Review: crushed - no scope

Het debuutalbum van het Amerikaanse duo crushed kreeg in de Verenigde Staten over het algemeen goede recensies en daar is wat voor te zeggen, want no scope is een knapper album dan je bij eerste beluistering door hebt
Ook no scope van crushed is weer een album dat ik heb ontdekt via een aantal Amerikaanse jaarlijstjes. Het duo dat bestaat uit Bre Morell en Shaun Durkan viel me een paar maanden geleden niet zo op. Het debuutalbum van crushed klonk in eerste instantie wat mainstream en weinig onderscheidend, maar inmiddels begrijp ik beter waarom de Amerikaanse muziekmedia best enthousiast zijn over het album. Bre Morell en Shaun Durkan combineren op het album lekker in het gehoor liggende songs met een geluid dat zich door meerdere genres heeft laten beïnvloeden en dat veel leuker en interessanter wordt wanneer je het wat vaker hebt gehoord.

crushed is een Amerikaans duo dat bestaat uit zangeres Bre Morell en zanger, multi-instrumentalist en producer Shaun Durkan. Het tweetal uit Los Angeles debuteerde vorig jaar met een mini-album en bracht in september met no scope haar officiële debuutalbum uit. Het is een album dat door de Amerikaanse muziekwebsite Paste wordt geschaard onder de beste debuutalbums van het afgelopen jaar en Paste is niet de enige die hoog opgeeft over de muzikale verrichtingen van Bre Morell en Shaun Durkan. 

Ik heb een paar maanden geleden hooguit vluchtig geluisterd naar no scope, maar het album maakte toen geen onuitwisbare indruk. Inmiddels ben ik een stuk positiever over het album, dat veel interessanter is dan ik bij oppervlakkige beluistering hoorde. Op het eerste gehoor vond ik de muziek van crushed weinig onderscheidend en wat vlak klinken, maar beide observaties hielden geen stand toen ik wat dieper in het album dook. 

Het debuutalbum van Bre Morell en Shaun Durkan is om te beginnen knap geproduceerd. Producer Jorge Elbrecht, die vorige maand ook indruk maakte met het geluid op het nieuwe album van Hatchie, heeft no scope voorzien van een geluid dat uit meerdere lagen bestaat. Op het eerste gehoor klinkt het bekend en hierdoor misschien weinig onderscheidend, maar wanneer je het geluid op het album ontleedt, hoor ik wel iets bijzonders. 

Hetzelfde geldt eigenlijk voor de zang van Bre Morell en de ondersteunende vocalen van Shaun Durkan. Ook de zang op no scope vond ik bij eerste beluistering een paar maanden geleden niet heel bijzonder, maar met name de stem van Bre Morell heeft wat en vind ik alleen maar mooier worden. 

Het is een wat eentonig verhaal, maar ook de muziek en de songs op no scope vond ik in september weinig opzienbarend. Ook daar ben ik op terug gekomen, want de muziek van Bre Morell en Shaun Durkan is niet zo heel makkelijk in een hokje te duwen. Het tweetal uit Los Angeles wordt vaak in het hokje dreampop en door het verleden van de twee ook wel in het hokje shoegaze geduwd, maar dat is wat mij betreft te kort door de bocht. 

De songs van het duo laten ook zeker invloeden uit de triphop horen en ook invloeden uit de indiepop zijn nooit ver weg. Het klinkt op een of andere manier direct bekend, maar dat zegt ook wat over de kwaliteit van de songs van crushed. Inmiddels vind ik echt alle onderdelen van no scope goed en interessant en de productie, de muziek, de zang en de songs weten elkaar ook nog eens te versterken.

Zeker als je het album wat laat voortkabbelen op de achtergrond verdwijnt de energie op een gegeven moment, maar bij beluistering met wat meer aandacht houdt crushed de aandacht makkelijk vast. Zeker de makkelijk in het gehoor liggende songs beschikken volgens mij over de potentie om een breed publiek aan te spreken, maar ik vind de songs van crushed persoonlijk interessanter wanneer het Amerikaanse tweetal wat eigenzinniger klinkt, wat gelukkig vaak het geval is. 

Het debuutalbum van crushed heeft in Nederland volgens mij heel weinig aandacht gekregen, maar no scope is een album dat ook hier in de smaak moet kunnen vallen. Ik ben zelf blij dat ik het album nog een tweede kans heb gegeven. Erwin Zijleman

De muziek van crushed is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Amerikaanse duo: https://crushedworldwide.bandcamp.com/album/no-scope.

no scope van crushed is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 29,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Leith Ross - I Can See The Future

De Canadese muzikant Leith Ross heeft met I Can See The Future een album gemaakt dat in eerste instantie misschien niet direct opvalt, maar dat mooier en zeker ook bijzonderder wordt naarmate je het vaker hoort
Probeer in de overvolle release maand september maar eens op te vallen met een album. Het lukte Leith Ross bij mij niet, maar gelukkig kreeg I Can See The Future door een jaarlijstje een tweede kans. Leith Ross maakte in het verleden vooral ingetogen folk, maar I Can See The Future laat een veelzijdiger geluid horen, dat ook uit de voeten kan met indiepop. De songs van de Canadese muzikant smeken er om meerdere keren gehoord te worden, want dan pas hoor je dat Leith Ross een verassend eigenzinnig geluid heeft. Het is een geluid dat de intieme en persoonlijke songs van de muzikant uit Winnipeg nog net wat verder optilt. Echt veel te mooi om te laten liggen dit album.

Wat verschenen er het afgelopen jaar ontzettend veel albums van met name jonge (vrouwelijke) singer-songwriters. Het is een genre dat me aan het hart ligt, maar het aanbod was af en toe zo groot dat ik op basis van hele vluchtige beluistering mijn oordeel moest bepalen. 

Dat ging niet altijd goed, want ik hoorde in september bij snelle beluistering te weinig bijzonders op I Can See The Future van Leith Ross, waarna ik het album opzij legde. Gelukkig dook het album op in een enkel jaarlijstje, waarna ik het volgens mij derde album van Leith Ross toch nog een kans heb gegeven. Daar ben ik blij mee, want bij de hernieuwde kennismaking met I Can See The Future van Leith Ross hoorde ik meer dan voldoende bijzonders om het album tot krent uit de pop te bestempelen. 

Leith Ross is overigens een singer-songwriter uit het Canadese Winnipeg, die zichzelf ziet als non-binair persoon en queer. Identiteit speelt een belangrijke rol in de teksten van de Canadese muzikant, die hiermee aansluit bij nogal wat andere dit jaar verschenen albums. 

Ook in muzikaal opzicht sluit I Can See The Future aan bij andere dit jaar verschenen albums, maar als je het album als geheel beluistert, hoor je dat Leith Ross iets bijzonders doet. Het nieuwe album van de Canadese muzikant bevat een aantal songs met vooral invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek en met name de folk, maar I Can See The Future vindt ook aansluiting bij de indiepop van het moment en bevat ook een aantal popsongs die het zouden verdienen om grote hits te worden. 

Het makkelijk schakelen tussen verschillende genres is niet het enige knappe op I Can See The Future. Leith Ross slaagt er immers bovendien in om lekker in het gehoor liggende popsongs af te wisselen met zeer intieme songs en schuwt bovendien het experiment niet. Wat op het eerste gehoor weinig bijzonder klonk een paar maanden geleden, blijkt inmiddels heel bijzonder. 

Leith Ross slaat op I Can See The Future steeds weer bijzondere wegen in en kan het ene moment als Phoebe Bridgers en het volgende moment als een folkie klinken om vervolgens een geheel eigen geluid op te zoeken in een track als Stay, die met een beetje fantasie ook door Prince gemaakt zou kunnen zijn. 

Het ene moment zoekt Leith Ross een sober en intiem geluid, maar niet veel later klinkt de muziek van de Canadese muzikant juist uitbundig en hitgevoelig. I Can See The Future is een album dat het verdient om vaker te worden beluisterd, want ik vind het album bij iedere nieuwe luisterbeurt interessanter en kan me inmiddels niet meer voorstellen dat ik het album een paar maanden geleden niet goed genoeg vond voor een plekje op de krenten uit de pop. 

Ik heb inmiddels ook naar de vorige twee albums van de muzikant uit Winnipeg geluisterd en dat zijn albums waarop ingetogen folky songs een belangrijkere rol spelen dan op I Can See The Future. Ook het nieuwe album van Leith Ross bevat een aantal meer ingetogen songs. Het zijn de songs die me zeker in eerste instantie het meest dierbaar waren, maar uiteindelijk maakt de veelzijdigheid een bijzonder album van I Can See The Future. 

Het nieuwe album van Leith Ross is uiteindelijk een album waarover je vooral niet te snel moet oordelen. Dan kom je immers waarschijnlijk uit bij mijn eerste oordeel van drie maanden geleden en daarmee doe je het talent van Leith Ross echt geen recht. Erwin Zijleman

Review: Tristen - Unpopular Music

Bij het doorspitten van stapels jaarlijstjes kwam ik precies één keer Unpopular Music van Tristen tegen en wat is het een mooi en lekker album met hier en daar bijzonder aangename Kacey Musgraves vibes
Direct bij de eerste keer horen wist ik dat ik Unpopular Music van Tristen ga koesteren de komende tijd en sindsdien is het album alleen maar beter geworden. Jaarlijstjeswaardig wat mij betreft, maar mijn lijstje stond helaas al online toen ik het album ontdekte. Tristen maakt warme en tijdloze popmuziek waarin uiteenlopende invloeden zijn verwerkt. Door de muziek, de sfeer en de stem van Tristen doet Unpopular Music af en toe denken aan Kacey Musgraves, maar Tristen heeft absoluut een eigen geluid en het is een geluid waarvan ik nog heel vaak ga genieten de komende tijd. De Amerikaanse muzikante draait al lang mee, maar verdient met haar nieuwe album alle aandacht en lof.

Het overkomt me echt ieder jaar dat ik een paar dagen na het publiceren van mijn jaarlijstje nog een album tegenkom dat absoluut in dit jaarlijstje thuis had gehoord. Het was dit jaar niet anders, want slechts één dag na de publicatie van mijn lijstje over 2025 kwam ik Unpopular Music van Tristen tegen in een lijstje met vergeten popalbums van het afgelopen jaar. 

Het was mijn eerste kennismaking met de muziek van Tristen, die tot mijn verbazing al een ruime handvol albums op haar naam heeft staan en inmiddels al zo’n 20 jaar muziek uitbrengt. Ik ken vooralsnog alleen het vorige maand verschenen Unpopular Music en vind het echt een bijzonder lekker, maar ook erg mooi album dat naar veel meer smaakt. 

Bij eerste beluistering van het album kwam er direct één naam opzetten en dat is de naam van Kacey Musgraves. Vooral in muzikaal opzicht heeft het nieuwe album van Tristen wel iets van de muziek van Kacey Musgraves, maar ook de stemmen van de twee hebben iets met elkaar gemeen, zonder dat het me in de weg zit. 

Tristen is overigens de artiestennaam van de Amerikaanse muzikante Tristen Gaspadarek, die inmiddels al flink wat jaren Nashville, Tennessee, als thuisbasis heeft. Op haar nieuwe album Unpopular Music maakt ze muziek die deels aansluit bij de countrypop zoals die momenteel in Nashville wordt gemaakt, maar op hetzelfde moment zijn de invloeden uit de countrymuziek behoorlijk subtiel in de muziek van Tristen en hoor je muziek die misschien nog wel het best is te omschrijven als tijdloze popmuziek met meestal een vleugje en soms een flinke vleug Amerikaanse rootsmuziek. 

Het is muziek die zoals gezegd wel wat doet denken aan de muziek van Kacey Musgraves en dan met name de muziek die ze maakte op haar crossover albums Golden Hour en Deeper Well. Ook Tristen maakt muziek die even lichtvoetig als warm klinkt en het is muziek die zich, in ieder geval bij mij, direct genadeloos opdrong. 

Vergeleken met Kacey Musgraves kiest Tristen voor een nog wat breder palet, waarin ook ruimte is voor janglepop, Beatlesque songs en invloeden uit de new wave. De Amerikaanse muzikante is naar eigen zeggen zeer bedreven in het maken van ‘unpopular music’, maar de songs op haar nieuwe album hebben alles dat nodig is om bij een veel breder publiek in de smaak te vallen. 

De songs van Tristen liggen niet alleen lekker in het gehoor, maar zitten ook vernuftig in elkaar en zijn zeer gevarieerd ingekleurd. Het maakt van Unpopular Music een heerlijk album, dat nog wat aan kracht wint door de stem van Tristen. Ze beschikt misschien niet over een engelenstem met de allure van die van Kacey Musgraves, maar de zang op Unpopular Music is mooi en heeft wel het bijzondere effect dat ook de stem van Kacey Musgraves op me heeft. 

Ik noemde de songs van Tristen eerder tijdloos en dat is wat mij betreft een van de sterke punten van Unpopular Music. Het nieuwe album van de muzikante uit Nashville sluit zoals gezegd soms aan op de countrypop van het moment, maar ik hoor ook veel invloeden uit de jaren 70 in de muziek van Tristen. 

Ik begrijp inmiddels waarom Unpopular Music van Tristen in ieder geval één jaarlijstje wordt genoemd, maar ik begrijp niet waarom het album zo weinig aandacht heeft gekregen vorige maand. Alles op het nieuwe album van Tristen ademt wat mij betreft kwaliteit en wat is het een heerlijke album om je mee op te sluiten op een koude en donkere avond. Kacey Musgraves bracht het afgelopen jaar geen album uit, maar Unpopular Music van Tristen komt het dichtst bij haar zo karakteristieke sound. Erwin Zijleman

De muziek van Tristen is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://tristen.bandcamp.com/album/unpopular-music.

Unpopular Music van Tristen is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Erika de Casier - Lifetime

Ik begreep in eerste instantie niet zo heel veel van alle zeer lovende woorden voor Lifetime van Erika de Casier, maar inmiddels hoor ik wat zo goed is aan het stevig door muziek uit de jaren 90 beïnvloede album
Lifetime is het vierde album van de Deense muzikante Erika de Casier en ook het vierde album dat een aantal respectabele critici goed genoeg vinden voor hun jaarlijstje. De muzikante uit Kopenhagen duikt dit keer ook op in een aantal prestigieuze jaarlijstjes en ik begrijp inmiddels waarom. Wanneer je wat tijd steekt in het album verandert Lifetime van een aangenaam in een aansprekend album. De Deense muzikante heeft lome en dromerige, maar ook avontuurlijke klankentapijten in elkaar gesleuteld en deze combineren fraai met haar al even lome en dromerige stem. Het heeft een hoog jaren 90 gehalte, maar Erika de Casier maakt ook muziek van deze tijd. Knap album.

De Deense muzikante Erika de Casier had de afgelopen jaren de volledige steun van de critici, die haar albums stuk voor stuk stevig bewierookten. Ik heb zelf ook best vaak geluisterd naar haar muziek, zeker toen ze een contract had getekend bij het zeer aansprekende 4AD label en de recensies nog wat positiever werden. 

Op een of andere manier raakte ik echter niet overtuigd van de kwaliteiten van de muzikante uit Kopenhagen. Bij beluistering van haar vorige drie albums was ik in eerste instantie enthousiast over de lekker lome sfeer, de wat broeierige klanken en de absoluut aangename stem van Erika de Casier, maar veel meer dan aangenaam vond ik het uiteindelijk niet. 

Dat was ook mijn conclusie nadat ik het meerdere malen had geprobeerd met het afgelopen voorjaar verschenen Lifetime. Het is een album dat heel vaak op mijn lijstje heeft gestaan het afgelopen jaar, maar er telkens van af viel als er keuzes moesten worden gemaakt. 

Het vierde album van Erika de Casier kwam een paar weken geleden weer op mijn lijstje terecht, want flink wat critici vinden het album goed genoeg voor hun jaarlijstjes. Ik heb het daarom toch weer geprobeerd met de muziek van de Deense muzikante, die haar nieuwe album zelf produceerde. Mijn ervaring was in eerste instantie hetzelfde. Bij eerste beluistering vond ik Lifetime bijzonder lekker klinken, maar op een gegeven moment verdween de muziek ook wel wat naar de achtergrond, om vervolgens wat anoniem voort te kabbelen. 

Ik heb het album vervolgens niet teruggelegd op de stapel, maar ben er juist wat dieper in gedoken. Juist bij beluistering met de koptelefoon en met volledige aandacht komt de muziek van Erika de Casier pas echt tot leven. De Deense muzikante laat zich op Lifetime vooral inspireren door muziek uit de jaren 90, zonder direct aan te haken bij een bepaalde inspiratiebron. 

De wat ijle synths, de wat broeierige maar ook onderkoelde sfeer, de wat naar de achtergrond gemixte maar ook verleidelijke vocalen en de wat triphop achtige ritmes herinneren onmiddellijk aan muziek uit de jaren 90 en manoeuvreren zich ergens tussen de belangrijke triphop albums en de grote popalbums uit dit decennium. 

Het is allemaal knap gemaakt, want zowel in muzikaal als in vocaal opzicht doet Erika de Casier mooie dingen. Zeker bij de eerste beluisteringen van het album klinkt de stem van de muzikante uit Kopenhagen wat anoniem, maar nu ik gewend ben aan het album vind ik de zang op Lifetime mooier en mooier. En dat geldt ook voor de muziek op het album, die zorgt voor een aangename flow. 

Erika de Casier schrijft bovendien prima songs, die ook beter worden wanneer je ze vaker hoort. Ik begrijp inmiddels dan ook wel waarom de critici zo enthousiast zijn over de muziek van de Deense muzikante. Het is muziek die niet helemaal in mijn straatje past en waarvoor ik in de stemming moet zijn, maar als ik dat ben hoor ik steeds meer de schoonheid van de songs, de muziek en de stem van Erika de Casier. 

4AD heeft zo te zien alweer afscheid genomen van Erika de Casier, maar gezien het niveau van en alle positieve aandacht voor het album kan het Britse label hier wel eens spijt van gaan krijgen, zeker als muziekliefhebbers voor wie Lifetime wat buiten de comfort zone ligt ook gaan vallen voor de vele charmes van dit album, net als bij mij is gebeurd. Erwin Zijleman

De muziek van Erika de Casier is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Deense muzikante: https://erikadecasier.bandcamp.com/album/lifetime.

Lifetime van Erika de Casier is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

Review: Rocket - R Is For Rocket

De Amerikaanse band Rocket kon met name in de Verenigde Staten rekenen op verrassend positieve recensies voor haar debuutalbum R Is For Rocket en daar kan ik me na een paar keer horen eigenlijk wel in vinden
Rocket is een band uit Los Angeles, die bestaat uit een aantal jeugdvrienden. Op het debuutalbum van de band maken deze jeugdvrienden geen geheim van hun muzikale helden, die vooral uit de jaren 90 lijken te komen. R Is For Rocket klinkt hierdoor op een of andere manier bekend in de oren, maar Rocket doet absoluut meer dan het reproduceren van de muziek van de muzikale helden van de band. R Is For Rocket is een gevarieerd en knap gemaakt album, dat misschien geen muzikale aardverschuiving gaat veroorzaken, maar dat zich wel makkelijk opdringt en dan stiekem steeds wat beter wordt. Het debuut van Rocket is vooral in de VS opgepikt, maar verdiend ook hier aandacht.

R Is For Rocket is het debuutalbum van de Amerikaanse band Rocket. Het is een album dat opduikt in flink wat lijstjes met de memorabele debuutalbums van 2025 en door deze lijstjes trok het album ook mijn aandacht. Door de omschrijvingen van het album dacht ik eigenlijk te maken hebben met nogal mainstream rockmuziek, maar dat is een etiket dat wat mij betreft niet helemaal past op de muziek van Rocket. 

De band uit Los Angeles beschikt om te beginnen over een zangeres, wat de band natuurlijk niet onderscheidt van alle rockbands van het moment, maar het voorziet de muziek van Rocket wat mij betreft wel van een geluid dat anders klinkt dan het gemiddelde rockgeluid. De band heeft er bovendien voor gekozen om alles in eigen hand te houden, wat er voor zorgt dat Rocket precies doet waar het zelf zin in heeft en zich niet in een keurslijf laat persen. 

Gitarist Desi Scaglione heeft het debuutalbum van zijn band vakkundig geproduceerd en heeft R Is For Rocket voorzien van een mooie en dynamische productie, wat knap is. In het geluid van Rocket spelen gitaren een belangrijke rol, maar de ruimte die is open gelaten wordt fraai gevuld met synths, terwijl ook de ritmesectie het geluid van Rocket op degelijke maar ook fantasierijke wijze vult. Het gitaarwerk is ook nog eens verrassend veelzijdig, waardoor het geluid van de Amerikaanse band zeker niet eenvormig klinkt. Met bassiste en zangeres Alithea Tuttle beschikt Rocket ook nog eens over een aansprekend boegbeeld en een prima zangeres. 

De leden van Rocket zijn jeugdvrienden en hebben waarschijnlijk samen heel veel van hun favoriete albums beluisterd. Een aantal van deze albums klinkt door op het debuutalbum van de band uit Los Angeles. Wanneer je luistert naar R Is For Rocket wordt snel duidelijk dat The Smashing Pumpkins zeker behoren tot de favoriete bands van de leden van Rocket. 

Invloeden van de band rond Billy Corgan zijn vooral te horen in het gitaarwerk op het debuutalbum van Rocket, maar ook de dynamiek in de songs en de soms wat bombastische spanningsbogen herinneren aan het werk van The Smashing Pumpkins. De stem van Alithea Tuttle klinkt wel wat aangenamer dan die van Billy Corgan en ook de songs van Rocket zijn wat toegankelijker dan die van The Smashing Pumpkins. 

Rocket heeft zich ook zeker laten beïnvloeden door indierock uit de jaren 90 en vooral de indierock die werd gemaakt door bands met een zangeres, maar hier blijft het niet bij. Ook invloeden uit de shoegaze hebben immers hun weg gevonden naar R Is For Rocket, dat ook verrassend makkelijk aansluiting vindt bij de indierock van het moment. 

Ik luister eigenlijk nauwelijks naar dit soort rockmuziek, maar het debuutalbum van Rocket wist mijn aandacht eigenlijk direct vast te houden en doet dit nog steeds. Ik kan me voorstellen dat liefhebbers van dit soort rockmuziek het album van Rocket wat minder interessant vinden, want echt iets nieuws doet de band niet, maar ik heb wel wat met dit album. 

Het is een album dat ook wel wat heeft van de wat mij betreft beste rockband uit de jaren 90, Sunny Day Real Estate, en dat is een compliment dat ik maar zelden uit. En zeker als Rocket zich wat verder buiten de gebaande paden beweegt hoor je dat de band uit Los Angeles nog wel even door kan groeien ook. Erwin Zijleman

De muziek van Rocket is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://rockettheband.bandcamp.com/album/r-is-for-rocket.

R Is For Rocket van Rocket is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 32,99 euro

CD, 14,99 euro

Review: Juliana Hatfield - Lightning Might Strike

Juliana Hatfield brak door in de jaren 90, maar gaat naarmate de jaren vorderen steeds betere albums maken, wat ook weer op gaat voor het deze week verschenen en echt uitstekende Lightning Might Strike
Concurrentie heeft Juliana Hatfield deze week niet, want bijna niemand brengt twee weken voor het eind van het jaar een nieuw album uit. Het is goed nieuws voor de fans van de Amerikaanse muzikante en dat is een groep waar ik mezelf zeker toe reken. Juliana Hatfield had ooit het patent op gruizige indierock, maar ze verwerkt inmiddels wat meer invloeden uit de pop. Het klinkt allemaal bijzonder lekker, zeker als de Amerikaanse muzikante ook nog harmonieën toevoegt, maar wat zijn de songs van Juliana Hatfield op Lightning Might Strike ook goed. De Amerikaanse muzikante heeft inmiddels een imposante stapel albums op haar naam staan en dit nieuwe album hoort absoluut bij de betere albums.

Ik had eerlijk gezegd geen interessante nieuwe releases meer verwacht nu het einde van het jaar snel nadert, maar een album van de Amerikaanse muzikante Juliana Hatfield is altijd iets om naar uit te kijken. Mijn eerste kennismaking met Juliana Hatfield stamt uit de late jaren 80, toen ze de band Blake Babies aanvoerde, maar mijn liefde voor haar muziek werd pas echt groot toen ze in de jaren 90 soloalbums ging maken. 

Juliana Hatfield was in de jaren 90 niet de enige muzikante die stevige gitaren combineerde met bijna lieflijke zang, maar ze behoort wat mij betreft tot het allerbeste dat de door vrouwen aangevoerde indierock uit de jaren 90 heeft voortgebracht. Objectief maakte ze haar beste albums overigens in het huidige millennium, met In Exile Deo (2004), Made In China (2005) en het onder de naam The Juliana Hatfield Three gemaakte Whatever, My Love (2015) als persoonlijke favorieten. 

Niet alles dat de Amerikaanse muzikante de afgelopen 25 jaar heeft uitgebracht was raak, zo heb ik wat minder met de albums die ze uitbracht met songs van Olivia Newton-John, The Police en E.L.O, maar albums met eigen en nogal politiek getinte songs als Weird uit 2019 en Blood (tot mijn grote verbazing niet besproken op de krenten uit de pop) uit 2021 waren juist erg sterk en moeten ook worden gerekend tot haar beste werk. 

Heel veel jonge vrouwelijke muzikanten uit de indierock van het moment hebben zich stevig laten beïnvloeden door de muziek die Juliana Hatfield met name in de jaren 90 maakte, maar zelf is ze de afgelopen jaren wat opgeschoven in de richting van een meer pop en rock georiënteerd geluid dat eerder aansluit bij muziek uit een verder verleden dan bij de indierock van het moment. 

De muzikante uit Massachusetts, die haar voormalige thuisbasis Boston inmiddels heeft verruild voor een plekje op het platteland, werkte twee jaar aan het deze week verschenen Lightning Might Strike, waarbij ze werd geholpen door een bassist en een drummer, die van afstand hun bijdragen aanleverden. De rest deed Juliana Hatfield zelf, inclusief de harmonieën. 

Lightning Might Strike is getekend door de ziekte en het overlijden van dierbaren van Juliana Hatfield en is een album met het (nood)lot als centraal thema. In tekstueel opzicht is Lightning Might Strike (de broer van haar moeder werd op jonge leeftijd door de bliksem getroffen) een wat somber album, maar de songs van Juliana Hatfield klinken meestal behoorlijk opgewekt en dat is dit keer niet anders. 

Zeker op haar vroege albums klonk de stem van de Amerikaanse muzikante nog erg meisjesachtig, maar de zang op Lightning Might Strike is echt uitstekend en heeft nog altijd het uit duizenden herkenbare geluid van Juliana Hatfield. Hier en daar hoor je nog flink wat flarden van de muziek die Juliana Hatfield in de jaren 90 maakte, maar Lightning Might Strike klinkt wat minder gruizig en sluit bovendien wat meer aan bij de popmuziek die vanaf de jaren 70 wordt gemaakt. 

De muzikante uit Massachusetts liet op al haar recente albums horen dat ze een gelouterde en uitstekende songwriter is en ook op haar nieuwe album schudt ze de ene na de andere memorabele popsong uit de mouw. Ik gaf eerder al aan dat Juliana Hatfield in het huidige millennium haar beste albums heeft afgeleverd en Lightning Might Strike past qua niveau prima bij haar andere recente albums. Erwin Zijleman

De muziek van Juliana Hatfield is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://julianahatfield.bandcamp.com/album/lightning-might-strike.

Review: John Lennon - Imagine (1971)

John Lennon had het einde van The Beatles nog lang niet verwerkt toen hij in 1971 zijn tweede soloalbum Imagine afleverde, wat inmiddels in de boeken staat als zijn meest toegankelijke en beste soloalbum
Imagine is misschien niet het bestverkochte John Lennon album, dat is het vlak voor zijn dood verschenen Double Fantasy, maar het is wel zijn meest succesvolle soloalbum en wat mij betreft ook zijn beste. Het is een behoorlijk toegankelijk album met een aantal ballads en een aantal wat uitbundiger klinkende songs, maar het is ook een zeer persoonlijk album met indringende teksten. Het einde van The Beatles was nog vers in 1971 en dat hoor je op het album, waarop John Lennon ook laat horen dat hij zich in muzikaal opzicht nog altijd ontwikkelde. Ik heb door de loop van de geschiedenis altijd meer met McCartney dan met Lennon gehad, maar Imagine is een mooi en indrukwekkend album.

Ik was tot voor kort echt nauwelijks bekend met het solowerk van John Lennon. Dat lijkt bijzonder, maar de Britse muzikant was al niet meer onder ons toen ik begon aan het ontdekken van het oeuvre van The Beatles, waardoor het logisch was om me hierna in eerste instantie te richten op het solowerk van de andere voormalige Beatles. Hierbij richtte ik me met name op het werk van Paul McCartney, dat ik wel volledig ken en koester. 

Mijn eerste serieuze kennismaking met de muziek die John Lennon na het uit elkaar vallen van The Beatles maakte, is het samen met Yoko Ono gemaakte en wat mij betreft uitstekende Double Fantasy, dat door het noodlot dat hem trof helaas ook zijn zwanenzang werd. Vervolgens kwam ik niet veel verder dan een verzamelaar, maar de afgelopen maanden ben ik alsnog wat dieper in het oeuvre van de Britse muzikant gedoken. 

Het oeuvre van John Lennon is door zijn vroege dood, deze maand alweer 45 jaar geleden, helaas beperkt van omvang en ik vind ook niet al zijn albums even goed. Als ik mijn favoriete John Lennon album moet kiezen twijfel ik tussen het wat experimentele Plastic Ono Band uit 1970 of voor het wat toegankelijkere Imagine uit 1971 (en ook Double Fantasy doet vanwege de herinneringen mee). 

Imagine is natuurlijk vooral bekend van de inmiddels behoorlijk doodgedraaide maar nog steeds mooie en bijzondere titeltrack, maar het album heeft meer te bieden en wordt over het algemeen beschouwd als het beste soloalbum van John Lennon Daar kan ik me wel in vinden. 

Het is een album met een aantal ballads en een aantal net wat stevigere songs en het is een album dat vergeleken met Plastic Ono Band wat toegankelijker klinkt, maar beide albums zijn behoorlijk heftige albums. Dat zijn ze zeker in tekstueel opzicht, want John Lennon ging na het uit elkaar vallen van The Beatles door diepe dalen en dat hoor je op Imagine. 

De Britse muzikant maakt van zijn hart geen moordkuil en zingt over de therapie die hem verder moest helpen (How?, Oh My Love) en over de ontstane vete tussen Paul McCartney en hem (How Do You Sleep?), maar in de titeltrack fantaseert hij ook over wereldvrede en dat thema keert terug in I Don't Wanna Be A Soldier Mama). 

Het album bevat met Imagine, Jealous Guy en Oh My Love een aantal piano ballads die goed aansluiten bij de singer-songwriter muziek van de vroege jaren 70, maar met Crippled Inside, It’s So Hard, I Don’t Wanna Be A Soldier Mama en How Do You Sleep? bevat het album ook een aantal stevigere tracks met invloeden uit de blues en een Beatlesque tintje. Gimme Some Truth is nog wat steviger en schuurt tegen de glamrock van de vroege jaren 70 aan, terwijl ik slottrack Oh Yoko nog altijd wat koddig vind. 

Imagine werd geproduceerd door John Lennon, Yoko Ono (die echt een microfoonverbod had moeten krijgen) en Phil Spector, die slechts ten dele zijn stempel op het album kon drukken. Lennon zou later zeggen dat hij niet meer achter het wat commerciële geluid van Imagine stond, maar ik vind het geluid op het album mooi. Ook over goede muzikanten had John Lennon niet te klagen, want onder andere George Harrison, Nicky Hopkins, Klaus Voormann en drummers Alan White en Jim Keltner zijn te horen op het album, waaraan ook nog strijkers zijn toegevoegd. 

Het blijft doodzonde dat John Lennon maar een beperkt aantal albums heeft kunnen maken. Wie weet wat voor bijzonders hij de afgelopen 45 jaar nog had afgeleverd, we zullen het nooit weten helaas. De paar albums die hij heeft gemaakt zijn het ontdekken echter zeker waard, met Imagine voorop. Erwin Zijleman

Imagine van John Lennon is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 39,99 euro

2CD, 26,99 euro

Jaarlijstje 2025

Het muziekjaar 2025 zit er bijna op en dus is het de hoogste tijd voor het publiceren van mijn jaarlijstje. Dat blijft een bijna onmogelijke opdracht, want appels en peren vergelijk je niet zo makkelijk. Hoe vergelijk je een album dat zonder enige twijfel voor het meeste luisterplezier heeft gezorgd met een album dat echt sensationeel knap in elkaar zit? Hoe vergelijk je de mooiste stem die je dit jaar hebt gehoord met de stem die je het diepste raakt? Hoe vergelijk je doorleefde country met fantastisch gemaakte pop? En zo kan ik nog wel even door gaan.

Toch was ik er dit jaar verrassend snel uit. Ik begon met een groslijst van bijna 200 albums, maar die bracht ik snel terug naar 76 albums. Het laatste album wegstrepen was misschien nog wel de lastigste klus, maar toen ik er eenmaal 75 had, was de lijst relatief snel gemaakt. Als ik het morgen opnieuw moet doen staat ongetwijfeld hier en daar een album op een net wat andere plek en ik ben ook ongetwijfeld albums vergeten of ga nog nieuwe topalbums uit 2025 ontdekken, maar in grote lijnen is dit het wel. Hierbij daarom mijn 75 favoriete albums van 2025.

75-61

Een aantal oude bekenden in deze eerste worp, waarbij met name Ron Sexsmith en Ed Harcourt krediet verdienen voor het gedurende een lange periode afleveren van uitstekende albums. Verder een aantal nieuwe ontdekkingen waarvan we de komende jaren hopelijk nog veel gaan horen. En dan was er het album met een ongelooflijk triest verhaal, want de pas 17 jaar oude Nell Smith kwam om het leven voordat haar debuutalbum verscheen.

75 Maya Delilah - The Long Way Round

74 Ron Sexsmith - Hangover Terrace

73 Chris Eckman - The Land We Knew The Best

72 Josienne Clarke - Far From Nowhere

71 St. Catherine's Child - This Might Affect You

70 Ed Harcourt - Orphic

69 Keren Ann - Paris Amour

68 Pulp - More

67 Men I Trust - Equus Caballus

66 la loye - sweet dreams, see you tomorrow

65 The Apartments - That's What the Music Is For

64 Taylor Rae - The Void

63 Nell Smith - Anxious

62 Hannah Cohen - Earthstar Mountain

61 Reb Fountain - How Love Bends

60-46

Ook in de tweede worp een aantal interessante nieuwkomers, waarvan Saya Gray wel eens heel groot kan gaan worden, al moet ze misschien net wat consistenter worden. Zeker geen nieuwkomer is Mavis Staples, met afstand de oudste muzikante in deze lijst. Het leukst in deze lijst vind ik overigens de terugkeer van persoonlijke favoriet Miki Berenyi, die haar band Lush heel even deed vergeten.

60 Constant Follower - The Smile You Send Out Returns To You

59 Glitterpaard - Thursday

58 Roufaida - Coming Up For Air

57 Youth Lagoon - Rarely Do I Dream

56 Saya Gray - SAYA

55 Mavis Staples - Sad And Beautiful World

54 Heartworms - Glutton For Punishment

53 HORSEBATH - Another Farewell

52 Madi Diaz - Fatal Optimist

51 Brown Horse - All The Right Weaknesses

50 David Gray - Dear Life

49 Smerz - Big city life

48 Folk Bitch Trio - Now Would Be A Good Time

47 Miki Berenyi Trio - Tripla

46 Iona Zajac - Bang

45-31

Veel vrouwelijke muzikanten in deze derde worp, variërend van Kathleen Edwards die glorieus terugkeert en nieuwkomer Olivia Dean, die dit jaar uitgroeide tot een wereldster. Dat zie ik CMAT het komende jaar ook doen, maar er zijn ook muzikanten die het ondanks een geweldig album met veel minder roem moeten doen. De wereld van de muziek blijft een keiharde wereld.

45 Carson McHone - Pentimento

44 The Weather Station – Humanhood

43 Audrey Hobert - Who’s The Clown?

42 Heir Of The Cursed - Heir Of The Cursed

41 Lucius - Lucius

40 CMAT - EURO-COUNTRY

39 Kassi Valazza - From Newman Street

38 Maria Somerville - Luster

37 Lanie Gardner - Faded Polaroids

36 Olivia Dean - The Art Of Loving

35 Case Oats - Last Missouri Exit

34 Lael Neale - Altogether Stranger

33 Robert Forster - Strawberries

32 Loupe - Oh, To Be Home

31 Kathleen Edwards - Billionaire

30-21

De volgende tien. Een aantal verrassingen, want Racing Mount Pleasant, Ambre Ciel, Dove Ellis en Addison Rae zijn nieuwkomers. In deze worp ook relatief veel albums die net wat buiten mijn muzikale comfort zone liggen. 2025 was een net wat minder jaar voor de countrypop, maar Avery Anna behoorde wat mij betreft tot de positieve uitschieters in het genre.

30 Snowpoet - Heartstrings

29 Emma Swift - The Resurrection Game

28 Racing Mount Pleasant - Racing Mount Pleasant

27 Ambre Ciel - still, there is the sea

26 Dove Ellis - Blizzard

25 Little Mazarn - Mustang Island

24 Addison Rae - Addison

23 Avery Anna - let go letters

22 Jenny Hval – Iris Silver Mist

21 Billie Marten - Dog Eared

20-11

We naderen de top 10. Emma Pollock, Jess Jocoy, Cate Le Bon en Alice Phoebe Lou staan garant voor kwaliteit en zijn dus geen verrassing. Nieuwkomers Joanne Robertson, Jess Kerber en Madeline Edwards zijn dat wel. Grootste verrassing in dit setje is wat mij betreft het album van dodie. Niet echt serieus genomen dit jaar, maar wat is haar nieuwe album prachtig. Het had een plek in de top 10 verdiend.

20 Cate Le Bon - Michelangelo Dying

19 Emma Pollock - Begging The Night To Take Hold

18 Ethel Cain - Willoughby Tucker, I'll Always love You

17 Madeline Edwards - FRUIT

16 Jess Kerber - From Way Down Here

15 Joanne Robertson - Blurr

14 Alice Phoebe Lou - Oblivion

13 Ryan Davis & The Roadhouse Band - New Threats From The Soul

12 Jess Jocoy - Cul-De-Sac Kid

11 dodie - Not For Lack Of Trying

10-1

En dan de top 10. Veel vrouwelijke muzikanten, met Lorde, ROSALÍA en oklou drie van de meer eigenzinnig popsterren van het moment, zachte en intieme luisterliedjes van Madison Cunningham en Marta Arpini, het zoveelste prachtalbum en helaas wederom miskende album van Lera Lynn, een Belgische sensatie, de beste Britse folkie van het afgelopen jaar, het beste rockalbum van het jaar en het volgende meesterwerk van Michelle Zauner's Japanese Breakfast. Ik vind het een mooie top 10.

10 Emmy d'Arc - Braving Fears

Lang onder de radar gebleven deze Belgische muzikante, die een onuitwisbare indruk maakte met een Sinéad O’Connor cover, maar ook haar eigen songs zijn betoverend mooi en bijna beangstigend indringend. Vergeten in de meeste jaarlijstjes, maar wat een prachtig album.

9 Wednesday - Bleeds

Wednesday liet de afgelopen jaren al nadrukkelijk van zich horen, maar doet er op Bleeds nog een schepje bovenop. De band stond altijd wat in de schaduw van een band als Big Thief, maar met Bleeds laat het deze band dit jaar ver achter zich. Stergitarist MJ Lenderman heeft de band verlaten, maar is gelukkig nog te horen op dit geweldige album,

8 Oklou - choke enough

De franse muzikante Oklou maakte wat mij betreft het meest eigenzinnige popalbum van 2025. Haar muziek is aanstekelijk en bevat flink wat ingrediënten uit de succesvolle popmuziek van het moment, maar Oklou doet alles net wat anders. Ze groeide dan ook niet voor niets uit tot een van de grote popsterren van het moment en is ook live een belevenis.

7 Madison Cunningham - Ace

Het wat donker getinte en zeer persoonlijke Ace van Madison Cunningham kwam afgelopen herfst op het juiste moment, maar toch kreeg het album wat mij betreft niet de aandacht en de waardering die het verdiende. Het is een stemmig en ingetogen album dat echt heel wat donkere avonden kan gaan verwarmen. Madison Cunningham verdient echt alle lof.

6 Sophie Jamieson - I Still Want To Share

Als er één album is ondergesneeuwd in 2025 is het wat mij betreft I Still Want To Share van Sophie Jamieson. Dat deed haar debuutalbum ook al, maar het tweede album van de Britse muzikante is een folkalbum waarop echt alles klopt. Sophie Jamieson gold op voorhand als een van de grootste beloften van de Britse popmuziek, maar haar album viel op bijzondere wijze tussen wal en schip en is in de meeste winkels niet te vinden. Doodzonde.

5 Japanese Breakfast - For Melancholy Brunettes (& sad women)

Het vorige album van Japanese Breakfast haalde de hoogste regionen van mijn jaarlijstje en daar hoort ook dit nieuwe album in thuis. Michelle Zauner, die ook fantastisch kan schrijven, koos dit keer voor een rijk gearrangeerd en soms wat sprookjesachtig geluid, waarop het heerlijk wegdromen is, maar dat het ook verdient om met volledige aandacht te worden beluisterd.

4 ROSALÍA - LUX

LUX van ROSALÍA is het meest opzienbarende album van 2025. Het is ook het meest ambitieuze album en een album waarop de Spaanse muzikante weer een totaal ander geluid laat horen. Het is een album dat op de dag van de release op overweldigende wijze werd overladen met vijfsterren recensies en daar valt niets op af te dingen. ROSALÍA gaat het volgend jaar laten zien in de Ziggo Dome, maar tot die tijd hebben we het fascinerende LUX.

3 Marta Arpini - Tender Superpower

De van oorsprong Italiaanse zangeres Marta Arpini zag ik dit jaar tijdens een instore bij de lokale platenzaak. Op bescheiden wijze vertolkte ze de zachte folky popsongs van haar debuutalbum. Marta Arpini heefy een achtergrond in de jazz, maar wat kan ze goed uit de voeten met de folky pop op Tender Superpower. Het is een album dat direct zorgt voor een goede sfeer, maar het is ook een album dat alleen maar beter wordt, hoe vaak je het ook hoort.

2 Lera Lynn - Comic Book Cowboy

Lera Lynn maakte een onuitwisbare indruk als nachtclubzangeres in de HBO serie True Detective en sindsdien maakt ze albums die in ieder geval bij mij de juiste snaar weten te raken. De Amerikaanse muzikante voerde de afgelopen jaren meerdere malen mijn jaarlijstje aan en ook het helaas nauwelijks opgemerkte Comic Book Cowboy is weer een geweldig album van de Amerikaanse muzikante. Hopelijk krijgt het album nog een nieuwe kans, want Comic Book Cowboy is echt veel te mooi om over het hoofd te zien.

1 Lorde - Virgin

De Nieuw-Zeelandse muzikante Lorde koos op het in 2021 verschenen Solar Power voor een wat lichter en meer ingetogen geluid. Op het dit jaar verschenen Virgin keert ze terug naar een wat zwaarder aangezet elektronisch geluid en het is wat mij betreft een zeer aansprekend geluid. Het is bovendien een geluid waarmee Lorde anders en zeker ook eigenzinniger klinkt dan de meeste van haar collega popsterren. Virgin  was voor mij een onbetwist top 5 album, maar haar indrukwekkende optreden vorige maand gaf het album nog een extra zetje omhoog.

Beste concerten

Billie Eilish, Ziggo Dome

Lorde, AFAS Live

Clairo, TivoliVredenburg

Zaho de Sagazan, TivoliVredenburg

Kraftwerk, AFAS Live