Tien jaar geleden was de muziek van The War On Drugs nog een vat vol tegenstrijdigheden, maar op I Don’t Live Here Anymore trekt de band uit Philadelphia de lijn van haar vorige twee albums door. The War On Drugs kruipt op haar nieuwe album nog wat dichter tegen de toegankelijke rockmuziek aan en laat zich nog wat meer beïnvloeden door de rockmuziek uit de jaren 80. Het klinkt op het eerste gehoor wel erg gepolijst, maar I Don’t Live Here Anymore is een album dat je moet uitpluizen en ontdekken om vervolgens steeds meer moois en bijzonders te horen in de prachtige songs en klanken op het album, die lang niet altijd de platgetreden paden bewandelen.
De Amerikaanse band The War On Drugs maakte tussen 2008, het jaar waarin het debuutalbum Wagonwheel Blues verscheen, en 2017, het jaar van A Deeper Understanding, het tot voor kort laatste studioalbum van de band uit Philadelphia, een fascinerende ontwikkeling door. Die ontwikkeling vond met name plaats op de twee albums die ik nog niet genoemd heb, het avontuurlijke en veelkleurige Slave Ambient uit 2011 en Lost In The Dream uit 2014, waarop de band opschoof richting een veel gepolijster rockgeluid.
Dat toegankelijke en stevig geproduceerde rockgeluid keert terug op het deze week verschenen I Don’t Live Here Anymore, de opvolger van het vorig jaar verschenen live-album Live Drugs, dat ik vorig jaar, ondanks het mooie geluid en de gloedvolle vertolkingen van de inmiddels bekende songs van The War On Drugs, heb laten liggen.
Zeker bij de eerste beluisteringen van I Don’t Live Here Anymore had ik dezelfde ervaring als bij A Deeper Understanding vier jaar geleden. Het nieuwe album van The War On Drugs klinkt direct vanaf de eerste noten bijzonder aangenaam en het klinkt bovendien als een omgevallen platenkast vol helden uit de rockmuziek uit met name de jaren 70 en 80, maar het album klinkt op hetzelfde moment ook wel wat gewoontjes en mist de spanning en het avontuur van bijvoorbeeld het briljante Slave Ambient uit 2011.
Net als zijn voorganger is ook I Don’t Live Here Anymore echter een album dat alleen maar aangenamer en beter wordt. In muzikaal opzicht klinkt het misschien wat aan de gladde of zelfs saaie kant, maar beluister het album met een goede koptelefoon en je wordt zielsgelukkig van het prachtige geluid en de zeer smaakvolle wijze waarop gemusiceerd wordt door de Amerikaanse band.
Voorman Adam Granduciel doet met zijn zang nog altijd hier en daar denken aan Bob Dylan en Bruce Springsteen, maar ik hoor dit keer ook wel wat van Tom Petty. De vier jaar geleden overleden Tom Petty heeft ook in muzikaal opzicht zijn sporen nagelaten op I Don’t Live Here Anymore, maar het album klinkt zoals gezegd als een omgevallen platenkast waarin steeds weer nieuwe invloeden opduiken.
Het zijn hier en daar invloeden waar ik in de jaren 80 nog met een grote boog omheen liep, maar ook de songs waarin The War On Drugs flirt met de aalgladde Amerikaanse radiorock uit de jaren 80, zijn wat mij betreft niet te versmaden. Het knappe van I Don’t Live Here Anymore is dat The War On Drugs nooit precies doet wat je verwacht, waardoor de net wat te gepolijste songs op het album toch een ruw randje krijgen of de songs die dreigen te exploderen toch opeens omslaan in zoete klanken.
Hoe vaker ik naar het nieuwe album van The War On Drugs luister, hoe beter het wordt. In de instrumentatie duiken steeds meer bijzondere dingen op, de zang wordt steeds trefzekerder en de songs op het album beginnen bij aangename herinneringen uit de jaren 80, maar slepen je langzaam maar zeker het heden in.
Ik moest in de jaren 80 niet veel hebben van veel van de rockmuziek die is te horen op I Don’t Live Here Anymore, maar The War On Drugs laat me decennia later horen dat ik misschien wel fout zat. De band uit Philadelphia is zo langzamerhand een totaal andere band dan tien jaar geleden, maar het is absoluut de grote band geworden die ik er toen in hoorde. Erwin Zijleman
I Don’t Live Here Anymore van The War On Drugs is verkrijgbaar via de Mania webshop: