Review: Allie X - Happiness Is Going To Get You

De Canadese muzikante Allie X slaat op haar nieuwe album nieuwe wegen in en laat een minder door elektronica gedomineerd geluid horen, waarin de hoge kwaliteit van haar popsongs nog wat beter tot zijn recht komt
Ik vond de muziek van Allie X tot dusver wel interessant, maar ook niet helemaal mijn ding, al was haar vorige album een twijfelgeval. Het deze maand verschenen Happiness Is Going To Get You bevalt me een stuk beter. Wanneer Alexandra Ashley Hughes achter de piano kruipt laat ze een singer-songwriter geluid horen, maar ze is ook nog altijd niet vies van frisse pop. Het klinkt allemaal aangenaam en toegankelijk, maar de songs van Allie X zijn ook knappe popsongs vol verrassende wendingen. Ik was eigenlijk direct gecharmeerd van het nieuwe album van de Canadese muzikanten, maar hoorde pas na een paar keer hoe goed Happiness Is Going To Get You eigenlijk is.

Er verschenen de afgelopen weken nogal wat popalbums die ik op het eerste gehoor leuk en interessant vond, maar die zich uiteindelijk toch net wat te ver buiten mijn muzikale comfort zone bewogen. Nu is die comfort zone wanneer het gaat om pop best breed, zeker wanneer er zangeressen in het spel zijn, maar de grenzen zijn ook vrij strikt, waardoor een album zomaar over de rand kan vallen. 

Dat gebeurde met de eerste drie albums van de Canadese muzikante Allie X, al heb ik over het vorig jaar verschenen Girl With No Face lang getwijfeld. Dat had alles te maken met de bij vlagen behoorlijk onweerstaanbare jaren 80 vibe op dat album, maar uiteindelijk liet ik ook het derde album van Allie X liggen. 

Ik had dan ook niet verwacht dat ik het onlangs verschenen Happiness Is Going To Get You wel op zou pikken, maar op haar nieuwe album laat het alter ego van de Canadese muzikante Alexandra Ashley Hughes een net wat ander geluid horen. Het is een geluid waarin elektronica een veel minder prominente rol speelt of in ieder geval wat minder zwaar is aangezet en dat bevalt me over het algemeen wel. 

Vergeleken met de vorige albums van Allie X klinkt Happiness Is Going To Get You een stuk subtieler. Een aantal songs is meer piano georiënteerd en schuift voorzichtig op richting singer-songwriter muziek, maar ook als de Canadese muzikante haar songs wel wat voller inkleurt, is het veel minder zwaar dan op haar vorige albums. 

Alexandra Ashley Hughes is een klassiek geschoolde muzikante en dat hoorde je op haar vorige albums. Je hoort het nog veel beter op het nieuwe album van Allie X, dat veel meer ruimte biedt aan muzikaal experiment. Dat betekent niet dat de elektronische pop helemaal is verdwenen, want ook Happiness Is Going To Get You bevat een aantal songs waarin elektronica en pop domineren, al klinken ook deze songs anders dan de songs die we tot dusver kenden van Allie X. 

Wat vooral opvalt bij beluistering van het nieuwe album van Allie X is hoe gevarieerd het album klinkt. Er is ruimte voor bijna lieflijke en bijzonder lichtvoetige popsongs, maar het album bevat ook songs die je vaker moet horen voor ze beklijven. Dat beklijven was voor mij het probleem met de vorige albums van de muzikante die Canada inmiddels heeft verruild voor Los Angeles. 

De vorige albums van Allie X klonken lekker, maar er bleef bij mij niet veel hangen. Dat is anders op Happiness Is Going To Get You, dat wat mij betreft meer memorabele songs bevat. Ik heb zelf wel wat met de songs waarin de piano en de stem van Allie X centraal staan en die me af en toe doen denken aan Tori Amos, maar ook de wat zoetere popsongs op het album kan ik goed hebben. 

Het klinkt allemaal zeer toegankelijk, maar Happiness Is Going To Get You zit veel knapper in elkaar dan je bij oppervlakkige beluistering kunt vermoeden. Zet de koptelefoon op en je hoort veel beter hoe inventief de popsongs van Allie X zijn en hoe mooi haar stem is. 

Happiness Is Going To Get You bewijst maar weer eens dat je een album niet bij voorbaat al moet afschrijven. Ik had misschien niet heel veel met de vorige albums van Allie X, maar haar vierde album is wat mij betreft een 24-karaat popalbum en Happiness Is Going To Get You is er ook nog eens een die alleen maar leuker en aantrekkelijker wordt. Erwin Zijleman

De muziek van Allie X is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadese muzikante: https://allie-x.bandcamp.com/album/happiness-is-going-to-get-you.

Review: Amy Jay - Mnemonics

Amy Jay is een van de vele jonge vrouwelijke singer-songwriters die haar muziek aan de man probeert te brengen, maar als je wat vaker naar Mnemonics luistert hoor je dat de Amerikaanse muzikante er in kwalitatief opzicht uitspringt
Mnemonics van Amy Jay klonk bij eerste beluistering direct als een warm bad. Dat is absoluut aangenaam, maar ook net wat minder spannend dan een album dat dingen doet die je niet had verwacht. Het is wel raadzaam om wat vaker naar het nieuwe album van Amy Jay te luisteren, want de muzikante uit New York kleurt zeker niet alleen maar binnen de lijntjes. De songs op Mnemonics zijn veelzijdig en zitten knap in elkaar. De muziek op het album is prachtig en de stem van Amy Jay nog wat mooier. Ik aarzelde in eerste instantie wat, maar inmiddels is voor mij duidelijk dat Mnemonics van Amy Jay ruimschoots boven het maaiveld uitsteekt en een breed publiek moet kunnen aanspreken.

Een week of twee geleden verscheen het album Mnemonics van Amy Jay. Het is een naam die op een of andere manier direct bekend klonk, maar er is echt maar één Amy Jay te vinden op Spotify en ik heb volgens mij nooit geluisterd naar haar mini-album So It Is uit 2018 of haar volwaardige debuutalbum Awake Sleeper uit 2022. Niet alleen de naam Amy Jay klonk voor mij direct bekend, want ook de songs op haar nieuwe album Mnemonics klinken op een of andere manier als songs die je al jaren kent. 

De naam Amy Jay is in de Verenigde Staten waarschijnlijk vrij gangbaar en de Amerikaanse muzikante maakt bijzonder lekker in het gehoor liggende muziek, die zich verrassend makkelijk opdringt. Mnemonics is hierdoor een album dat op het eerste gehoor misschien wat gewoontjes klinkt, maar in plaats van gewoontjes mag ook het woord degelijk worden gebruikt. 

Het zorgde er wel voor dat ik Mnemonics in eerste instantie liet liggen, maar vorige week nam ik het album toch nog een keer mee in mijn selectie. Het was het album dat ik als laatste selecteerde, maar toen ik Mnemonics met wat meer aandacht beluisterde voor het schrijven van een recensie, werd ik een stuk positiever over het nieuwe album van Amy Jay en inmiddels ben ik best gehecht geraakt aan het album. 

Toen ik voor het eerst naar het nieuwe album van Amy Jay luisterde duwde ik Mnemonics vrijwel onmiddellijk in het hokje Amerikaanse rootsmuziek, maar inmiddels zou ik een andere keuze maken. De muzikante uit New York verwerkt absoluut invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek in haar songs en maakt af en toe een uitstapje richting rock. Als ik nu moet kiezen noem ik het nieuwe album van Amy Jay eerder een indiepop album met een vleugje indierock en een beetje roots in plaats van een rootsalbum. 

Door de combinatie van invloeden is het echter zeker geen 13 in een dozijn indiepop album. Het predicaat gewoontjes vind ik al lang niet meer van toepassing op het nieuwe album van Amy Jay en ook met degelijk doe je de Amerikaanse muzikante tekort. Mnemonics is in muzikaal opzicht een veelzijdig album, maar ik vind het in muzikaal opzicht ook een interessant album. 

De songs op het album zijn met veel smaak ingekleurd en hebben een geluid dat op het eerste gehoor misschien bekend klinkt, maar toch ook afwijkt van de bulk van de albums in het genre. Wat voor de muziek geldt, geldt ook voor de stem van Amy Jay. De muzikante uit New York beschikt over een zeer aangename stem, maar ik vind het ook een bijzondere en een hele mooie stem. 

Ik begrijp inmiddels al lang niet meer waarom ik Mnemonics op het eerste gehoor weinig opzienbarend vond, want Amy Jay doet alles goed. De zang en de muziek zijn prachtig en de Amerikaanse muzikante schrijft ook nog eens geweldige songs, die ook nog eens mooier worden wanneer je ze vaker hoort. 

Dat Mnemonics een album is dat bij eerste beluistering bekend in de oren klinkt hangt waarschijnlijk samen met de hoge kwaliteit van het album, dat eigenlijk onmiddellijk overtuigt. Je hoort echter pas hoe goed Mnemonics van Amy Jay is als je het album vaker hoort en je hebt laten overtuigen door de gevarieerde maar zonder uitzondering betoverend mooie songs. Erwin Zijleman

De muziek van Amy Jay is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://amyjay.bandcamp.com/album/the-amy-jay-general-store.

Review: The Bullfight - 81 Bedford St.

De Nederlandse band The Bullfight maakte vorig jaar een prachtige soundtrack bij een zeer lezenswaardige roman en levert nu een misschien nog wel mooiere soundtrack bij een al dan niet bestaande film af
Nieuw werk van de Rotterdamse band The Bullfight is altijd werk om naar uit te kijken. Enerzijds vanwege de bijzondere vorm die de band de laatste jaren kiest voor haar albums en anderzijds vanwege de muzikale kwaliteit die de band inmiddels al zo’n twintig jaar te bieden heeft. Ook het deze week verschenen 81 Bedford St. valt weer in beide opzichten op. Het is aan de ene kant een met veel zorg uitgewerkte soundtrack bij een gelijknamige film, maar het is ook een uitstekend album. De muziek van The Bullfight is altijd wat donker en zeer beeldend en dat is dit keer niet anders. Het levert een fascinerende luistertrip van 40 minuten op, waarbij je de beelden ook zelf mag verzinnen.

De Nederlandse band The Bullfight bestaat ruim twintig jaar en heeft inmiddels een stapeltje uitstekende albums op haar naam staan. Het zijn niet alleen hele goede albums, maar ook bijzondere albums, die zich niet alleen makkelijk de aandacht trekken, maar zich ook weten te onderscheiden. 

De Rotterdamse band maakt de afgelopen jaren keer op keer iets moois van haar albums. De vorige keer was het feitelijk de soundtrack bij een roman, daarvoor een bijzonder album met spoken word bijdragen van een aantal Nederlandse en buitenlandse grootheden. In het verdere verleden verscheen een werkelijk prachtig boek over de ‘murder ballad’, uiteraard vergezeld van een bijpassende soundtrack en was er in een in huiskamer opgenomen livealbum. 

Ondanks leverde de postbezorger een pakket af met nieuw werk van The Bullfight en ook 81 Bedford St. is weer een bijzonder project. Op de cover van het album staat een afbeelding van een filmposter, die herinnert aan legendarische films uit vervlogen tijden en die poster zat ook bij het pakket dat ik ontving net als meer informatie over de film. 

Ik vergeleek de muziek van The Bullfight in het verleden vaak met de muziek van Nick Cave en een band als Tindersticks, maar schreef ook in meerdere recensies dat de muziek van de Rotterdamse band het uitstekend zou doen als soundtrack bij een duistere film van David Lynch. De legendarische regisseur is helaas niet meer onder ons, maar 81 Bedford St. is de soundtrack bij een film die The Bullfight al heel wat jaren in zich had. 

Ik ging er in eerste instantie van uit dat 81 Bedford St. de soundtrack was bij een niet bestaande film, maar de suggestie wordt gewekt dat de Hollywood film in 2026 verschijnt en een David Lynch achtige sfeer heeft. Ik ga er zelf nog even van uit dat de Rotterdamse band ook de website van de film en het pakketje bijgeleverde recensies zelf in elkaar heeft geknutseld, al is het maar omdat de band nooit half werk levert. 

Of de film echt bestaat doet er ook niet zoveel toe, want het is veel leuker om zelf de beelden en het verhaal te verzinnen. 81 Bedford St. is een groot deel van de tijd een zeer sfeervol album met klanken die suggereren dat de film zich vooral na zonsondergang afspeelt, maar The Bullfight experimenteert op het nieuwe album ook met andere klanken. 

Voor de zang vertrouwt de band nog altijd op Nick Verhoeven, maar ook Daisy Cools neemt een aantal malen de zang voor haar rekening en voegt wat mij betreft iets toe aan de muziek van de band. Die muziek is ook op 81 Bedford St. weer buitengewoon verzorgd. De band zet flink wat instrumenten in op het album, waardoor het album continu van kleur verschiet, of zoals je wilt van scene naar scene springt. 

De muziek is beeldend, maar ook spannend, zeker als de band net wat meer afstand neemt van de toegankelijke popsong. The Bullfight maakte in het verleden vooral donkere muziek en dat is op het nieuwe album niet anders. Het is muziek die goed is voor duistere beelden op het netvlies, maar 81 Bedford St. is ook een warm en stemmig album. 

Het is knap hoe de Rotterdamse band rond Thomas van der Vliet steeds weer nieuwe vormen weet te bedenken voor haar albums. Die vorm is ook dit keer weer wonderschoon en heel bijzonder, maar ook als je je beperkt tot het album zelf staat The Bullfight weer garant voor torenhoge kwaliteit. Erwin Zijleman

81 Bedford St. van The Bullfight is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 12,99 euro

Review: Head On Stone - Stony Beds

Van de rauwe rockmuziek van de Belgische band Peuk naar de donkere en verstilde pianoklanken van Head On Stone is een reuzenstap, maar in beide gevallen speelt de stem van Nele Janssen een indrukwekkende hoofdrol
Stony Beds van Head On Stone krijgt in België goede recensies en ik begrijp inmiddels waarom. Het soloproject van Peuk zangeres Nele Janssen is heel ver verwijderd van de muziek van haar band en zal voor de fans van Peuk even wennen zijn. Dat was het voor mij ook, want Stony Beds is een donker en intens album. Het is een album met bijzonder pianospel, dat neoklassiek aan doet en dat vervolgens wordt gecombineerd met de emotievolle zang van Nele Janssen. De Belgische muzikante heeft er een persoonlijk album van gemaakt en het is een album dat het goed zal doen tijdens de donkere wintermaanden. Het moet allemaal even op zijn plek vallen, maar vervolgens is het bijzonder indrukwekkend.

Ik had nog nooit van de band Peuk gehoord, maar de band uit Belgisch Limburg heeft twee in eigen land zeer goed ontvangen albums op haar naam staan. Het zijn behoorlijk rauwe albums waarop Peuk invloeden uit onder andere de punk, indierock en grunge verwerkt. In de muziek van de Belgische band speelt de rauwe strot van zangeres Nele Janssen een belangrijke rol. 

Deze Nele Janssen speelt ook de hoofdrol op het album Stony Beds van Head On Stone. Head On Stone is een soloproject van de Belgische zangeres en het is een project dat mijlenver is verwijderd van de muziek die ze maakt met Peuk. Het is dat ik weet dat het gaat om dezelfde Nele Janssen want anders zou ik Head On Stone en Peuk nooit aan elkaar hebben gelinkt. 

De ruwe gitaarmuziek van Peuk maakt op Stony Beds van Head On Stone plaats voor klassiek aandoende pianoklanken, terwijl de krachtige en rauwe zang op de albums van Peuk is verruild voor meer ingehouden zang vol gevoel, al zit er nog steeds een aangenaam ruw randje op de stembanden van de Belgische zangeres. 

Nele Janssen geeft haar gitaar er aardig van langs in de muziek van Peuk, maar het pianospel op Stony Beds is verrassend teder. Het pianospel geeft het album een neoklassiek karakter, maar door de toegevoegde zang zijn de songs van Head On Stone ook enigszins toegankelijke popsongs. 

Ik moest er behoorlijk aan wennen, want met alleen piano en zang is het een behoorlijk sober album en een album van een soort waar ik niet vaak naar luister. Ik heb het album van Head On Stone daarom ook een paar keer weggelegd, maar de songs van de Belgische muzikante bleven me intrigeren. Inmiddels ben ik behoorlijk onder de indruk van het album. 

Ondanks het beperkte instrumentarium klinkt Stony Beds verrassend afwisselend. Nele Janssen varieert met haar pianospel, dat af en toe net wat zwaarder is aangezet dan de andere keer en dat variëren doet ze ook net haar stem, die heel af en toe net wat ruwer klinkt. 

Het debuutalbum van Head On Stone is door de pianoklanken en de zang al een wat melancholisch klinkend album en dat wordt versterkt door de zeer persoonlijke en behoorlijk donkere teksten op het album. Nele Janssen geeft zichzelf bloot in haar songs en maakt van haar hart geen moordkuil. Het voorziet de bijzondere songs op het album van heel veel extra lading. 

Het knappe van Stony Beds is dat het eigenlijk niet lijkt op andere albums. De muziek van Head On Stone heeft iets van de albums zoals bijvoorbeeld Tori Amos die maakt, maar de songs van de Belgische muzikante zijn minder conventioneel. Aan de andere kant van het spectrum zijn muzikanten in het hokje neoklassieke muziek relevant vergelijkingsmateriaal, maar die zijn weer verder verwijderd van de songs met een kop en een staart die Nele Janssen zeker maakt. 

Ik ben lang niet altijd in de smaak voor Stony Beds. Het is geen album dat je op de achtergrond kan laten voortkabbelen, want daarvoor zijn de songs van de Belgische muzikante te intens. Het is ook geen album voor een zorgeloze zondagochtend, want daarvoor zijn de songs op Stony Beds weer wat te donker. 

Er blijven echter volop geschikte momenten over voor het genieten van dit bijzondere project van Nel Janssen, die in eigen lang inmiddels terecht kan rekenen op zeer positieve recensies. Nu Nederland nog. Erwin Zijleman

De muziek van Head On Stone is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Belgische muzikante: https://headonstone.bandcamp.com/album/stony-beds-2.

Stony Beds van Head On Stone is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 22,99 euro

CD, 11,99 euro

Review: Ashley Cooke - ace

De Amerikaanse muzikante Ashley Cooke schaarde zich met haar debuutalbum onder de smaakmakers binnen de countrypop van het moment en bevestigt deze status met het wat korte maar wel erg goede ace
Er verschijnen wekelijks meerdere countrypop albums, maar er is uiteindelijk maar een klein stapeltje albums dat in 2025 mee kan met de beste albums in het genre. In 2023 kwam a shot in the dark van Ashley Cooke op dit stapeltje terecht en na flink wat persoonlijke ellende keert ze deze week terug met ace. Het is gezien de speelduur misschien maar een mini-album, maar omdat ace 27 minuten goed is doet het wat mij betreft niet onder voor een volwaardig album. Ashley Cooke maakt nog altijd countrypop waarin country en pop op de juiste wijze in balans zijn, maar ze is zowel in muzikaal als in vocaal opzicht gegroeid. De samenwerking met een aantal grootheden uit Nashville tilt het album nog wat verder op.

Sinds mijn liefde voor countrypop een paar jaar geleden werd aangewakkerd en sindsdien alleen maar groter is geworden, heb ik stapels albums in het genre beluisterd. Een deel van deze albums ben ik inmiddels alweer vergeten, maar dat geldt zeker niet voor shot in the dark van Ashley Cooke. Het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante is wat mij betreft een van de beste countrypop albums uit 2023 en het album haalde bovendien mijn jaarlijstje. 

Op het succes van shot in the dark volgde een zwaar jaar voor Ashley Cooke. Ze moest afscheid nemen van haar twee oma’s en in haar familie stapelden de gezondheidsproblemen zich op. Ze kreeg ook zelf te maken met gezondheidsproblemen, nadat bij haar een serieuze hartafwijking werd geconstateerd. Veel tijd om nieuwe muziek te maken was er de afgelopen twee jaar dan ook niet, maar met ace is er in ieder geval nieuwe muziek van Ashley Cooke. 

Het deze week verschenen ace is met negen tracks en bijna 27 minuten muziek misschien meer een mini-album dan een album, maar ik ben blij met de nieuwe songs van Ashley Cooke. Alle persoonlijke misère heeft natuurlijk zijn sporen nagelaten op de nieuwe songs van de Amerikaanse muzikante, maar ze is de countrypop gelukkig trouw gebleven. 

Mijn liefde voor countrypop is zeker niet blind, want ik ben kieskeurig wanneer het gaat om de verhouding tussen country en pop. Die verhouding is ook op ace weer precies zoals ik het graag hoor. De songs op ace bevatten flink wat invloeden uit de wat traditioneler klinkende countrymuziek, maar het zijn ook buitengewoon lekker in het gehoor liggende en modern klinkende popsongs. 

Het zijn popsongs die laten horen dat Ashley Cooke zich sinds haar debuutalbum verder heeft ontwikkeld. Ik vind de nieuwe songs van de Amerikaanse muzikante in muzikaal opzicht een stuk beter klinken dan de songs op haar debuutalbum, die bij vlagen wel erg gepolijst klonken. De muziek op ace is net wat ruwer en heeft bovendien een aangename country vibe uit het verleden. 

De stem van Ashley Cooke was op shot in the dark al mooi, maar op ace zingt ze nog wat beter. De zang op ace is net wat meer ingehouden, maar ook wat emotioneler dan op het debuutalbum. Dat kan ook bijna niet anders, want hoe ga je om met alle persoonlijke misère die Ashley Cooke trof en ook nog eens de wetenschap dat ze moet leven met een levensbedreigende hartafwijking. 

Ashley Cooke blijft hiernaast ook een echte countrypop zangeres, wat betekent dat ook de nodige slechte ervaringen in de liefde moeten worden bezongen. Ook ace bevat de nodige country clichés, maar net als bijvoorbeeld Megan Moroney slaagt Ashley Cooke er in om ondanks een aantal gebaande paden haar songs fris en eigentijds te laten klinken. 

Ik weet niet zo goed hoe ik ace moet beoordelen. Is het een tussendoortje in afwachting van een volwaardig album, of moeten we het doen met de 27 minuten die ace te bieden heeft. Ik kom de laatste tijd wel meer hele korte albums tegen dus ik sluit het laatste niet uit. Ik heb absoluut een voorkeur voor wat langere albums, maar ace bevalt me wel heel goed en kan wat mij betreft mee met het meest interessante dat de countrypop in 2025 te bieden heeft. Ik schrijf ace daarom op voor mijn jaarlijstje, mini-album of niet. Erwin Zijleman

Review: Magda Novels - Vol. 1 Shadow Work

Een groot deel van de Amerikaanse rootsmuziek van het moment wordt gemaakt in Nashville, maar dat er ook ver hierbuiten prima rootsmuziek wordt gemaakt laat de Zweedse muzikante Magda Novels horen op haar prima debuutalbum
Ik ben al een aantal maanden warm gemaakt voor de muziek van de Zweedse muzikante Magda Novels, maar deze week is haar debuutalbum Vol. 1 Shadow dan eindelijk verschenen. Het is een album waar ik even aan moest wennen, want de muziek van Magda Novels klinkt anders dan het gemiddelde rootsalbum. Dat spreekt uiteindelijk alleen maar in het voordeel van Vol. 1 Shadow Work, dat bij herhaalde beluistering een steeds leuker en aangenamer album wordt. Magda Novels zal een hele strijd moeten voeren om in de Verenigde Staten voet aan de grond te krijgen, maar haar veelbelovende debuutalbum verdient absoluut de aandacht van liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek.

Het aanbod binnen de Amerikaanse rootsmuziek is momenteel zo groot dat je als startend muzikant in het genre extreem veel talent moet hebben of heel veel geluk. Het helpt bovendien als je uit Nashville komt, want de Amerikaanse muziekhoofdstad in Tennessee heeft nog altijd een streepje voor wanneer het gaat om Amerikaanse rootsmuziek. 

Magda Novels komt niet uit Nashville, maar heeft het geluk dat haar muziek op een goede manier wordt gepromoot, waardoor je in ieder geval als Nederlandse liefhebber van het genre nauwelijks kunt ontsnappen aan haar deze week verschenen debuutalbum Vol. 1 Shadow Work. Vervolgens hoor je vrij snel dat het ook met haar talent wel goed zit. 

Magda Novels is het alter ego van de Zweedse muzikante Magda Andersson, die al een aantal jaren deel uitmaakt van een maar liefst 29-koppige (!) Zweedse folkpunk band. Op haar debuutalbum als solomuzikant laat ze horen dat ze zich ook in haar eentje makkelijk staande kan houden en de muziek op Vol. 1 Shadow Work bevalt me persoonlijk een stuk beter dan de muziek van de band Ye Banished Privateers. 

Ik had het eerder over Amerikaanse rootsmuziek en dat is een hokje waarin het debuutalbum van Magda Novels uitstekend past. De verwerkte invloeden, de muziek en de zang sluiten goed aan bij wat gebruikelijk is in het genre, waardoor Vol. 1 Shadow Work makkelijk in de smaak zal vallen bij liefhebbers van het genre. Op hetzelfde moment klinkt het debuutalbum van Magda Novels duidelijk anders dan de albums die momenteel in Nashville worden gemaakt. 

Het is niet eens zo makkelijk om te duiden waar dit aan ligt. In eerste instantie dacht ik dat het vooral lag aan de licht Zweedse tongval van Magda Andersson. Het geeft haar muziek, net als die van bijvoorbeeld Sophie Zelmani, iets eigenzinnigs, ook al is de Zweedse tongval op Vol. 1 Shadow Work zeer subtiel. 

Misschien ligt het wel meer aan de stem van de Zweedse muzikante, die anders klinkt dan haar collega’s in de countrypop of de wat traditioneler aandoende countrymuziek. De stem van Magda Andersson heeft iets ruws en doorleefds, maar ook iets eigenzinnigs, wat haar debuutalbum een eigen karakter geeft. Bij eerste beluistering twijfelde ik nog of ik de stem van de muzikante uit het Zweedse Umeå mooi vond of niet. Het is nog altijd een stem die af en toe wat tegen de haren instrijkt, maar Vol. 1 Shadow Work heeft me in vocaal opzicht inmiddels wel degelijk overtuigd. 

Ook de muzikale variëteit onderscheidt Vol. 1 Shadow Work van het gemiddelde rootsalbum. Magda Novels schakelt makkelijk tussen de verschillende subgenres en kleurt haar songs steeds net wat anders in, wat een veelzijdig en veelkleurig album oplevert. Het is een album met een bijzondere sfeer, die een Scandinavisch tintje toevoegt aan de muziek van Magda Novels. Het is het Scandinavische tintje dat ook de albums van Sophie Zelmani zo onweerstaanbaar maakt, al beweegt die zich in net wat andere genres dan Magda Novels. 

Omdat het ook met de kwaliteit van de songs goed zit op Vol. 1Shadow Work heeft Magda Novels wat mij betreft een album gemaakt dat mee kan met alles dat in Nashville wordt gemaakt. Nashville zal de Zweedse muzikante niet zomaar veroveren, maar laten we eens beginnen bij Nederland. Erwin Zijleman

Vol. 1 Shadow Work van Magda Novels is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Wyldest - The Universe Is Loading

De Britse muzikante Zoë Mead timmert inmiddels als vier albums aan de weg met haar band Wyldest en het deze week verschenen The Universe Is Loading is wat mij betreft de mooiste en meest memorabele van het stel
Luister naar het vierde album van de Britse band Wyldest en je hoort in eerste instantie een wat zweverige luistertrip met beeldende klanken en zachte vocalen. Aangenaam, maar ook wat ongrijpbaar, tot het moment komt waarop je de schoonheid van de songs van de band van de Britse muzikante Zoë Mead hoort. Wyldest komt niet uit de lucht vallen, want de vorige albums van de band uit Londen waren ook absoluut de moeite waard, maar op The Universe Is Loading valt alles nog wat beter op zijn plek. Wyldest combineert invloeden uit de 90s dreampop met een vleugje 80s doom, maar geeft een fraaie eigen draai aan de invloeden uit het verleden en betovert ook nog eens met de stem van Zoë Mead.

Ook deze week vroeg ik me bij het zien van de naam Wyldest weer af of het voor mij nou een bekende naam was of niet. Dat is best bijzonder, want ik was op deze site behoorlijk positief over Monthly Friend en Feed The Flowers Nightmares, het tweede en derde album van de band rond de Britse muzikante Wyldest Zoë Mead. 

De muziek van Wyldest wordt op de Amerikaanse muziekwebsite AllMusic.com fraai omschreven met de volgende oneliner: “Singer, songwriter, composer, and producer Zoë Mead bridges the gap between Kate Bush and Beach House”. Zelf hoorde ik op het in de zomer van 2021 verschenen Monthly Friend vooral invloeden uit de indiepop van dat moment, maar ik hoorde ook zeker invloeden uit de jaren 80. Ik hoorde meer Phoebe Bridgers dan Beach House en eerlijk gezegd niet zoveel van Kate Bush, maar het tweede album van Wyldest was wel een album dat naar meer smaakte, al was het maar vanwege de aangename stem van Zoë Mead en haar sprankelende songs. 

Op het in de herfst van 2022 verschenen Feed The Flowers Nightmares klonk het geluid van Wyldest beeldender en donkerder en hoorde ik wat meer invloeden uit de dreampop, maar het was wederom een prima album. De vorige albums van de Britse band hebben er misschien niet voor gezorgd dat de naam van Wyldest bij mij voorgoed was opgeslagen in het geheugen, maar ik heb het idee dat dit gaat veranderen met de komst van het vierde album van de band rond Zoë Mead. 

De Britse muzikante werkt op The Universe Is Loading wederom samen met Lucci Rossi, die ook in de band Idlewild speelt, maar ze hield ook dit keer de meeste touwtjes zelf in handen. Het vierde album van Wyldest ligt in het verlengde van Feed The Flowers Nightmares, maar ik hoor ook zeker echo’s van Monthly Friend. Ook The Universe Is Loading heeft zich laten inspireren door de dreampop uit de jaren 90, maar ik hoor ook zeker invloeden uit de popmuziek die in de jaren 80 werd gemaakt. 

Centraal staat ook dit keer de mooie en zeer aangename stem van Zoë Mead. De Britse muzikante zingt redelijk ingehouden en zacht, maar haar stem houdt zich verrassend makkelijk staande in het bij vlagen stevig aangezette klankentapijt, dat zowel met gitaren als met synths is gevuld en soms een vleugje 80s doom bevat. 

Zoë Mead varieert dit keer flink, want een uptempo song met galmende gitaren en dikke wolken synths wordt moeiteloos gevolgd door een juist zeer subtiel ingekleurde en ingetogen song. The Universe Is Loading laat zich hierdoor nog minder makkelijk in een hokje duwen dan zijn voorgangers, maar dit maakt de muziek van Wyldest alleen maar interessanter. 

Net als op het vorige album maakt Zoë Mead ook op het nieuwe album van haar band beeldende muziek. Deze is het mooist wanneer de wolken synths breed uitwaaien en de stem van de Britse muzikante het voortouw neemt, wat in veel songs op The Universe Is Loading het geval is. 

Het knappe van het nieuwe album van Wyldest is dat de songs aangenaam zweverig klinken en de fantasie flink prikkelen, maar Zoë Mead schotelt je op haar nieuwe album ook een aantal wonderschone popsongs voor die verrassend makkelijk blijven hangen. Het wordt daarom tijd dat ik de naam van Wyldest nu eens ga onthouden, want ook het vierde album van de band is prachtig. Erwin Zijleman

De muziek van Wyldest is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse band: https://wyldest.bandcamp.com/album/the-universe-is-loading.

Review: The Rolling Stones - Black And Blue, Deluxe Edition (1976)

Bijna vijftig jaar geleden verscheen Black And Blue, een wat onderschat album van The Rolling Stones, dat wel degelijk moet worden gerekend tot het stapeltje met de betere albums van de Britse band
Black And Blue was voor mij tot voor kort een blinde vlek. Ik ken de albums ervoor en de albums erna, maar naar Black And Blue had ik nog nooit geluisterd. Het album is deze week verschenen in een luxe uitgave. De luxe editie van Black And Blue bevat een aantal bonus tracks met de andere gitaristen die de band uitprobeerde naast Ron Wood en werkelijk geweldig livemateriaal, maar het draait om het originele album, dat van een nieuwe mix is voorzien door niemand minder dan Steven Wilson. Black And Blue is een typisch Rolling Stones album, maar het is ook een album waarop de band nieuwe wegen verkent. Het was voor mij een onbekend album, maar vanaf nu een favoriet album van de band.

Ik ben thuis eerder opgevoed met de muziek van The Beatles dan met de muziek van The Rolling Stones en ook toen ik zelf muziek ging ontdekken ging mijn voorkeur in eerste instantie uit naar de muziek van The Beatles, wiens oeuvre ik al vrij snel kende. Mijn eerste kennismaking met de muziek van The Stones stamt uit 1978 toen het uitstekende Some Girls verscheen. 

Na Some Girls pikte ik ook Emotional Rescue uit 1980 nog op, maar hierna begon ik aan een ontdekkingstocht naar het verleden van de roemruchte Britse band. Hierbij richtte ik me op alles dat de band tussen 1966 (Aftermath) en 1974 (It’s Only Rock ’n Roll) uitbracht. Het leverde me favoriete Stones albums als Their Satanic Majesties Request, Beggars Banquet, Let It Bleed, Get Yer Ya-Ya's Out!, Sticky Fingers, en Exile On Main St. op. 

Er is precies één album dat wat tussen wal en schip viel en dat album is deze week opnieuw uitgebracht. Dat gebeurt op een enigszins onlogisch moment, want het album Black And Blue viert pas komend voorjaar de vijftigste verjaardag. Black And Blue werd opgenomen in voor de band roerige tijden. De twee albums die volgden op Exile On Main St., Goat Heads Soup en It’s Only Rock ’n Roll, werden niet zo goed ontvangen als de serie albums die er aan vooraf ging en tot overmaat van ramp keerde ook gitarist Mick Taylor de band de rug toe. 

De sessies die uiteindelijk zouden leiden tot Black And Blue waren ook sessies waarmee de band een nieuwe gitarist naast Keith Richards probeerde te vinden. Harvey Mandel, Wayne Perkins, Jeff Beck, Robert A. Johnson en Ron Wood probeerden het allemaal, maar laatstgenoemde, kreeg uiteindelijk de felbegeerde baan, nadat hij in 1975 ook al op het podium had gestaan met de band. 

Ik had Black And Blue nog nooit volledig beluisterd en kende op voorhand eigenlijk maar drie songs van het album: Cherry Oh Baby, Hot Stuff en Fool To Cry. De eerste vind ik niks, de middelste zozo en de laatste prachtig, maar de rest van Black And Blue was op zijn minst redelijk nieuw voor mij. 

Het album is niet in de geschiedenisboeken terecht gekomen als een van de betere albums van The Rolling Stones, maar Black And Blue bevalt me eigenlijk verrassend goed. Op Black And Blue klinken de wat stevigere songs nog vol vuur en zijn de ballads ijzersterk. Black And Blue klinkt nog deels als de albums die de band aan het begin van de jaren 70 maakte, maar je hoort ook al de impulsen uit onder andere de funk die op Some Girls en Emotional Rescue verder zouden worden uitgewerkt. 

De nieuwe mix van Steven Wilson klinkt werkelijk fantastisch en uiteraard is er ook veel bonusmateriaal. Zo zijn er opnames uit de sessies waarin onder andere Jeff Beck is te horen als gitarist, maar de kers op de taart vind ik de liveopnamen uit 1976. Ik zag de Stones zelf pas in de jaren 80 voor het eerst, maar in 1976 was de band echt veel beter. Met name het gitaarwerk is heerlijk, maar Mick Jagger is ook nog uitstekend bij stem. 

Ondanks het geweldige livemateriaal en de waardevolle bonustracks is het originele album voor mij het meest waardevol. Black And Blue was bij mij tussen wal en schip gevallen, maar ik voeg het album alsnog toe aan het lijstje met mijn favoriete albums van de legendarische Britse band. Erwin Zijleman

A Bridge To Far van Midlake is verkrijgbaar via de Mania webshop:

5LP + blu ray, 189,99 euro

2LP, 39,99 euro

LP, 29,99 euro

4CD + blue ray, 119,99 euro

2CD, 19,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Arooj Aftab & Metropole Orkest, Amare, Den Haag, 15 november 2025

Over sommige concerten word ik werkelijk bestookt met e-mails en berichten op de sociale media, maar over de concerten die de Pakistaanse muzikante Arooj Aftab de afgelopen tijd heeft gegeven met het Metropole Orkest had ik helemaal niets gehoord. Best bijzonder, want ik heb op de krenten uit de pop heel veel aandacht besteed aan de wonderschone albums die ze de afgelopen jaren heeft uitgebracht en het zijn albums die me zeer dierbaar zijn.

Soms moet je een beetje geluk hebben. Gisterenochtend las ik  bij toeval iets over het laatste concert in de reeks, diezelfde avond in Amare in Den Haag, en er bleken nog een paar vrijgevallen kaarten beschikbaar op een hele mooie plek. En zo veranderde een niet heel bijzondere en wat regenachtige zaterdagavond toch nog in een memorabele zaterdagavond.

Den Haag speelt geen enkele rol in mijn concertbezoeken, die zich vooral op Amsterdam en Utrecht richten, maar Amare is echt een prachtige zaal met een uitstekende akoestiek. Het podium van de zaal was voor de gelegenheid flink volgepakt met het Metropole Orkest, die nog een plekje vrij hadden gehouden voor een paar muzikanten van Arooj Aftab. Voor op het podium was de centrale plek voor de dirigent van het Metropole Orkest, de zeer talentvolle Jules Buckley, maar uiteraard was er ook plaats voor Arooj Aftab, die getooid met een zonnebril het podium betrad.

Direct vanaf de eerste noten werd duidelijk dat de songs van de Pakistaanse muzikante zich uitstekend lenen voor de rijk georkestreerde arrangementen van het Metropole Orkest. Het subtiel spelende orkest sloot prachtig aan bij de wat mysterieuze sfeer van de songs van Arooj Aftab, die in het Urdu zingt, en de klanken van het orkest bleken ook prima te passen bij de bijzondere stem van de Pakistaanse muzikante.

De setlist opende met een aantal tracks van Vulture Prince, maar schakelde halverwege over op het net wat anders en wat minder donker klinkende Night Reign. De muziek, met volop ruimte voor solerende orkestleden, was prachtig en ook de stem van Arooj Aftab klonk in Amara bedwelmend mooi. De songs zijn, mede door de teksten in het Urdu, behoorlijk ongrijpbaar, maar ik kon alleen maar ademloos luisteren naar Arooj Aftab en het prachtige Metropole Orkest.

De Pakistaanse muzikante was, op de laatste avond van de tour, zeer ontspannen, deelde whiskey uit aan het publiek en het orkest, nam er zelf een wijntje bij, maar bleef ook betoveren met haar bijzondere songs en haar prachtige stem. Ik ben benieuwd hoe Arooj Aftab haar songs de volgende keer inkleurt, maar de samenwerking met een gerenommeerd Nederlands orkest was absoluut zeer geslaagde. Erwin Zijleman

Review: Celeste - Woman Of Faces

Bijna vijf jaar na haar terecht bewierookte debuutalbum keert de Brits-Jamaicaanse zangeres Celeste terug met een aardedonker en loodzwaar album, waarop ze nog altijd diepe indruk maakt als zangeres
Celeste verdween na het succes van haar debuutalbum net zo snel als ze gekomen was, maar deze week is er dan eindelijk haar tweede album. Woman Of Faces is een totaal ander album dan Not Your Muse bijna vijf jaar geleden. De songs zijn vrijwel zonder uitzondering ingetogen en indringend, met muziek die vooral bestaat uit piano en strijkers. De stem van Celeste is nog altijd mooi en bijzonder, maar klinkt een stuk ruwer en doorleefder dan op haar debuutalbum. Het is een donker album waarop Celeste afstand neemt van de popster die ze een paar jaar geleden was, maar ook Woman Faces is een album dat de superlatieven verdiend waarmee Not Your Muse aan het begin van 2021 werd overladen.

Helemaal aan het begin van 2021, in de eerste coronawinter, verscheen het debuutalbum van de in de Verenigde Staten geboren, maar in het Verenigd Koninkrijk opgegroeide zangeres Celeste, die zowel Brits als Jamaicaans bloed heeft. De Britse muziekpers was direct razend enthousiast over Not Your Muse en de uiterst positieve recensies stapelden zich op. 

Als ik mijn recensie van het album mag geloven worstelde ik zelf in eerste instantie flink met het album, dat ik bij de eerste kennismaking te glad en wat doorsnee vond. Het coronavirus tastte kennelijk niet alleen de smaak maar ook het gehoor aan, want als ik nu naar Not Your Muse luister, hoor ik direct vanaf de openingstrack een sensationeel goede zangeres. 

Natuurlijk duurde de luxe versie van Not Your Muse met 80 minuten muziek veel te lang, maar wat is er veel moois te horen op het debuutalbum van Celeste. Het is een album met zowel ingetogen en wat jazzy songs als juist wat meer uptempo en soulvolle popsongs, maar in alle songs op Not Your Muse maakt Celeste diepe indruk als zangeres. 

Celeste leek de afgelopen jaren van de aardbodem verdwenen, waardoor haar inmiddels al weer bijna vijf jaar oude debuutalbum helaas wat in de vergetelheid is geraakt. De Brits-Jamaicaanse muzikante kampte de afgelopen jaren met de nodige persoonlijke problemen, waaronder een gebroken hart en een depressie, waardoor het maken van muziek wat naar de achtergrond is verdwenen. 

Deze week keert ze gelukkig terug met haar tweede album, dat de afgelopen maanden al werd vooraf gegaan door enkele singles. Op de cover van Woman Of Faces ziet Celeste er een stuk doorleefder uit dan op de cover van haar debuutalbum, want de persoonlijke misère is haar niet in de koude kleren gaan zitten. 

Het doet me wel wat denken aan de covers van de eerste twee albums van Amy Winehouse, die in een paar jaar tijd van een gezond uitziende tiener veranderde in een lichamelijk wrak. De analogie blijft niet beperkt tot de covers van de albums, maar voor ik begin aan het nieuwe album van Celeste spreek ik alvast de hoop uit dat het met haar beter gaat aflopen dan met Amy Winehouse. 

Er zit niet alleen bijna vijf jaar tussen het debuutalbum van Celeste en haar deze week verschenen album, maar ook in muzikaal opzicht zijn de albums ver van elkaar verwijderd. Not Your Muse was in 2021, ondanks de variatie binnen de songs, te omschrijven als een fris en bij vlagen lichtvoetig popalbum met invloeden uit de jazz, soul en R&B. Woman Of Faces is niet alleen zwaardere kost, maar is ook een heftig album. 

Het is een album waarop Celeste de pop grotendeels aan de kant zet voor door piano en strijkers gedomineerde songs. Het klinkt allemaal behoorlijk donker en melancholisch en herinnert eerder aan soul- en jazzzangeressen uit het verre verleden dan aan popzangeressen van het moment. 

De muziek op Woman Of Faces klinkt behoorlijk dramatisch en weemoedig en dat wordt versterkt door de stem van Celeste. Ook op Woman Of Faces hoor ik een geweldige zangeres, maar de stem van de Brits-Jamaicaanse muzikante is in een paar jaar tijd wel heel veel jaren ouder geworden. Soms hoor ik wat van Nina Simone, soms van Amy Winehouse, maar Celeste heeft ook een eigen geluid, dat anders klinkt dan een paar jaar geleden, maar nog steeds bijzonder indrukwekkend is. Woman Of Faces is bij vlagen zware kost, maar het is ook een echt kippenvel album. Erwin Zijleman

Woman Of Faces van Celeste is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (gold), 29,99 euro

LP, 29,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Ed Harcourt - Orphic

De Britse muzikant Ed Harcourt staat inmiddels al 25 jaar garant voor kwaliteit en levert ook met zijn twaalfde album Orphic weer een album af dat niet onder doet voor de beste albums van het moment
Het blijft bijzonder hoe Ed Harcourt inmiddels al twaalf albums lang bijna vanzelfsprekend geweldige recensies krijgt, maar vervolgens maar moet afwachten of zijn albums iets gaan doen en of hij na het album nog wel een platencontract heeft. Ook het deze week verschenen Orphic is bijna geruisloos verschenen en is nog niet te vinden in de gemiddelde platenzaak. Het heeft niets te maken met de kwaliteit van het nieuwe album van de Britse muzikant, want die is hoog. Orphic is een typisch Ed Harcourt album, al klinkt het door de grote rol voor gitaren anders dan zijn meer piano georiënteerde albums. Twee dingen zijn niet veranderd. Ed Harcourt is nog altijd een geweldige songwriter en een uitstekende zanger. Topalbum weer.

Het is bijna op de dag af 25 jaar geleden dat ik voor het eerst kennis maakte met de muziek van de Britse muzikant Ed Harcourt. Op 13 november 2000 verscheen immers zijn eerste EP Maplewood, die stevig werd geprezen door het Britse muziektijdschrift Uncut. Ik hoorde van deze EP het werkelijk prachtige Whistle Of A Distant Train en ik was verkocht. Uncut voorspelde Ed Harcourt een prachtige toekomst en dat leek na zijn geweldige debuut EP een zekerheid. 

We zijn inmiddels 25 jaar verder. Ed Harcourt heeft inmiddels een imposant stapeltje albums op zijn naam staan, maakte soundtracks voor tv-series, was als gastmuzikant te horen op talloze albums, waaronder albums van Marianne Faithfull, Ron Sexsmith en Kathryn Williams en timmerde aan de weg als producer voor onder andere Kathryn Williams, Lissie en Kristina Train. 

Zijn albums kunnen bovendien stuk voor stuk rekenen op zeer positieve recensies, maar desondanks is Ed Harcourt nog altijd relatief onbekend. Zelfs zo onbekend dat zijn deze week verschenen nieuwe album niet opdook in de lijsten met nieuwe albums van deze week. Dat is zeker niet de eerste keer, waardoor ik als liefhebber van de muziek van de Britse muzikant ook wel eens een album mis. 

Het deze week verschenen Orphic is als ik goed geteld heb het twaalfde reguliere album van Ed Harcourt en het is wederom een hele mooie. Het is een album dat ik min of meer bij toeval tegen kwam, maar de Britse muzikant had ook dit keer niet veel tijd nodig om me te overtuigen. Orphic is een album dat precies op het juiste moment komt, want we nu we niet meer gaan ontsnappen aan de herfst en de winter, komen de sfeervolle klanken op Orphic als geroepen. 

Er is helaas niet veel informatie te vinden over het nieuwe album van de Britse muzikant, buiten het feit dat Ed Harcourt zijn nieuwe album afgelopen winter opnam in zijn Wolf Cabin studio vlak bij Oxford. Verdere informatie ontbreek, maar gelukkig spreekt de muziek op Orphic voor zich. 

Ik heb hierboven al verklapt dat Orphic een zeer sfeervol album is. Het is vergeleken met een aantal van zijn vorige album een behoorlijk ingetogen album en het is een album waarop gitaren domineren, al is de Britse muzikant zijn geliefde piano niet helemaal vergeten. 

De muziek op Orphic is relatief sober, maar ook als de akoestische gitaar domineert worden er altijd wel wat bijzondere versiersels toegevoegd. De muziek op Orphic klinkt prachtig en nodigt uit tot lekker binnen blijven terwijl buiten de regen tegen het raam klettert. 

Ik ben absoluut een liefhebbers van de piano georiënteerde songs van Ed Harcourt, maar ook het door gitaren gedomineerde geluid op Orphic is prachtig. Het wordt nog wat mooier wanneer Ed Harcourt zijn stem toevoegt, want hij beschikt over een bijzonder mooie stem die gedurende de afgelopen 25 jaar alleen maar mooier is geworden. 

De fraaie instrumentatie en de bijzonder mooie zang komen samen in hoogstaande songs, die Orphic heel ver boven het maaiveld uit tillen. Orphic is zoals gezegd het twaalfde album van Ed Harcourt en van die twaalf vind ik er eigenlijk niet een tegenvallen. Orphic zou zomaar uitgroeien tot een van de mooiste albums van het stel en is er een voor de jaarlijstjes. Ed Harcourt staat inmiddels 25 jaar garant voor torenhoge kwaliteit. Doodzonde dat zijn muziek zo weinig aandacht krijgt. Erwin Zijleman

Review: Midlake - A Bridge To Far

De Amerikaanse band Midlake neemt de tijd voor haar albums, maar heeft ook met het zo uit de jaren 60 of 70 weggelopen A Bridge To Far weer een bijzonder mooi album afgeleverd, dat niet onder doet voor zijn voorgangers
Een jaar of tien geleden gaf ik geen cent meer voor de toekomst van de Amerikaanse band Midlake, maar het in 2022 verschenen comeback album bleek van een bijzonder hoog niveau. Het geldt ook weer voor het deze week verschenen A Bridge To Far, het zesde album van de band in ruim twintig jaar tijd. Ook op haar nieuwe album vindt Midlake de inspiratie vooral in het verre verleden, maar de band doet er vervolgens prachtige dingen mee. Het klinkt allemaal zo aangenaam en bedwelmend mooi dat je bijna vergeet te luisteren hoe goed het allemaal is. A Bridge To Far is wat minder opzienbarend dan het terecht bejubelde vorige album, maar kan zomaar het Midlake album worden dat ik het meest liefheb.

De Amerikaanse band Midlake heeft inmiddels een handvol prachtige albums op haar naam staan. Bamnan And Slivercork, het in 2004 verschenen debuutalbum van de band, trok misschien nog niet heel veel aandacht, maar met The Trials of Van Occupanther uit 2006 was het raak. Het album werd overladen met zeer positieve recensies en was uiteindelijk van de partij in flink wat jaarlijstjes. Daar valt niets op af te dingen, want de mix van Laurel Canyon folk, folkrock, softrock klinkt ook bijna twintig jaar later nog altijd fantastisch. 

Met The Trials of Van Occupanther maakte de band uit Denton, Texas, ook een album dat lastig te overtreffen was. The Courage of Others uit 2010 en Antiphon uit 2013 waren prima albums, maar ze hikten ook wat tegen het geweldige debuutalbum aan. Na het album uit 2013 was het lang stil rond Midlake, dat haar voorman had zien vertrekken, maar in het voorjaar van 2022 keerde de band terug met het geweldige For The Sake Of Bethel Woods. 

Het door geweldenaar John Congleton geproduceerde album vond ik persoonlijk beter dan het debuutalbum dat zo lang onaantastbaar leek en drieënhalf jaar later vind ik dat nog steeds. Net als alle andere albums van Midlake was For The Sake Of Bethel Woods een album dat ook in de jaren 60 of 70 gemaakt had kunnen worden, maar wat klonken de songs op het album fantastisch. 

Met For The Sake Of Bethel Woods lag de lat voor Midlake nog wat hoger dan hij al lag met The Trials of Van Occupanther, wat de opgave voor het deze week verschenen A Bridge To Far wel erg groot maakt. Het nieuwe album van de Texaanse band is een wat minder ambitieus album dan zijn voorganger, maar Midlake heeft wederom een fraai album afgeleverd. 

Ook A Bridge To Far is weer een album dat je binnen een paar seconden een aantal decennia mee terug neemt in de tijd. Het is een album dat ook in de jaren 60 of 70 gemaakt had kunnen zijn en dat goed aansluit op de muziek die Midlake ook al op haar doorbraakalbum The Trials of Van Occupanther maakte. 

Het is wat mij betreft wel een wat slecht getimed album, want bij beluistering van A Bridge To Far heb ik visioenen van lange en broeierige zomeravonden. Het nieuwe album van Midlake is hierdoor niet echt een herfstalbum, al kun je natuurlijk wel heerlijk fantaseren over eindeloze zomeravonden bij beluistering van het nieuwe album van de band uit Texas. 

Net als bij het vorige album wist Midlake wederom een prima producer te strikken, want ook by Sam Evian (Hannah Cohen, Big Thief, Cass McCombs) heeft vakwerk geleverd. Ook als liefhebber van vrouwenstemmen word ik overigens bediend, want A Bridge To Far bevat gastbijdragen van Madison Cunningham en Hannah Cohen. 

A Bridge To Far is wat mij betreft minder spannend dan voorganger For The Sake Of Bethel Woods, maar ik vind het nieuwe album van Midlake zeker niet minder mooi. Het is een knappe prestatie van een band die na het vertrek van haar voorman dood en begraven leek, maar zich op een geweldige manier heeft herpakt. Net als een aantal van zijn voorgangers klinkt A Bridge To Far van Midlake als een vergeten klassieker uit de jaren 60 of 70 en die maak je niet zomaar. Echt een album om bij tot rust te komen, maar vergeet in de tussentijd niet om goed te luisteren naar al het moois. Erwin Zijleman

De muziek van Midlake is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://midlakeband.bandcamp.com/album/a-bridge-to-far.

A Bridge To Far van Midlake is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 14,99 euro

Review: Constant Smiles - Moonflowers

De Amerikaanse band Constant Smiles leverde vier jaar geleden een prachtig 90’s album af, kwam twee jaar geleden met een heerlijk 80s album op de proppen en maakt deze week indruk met een fraai album met een vleugje 70s
Constant Smiles had al een enorme stapel albums op haar naam staan toen het terecht een plekje in de spotlights kreeg met het uitstekende album Paragons. Die spotlights waren er ook toen twee jaar geleden het album Kenneth Anger verscheen en wederom viel er niets af te dingen op de aandacht voor de Amerikaanse band. Hopelijk kan ook het deze week verschenen Moonflowers weer op aandacht rekenen, want het is wederom een sterk album. Het is bovendien wederom een album dat anders klinkt dan zijn voorganger, want de synths van het vorige album hebben plaats gemaakt voor een organischer en folkier geluid. Het levert wederom een bijzonde fraai album op.

Bijna precies vier jaar geleden kwam ik voor het eerst in aanraking met de muziek van de Amerikaanse band Constant Smiles. Paragons werd hier en daar aangeprezen als het officiële debuutalbum van de band uit Queens, New York, maar dat voelde een beetje raar bij een band die al meer dan vijftien albums op haar naam bleek te hebben staan. 

Paragons was ook het eerste dat ik hoorde van Constant Smiles, maar het was wel liefde op het eerste gehoor. Ik vergeleek Paragons onder andere met de muziek van de Australische band The Go-Betweens en dat is een van de grootste complimenten die ik een band kan maken. 

Constant Smiles verwerkte op Paragons invloeden uit een aantal decennia popmuziek, maar ik hoorde de meeste raakvlakken met de wat zweverige gitaarmuziek uit de jaren 90 van bijvoorbeeld bands als Yo La Tengo en Luna. Het leverde uiteindelijk een van de mooiste herfstalbums van 2021 op, al was ik het album helaas vergeten toen ik mijn jaarlijstje een paar maanden later maakte. 

In het prille voorjaar van 2023 keerde Constant Smiles terug met het album Kenneth Anger en het was wederom een album waarop de Amerikaanse band uiteenlopende invloeden verwerkte. Waar ik bij beluistering van Paragons vooral associaties had met licht psychedelische gitaaralbums uit de jaren 90, nam Kenneth Anger me vooral mee terug naar de elektronische popmuziek uit de jaren 80 en naar legendarische albums van bands als China Crisis en The Lotus Eaters en het was weer prachtig. 

Deze week is de opvolger van het album uit 2023 verschenen en logischerwijs zou Constant Smiles op Moonflowers terug moeten grijpen op muziek uit de jaren 70. Het nieuwe album van de band uit New York klinkt in ieder geval weer flink anders dan zijn twee voorgangers, dus wat dat betreft voldoet Moonflowers aan de verwachtingen. 

Constant Smiles omschrijft de muziek op het nieuwe album zelf als ambient pop, maar zelf hoor ik ook flink wat invloeden uit de folkrock, met inderdaad meer dan eens een jaren 70 vibe. Moonflowers heeft af en toe misschien een jaren 70 sfeertje, maar het is ook absoluut een indiefolk album van deze tijd. 

Na de psychedelische 90s gitaren van Paragons en de 80s synths van Kenneth Anger kiest Constant Smiles op haar nieuwe album voor een organischer en wat meer ingetogen geluid. Het is een geluid dat best als folky mag worden omschreven, maar het wordt gecombineerd met bijzondere klankentapijten van synths op de achtergrond, waardoor het geen standaard 70s folkrock is.

Net als de vorige albums van de Amerikaanse band wordt ook Moonflowers weer gekenmerkt door een serie aansprekende songs. Het zijn songs die je eigenlijk direct wilt omarmen, maar die ook makkelijk blijven hangen. In muzikaal opzicht is het allemaal weer dik in orde en ook de zang op Moonflowers is weer prima. Het is zang die af en toe is voorzien van fraaie aanvullingen van vrouwenstemmen, waarvoor onder andere Cassandra Jenkins en Katie von Schleicher naar de studio kwamen. 

Constant Smiles is helaas nog altijd behoorlijk onbekend, maar met Paragons, Kenneth Anger en Moonflowers heeft de band nu een fraai stapeltje albums op haar naam staan. Het is lastig kiezen tussen drie totaal verschillende albums, maar Moonflowers is zeker niet minder dan de terecht door mij geprezen voorgangers. Leuke band, uitstekend album. Erwin Zijleman

De muziek van Constant Smiles is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://constantsmiles.bandcamp.com/album/moonflowers.

Moonflowers van Constant Smiles is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (milky clear), 29,99 euro