
1: 2 is alweer het derde album van de Amerikaanse band Cindy. Ik moet eerlijk toegeven dat ik de vorige twee albums van de band uit San Francisco niet heb opgemerkt en ook 1: 2 leek in eerste instantie op de stapel te blijven liggen. Inmiddels heb ik me echter toch verdiept in het oeuvre van de Amerikaanse band en op een of andere manier fascineert dit oeuvre me enorm.
In de muziek van Cindy draaide oorspronkelijk alles om het gitaarwerk en de zang van frontvrouw Karina Gill, die pas een paar jaar geleden voor het eerst een gitaar oppakte en haar eerste songs schreef. Voor muzikaal vuurwerk ben je bij Cindy aan het verkeerde adres en ook liefhebbers van prachtig klinkende albums zullen niet veel hebben met 1: 2, dat overigens veel beter klinkt dan de eerste twee albums van de band.
Ook op het derde album van Cindy hoor je redelijk elementaire gitaarlijnen, die meer dan eens associaties oproepen met de muziek van The Velvet Underground. De rest van de band bestaat uit een bassist, een drummer en een toetsenist met een voorliefde voor orgeltjes en oude synthesizers en allen sluiten goed aan op het gitaarspel en de zang van Karina Gill.
In muzikaal opzicht klinkt het allemaal betrekkelijk eenvoudig en de geluidskwaliteit is niet geweldig, maar het lo-fi karakter van de muziek van Cindy heeft ook wel wat. Bovendien is Karina Gill inmiddels bedreven in het schrijven van aangename en ook gevarieerde songs en beschikt ze over een stem die absoluut wat heeft.
Luister naar 1: 2 en het is niet heel moeilijk om met vergelijkingsmateriaal op de proppen te komen. Cindy heeft zich absoluut laten beïnvloeden door de muziek van The Velvet Underground, maar ik hoor af en toe ook wel wat van Mazzy Star, wat nog altijd een van mijn favoriete bands aller tijden is.
Karina Gill klinkt met haar zang misschien niet zo zwoel en verleidelijk als Mazzy Star zangeres Hope Sandoval, maar de aangename zang op 1: 2 zorgt er steeds weer voor dat ik blijf luisteren naar de muziek van Cindy. Wanneer je blijft luisteren dringen de songs van de Amerikaanse band zich steeds wat meer op en krijgt de band het bezwerende wat bijvoorbeeld ook Low in haar jonge jaren had. Het zijn minimale middelen die Cindy gebruikt, maar het effect is groot en wordt, wanneer je eenmaal gewend bent aan het geluid van de band, alleen maar groter.
Ik heb me zoals gezegd verdiept in het complete oeuvre van de band, wat met drie albums en iets meer dan 100 minuten muziek geen hele grote opgave is, en ik hoor de band flink groeien. De eerste twee albums verdienen wat mij betreft het predicaat krent uit de pop nog niet, maar 1: 2 heeft iets bijzonders en valt absoluut op in het aanbod van deze week.
Wat op het eerste gehoor nog erg eenvoudig klinkt en alle kanten rammelt, grijpt na een aantal keer horen fraai in elkaar en combineert prachtig met de mooie, maar ook zeker niet perfecte zang van Karina Gill. Het is soms behoorlijk donker en melancholisch, maar net als het wat te somber wordt, verrast de band met een gitaarsong vol zonnestralen.
Vanwege het rammelende karakter van de songs en de muziek is 1: 2 van Cindy zeker niet geschikt voor iedereen, maar doe zeker een poging of liever nog meerdere pogingen. Ik heb het album in eerste instantie zelf ook terzijde geschoven, maar ik heb er nu absoluut wat mee. Erwin Zijleman
De muziek van Cindy is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://cindytheband.bandcamp.com/album/1-2.
