Natuurlijk lijkt de muziek van The Lathums hier en daar sprekend op de muziek van The Smiths of The La’s van lang geleden en vooral als de combinatie van deze twee roemruchte bands, maar de Britse band sleept er stiekem nog veel meer invloeden bij en bestrijkt een aantal decennia Britse gitaarmuziek met stiekem ook nog een flinke dosis folk. Vanaf de eerste noten strooit de band met zonnige gitaarlijnen en onweerstaanbare songs en zorgt How Beautiful Life Can Be 38 minuten en 55 seconden voor een enorme boost van jouw humeur. Het verdrijft de donkere wolken onmiddellijk en roept ook nog eens mooie herinneringen op aan helden van weleer.
Eind vorige maand verscheen How Beautiful Life Can Be, het debuutalbum van de Britse band The Lathums. Het album stootte, toch wel enigszins tot mijn verbazing, in één keer door naar de top van de Britse albumlijsten en ook door de Britse muziekcritici wordt het debuut van de band uit Wigan vooral uitvoerig geprezen.
Zelf aarzelde ik in de week na de release en dat veranderde eigenlijk pas de laatste dagen. How Beautiful Life Can Be klinkt van de eerste tot en met de laatste noot onweerstaanbaar lekker, daar lag het zeker niet aan, maar aan de andere kant borduurt de Britse band wel erg nadrukkelijk en niet altijd even fantasierijk voort op de erfenis van een aantal roemruchte voorgangers.
Hiervan wil ik in ieder geval The Smiths en The La’s noemen en dat zijn alle drie bands die ik schaar onder mijn favorieten. Nu is The Lathums zeker niet de eerste Britse band die teert op het oeuvre van bijvoorbeeld The Smiths, dat zelf natuurlijk ook haar inspiratiebronnen had, waarover nooit iemand heeft geklaagd. Ik ben verder lang niet altijd tegen het credo ‘beter goed gejat, dan slecht verzonnen’, maar bij het album van The Lathums bleef ik zoals gezegd lang twijfelen.
Deze twijfels verdwenen pas en toen wel direct als sneeuw voor de zon toen we de afgelopen dagen te maken krijgen met echt herfstweer. Opeens bleek het debuut van The Lathums zeer geschikt om de ruimte binnen, ondanks de donkere wolken buiten, te vullen met zonnestralen.
De Britse band doet dit allereerst met heerlijk gitaarspel, dat onmiskenbaar is beïnvloed door het geluid van Johnny Marr op de albums van The Smiths, maar The Lathums is ook een band die strooit met direct memorabele songs met geweldige melodieën en aanstekelijke refreinen.
Bij iedere track vraag je je af waar de jonge honden van The Lathums nu weer hun inspiratie hebben gevonden, want How Beautiful Can Be heeft een aantal hele duidelijke voorbeelden, maar klinkt ook als de spreekwoordelijke omgevallen platenkast met een aantal decennia Britse gitaarbands met zo ongeveer alles dat ooit uit Liverpool of Manchester kwam vanaf de jaren 70 tot het heden.
Na een paar keer horen had ik alle associaties met vooral de muziek van The Smiths en The La’s wel afgeschud en inmiddels begrijp ik volledig waarom de Britse muziekpers lyrisch is over het debuut van The Lathums. De band uit Wigan laat zich voor de afwisseling eens niet inspireren door de aardedonkere postpunk uit de late jaren 70 en vroege jaren 80, maar kiest voor muziek waarvan je vooral vrolijk wordt (al is de muziek van The Smiths dan lang niet altijd de meest logische inspiratiebron).
How Beautiful Can Be slaagt er bovendien in om steeds weer net wat andere invloeden te omarmen, waardoor je steeds weer op een andere plank van de bovengenoemde platenkast terecht komt. Het gitaarwerk is om je vingers bij af te likken, de zang is uitstekend, de songs zijn keer op keer goed voor een brede glimlach en de productie van James Skelly van The Coral is feilloos.
Waarom ik er bij de release zo over twijfelde ben ik al lang vergeten, want wat is dit een lekker album. Beter goed gejat dan slecht verzonnen misschien, maar hoeveel jonge gitaarbands ken je die in het recente verleden zo’n lekkere gitaarplaat hebben gemaakt. Ik ken er maar heel weinig eerlijk gezegd. Erwin Zijleman
How Wonderful Life Can Be van The Lathums is verkrijgbaar via de Mania webshop: