Meg Duffy maakt inmiddels al een aantal jaren muziek als Hand Habits, maar maakte nog niet zoveel indruk als met het deze week verschenen derde album dat wat voller en ook wat lichtvoetiger klinkt. Fun House leunt hier en daar wat meer tegen de pop aan , maar het is wel zeer smaakvolle pop en het is pop vol avontuur. Het levert een album op dat warmer en zelfverzekerder klinkt dan de vorige albums van de band van Meg Duffy en het is een album dat aan de ene kant makkelijk vermaakt en aan de andere kant de fantasie stevig prikkelt. Ook na vele keren horen komen weer nieuwe dingen voorbij en Fun House wordt alleen maar leuker en mooier.
Placeholder, het in 2019 verschenen tweede album van Hand Habits, kwam ten tijde van de release niet door mijn selectie, maar het afgelopen jaar ben ik alsnog onder de indruk geraakt van de muziek van de band rond Meg Duffy. Deze Meg Duffy, die zichzelf ziet als een non-binair persoon, keert deze week terug met een nieuw album van Hand Habits.
Het tweede album van de muzikant uit Los Angeles, die overigens werd geboren in de stad Amsterdam in de staat New York, overtuigde me in 2019 in eerste instantie niet direct, maar het deze week verschenen Fun House is zeker geen twijfelgeval. Het is een album waarmee Hand Habits zich schaart onder de smaakmakers binnen de vooral vrouwelijke singer-songwriters in het indie segment.
Vergeleken met het vorige album van Hand Habits is Fun House voller en ook een stuk avontuurlijker en gevarieerder ingekleurd en bovendien klinkt het album warmer. Voor de productie deed Meg Duffy een beroep op Sasami Ashworth, die we ook kennen als de singer-songwriter SASAMI, terwijl de mix werd overgelaten aan topkrachten Kyle Thomas en Chris Coady, van wie laatstgenoemde mooie dingen deed voor Beach House.
Fun House klinkt fantastisch (zeker bij beluistering met mijn gloednieuwe koptelefoon), maar het is ook een album dat je in muzikaal opzicht constant weet te verrassen en dat flink anders klinkt dan de albums van de meeste muzikale soortgenoten van Hand Habits.
Het geluid op Fun House is volgestopt met elektronica, strijkers en bijzondere ritmes, maar ook de basis van het album klinkt geweldig. Meg Duffy varieert er in muzikaal opzicht flink op los en slaagt er in om alle songs anders te laten klinken, waarbij de barrières tussen verschillende genres makkelijk worden overbrugd.
Ik had geen hele duidelijke herinneringen aan de zang op het vorige album van Hand Habits, maar deze zang springt er op Fun House flink uit. Meg Duffy zingt met veel meer zelfvertrouwen en maakt een album lang indruk.
Ik schaarde Hand Habits hierboven onder de nieuwe smaakmakers in het indie segment, maar Meg Duffy flirt op Fun House ook veelvuldig met lekker in het gehoor liggende popmuziek, die meer dan eens herinnert aan het muzikale verleden van Los Angeles. Het verklaart voor een deel waarom het nieuwe album van Hand Habits zo warm klinkt, wat er voor zorgt dat de verwarming best een paar graden lager mag wanneer de muziek van Hand Habits uit de speakers komt.
Het is knap hoe Fun House naadloos kan schakelen tussen uitbundige popsongs vol elektronica en behoorlijk sobere folksongs die vooral organisch worden ingekleurd en wat meer rock georiënteerd gitaarsongs en het is nog knapper dat alles bij elkaar lijkt te passen, waardoor Fun House ondanks alle variatie klinkt als een geheel.
De instrumentatie en de zang heb ik al genoemd, maar ook de songs op Fun House zijn van een hoog niveau. Het zijn songs die je aangenaam vermaken, maar die je ook nieuwsgierig maken. Meg Duffy schrijft ook nog eens persoonlijke teksten, die wat extra lading kregen door de periode vol lockdowns waarin het album werd gemaakt. Er verschijnen nogal wat albums in het moment en zeker in dit genre is het dringen, maar het nieuwe album van Hand Habits springt er wat mij betreft makkelijk uit. Erwin Zijleman
De muziek van Hand Habits is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://handhabits.bandcamp.com/album/fun-house.
Fun House van Hand Habits is verkrijgbaar via de Mania webshop: