Review: Anna von Hausswolff - ICONOCLASTS

De Zweedse muzikante Anna von Hausswolff maakt al een jaar of vijftien bijzondere muziek en voegt met ICONOCLASTS een heftig maar bij vlagen ook wonderschoon album toe aan haar unieke oeuvre
Meestal vind ik een album mooi of juist niet mooi, maar bij beluistering van de albums van Anna von Hausswolff schiet mijn oordeel steeds weer een andere kant op. Het is niet anders bij beluistering van ICONOCLASTS dat ik bij vlagen echt betoverend mooi vind, maar minstens net zo vaak veel te heftig en pompeus. De Zweedse muzikante doet soms echt alles goed in haar fascinerende songs, maar ze is me soms ook volledig kwijt. Ik heb soms echt helemaal niets met ICONOCLASTS, maar het album is ook te mooi en bijzonder om te laten liggen. Ik zal het juiste moment moeten vinden voor de muziek van Anna von Hausswolff, want ICONOCLASTS laat me op een of andere manier niet los.

Precies tien jaar geleden schreef ik een recensie over het album The Miraculous van de Zweedse muzikante Anna von Hausswolff. Het is een album dat ik sindsdien niet meer heb beluisterd, maar in 2015 schreef ik er het volgende over: “The Miraculous is meer dan eens bombastisch en theatraal en hiernaast zo donker dat het vaak muziek is om bang van te worden, maar als je er voor in de stemming bent is het ook muziek van een enorme schoonheid. Anna von Hausswolff voorziet al haar songs van bijzondere spanningsbogen. De ene keer wordt je compleet weggeblazen door de zwaar aangezette klanken, het volgende moment houdt Anna von Hausswolff haar muziek opvallend klein, maar weet je dat een uitbarsting nooit ver weg kan zijn. The Miraculous raakt aan de muziek van The Swans, maar als Anna von Hausswolff kiest voor net wat toegankelijkere songstructuren hoor je ook wat van Kate Bush, terwijl de combinatie van orgel en zwaar aangezette zang juist weer doet denken aan Nico.” 

Het is een omschrijving die me nieuwsgierig maakt naar de muziek van Anna von Hausswolff, maar die me ook afschrikt. Na The Miraculous heb ik geen album van de Zweedse muzikante meer besproken en ook het deze week verschenen ICONOCLASTS kwam niet door mijn eerste selectie. Aangemoedigd door een flink aantal zeer lovende recensies ben ik het blijven proberen met het album en uiteindelijk hoorde ik toch genoeg moois om te vallen voor de muziek van de Zweedse muzikante. 

ICONOCLASTS duurt bijna 75 minuten en is net als het album dat ik tien jaar geleden besprak een vat vol tegenstrijdigheden. Het album opent met een behoorlijk eclectisch geluid met flink wat blazers maar ook atmosferische klankentapijten die de Scandinavische oorsprong van Anna von Hausswolff verraden. Het is zware kost, maar ook fascinerend mooi.

Ook als de Zweedse muzikante zingt kan het twee kanten op. Haar zang is soms stevig aangezet, maar ze kan ook meer ingetogen zingen. Ik vind de zang op ICONOCLASTS soms betoverend mooi maar soms ook beangstigend. Hetzelfde geldt voor de muziek. Het is muziek die soms fascinerend avontuurlijk is en prachtig beeldend, maar ik hoor ook stukken muziek waar ik veel minder mee kan. 

De muziek van Anna von Hausswolff wordt dit keer vergeleken met alles van Dead Can Dance tot Kate Bush. Dat is deels herkenbaar, maar aan de andere kant gaat het meeste vergelijkingsmateriaal zo kort mee dat vergelijken eigenlijk zinloos is. ICONOCLASTS, dat gastbijdragen bevat van onder andere Iggy Pop en Ethel Cain, is voor mij ook na vele keren horen nog een lastig album. Soms vind ik het prachtig en soms heb ik er niets mee en geldt niet alleen voor de verschillende songs op het album, maar ook voor de verschillende passages binnen songs. 

Even een geschikte playlist maken zit er dus ook niet in, waardoor ik de keuze heb tussen ICONOCLASTS volledig negeren of juist volledig ondergaan. Ik kan hier geen consistente keuze in maken, want ook die verschilt over de tijd. Het nieuwe album van Anna von Hausswolff lijkt me een prachtige soundtrack bij een heftige onweersbui of een fantastische oppepper na een minder leuke dag, maar er zijn ook heel veel momenten waarop ik echt helemaal niets kan met de bij vlagen wonderschone maar soms ook bijzonder heftige muziek van Anna von Hausswolff. Intrigerend album. Erwin Zijleman

De muziek van Anna von Hausswolff is ook veekrijgbaar via de bandcamp pagina van de Zweedse muzikante: https://annavonhausswolff.bandcamp.com/album/iconoclasts.

ICONOCLASTS van Anna von Hausswolff is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP (coloured), 54,99 euro

2LP, 44,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Dominie Hooper - In This Body Lives

Het is misschien even wennen aan de behoorlijke donkere en soms wat tegendraadse songs van de Britse muzikante Dominie Hooper, maar luister wat vaker naar haar debuutalbum In This Body Lives en alles valt op zijn plek
De Britse singer-songwriter Dominie Hooper is een van de vele vrouwelijke singer-songwriters die dit jaar een debuutalbum uitbrengt, maar ze heeft er wel een bijzonder debuutalbum van gemaakt. Het is een album dat zich niet zo makkelijk in een van de gangbare hokjes laat duwen. In This Body Lives bevat folky passages, maar het is ook een donker, ruw en soms wat ongrijpbaar album. Wat voor de muziek en de songs op het album geldt, geldt ook voor de zang van Dominie Hooper, die prachtig kan zingen, maar je ook bang kan maken. In This Body Lives is een album dat in het enorme aanbod van het moment zomaar kan ondersneeuwen, maar dat zou echt doodzonde zijn.

Er verschenen de afgelopen nogal wat debuutalbums van vrouwelijke singer-songwriters. Daar heb ik over het algemeen een zwak voor, maar het genre is ook al tijden overvol, waardoor verzadiging op de loer ligt. Een debuutalbum dat wat mij betreft zeker niet mag blijven liggen is het debuutalbum van Dominie Hooper. De in Dartmoor opgegroeide maar tegenwoordig in Londen woonachtige muzikante heeft met In This Body Lives immers een bijzonder mooi en fascinerend album gemaakt. 

De cover van het album is aardedonker en pas als je er wat langer naar kijkt zie je wat er op staat. Wat voor de cover van het album geldt, geldt ook voor de muziek op het album. Dominie Hooper maakt op haar debuutalbum donkere of zelfs aardedonkere muziek en het is bovendien muziek die je even op je in moet laten werken. Het album bevat een aantal songs met een kop en een staart, maar ook een aantal lastiger te doorgronden instrumentale passages. 

Ook als Dominie Hooper wat toegankelijker klinkt, en toegankelijk is op In This Body Lives een relatief begrip, zijn haar songs wat ongrijpbaar en af en toe beangstigend donker. De songs van de Britse muzikante zijn in de basis folky, maar het is wel folk van het duistere soort. Ik heb af en toe associaties met PJ Harvey en Patti Smith, maar echt zinvol vergelijkingsmateriaal is het niet. 

In de donkere lagen op het debuutalbum van Dominie Hooper spelen elektrische gitaren en de cello een voorname rol. Het gitaarwerk is vooral ruw en stekelig, terwijl de cello vooral de lagere noten opzoekt. De vrij stevig aangezette accenten van de elektrische gitaar en de cello worden ondersteund door een fantastisch spelende band, die juist weer wonderschone accenten toevoegt aan de alternatieve folk die Dominie Hooper maakt. 

Het schakelen tussen ruwe en wat tegendraadse en juist betoverend mooie momenten hoor je ook in de zang van de Britse muzikante, die wat onderkoeld kan klinken, maar je ook kan raken met mooi gezongen en zeer intense passages. Ik was eigenlijk direct onder de indruk van het bijzondere geluid van Dominie Hooper, maar werd ook wat heen en weer geslingerd tussen het bewonderen van de schoonheid van haar muziek en het niet uit de voeten kunnen met de extremere kanten van haar muziek. 

Na een paar keer horen is dat wel veranderd en is mijn eerste twijfel over In This Body Lives volledig verdwenen. De wat toegankelijkere en meer ingetogen songs op het album zijn alleen maar mooier geworden en maken zowel met de muziek als de zang steeds meer indruk. De wat minder makkelijk te doorgronden tracks op het album geven het debuutalbum van Dominie Hooper een eigen gezicht en versterken de bijzondere sfeer op het album. 

Het is een album dat afwisselend in de smaak zal vallen bij folkies en liefhebbers van wat minder gangbare muziek, met liefhebbers van beide uitersten als spekkoper. Het album is overigens prachtig geproduceerd door Ben Hillier, die eerder albums van onder andere Depeche Mode en Nadine Shah voorzag van donkere tinten. Het regent momenteel zoals gezegd debuutalbums van vrouwelijke singer-songwriters, maar In This Body Lives van de Britse muzikante Dominie Hooper is echt een hele bijzondere. Erwin Zijleman

De muziek van Dominie Hooper is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://dominiehooper.bandcamp.com/album/in-this-body-lives.

Review: Alexa Rose - Atmosphere

Alexa Rose is, in ieder geval in Nederland, nog niet heel bekend, maar de muzikante uit North Carolina verdient ook hier absoluut de aandacht met haar nieuwe album waarop alleen de zang al wonderschoon is
Ik was vier jaar geleden gecharmeerd van het vorige album van de uit North Carolina afkomstige muzikante Alexa Rose en ik ben deze week zeer gecharmeerd van haar nieuwe album. Beide albums hebben gemeen dat de Amerikaanse muzikante beschikt over een prachtige stem en dat er veel aandacht is besteed aan de muziek, die zeer verzorgd klinkt. Qua invloeden klinkt het nieuwe album van Alexa Rose net wat traditioneler dan zijn voorganger, maar ze verwerkt ook op Atmosphere absoluut eigentijdsere invloeden. Ik ben echt behoorlijk onder indruk van de stem van Alexa Rose, maar ook verder doet ze alles goed op haar uitstekende nieuwe album.

Vier jaar geleden besprak ik al eens een album van de Amerikaanse muzikante Alexa Rose, maar ik was haar naam eerlijk gezegd alweer vergeten. Ik heb mijn recensie van haar album Headwaters er daarom nog maar eens bij gepakt. Headwaters volgde in 2021 op twee in eigen beheer uitgebrachte albums en het officiële debuutalbum Medicine For Living uit 2019. 

Het is een album dat opviel door de mooie heldere stem van Alexa Rose, door een met behulp van een aantal topmuzikanten gecreëerd geluid en vooral door de bijzondere wijze waarop Alexa Rose invloeden uit de stokoude Appalachen folk wist te combineren met invloeden uit de hedendaagse rootsmuziek en zelfs met een vleugje pop. Deze week verscheen de opvolger van Headwaters en ook Atmosphere is een mooi album geworden en bovendien een album dat opvalt binnen het grote aantal nieuwe albums binnen de Amerikaanse rootsmuziek van het moment. 

Alexa Rose nam haar vorige album met een aantal grote muzikanten op in Memphis, Tennessee, maar voor haar nieuwe album bleef de muzikante uit Asheville, North Carolina, in haar eigen staat. Ook dit keer verzamelde de Amerikaanse singer-songwriter een aantal prima muzikanten om zich heen, die eveneens hun sporen in de muziek verdiend hebben. 

Ze tekenen op Atmosphere voor fraaie bijdragen van onder andere cello, banjo, pedal steel, bas en drums, terwijl Ryan Gustafson niet alleen zorgt voor het gitaarwerk op het album, maar ook de productie voor zijn rekening nam. Alexa Rose is uiteraard zelf verantwoordelijk voor de zang en ze schreef bovendien alle songs op het album. Vlak na de eerste opnamen trok de orkaan Helene overigens over North Carolina, waardoor een aantal songs op het album in een ander licht kwamen te staan. 

De stem van de Amerikaanse muzikante viel me vier jaar geleden direct op en ook op Atmosphere springt de stem van Alexa Rose direct in het oor. Het is een mooie, gevoelige en heldere stem die het goed doet in wat traditionelere folkmuziek en dat is de muziek die domineert op het nieuwe album van de muzikante uit North Carolina. Het is een stem die af en toe wel wat doet denken aan de stem van Alison Krauss, maar ik vind de stem van Alexa Rose wel net wat doorleefder klinken en hierdoor mooier. 

Ik was zelf zeer gecharmeerd van de uitstapjes richting net wat minder traditionele muziek op het vorige album van Alexa Rose, maar ook het geluid op Atmosphere bevalt me zeer. Het is ook zeker niet zo dat Alexa Rose op haar nieuwe album heel traditioneel klinkende muziek maakt, want Atmosphere blijft ver verwijderd van de authentiek klinkende Appalachen folk of traditionele bluegrass. 

De songs op Atmosphere liggen lekker in het gehoor en worden zowel in muzikaal als vocaal opzicht echt prachtig uitgevoerd. Ik liet het album in eerste instantie even liggen, maar toen ik het nog een keer probeerde werd ik eigenlijk direct geraakt door de songs op het album en vooral door de prachtige stem van Alexa Rose, die vooral bij beluistering met de koptelefoon wonderen verricht.

De Amerikaanse muzikante krijgt in Nederland nog niet heel veel aandacht, maar dit is een zangeres waarvoor ook Nederlandse liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek als een blok gaan vallen. En als je Atmosphere net wat te traditioneel vindt klinken is er ook altijd nog het album Headwaters, dat in 2021 meer aandacht had verdiend. Erwin Zijleman

De muziek van Alexa Rose is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://alexarosenc.bandcamp.com/album/atmosphere.

Review: néomí - Another Year Will Pass

néomí maakte vorig jaar indruk met haar debuutalbum, dat terecht ook in het buitenland werd opgepikt, maar zet nu een reuzenstap met haar EP (of mini-album) Another Year Will Pass, dat zes wonderschone nieuwe songs bevat
Na twee bijzonder mooie EP’s kwam het ijzersterke debuutalbum van néomí vorig jaar niet uit de lucht vallen. Ik was na somebody’s daughter erg benieuwd welke kant de Nederlands-Surinaamse muzikante op zou gaan en die vraag wordt deze week beantwoord met de zes songs op de nieuwe EP (ik vind het zelf meer een mini-album) van néomí. De vooruitgang die de muzikante uit Den Haag in haar nieuwe songs heeft geboekt zijn wat mij betreft een reuzenstap. néomí doet op Another Year Will Pass echt alles beter dan op al haar zo goede debuutalbum en levert songs af van een niveau waarvan ook de buitenlandse concurrentie alleen maar kan dromen. Wat een mooie verrassing.

De Nederlands-Surinaamse muzikante Neomi Speelman, inmiddels beter bekend als néomí, leverde vorig jaar met somebody’s daughter een uitstekend debuutalbum af. Dat was op zich geen verrassing, want met de EP’s Before en After maakte ze ook al behoorlijk wat indruk. Ik noemde néomí in mijn recensie van somebody’s daughter niet alleen een van de grootste talenten binnen de Nederlandse popmuziek van het moment, maar noemde haar debuutalbum ook een album vol internationale allure. 

In het buitenland dachten ze er kennelijk net zo over, want néomí tekende eerder dit jaar een platencontract bij het prestigieuze platenlabel Nettwerk. Volgende week staat de muzikante uit Den Haag samen met een strijkersensemble in het Amsterdamse Concertgebouw en deze week is een nieuwe EP verschenen. Ik laat EP’s normaal gesproken links liggen, want er zijn al meer dan genoeg albums waar ik uit moet kiezen, maar ik maak graag een uitzondering voor Another Year Will Pass van néomí. 

Het is een EP met zes songs en 22 minuten muziek, waardoor het wat mij betreft ook best een mini-album mag worden genoemd, maar dat is niet de belangrijkste reden om stil te staan bij het nieuwe werk van néomí. De belangrijkste reden om stil te staan bij het nieuwe werk van de Nederlands-Surinaamse muzikante is het enorm hoge niveau van Another Year Will Pass . Haar debuutalbum somebody’s daughter is pas anderhalf jaar oud, maar het verschil met de songs op de EP is wat mij betreft groot. Another Year Will Pass laat eigenlijk in alle opzichten substantiële groei horen en dat is knap. 

Ik vond de zang van néomí al erg mooi op haar eerdere EP’s en op haar debuutalbum, maar in haar nieuwe songs vind ik haar stem nog wat mooier. néomí zingt op haar nieuwe mini-album met veel rust en ontspanning, maar ook met veel precisie en met veel gevoel. De zang op Another Year Will Pass is echt heel erg mooi, maar néomí weet me ook te raken met haar stem. De songs op Another Year Will Pass zijn geïnspireerd door een aantal ingrijpende gebeurtenissen in néomí ’s leven en dat hoor je in de intieme en emotionele zang op het album. 

Another Year Will Pass maakt ook in muzikaal opzicht makkelijk indruk. De songs op het mini-album zijn subtiel en keer op keer bijzonder mooi ingekleurd. Er wordt flink gevarieerd in de songs op Another Year Will Pass, maar de aangename, subtiele en zeer smaakvolle muziek staat altijd in dienst van de zang van néomí. 

Another Year Will Pass vind ik niet alleen in muzikaal en in vocaal opzicht nog wat interessanter dan het vorige werk van de muzikante uit Den Haag, want ook de songs zijn wat mij betreft aansprekender en interessanter. Het zijn ook nog eens songs die zich in meerdere richtingen kunnen bewegen. 

Soms is het net wat meer indiepop en vaak net wat meer indiefolk, maar néomí heeft zich ook laten beïnvloeden door singer-songwriter muziek uit het verleden en heeft met het prachtige Sit Back Baby ook nog eens een song geschreven die niet had misstaan op Rumours van Fleetwood Mac, een groter compliment kan ik een singer-songwriter niet maken. Ik voorspelde néomí vorig jaar al een mooie toekomst, maar na beluistering van Another Year Will Pass is dat wat mij betreft een gegeven. Erwin Zijleman

De muziek van néomí is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nederlands-Surinaamse muzikante: https://neomimusic.bandcamp.com/album/another-year-will-pass.

Bob Dylan, AFAS Live, Amsterdam, 4 november 2025

Bob Dylan begon zijn Rough and Rowdy Ways World Wide Tour, inmiddels ook bekend onder de naam Never Ending Tour, bijna vier jaar geleden, maar inmiddels lijkt het einde in zicht. De tour streek in de herfst van 2022 al eens twee avonden neer in de AFAS Live in Amsterdam en gisterenavond stonden Bob Dylan en zijn band er weer. Vanavond volgt nog een show.

Nieuw is het concept van een telefoonvrij concert. De telefoon werd gisteren na binnenkomst in een speciaal zakje gestopt, dat vervolgens hermetisch werd afgesloten. Het is misschien even wennen aan een concert zonder de telefoon binnen handbereik, maar het beviel me wel (al had ik graag een fotootje gemaakt). Het concert van Bob Dylan en zijn band was sowieso in visueel opzicht een prikkelarm concert, want het podium en de belichting waren uiterst sober, er waren geen schermen en de muzikanten op het podium kwamen nauwelijks van hun plek.

Alles draaide dus om de muziek en die was wat mij betreft van een verrassend hoog niveau. Bob Dylan staat op het podium zeker niet altijd garant voor kwaliteit, maar hij leverde in de AFAS Live absoluut kwaliteit. En dat het af en toe rammelde maakte het alleen maar charmanter. Bob Dylan is ook maar een mens.

De inmiddels 84 jaar oude muzikant stond op het podium met een prima band die bestaat uit drummer Anton Fig, gitaristen Bob Britt en Doug Lancio en bassist Tony Garnier. Bob Dylan zat zelf vooral achter de piano en speelde zo af en toe mondharmonica. Direct vanaf de eerste noten maakte de band indruk met een lekker ruw gitaargeluid. Naarmate het concert vorderde lieten de muzikanten rond Dylan horen dat ze niet alleen lekker ruw, maar ook subtiel of swingend kunnen spelen. 

De setlist van de tour is in tegenstelling tot vorige tours van Bob Dylan in beton gegoten. Dat is aan de ene kant jammer, maar het komt de kwaliteit absoluut ten goede. Het is een setlist die volledig in het teken staat van het album Rough And Rowdy Ways, dat in 2020 verscheen. Naast vrijwel alle songs van Rough And Rowdy Ways, ik miste volgens mij  maar één track, doet Bob Dylan een bijzondere greep uit zijn zeer omvangrijke oeuvre. Het is een greep waarin zijn bekendste songs ontbreken, waarmee hij afwijkt van zijn generatiegenoten, die vooral met een greatest hits selectie de wereld over trekken. Ik vond het wel een zeer consistent klinkende setlist, want de extra songs passen uitstekend bij de songs van zijn laatste album.

De zangkwaliteiten van Bob Dylan staan al sinds de jaren 60 ter discussie, maar ik vond hem gisterenavond erg goed bij stem. Natuurlijk hoor je dat de Amerikaanse muzikant inmiddels flink op leeftijd is en niet alle noten meer haalt, maar over het algemeen genomen was ik vooral onder de indruk van de zang, die af en toe wat de kant van praatzang op ging.

De show in de AFAS Live was een show vol hoogtepunten. Geweldig gitaarwerk, bijzonder fraaie intermezzo's, een subtiel spelende ritmesectie, een fraaie serie songs en verrassend goede zang. Veel te klagen viel er wat mij betreft niet. Key West, toch al niet mijn favoriete song van Rough And Rowdy Ways, duurde me wat te lang en af en toe was het pianospel van Dylan wat te dominant en hard en leek het bovendien of de pianostemmer weer eens langs moest komen, maar alles bij elkaar genomen was het zeven kwartier lang prachtig.

De oude meester zelf zat het grootste deel van de tijd verscholen achter zijn piano, wisselde geen woord met het publiek, stelde zelfs zijn band niet voor en deed niet aan een toegift, maar dat hoort er een beetje bij. Of we Dylan na vanavond nog een keer terug gaan zien is bij een man van zijn leeftijd de vraag,  maar als hij niet terugkeert was zijn laatste bezoek aan de Nederlandse podia wat mij betreft een fraai slotakkoord. Erwin Zijleman

Review: Snocaps - Snocaps

Het was een tijd geleden dat de tweelingzussen Allison en Katie Crutchfield de krachten hadden gebundeld, maar het eerste album van Snocaps is een zeer aangename verrassing en smaakt absoluut naar veel meer
Katie Crutchfield timmerde de afgelopen jaren met veel succes aan de weg met Waxahatchee, terwijl haar tweelingzus Allison verdwenen leek uit de muziek. Onder de naam Snocaps hebben de twee zussen nu samen een album opgenomen en het is een erg interessant album geworden. Samen met producer Brad Cook en gitarist MJ Lenderman tekenen de zussen Crutchfield voor een lekker ruw geluid, maar het is ook een geluid waarin de stemmen van Allison en Katie Crutchfield goed tot zijn recht komen en waarin fraaie harmonieën nooit ver weg zijn. Ik kijk al een tijdje uit naar een nieuw album van Waxahatchee, maar ook dit tussendoortje van Snocaps mag er zeker zijn.

De tweelingzussen Allison en Katie Crutchfield formeerden hun eerste band toen ze net vijftien jaar oud waren. De zussen uit Birmingham, Alabama, timmerden aan de weg met cultbands als The Ackleys en P.S. Eliot, maar gingen uiteindelijk elk hun eigen weg in de muziek. 

Allison formeerde de band Swearin', die uiteindelijk drie albums maakte en uit elkaar viel toen haar relatie met een medebandlid op de klippen liep. Ze maakte in 2017 ook nog een prima soloalbum, maar sindsdien heb ik niet veel meer gehoord van Allison Crutchfield. 

Haar zus Katie deed het een stuk beter met haar project Waxahatchee. Als Waxahatchee maakte Katie Crutchfield inmiddels zes uitstekende albums, waarvan met name Saint Cloud uit 2020 en Tigers Blood uit 2024 behoorlijk succesvol waren en terecht konden rekenen op geweldige recensies. Samen met Jess Williamson maakte ze bovendien een prima album onder de naam Plains. 

Voor het eerst sinds het uit elkaar vallen van P.S. Eliot in 2011 hebben Allison en Katie Crutchfield de krachten gebundeld, wat deze week een album onder de naam Snocaps oplevert. Snocaps werd gemaakt met producer Brad Cook, die de afgelopen jaren veelvuldig werkte met Waxahatchee, en ook gitarist MJ Lenderman schoof aan bij de opnames van het titelloze debuutalbum van Snocaps. 

De cover van het eerste album van Snocaps ziet er wat lo-fi uit en zo klinkt het album ook. De muziek van de tweelingzussen Crutchfield klinkt lekker ruw, wat wordt versterkt door het gitaarspel van MJ Lenderman. Producer Brad Cook heeft geen poging gedaan om het geluid van Snocaps glad te strijken, maar ondertussen is het album wel mooi in balans en klinken met name de behoorlijk van elkaar verschillende stemmen van Allison en Katie Crutchfield prachtig. 

De tweelingzussen schreven allebei de helft van de songs en nemen ook afwisselend de leadzang voor hun rekening. Samen staat ze garant voor mooie harmonieën, die laten horen dat trefzekere harmonieën ook gruizig kunnen klinken. De stemmen van de twee zussen passen overigens perfect bij elkaar, wat de zang op het eerste album van Snocaps nog wat mooier maakt. 

Allison en Katie Crutchfield zijn inmiddels ruim twintig jaar actief in de muziek en hebben in hun persoonlijk leven de nodige pieken en dalen voorbij zien komen. Deze pieken en vooral de dalen hebben de twee geïnspireerd tot het schrijven van een serie persoonlijke en in een aantal gevallen zeer indringende songs. 

Het zijn songs met afwisselend invloeden uit de roots en de rock, die vaak wat ruw worden uitgevoerd, maar de ruwe stenen van Allison en Katie Crutchfield blijken als snel blinkende diamanten. In de muziek op het album eist vooral MJ Lenderman de aandacht op met zijn verrassende gitaarspel, maar uiteindelijk geniet ik toch het meest van de stemmen van Allison en Katie Crutchfield en van de uitstekende songs die ze onder de naam Snocaps hebben opgenomen. 

Katie Crutchfield heeft geen zetje in de rug nodig, want ze doet het geweldig met Waxhatchee, maar hopelijk geeft het debuutalbum van Snocaps de muzikale ambities van Allison Crutchfield wel weer een boost. Het debuutalbum van het gelegenheidsproject van de twee zussen is overigens ook veel te leuk om geen opvolging te krijgen. In Nederland is het album van Snocaps nog nauwelijks opgemerkt, maar daar is dit album echt veel te goed voor. Erwin Zijleman

De muziek van Snocaps is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Amerikaanse tweetal: https://snocaps.bandcamp.com/album/snocaps.

Review: Lydia Luce - Mammoth

Lydia Luce is een zeer gerespecteerd violiste, maar ze maakt ook uitstekende singer-songwriter albums, waarvan ik het behoorlijk ingetogen en zeer sfeervol ingekleurde Mammoth vooralsnog de mooiste vind
De Amerikaanse muzikante Lydia Luce had slechts een week studiotijd nodig om haar vierde album op te nemen, maar dat is niet te horen. Het deze week verschenen Mammoth is voorzien van een heel mooi en subtiel, maar ook zeer sfeervol geluid. Lydia Luce klinkt op al haar albums anders en dat is ook dit keer het geval. Mammoth is weer wat meer een singer-songwriter album dan zijn voorganger, maar het is zeker geen 13 in een dozijn singer-songwriter album. In muzikaal opzicht kleurt Mammoth prachtig in het seizoen en dat doet het album ook door de stem van Lydia Luce, die nog wat mooier zingt dan op haar vorige albums. Wat is Mammoth van Lydia Luce een prachtig album.

De Amerikaanse singer-songwriter en multi-instrumentaliste Lydia Luce heeft deze week haar vierde album uitgebracht en bouwt aan een bijzonder oeuvre. De muzikante uit Nashville, Tennessee, debuteerde in 2018 met het album Azalea, dat ik destijds helaas niet heb ontdekt, maar dat ik inmiddels hoog heb zitten. Het is een vrij intiem rootsalbum, waarop de akoestische gitaar en de stem van Lydia Luce de basis vormen, maar waarop ook strijkers een belangrijke en vooral sfeerbepalende rol spelen. 

Lydia Luce is zelf een geschoold violiste en tekent op haar debuutalbum voor subtiele maar ook bijzonder mooier strijkersarrangementen. Het zijn arrangementen die nog wat beter zijn te horen op het in 2019 uitgebrachte mini-album Azalea Strings waarop ook instrumentale versies van een aantal tracks op het album zijn te horen. 

Mijn eerste kennismaking met de muziek van Lydia Luce stamt uit 2021, toen haar tweede album Dark River verscheen. Op Dark River kiest de Amerikaanse muzikante voor een breder palet aan invloeden. Naast invloeden uit de folk en de country bevat het album ook invloeden uit de pop en rock. De strijkers die op het debuutalbum van Lydia Luce nog genoegen namen met een bijrol treden op Dark River meer op de voorgrond en duwen de muziek van de muzikante uit Nashville hier en daar zelfs de kant van de filmmuziek op. 

Strijkers speelden nauwelijks een rol op het twee jaar geleden verschenen Florida Girl, dat wat opschoof richting indiepop, zonder de folky basis van de songs van Lydia Luce te vergeten. Op alle albums maakte de Amerikaanse muzikante indruk als zangeres en alleen dat was voor mij al een reden om te luisteren naar het deze week verschenen Mammoth. 

Op haar vierde album kiest Lydia Luce wederom voor een net wat ander geluid. Mammoth werd in slechts een week opgenomen in de Real World Studios van Peter Gabriel en is een behoorlijk ingetogen album geworden. De muziek op het album, waaraan dit keer ook weer strijkers en houtblazers zijn toegevoegd, is behoorlijk subtiel maar klinkt ook warm. 

De smaakvolle klanken verwarmen op aangename wijze de ruimte, maar passen ook prachtig bij de mooie stem van Lydia Luce. De muzikante uit Nashville zingt wat meer ingetogen dan op haar vorige twee albums en dat komt de schoonheid van de zang wat mij betreft ten goede. Het is knap hoe Lydia Luce haar geluid iedere keer weer een andere kant op weet te duwen, want Mammoth lijkt in vrijwel niets op zijn drie voorgangers. 

Producer Jordan Lehning, die ook het debuutalbum van Lydia Luce produceerde en die ik verder alleen ken van zijn werk voor Andrew Combs, heeft Mammoth voorzien van een zeer sfeervol en smaakvol geluid. Het is een geluid dat af en toe en zekers wanneer de strijkers aanzwellen wat de zoete kant op kan gaan, maar het blijft mij betreft altijd aan de goede kant van de streep. 

Mammoth staat vol met mooie en zachte luisterliedjes die het uitstekend doen in het huidige seizoen, maar de zang en de muziek op het album verdienen het ook om met alle aandacht te worden beluisterd. Het is knap hoe Lydia Luce haar geluid steeds weer een andere kant op weet te duwen, maar het zeer sfeervolle en echt bijzonder mooie geluid op haar nieuwe album mag ze wat bij betreft nog een album of een paar albums vasthouden. Erwin Zijleman

Review: Guided By Voices - Thick Rich And Delicious

Guided By Voices zou het dit jaar voor het eerst in jaren wat rustiger aan doen, maar gooit er toch nog maar een album tegenaan en het verrassend toegankelijke Thick Rich And Delicious is echt een heel goed album
Guided By Voices begon een kleine tien jaar geleden aan haar zoveelste jeugd en levert sindsdien aan de lopende band albums af. Ook Thick Rich And Delicious werd gemaakt met de inmiddels bekende bezetting. Het is een typisch Guided By Voices album, maar ook Thick Rich And Delicious voegt weer wat toe aan alle albums die de afgelopen jaren al zijn verschenen. De rocksongs op het nieuwe album van de band rond Robert Pollard klinken misschien net wat toegankelijker en aanstekelijker, waardoor Thick Rich And Delicious zich heel makkelijk opdringt. De band heeft sinds 2017 zo’n twintig albums uitgebracht en ze zijn allemaal goed. Het is een prestatie van formaat, die met Thick Rich And Delicious nog wat meer glans krijgt.

2025 was tot dusver een vrij mager Guided By Voices jaar met slechts één studioalbum en een live-album. Nu had voorman Robert Pollard ook wel aangekondigd dat de band dit jaar wat minder albums zou uitbrengen dan in de afgelopen jaren, maar minder bestaat eigenlijk niet bij de Amerikaanse band, dus stiekem hoopte ik toch op meer. 

Dat die hoop terecht was blijkt deze week, want na het uitstekende studioalbum Universe Room, dat ik schaar onder de beste Guided By Voices albums van de afgelopen jaren, en het wat overbodige en bovendien nauwelijks verkrijgbare live-album Good Night El Dorado, krijgen we op de valreep toch nog een tweede Guided By Voices studioalbum in 2025. 

Het wordt een wat saai verhaal, want ik heb het inmiddels al bijna twintig keer verteld, maar ook op het deze week verschenen Thick Rich And Delicious horen we de inmiddels bekende en wat mij betreft ultieme bezetting van Guided By Voices aan het werk. Het is de bezetting die inmiddels een jaar of tien bestaat uit voorman en zanger Robert Pollard, gitaristen Doug Gillard en Bobby Bare Jr. en de door Mark Shue en Kevin March gevormde ritmesectie. Ook vaste producer Travis Harrison is weer van de partij, zodat Thick Rich And Delicious qua bezetting in ieder geval geen verrassingen biedt. 

Dat doet Guided By Voices over het algemeen genomen wel met de muziek, want hoewel de band uit Dayton, Ohio, een aantal vaste ingrediënten verwerkt in haar songs, klinkt ieder nieuw album van de Amerikaanse band weer net wat anders dan zijn voorgangers. Er moet een moment komen waarop ik een nieuw album van Guided By Voices minder of niet kan waarderen, maar met de release van Thick Rich And Delicious is het nog niet zo ver. 

Guided By Voices bracht eerder dit jaar met Universe Room een heel sterk album uit, maar ook de opvolger van dat album valt me zeker niet tegen. Met Thick Rich And Delicious voegt de Amerikaanse band nog eens vijftien songs toe aan haar al zo omvangrijke oeuvre. De band heeft daar ruim 37 minuten voor nodig, wat betekent dat de songs op het nieuwe album gemiddeld net wat meer dan twee minuten duren. Dat vind ik wel eens jammer, want Thick Rich And Delicious bevat een aantal songs die wat mij betreft ook best vier of vijf minuten hadden mogen duren, maar Guided By Voices blijft wel zichzelf en dat is wat waard. 

Zeker na al die albums van de afgelopen jaren, ik recenseerde er de afgelopen acht jaar bijna twintig, klinkt Thick Rich And Delicious deels bekend, maar ik ben ook met dit album weer heel blij. Het nieuwe album van Guided By Voices staat vol met zeer toegankelijke rocksongs, die putten uit met name de indierock, de power pop, de janglepop en de lo-fi. 

Robert Pollard en de andere leden van de band, die inmiddels een hele plank in de platenkast kan vullen, kozen op een aantal van de vorige albums af en toe ook wel voor een wat stekeliger geluid, maar op Thick Rich And Delicious is het toegankelijkheid troef. Buiten de speelduur dan misschien, want het perfecte rocksongs van een minuut maakt alleen Guided By Voices. 

Het zorgt er voor dat de band uit Dayton, Ohio, dit jaar twee uitstekende albums heeft afgeleverd, die in de productie van de afgelopen jaren horen bij de beste albums. Dat is niet alleen knap, maar het doet ook uitzien naar veel meer Guided By Voices in 2026. Erwin Zijleman

De muziek van Guided By Voices is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://guidedbyvoices.bandcamp.com/album/thick-rich-and-delicious.

Thick Rich And Delicious van Guided By Voices is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 34,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Lily Lyons - Re-Open The World

De jonge Britse singer-songwriter Lily Lyons schoot vorig jaar als een komeet omhoog en dat dit terecht was hoor je op haar wonderschone en met name in vocaal opzicht opzienbarende debuutalbum Re-Open The World
Aan jonge Britse folkies hebben we momenteel geen gebrek, wat het voor starters niet meevalt om op te vallen. Dat de jonge Britse muzikante Lily Lyons op moet gaan vallen is voor mij zeker, want met Re-Open The World heeft ze een zeer fraai debuutalbum afgeleverd. Het is een album met aansprekende songs en persoonlijke teksten. Het is bovendien een album dat subtiel, maar bijzonder mooi is ingekleurd. De meeste betovering komt echter van de stem van Lily Lyons, die echt prachtig zingt, zeker als je je bedenkt hoe jong ze nog is. De Britse muziekmedia riepen haar vorig jaar al uit tot grote belofte voor de toekomst en na beluistering van Re-Open The World kan ik ze alleen maar gelijk geven.

Lily Lyons is een jonge Britse singer-songwriter, die een paar jaar geleden Londen verruilde voor het zuidelijkste puntje van Engeland, om een studie popmuziek te gaan doen aan de Falmouth University. Na het afronden van haar opleiding ging het snel voor de jonge Britse muzikante. 

Een eerste EP werd goed ontvangen, waarna de Britse muziekmedia haar onmiddellijk schaarden onder de grote talenten binnen de Britse popmuziek. Het is me eerlijk gezegd helemaal ontgaan, want de naam Lily Lyons zei me echt niets toen ik eind vorige week door het lijstje met de nieuwe albums van deze week liep. Na snelle beluistering vond ik haar album echter interessant, al vond ik het niet direct verplichte kost. Dat werd het wel toen ik het album wat beter beluisterde en het door de Britse media beschreven talent van Lily Lyons alleen maar kon bevestigen. 

Lily Lyons maakt op haar debuutalbum Re-Open The World vooral ingetogen folky songs, waarmee ze de aansluiting vindt bij een flinke groep jonge Britse muzikanten. In de openingstrack van Re-Open The World hoor je vooral de akoestische gitaar en de stem van Lily Lyons met af en toe wat bijdragen van de viool. Het klinkt direct bekend in de oren, want er zijn zoals gezegd heel wat jonge Britse muzikanten die dit soort muziek maken, maar de muziek van Lily Lyons heeft iets bijzonders. 

De relatief sobere klanken vullen op bijzondere wijze de ruimte en de stem van Lily Lyons is niet alleen hele mooi, met heeft ook iets aparts. Ik kan er niet direct de vinger op leggen, maar de openingstrack van Re-Open The World doet iets met me want lang niet alle songs in dit genre doen. Het kon een toevalstreffer zijn, maar de tweede track op het debuutalbum van Lily Lyons had eigenlijk hetzelfde effect op me en ook de rest van het album deed iets met me. 

De jonge Britse muzikante laat zich beïnvloeden door Britse folk van vele decennia geleden, maar de songs van Lily Lyons klinken zeker niet traditioneel of oubollig. Ze noemt zelf Nick Drake als vergelijkingsmateriaal, maar voegt er ook Frank Sinatra aan toe en zo circuleren er meer lijstjes waarmee Lily Lyons duidelijk dat ze haar klassiekers binnen de muziek, maar ook in de film en de literatuur kent. 

De Britse muzikante had nog geen song geschreven toen ze Londen verruilde voor het zuiden van Engeland, maar ze heeft veel geleerd en is met veel bagage begonnen aan haar debuutalbum. Die bagage slaat neer in haar songs, die stuk voor stuk eenvoudig maar ook razendknap zijn, en in de persoonlijke teksten, waarin Lily Lyons zichzelf niet ontziet. 

Als ik luister naar Re-Open The World hoor ik eerder een gelouterde muzikante dan een debuterende muzikante en dat is knap. Wat bij eerste beluistering nog vooral aardig klonk, is inmiddels een hoogstaand album, waarop echt van alles te ontdekken valt en waarop alles alleen maar mooier wordt. In de muziek op het album zijn iedere keer net weer andere versiersels aangebracht, waardoor de sobere instrumentatie geen moment saai is, en de stem van Lily Lyons wordt alleen maar mooier wanneer je het album vaker hoort. Het is een stem die me inmiddels zeer dierbaar is. 

Dat Lily Lyons vorig jaar omhoog werd gestuwd door de Britse muziekmedia begrijp ik inmiddels volledig, maar rond Re-Open The World is het helaas nog veel te stil. Ik zou dit prachtalbum echter zeker gaan ontdekken, want de muziek van Lily Lyons wil je echt niet missen. Erwin Zijleman

Re-Open The World van Lily Lyons is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 32,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Billie Marten, Melkweg, Amsterdam, 1 november 2025

Billie Marten (echte naam: Isabella Sophie Tweddle) is pas 26 jaar oud, maar heeft toch al vijf albums op haar naam staan. Ik ontdekte de Britse muzikante, die al op haar vijftiende haar eerste EP uitbracht, pas in 2021 toen haar derde album verscheen, maar sindsdien ben ik fan. Op haar albums maakt Billie Marten een mooie mix van ingetogen folksongs en wat uitbundiger klinkende popsongs en maakt ze indruk met een prachtige stem.

Ik had het idee dat de albums van Billie Marten tot dusver slechts in beperkte mate werden opgepikt, maar de grote zaal van de Melkweg was gisteren vrijwel volledig gevuld voor het concert van de Britse muzikante. Kennelijk is ze een stuk populairder dan ik dacht, wat vast te maken heeft met exposure op bepaalde sociale media.

Een blik op het podium maakte direct duidelijk dat Billie Marten in haar eentje zou gaan optreden, want buiten een microfoonstandaard, drie gitaren en een tafeltje met wat flesjes water, was er niets te zien op het podium, dat verder alleen versierd was met een doek met een drietal getekende portretten van de Britse singer-songwriter.

Billie Marten betrad het podium inderdaad in haar eentje. Het is een moedige keuze, want probeer een zaal met 1.000 personen maar eens stil te krijgen met een zachte stem en een akoestische gitaar. Het lukte wonderwel, want buiten de geluiden van de bar en een enkeling die leed aan de bloedirritante Dutch Disease (een concert gebruiken om eens flink bij te kletsen), kreeg Billie Marten de volledige aandacht.

De stem van Billie Marten is op haar albums van een bijzondere schoonheid en ook op het podium blijkt ze een geweldige zangeres met een loepzuivere stem. Het is een wat zachte stem, die in de gesprekjes met het publiek lastig te verstaan was, maar de zang klonk echt fascinerend mooi in de Melkweg.

Door af en toe van gitaar te wisselen werd ook nog wat variatie aangebracht in de muziek, die ondanks het beperkte instrumentarium warm en vol klonk. Het vraagt nogal wat om alleen met een gitaar en een stem vijf kwartier de aandacht vast te houden, maar Billie Marten deed het, wat natuurlijk ook de verdienste is van de flinke serie aansprekende songs die ze inmiddels op haar naam heeft staan.

Na zo'n vijf kwartier, inclusief een duet met voorprogramma Le Ren en een toegift, zat het er op en ging het publiek tevreden naar huis. Ik ben op zich wel benieuwd hoe Billie Marten klinkt met een band, maar ook dit solo optreden smaakte naar meer en heeft mijn respect voor de Britse singer-songwriter nog wat verder vergroot. Erwin Zijleman

Review: Mickey Newbury - Looks Like Rain (1969)

Mickey Newbury heeft zeker niet dezelfde status als een aantal andere grote singer-songwriters die opdoken in de jaren 60 en 70, maar de Amerikaanse muzikant maakte een aantal albums die absoluut moeten worden gezien als klassiekers
Lezers van Britse muziektijdschriften als Mojo en Uncut komen de naam Mickey Newbury misschien nog wel eens tegen, maar verder is de in 2002 overleden singer-songwriter een wat vergeten muzikant. Dat is jammer, want hij maakte een stapeltje uitstekende albums en ook een aantal fantastische albums. In de laatste categorie vind ik Looks Like Rain uit 1969 het meest indrukwekkende album. Het is een album dat uitstekend past in de singer-songwriter traditie van de late jaren 60 en vroege jaren 70 en dat inmiddels misschien ietwat gedateerd klinkt, maar stel je open voor de unieke songs en de prachtige stem van Mickey Newbury en je hoort een album van een bijzondere intensiteit en schoonheid.

Zoek op het Internet naar lijstjes met namen van vergeten en bij voorkeur ook ondergewaardeerde singer-songwriters en de kans is groot dat je de naam van Mickey Newbury tegen komt. Ik ontdekte de Amerikaanse singer-songwriter zelf pas een jaar of vijftien geleden, toen een fraai boxje met een aantal van zijn vroege albums verscheen. Sindsdien heb ik een zwak voor het werk van Mickey Newbury, die overigens in 2002 op slechts 62-jarige leeftijd overleed. 

Mickey Newbury vestigde zich aan het begin van de jaren 60 in Nashville, Tennessee, en timmerde in eerste instantie vooral aan de weg als songwriter voor anderen. Na het schrijven van een aantal grote hits kreeg hij ook zelf een platencontract aangeboden. Zijn carrière als singer-songwriter leek vervolgens snel te stranden, want zijn in 1968 verschenen debuutalbum flopte. 

Met name aan het eind van de jaren 60 en het begin van de jaren 70 maakte de Amerikaanse muzikant echter een aantal geweldige albums, waarvan er inmiddels een aantal worden erkend als klassieker. Als ik moet kiezen voor de beste albums van Mickey Newbury kom ik uit bij Looks Like Rain uit 1969, Frisco Mabel Joy uit 1971 en Heaven Help The Child uit 1973. 

De overige albums die hij maakte gedurende de jaren 70 zijn veel minder bekend, maar ook dit zijn albums van een behoorlijk hoog niveau. In de jaren 80 en het grootste deel van de jaren 90 was het vooral stil rond Mickey Newbury, maar in de laatste jaren voor zijn dood maakte de Amerikaanse muzikant nog mooie muziek, al springen de hierboven genoemde drie albums er wat mij betreft uit. 

Als ik moet kiezen tussen Looks Like Rain, Frisco Mabel Joy en Heaven Help The Child kies ik voor het eerste album. Het is een album van een soort dat tegenwoordig niet meer wordt gemaakt, maar iedere keer als ik naar het album uit 1969 luister doet het wat met me. De muziek van Mickey Newbury wordt vaak ingedeeld bij de countrymuziek, maar ik hoor op Looks Like Rain misschien wel meer invloeden uit de folk. 

Ik noemde het hierboven een album van een soort dat niet meer gemaakt wordt en dat ligt aan een aantal dingen. Looks Like Rain is om te beginnen een zeer sober album. De akoestische gitaar en de stem van de Amerikaanse muzikant staan centraal en krijgen slechts gezelschap van af en toe een koortje met vrouwenstemmen en hier en daar bijdragen van een mondharmonica. Het enige versiersel dat verder is te horen op het album zijn de geluidsopnamen van regenbuien, die het melancholische karakter van Looks Like Rain versterken. 

Het album bevat veder een aantal lange songs en het zijn songs die zich niet houden aan de conventies van de toegankelijke popsong. De openingstrack lijkt uit flarden van meerdere songs te bestaan en dat geldt voor meer songs op het album. Het zijn songs waarin Mickey Newbury mooie en indringende verhalen vertelt en hier neemt hij de tijd voor. 

Ik hoor wel wat raakvlakken met tijdgenoten als Townes van Zandt, Bob Dylan en Elvis Presley, maar Mickey Newbury heet op Looks Like Rain ook een perfect eigen geluid, zeker als de Amerikaanse muzikant ook nog wat noten fluit in zijn songs. Over het belangrijkste heb ik het nog niet eens gehad, want ik vind Mickey Newbury ook een geweldige zanger met een zeer karakteristiek stemgeluid. 

Een album als Looks Like Rain is absoluut een album uit een andere tijd, maar ik blijf het prachtig vinden. Mickey Newbury staat op heel veel lijstjes met vergeten en ondergewaardeerde singer-songwriters en met name dat laatste is terecht, want de Amerikaanse muzikant is een grootheid. Erwin Zijleman

De muziek van Mickey Newbury is ook te vinden op de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://mickeynewbury.bandcamp.com/album/looks-like-rain.

Looks Like Rain van Mickey Newbury is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 24,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Levi Boon - For Days, For Hours

Het is momenteel flink dringen in het land van de vrouwelijke singer-songwriters, maar de Utrechtse muzikante Levi Boon heeft met haar debuutalbum For Days, For Hours een in kwalitatief opzicht zeer onderscheidend album gemaakt
Het is een beetje toeval dat ik het debuutalbum van de Nederlandse singer-songwriter Levi Boon opmerkte tussen de nieuwe albums van deze week, maar wat ben ik blij met het album. Het is een album met vooral ingetogen songs die goed passen in de hokjes singer-songwriter en folk(pop). Ondanks het beperkte budget voor het album klinkt For Days, For Hours prachtig en de muziek op het album is bovendien verrassend veelzijdig. De meeste betovering komt echter van de stem van Levi Boon. De Utrechtse muzikante zingt zacht en vaak wat loom, maar wat is de zang op het album ook mooi. Dat geldt ook voor de songs, die steeds weer de juiste snaar weten te raken en het indrukwekkende For Days, For Hours keer op keer nog wat mooier maken.

De Utrechtse singer-songwriter Levi Boon begon in de zomer van 2024 een crowdfunding campagne voor het kunnen maken van haar debuutalbum. De campagne leverde uiteindelijk net iets meer dan 4.000 euro op en dat was genoeg voor het kunnen realiseren van het deze week verschenen For Days, For Hours. Ik vind het eerlijk gezegd een redelijk bescheiden bedrag, maar meer is er kennelijk niet nodig voor het maken van een echt prachtig klinkend album. 

Levi Boon ken ik van haar in 2023 uitgebrachte EP the grand theme of things, waarop ze wat mij betreft indruk maakte met intieme en prachtig gezongen folksongs. Op de bijna twee jaar oude EP hoorde ik vooral de belofte, maar die maakt Levi Boon wat mij betreft meer dan waar op haar deze week uitgebrachte debuutalbum. 

For Days, For Hours opent met de akoestische gitaar en de stem van Levi Boon, maar naarmate de openingstrack vordert worden extra instrumenten toegevoegd aan het geluid van de Utrechtse muzikante. Levi Boon maakte haar debuutalbum samen met haar band, die haar songs voorziet van een warm en sfeervol geluid. Het is een geluid dat prachtig is vastgelegd door producer Viktor van Woudenberg, die tekent voor een mooi verzorgd en zeer sfeervol geluid, dat iets toevoegt aan de in de basis uiterst sobere en intieme songs van Levi Boon. 

Bij beluistering van For Days, For Hours moest ik in eerste instantie denken aan een aantal singer-songwriter albums uit de jaren 70, maar Levi Boon sluit ook aan bij een aantal jonge vrouwelijke singer-songwriters van het moment. Laat ik het er maar op houden dat For Days. For Hours een tijdloos klinkend album is. 

De muziek op en de productie van het album heb ik al geprezen, maar als ik naar het debuutalbum van Levi Boon luister, word ik vooral gegrepen door haar stem. De muzikante uit Utrecht zingt vooral zacht, maar vergeleken met de meeste zacht zingende zangeressen van het moment, hoor ik veel warmte en diepte in de stem van Levi Boon. Haar stem klinkt direct bij eerste kennismaking aangenaam, maar wanneer je met wat meer aandacht luistert naar de songs op For Days, For Hours hoor je ook hoeveel gevoel er in de zang zit. 

For Days, For Hours is een album dat het uitstekend doet op de achtergrond, zeker op de herfstavonden van het moment, maar de ware kracht van For Days, For Hours ervaar je pas wanneer je met volledige aandacht naar het album luistert. Bij eerste beluistering van het album was ik vooral onder de indruk van de spaarzaam ingekleurde songs op het album, die wel wat doen denken aan Laura Marling, maar ook de wat voller klinkende songs op het album met wat meer popinvloeden winnen snel aan kracht. 

For Days, For Hours is een persoonlijk album waarop de zoektocht naar de eigen identiteit centraal staat en het persoonlijke karakter van de songs voorziet het album van Levi Boon van extra kracht en urgentie. Er verschijnen op het moment wel meer intieme maar ook verrassend veelkleurige singer-songwriter albums, maar het debuutalbum van Levi Boon springt er wat mij betreft makkelijk uit. 

De muzikante uit Utrecht moet concurreren met albums die een veelvoud hebben gekost (een zoektocht op Google leert dat het maken van het laatste album van Taylor Swift zo’n 2 miljoen dollar heeft gekost), maar ik hoor echt niets op dit prachtalbum dat beter had gekund. Buitengewoon knap gedaan. Erwin Zijleman

For Days, For Hours van Levi Boon is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Leah Rye - Room Of Disbelief

Leah Rye leverde twee jaar geleden met Symbiosis een droomdebuut af en op Room Of Disbelief laat het alter ego van de Amsterdamse muzikante Lisa Rietveld horen dat haar debuutalbum zeker geen toevalstreffer was
Ik was nog maar net begonnen aan de eerste beluistering van Room Of Disbelief van Leah Rye toen ik al tot de conclusie kwam dat de Nederlandse muzikante wederom een prachtalbum heeft gemaakt. Sindsdien is het tweede album van Leah Rye alleen maar beter geworden. Het is een album dat net als zijn voorganger bijzonder mooi klinkt, maar Leah Rye zoekt nog wat meer het avontuur in songs waarin een flinke hoeveelheid pop wordt afgewisseld met meer ingetogen klanken. In muzikaal en productioneel opzicht is Room Of Disbelief een lust voor het oor en dat geldt ook voor de stem van Lisa Rietveld, die alleen maar mooier is gaan zingen. Het levert na een sensationeel goed debuutalbum een minstens even imponerend tweede album op.

De Amsterdamse muzikante Lisa Rietveld leverde twee jaar geleden onder de naam Leah Rye een geweldig debuutalbum af. Symbiosis maakte echt in alle opzichten indruk en verraste met een veelheid aan invloeden, bijzondere klanken, uitstekende zang, persoonlijke teksten, ijzersterke songs en een sprankelende productie. Ik noemde het album in mijn recensie op deze site jaarlijstjeswaardig en dat bleek aan het eind van 2023 een goede voorspelling. 

Het heeft de lat hoog gelegd voor het tweede album van Leah Rye en dat album is deze week verschenen. Ik begon, na eerst Symbiosis weer eens beluisterd te hebben, met onwaarschijnlijk hoge verwachtingen aan Room Of Disbelief, maar was vrijwel onmiddellijk overtuigd van de kwaliteiten van het album, waarop de Amsterdamse muzikante wederom grote stappen zet.

Het tweede album van de Amsterdamse muzikant begint met een opvallend intermezzo waarin vooral de stem van Lisa Rietveld hoorbaar is, maar vervolgens barst het album los met Are We The Same After All?, dat laat horen dat Leah Rye sinds het zo goede debuutalbum alleen maar beter is geworden. De track speelt met bijzondere triphop achtige ritmes en flink wat strijkers en synths, maar het is de zang die de meeste indruk maakt. 

De zang klinkt nog een stuk beter dan op het debuutalbum en gedijt uitstekend in het warme en dynamische klankentapijt. De lijn van Are We The Same After All? wordt doorgetrokken in een aantal tracks op het album, maar ook dit keer staat Leah Rye garant voor een veelzijdig geluid, waarin de strijkers snel worden verruild voor elektronica, maar waarin ook de organische klanken zeker niet worden vergeten. 

Room Of Disbelief klinkt echt wat fantastisch, wat voor een belangrijk deel de verdienste is van de prachtige productie van Tim Schakel en Lisa Rietveld. Het doet me af en toe wel wat denken aan het laatste album van Lorde, dat in productioneel opzicht wat mij betreft een van de beste albums van 2025 is. Lorde is sowieso relevant vergelijkingsmateriaal, want ook de muziek en de zang op Room Of Disbelief hebben af en toe wel iets van Lorde en dat geldt ook voor de songs. 

Op hetzelfde moment heeft Leah Rye op het lastige tweede album verder gewerkt aan een bijzonder eigen geluid. Het is een geluid dat je hoort in de wat stemmiger ingekleurde songs, waarin strijkers en piano de basis vormen en de stem van de Amsterdamse muzikante op zijn mooist klinkt, maar je hoort het ook in de voller ingekleurde songs waarin Leah Rye nog wat meer de grenzen opzoekt.

Rooms Of Disbelief is net als zijn voorganger een zeer persoonlijk album. De meeste songs klinken wat donkerder dan de songs op het debuutalbum, maar door de aangename dosis pop in een aantal songs van Leah Rye klinkt het zeker niet te zwaar, ook iets dat de Amsterdamse muzikante gemeen heeft met de eerder genoemde Lorde. 

Net als op het debuutalbum van Leah Rye overtuigt de Nederlandse muzikante op haar tweede album makkelijk met een bijzonder mooi geluid, een fantastische productie en uitstekende zang, maar nog meer dan op Symbiosis overtuigt ze vooral met geweldige songs. Het zijn songs die je direct weten te betoveren, maar het zijn ook songs die de fantasie blijven prikkelen met geweldige vondsten en verrassende wendingen. 

Zeker in de wat meer ingetogen songs valt alles op zijn plek en is alles even mooi, maar ook de songs die wat nadrukkelijker flirten met pop worden alleen maar beter en spannender naarmate je ze vaker hoort. De lat lag zoals gezegd hoog na het fantastische debuutalbum van Leah Rye, maar Room Of Disbelief is een album waaraan deze week maar heel weinig albums kunnen tippen, in Nederland, maar ook ver daarbuiten. Erwin Zijleman

Room Of Disbelief van Leah Rye is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 16,99 euro