Review: Brennen Leigh - Don't You Ever Give Up On Love

Laat Don't You Ever Give Up On Love van Brennen Leigh uit de speakers komen en je waant je in de jaren 70 in het algemeen en in de tijd van de ultieme country tranentrekkers in het bijzonder en was is het mooi
Ik ben meestal niet zo gek op het soort countrymuziek dat Brennen Leigh maakt, maar de Amerikaanse muzikante overtuigt me nu al voor de derde keer met een album. Ook op Don't You Ever Give Up On Love laat Brennen Leigh zich weer vooral beïnvloeden door de melancholische countryzangeressen uit de jaren 70 en laat ze horen dat ook zij kan tekenen voor weemoedige countrysongs die dwars door de ziel snijden. Het klinkt allemaal behoorlijk traditioneel, maar wat zijn de muzikanten op het album goed en wat zingt Brennen Leigh weer mooi en trefzeker. Binnenkort is er vast weer tijd voor blinkende countrypop, maar eerst genieten van dit prachtige en nostalgisch klinkende album.

Als ik echt moet kiezen luister ik liever naar alternatieve country en countrypop dan naar hele traditionele countrymuziek. Zo af en toe is er echter een uitzondering en bevalt een traditioneel countryalbum me zo goed dat ik de modernere varianten even links laat liggen. Het gebeurde me helemaal aan het begin van 2021, toen ik het al in 2020 verschenen Prairie Love Letter van Brennen Leigh ontdekte via een aantal op Amerikaanse rootsmuziek gerichte jaarlijstjes. 

Het was al het zoveelste album van de in North Dakota geboren, in Minnesota opgegroeide en via Austin, Texas, in Nashville, Tennessee, terecht gekomen muzikante, maar het was mijn eerste kennismaking met haar muziek. Prairie Love Letter bevond zich door het zeer traditionele karakter redelijk ver buiten mijn muzikale comfort zone, maar het album had iets en raakte me. 

Dat lukte Brennen Leigh een jaar later niet direct met het samen met de band Asleep At The Wheel gemaakte Obsessed With The West, maar het was in 2023 wel weer raak toen Brennen Leigh terugkeerde met het album Ain't Through Honky Tonkin' Yet, dat ik schaar onder de beste traditionele countryalbums van het betreffende jaar. Het is een album dat deze week wordt gevolgd door Don't You Ever Give Up On Love. 

Het is een album dat in het verlengde ligt van zijn voorgangers, wat betekent dat het een album is dat klinkt als de countryalbums die vele decennia geleden werden gemaakt. Het is ver verwijderd van de blinkende countrypop van het moment en heeft ook niets te maken met de ruwere alternatieve country, maar ook Don't You Ever Give Up On Love komt bij mij weer binnen. 

Brennen Leigh laat zich op haar nieuwe album begeleiden door een aantal zeer competente muzikanten. Het zijn muzikanten die tekenen voor heerlijk honky tonk pianospel, sfeervolle bijdragen van de pedal steel en bijzonder lekker gitaarwerk, maar ook de geweldige basloopjes op het album verdienen een eervolle vermelding. Het klinkt zoals gezegd als de countrymuziek zoals die in de jaren 60 en 70 werd gemaakt en dat geldt ook voor de zang op het album. 

Brennen Leigh beschikt immers over een stem die gemaakt is voor dit soort countrymuziek. Het is countrymuziek waarin de geijkte thema’s voorbij komen en deze worden door Brennen Leigh met veel melancholie en weemoed vertolkt. De stem van de Amerikaanse muzikante slaagt er in om je deelgenoot te maken van alle misère die wordt bezongen en die verder wordt versterkt door de minstens even weemoedig klinkende pedal steel. 

De meeste songs op Don't You Ever Give Up On Love zouden niet hebben misstaan op de klassieke countryalbums uit de jaren 60 en 70 van grootheden als Loretta Lynn, Tammy Wynette, Lynn Anderson en noem ze maar op, maar Brennen Leigh gooit er ook nog wat invloeden uit de honky tonk tegenaan en sleept je nog wat verder het diepe zuiden van de Verenigde Staten in.

Ik ben lang niet altijd in de stemming voor albums als Don't You Ever Give Up On Love van Brennen Leigh, maar nu de avonden donkerder en kouder worden en de blaadjes beginnen te vallen komen de traditionele countrysongs op het album goed tot zijn recht. Het is al de derde keer dat ik val voor een album van Brennen Leigh, dus ik ga er inmiddels ook van uit dat zij in het voor mij net wat minder bekende genre van de traditionele country en honky tonk tot de smaakmakers behoort. Erwin Zijleman

De muziek van Brennen Leigh is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://brennenleigh.bandcamp.com/album/dont-you-ever-give-up-on-love.

Don't You Ever Give Up On Love van Brennen Leigh is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Kashena Sampson - Ghost Of Me

De Amerikaanse muzikante Kashena Sampson maakte vier jaar geleden een compleet over het hoofd gezien meesterwerk en keert nu terug met een album dat me vooral in verwarring brengt maar dat me ook hopeloos intrigeert
Iedereen die de afgelopen jaren in aanraking kwam met het album Time Machine van Kashena Sampson keek uit naar een nieuw album van de Amerikaanse muzikante en dat album is deze week verschenen. Time Machine was voornamelijk een countryalbum, maar Ghost Of Me is vooral een rockalbum met flarden folk en psychedelica. Zowel de muziek als de zang op het album zijn zwaar aangezet en dat is even wennen. Zo wennen dat ik het album in eerste instantie vond tegenvallen, maar wat is Kashena Sampson een geweldige zangeres en wat verdient ze ons geduld met de nieuwe weg die ze is ingeslagen. Ik denk dat het nog wel wat gaat worden met Ghost Of Me en mij.

Time Machine van de Amerikaanse muzikante Kashena Sampson ontdekte ik pas drie jaar na de oorspronkelijke release en ik vond het album in de zomer van 2024 zo mooi en indrukwekkend dat ik alsnog een recensie typte. Ik schaarde het album met terugwerkende kracht onder de beste rootsalbums van 2001 en ik ben nog altijd diep onder de indruk van het album, dat prachtig opent met een weergaloze versie van Hello Darkness van Shocking Blue. 

Het is een album met een wat nostalgisch folk- en countrygeluid met fraai galmende gitaren, hier en daar wat stemmige strijkers en vooral de krachtige en doorleefde stem van Kashena Sampson. Ik was ook onder de indruk van het levensverhaal van de Amerikaanse muzikante, die een ruig leven met de nodige tegenslagen achter de rug had en als muzikant de eindjes nauwelijks aan elkaar kon knopen, zeker niet nadat ze toen ze net alles op de rails leek te hebben slachtoffer werd van de tornado die Nashville in 2020 trof. 

Ook het deze week verschenen Ghost Of Me kwam er weer niet vanzelf, want er ging een lange crowdfunding campagne vooraf aan het album. Sinds Ghost Of Me een paar weken geleden opdook in de releaselijsten heb ik Time Machine weer meerdere malen beluisterd en wat is het nog altijd een imponerend album. De verwachtingen waren daarom bijna onrealistisch hoog, waardoor Ghost Of Me me bij eerste beluistering eerlijk gezegd flink tegenviel. 

Dat had het album waarschijnlijk ook gedaan wanneer Kashena Sampson Time Machine Part Two zou hebben gemaakt, maar dat is Ghost Of Me zeker niet. Het album opent met fraaie rootsy gitaren en de geweldige stem van de Amerikaanse muzikante en lijkt in eerste instantie verder te gaan waar het vorige album ophield, maar de openingstrack en titeltrack van Ghost Of Me schuift al snel wat op richting wat zwaar aangezette en licht psychedelische rockmuziek. 

De stem van Kashena Sampson kan dat zeker aan, maar in muzikaal opzicht is het niet helemaal mijn ding, tot toch weer flarden van het geluid van Time Machine opduiken. Ghost Of Me is in veel meer tracks meer een rockalbum dan een countryalbum en dat is even wennen. Toen ik het album een paar keer had gehoord begon het wel te wennen en beviel het nieuwe album van Kashena Sampson me wel wat beter, vooral omdat ik iets heb met haar stem, want die is ook op Ghost Of Me weergaloos. 

De rocksongs op het album liggen verder lekker in het gehoor en hebben een jaren 70 en 80 vibe die ik ook wel aangenaam vind. In de ballads op het album keert Kashena Sampson weer wat terug naar het geluid van haar vorige album en gooit ze met haar stem alle registers open. Het is bijna over the top en het balanceert hier en daar ook op het randje van kitsch, maar voor mij valt alles in een aantal tracks toch weer op zijn plek. 

Alles bij elkaar genomen vind ik Ghost Of Me van Kashena Sampson een lastig album om te beoordelen. Ik vind het album zeker niet zo goed als het fantastische Time Machine, waarop de muziek me meer aansprak en de zang net wat minder zwaar was aangezet, maar ik gun Kashena Sampson absoluut het succes en vind het moedig dat ze een nieuwe weg is ingeslagen. Het is een weg die me niet altijd bevalt, maar ik hoor ook wel mooie dingen op Ghost Of Me en ga er van uit dat ik ook moet wennen aan het album. Na een paar keer horen weet ik het nog niet, maar vraag me gerust over een paar weken nog eens wat ik van het album vind. Erwin Zijleman

De muziek van Kashena Sampson is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://kashenasampson.bandcamp.com/album/ghost-of-me.

Ghost of Me van Kashena Sampson is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 36,99 euro

CD, 14,99 euro

Review: Zaho de Sagazan - La symphonie des éclairs (Orchestral Odyssey)

De songs van het geweldige debuutalbum van Zaho de Sagazan kennen we inmiddels, maar samen met het Orchester National de Lyon geeft de Franse muzikante een fascinerende en bijzonder mooie draai aan deze songs
Zaho de Sagazan verbaast de wereld sinds het voorjaar van 2023 met haar bijzondere mix van het Franse chanson en een flinke batterij elektronica. Het leverde een bijzonder indrukwekkend album en nog indrukwekkendere live-optredens op. Op La symphonie des éclairs (Orchestral Odyssey) laat de Franse muzikante horen dat het nog anders kan. Samen met een uit de kluiten gewassen orkest heeft ze nieuwe versies opgenomen van de songs van haar debuutalbum, dit keer niet met elektronica maar met rijke en beeldende orkestraties. Het is bij vlagen behoorlijk zwaar aangezet, maar in combinatie met de ook wat zwaarder aangezette zang klinkt het weer prachtig. Wat een talent is Zaho de Sagazan toch.

De Franse muzikante Zaho de Sagazan dook in het prille voorjaar van 2023 op met haar fascinerende debuutalbum La symphonie des éclairs, maar ze veroverde pas vorig jaar de wereld met de luxe-editie van het album, die de titel La symphonie des éclairs (Le dernier des voyages) mee kreeg. 2024 was absoluut het jaar van de doorbraak van het eerste album van de Franse muzikante, maar in 2025 liet ze zien en horen dat ze ook behoort tot de beste en meest opwindende podium acts van het moment. 

De koek is nog niet op, want deze week verscheen ook nog eens een nieuw album van de muzikante uit het Noord-Franse Saint Nazaire. Een echt nieuw album is het niet, want na La symphonie des éclairs en La symphonie des éclairs (Le dernier des voyages) verscheen deze week La symphonie des éclairs (Orchestral Odyssey). De songs van het album zijn inmiddels bekend, maar toch klinkt het deze week verschenen album van Zaho de Sagazan totaal anders dan de twee voorgangers. 

De Franse muzikante heeft dit keer de elektronica thuis gelaten en laat zich begeleiden door het Orchester National de Lyon, een 50-koppig orkest. Het is een orkest dat flink uitpakt en de songs van Zaho de Sagazan voorziet van weelderige en behoorlijk stevig aangezette orkestraties. Zeker wanneer het orkest de ruimte krijgt is het bijna filmmuziek die uit de speakers komt en het is eerder filmmuziek van grote Amerikaanse producties dan de muziek die je hoort in Franse cultfilms. 

Ik vind dit soort muziek vaak wat te pompeus, maar het orkest uit Lyon speelt echt prachtig en tekent voor beeldende klanken die niet zouden misstaan in een spektakelfilm uit Hollywood. Het past verrassend goed bij de songs van Zaho de Sagazan, die door de orkestrale inkleuring totaal anders klinken dan de versies die we kennen. 

Het zijn versies waar ik het afgelopen jaar enorm aan gehecht ben geraakt, waardoor ik niet direct overtuigd was van de Orchestral Odyssey van de Franse muzikante. Ik heb nog steeds een voorkeur voor de inkleuring met elektronica, maar ook de rijke orkestraties doen iets moois met de songs van La symphonie des éclairs. 

Zaho de Sagazan moderniseert op haar debuutalbum het Franse chanson met fascinerende elektronica en een vleugje Kraftwerk en kruipt op de nieuwe versie van het album juist weer wat dichter tegen het traditionele Franse chanson aan. De soms bijna bombastische klanken vragen wat van de zang van de muzikante uit Saint Nazaire, die met nog wat meer expressie en emotie zingt dan in de originele versie van de songs, maar als de strijkers even weg ebben zingt ze ook prachtig ingetogen. 

De songs op La symphonie des éclairs (Orchestral Odyssey) zijn zoals gezegd bekend, maar het zijn met een beetje fantasie ook nieuwe songs, die herinneren aan de zo bijzondere originelen, maar de songs van Zaho de Sagazan ook voorzien van nieuwe grandeur. 

Het leek me op voorhand vooral een leuk experiment, maar hoe vaker ik naar La symphonie des éclairs (Orchestral Odyssey) luister hoe fascinerender en meeslepender ik het eindresultaat vind. Ik begin zo langzamerhand heel benieuwd te worden naar nieuwe songs van Zaho de Sagazan, maar de wonderschone orkestraties op La symphonie des éclairs (Orchestral Odyssey) zijn wat mij betreft veel meer dan een zoethoudertje. Erwin Zijleman

La symphonie des éclairs (Orchestral Odyssey) van Zaho de Sagazan is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP, 34,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Taylor Swift - The Life Of A Showgirl

Taylor Swift was de afgelopen jaren goed voor een serie geweldige albums, maar mede door een wat ongelukkige producerskeuze doet ze op het deze week verschenen The Life Of A Showgirl wat mij betreft een flinke stap terug
Heel veel popzangeressen zouden tekenen voor een album van het niveau van The Life Of A Showgirl, maar voor Taylor Swift vind ik het wat te mager. Ik had geen hoge verwachtingen van de keuze voor het producers duo Max Martin en Shellback en die verwachtingen komen uit. The Life Of A Showgirl mist de bijzondere spanning en lading van de vorige albums en klinkt te vaak wat gewoontjes. Aan de andere kant is The Life Of A Showgirl wel een Taylor Swift album en dus een album van een bovengemiddeld goede songwriter. Dat hoor je af en toe op The Life Of A Showgirl, maar ik begin toch ook alweer snel te verlangen naar folklore, evermore, Midnights en The Tortured Poets Department.

Ik zal mezelf niet snel een Swiftie noemen, maar ik heb de afgelopen vijf jaar wel heel veel geluisterd naar de muziek van de Amerikaanse popster. Taylor Swift heeft in die vijf jaar immers heel veel of zelfs bijna onwaarschijnlijk veel mooie muziek gemaakt. Ik vind folklore (2020), evermore (2020), Midnights (2022) en The Tortured Poets Department (2024) stuk voor stuk jaarlijstjesalbums en ik heb ook met veel plezier geluisterd naar de Taylor’s Version van haar twee countrypop albums, Fearless en Speak Now, terwijl de Taylor’s Version van haar popalbums Red en 1989 me aangenaam wisten te verrassen. 

Ondanks al dat moois keek ik niet met hoge verwachtingen uit naar het deze week verschenen nieuwe album van Taylor Swift. Dat heeft alles te maken met de keuze van de producers voor The Life Of A Showgirl. Ik schat de kwaliteiten van de Zweedse producers Martin Karl Sandberg (Max Martin) en Karl Johan Schuster (Shellback) absoluut hoog in, maar de twee zijn verantwoordelijk voor een popgeluid waar ik niet gek op ben. Het is het popgeluid dat was te horen op de Taylor Swift albums Red, 1989, Reputation en Lover en dat vind ik persoonlijk haar minste albums. 

Taylor Swift zette wat mij betreft enorme stappen toen ze aanklopte bij Jack Antonoff en Aaron Dessner, waardoor ik de terugkeer naar Max Martin en Shellback op voorhand beschouwde als een stap terug. Ik gun Taylor Swift verder haar levensgeluk, maar was ze niet op haar best toen ze in haar songs moest uithalen naar nare exen? Nog een reden om op voorhand te twijfelen aan haar nieuwe album.

Ik heb The Life Of A Showgirl inmiddels een paar keer beluisterd en het is een album dat deels voldoet aan mijn lage verwachtingen en deze ook deels overtreft. Over de hele linie is The Life Of A Showgirl veel meer een popalbum dan de prachtige albums folklore en evermore en hiernaast een meer doorsnee popalbum dan Midnights en The Tortured Poets Department. Taylor Swift kwam zowel bij Midnights en The Tortured Poets Department razendsnel op de proppen met een speciale editie van het album met veel extra songs, maar dit keer moeten we het doen met twaalf songs net iets meer dan 40 minuten muziek. 

Ik vind The Life Of A Showgirl echt in alle opzichten minder dan zijn voorgangers van de afgelopen vijf jaar, maar het is zeker geen slecht album. Taylor Swift blijft immers Taylor Swift en dus de grootste popster van het moment en een van de meest getalenteerde songwriters van het moment. The Life Of A Showgirl mist de unieke sound van Jack Antonoff en Aaron Dessner, maar Max Martin en Shellback hebben de songs van Taylor Swift gelukkig niet door de gehaktmolen van de Zweedse succesformule gehaald, waardoor het Taylor Swift songs blijven en het toch minder doorsnee pop is dan ik had verwacht.

Alle songs op The Life Of A Showgirl zijn uit duizenden herkenbare Taylor Swift songs en buiten het productionele laagje zijn het songs die in een aantal gevallen niet eens zo heel ver verwijderd zijn van de songs op Midnights en The Tortured Poets Department, al klinkt het allemaal wel wat lichtvoetiger en soms helaas ook wat nikserig en wat doorsnee. Een enkele keer slaat Taylor Swift ook de plank mis (zoals in Wood). 

Ik ga The Life Of A Showgirl zeker geen slecht album noemen, maar ik weet dat Taylor Swift echt veel beter kan dan dit en ook avontuurlijkere producers verdient dan Max Martin en Shellback, hoe goed ze ook zijn als popproducers. The Life Of A Showgirl is wel wat beter dan ik had verwacht, maar het mag wat mij betreft niet in de schaduw staan van zijn geweldige voorgangers. Ik ga dit album snel weer vergeten. Erwin Zijleman

The Life Of A Showgirl van Taylor Swift is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 39,99 euro

CD (meerdere versies), 19,99 euro

Review: The Delgados - Universal Audio (2004)

De Schotse band The Delgados wist de cultstatus nooit echt te ontstijgen, maar had op basis van de vijf geweldige albums die de band uit Glasgow gedurende haar bestaan maakte echt veel meer verdiend
Na het vorige week verschenen soloalbum van Emma Pollock kwam de muziek van haar voormalige band The Delgados bij mij weer op de radar. De Schotse band maakte tussen 1997 en 2004 vijf albums en het zijn albums die allemaal op hun eigen manier goed zijn. De albums die de band maakte met topproducer Dave Fridmann worden over het algemeen gezien als de beste albums van de band, maar ik ben momenteel vooral gecharmeerd van de zwanenzang van de band. Universal Audio staat immers vol met geweldige popsongs, die aan de ene kant bijzonder lekker in het gehoor liggen en aan de andere kant het unieke en eigenzinnige stempel van de altijd wat onderschatte Schotse band dragen.

Een paar dagen geleden besprak ik het nieuwe soloalbum van de Schotse muzikante Emma Pollock (check absoluut het echt uitstekende Begging The Night To Take Hold). Als ik luister naar de muziek van Emma Pollock duurt het over het algemeen niet lang voordat ik er een album van haar voormalige band The Delgados bij pak en dat was de afgelopen week niet anders. 

Ik ben dit keer wat dieper in het oeuvre van de band uit Glasgow gedoken en niet zonder gevolg. Ik leerde de muziek van The Delgados aan het eind van de jaren 90 kennen en was direct gecharmeerd van Domestiques (1996) en Peloton (1998), waarna de Schotse band met het in 2000 verschenen The Great Eastern wat mij betreft haar meesterwerk afleverde. Na The Great Eastern volgden nog twee albums, Hate uit 2002 en Universal Audio uit 2004, maar die konden in mijn herinnering niet tippen aan het album uit 2000. 

Ik heb de afgelopen week het helaas compacte oeuvre van The Delgados de revue nog eens laten passeren. Ik vind nog altijd dat de band vijf uitstekende albums heeft gemaakt, maar ik vind The Great Eastern inmiddels het op een na beste album van de Schotse band. De afgelopen week beviel de zwanenzang van The Delgados me immers het best en dat had ik niet verwacht. 

Het knappe van het oeuvre van de band uit Glasgow is dat alle albums een eigen gezicht hebben. Dat gezicht werd op The Great Eastern en Hate voor een belangrijk deel bepaald door de productie van Dave Fridmann, die destijds stevig aan de weg timmerde met zijn werk voor met name The Flaming Lips. Voor Universal Audio werd geen beroep gedaan op de Amerikaanse topproducer, waardoor het album weer meer als een album van een eigenzinnig bandje uit Glasgow klinkt. 

De albums van The Delgados zijn ook stuk voor stuk albums met twee gezichten, want het maakt nogal uit of Emma Pollock of Alun Woodward tekent voor de leadzang. Het contrast tussen de songs van de twee is op Universal Audio nog wat groter dan op de vorige albums. 

De songs waarin Emma Pollock de leadzang voor haar rekening neemt zijn vooral bitterzoete en oorstrelend mooie popsongs. Het zijn in een aantal gevallen popsongs zoals ook bands uit Glasgow als Belle & Sebastian en Camera Obscura die kunnen maken, maar het zijn ook popsongs met het unieke stempel van The Delgados. 

De songs die worden gezongen door Alun Woodward klinken totaal anders. De Schotse muzikant laat zich in zijn songs beïnvloeden door een aantal decennia Britse popmuziek. Ik hoor flink wat Beatlesque elementen in de songs op Universal Audio, maar ook een band als XTC (die zich natuurlijk ook liet beïnvloeden door The Beatles) heeft invloed gehad op de songs op de zwanenzang van The Delgados. 

In mijn herinnering was het heilige vuur wel wat verdwenen op Universal Audio, maar ik hoor het nu toch totaal anders. Het is een album met een serie geweldige songs en het zijn songs die laten horen dat er in 2004 nog wel degelijk muziek zat in de Schotse band. Het blijft jammer dat het oeuvre van The Delgados is blijven steken bij vijf albums. Alun Woodward is momenteel een triatlon coach en Emma Pollock brengt zo af en toe eens een album uit (wel erg goede albums overigens). In 2023 was er een korte reünie tour van The Delgados, maar van een nieuw album lijkt helaas geen sprake. Erwin Zijleman

De muziek van The Delgados is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Schotse band: https://thedelgados.bandcamp.com/album/universal-audio.

Universal Audio van The Delgados is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 14,99 euro

Review: Caitlin Canty - Night Owl Envies The Mourning Dove

Caitlin Canty schaarde zich met haar vorige drie albums onder de smaakmakers binnen de Amerikaanse rootsmuziek en laat met Night Owl Envies The Mourning Dove horen dat daar niets op valt af te dingen
De Amerikaanse muzikante Caitlin Canty is nog niet heel bekend, maar iedereen die haar albums kent weet dat ze een uitstekende zangeres en een getalenteerde songwriter is. Het leverde de afgelopen jaren een serie geweldige albums op en ook het deze week verschenen Night Owl Envies The Mourning Dove is er weer een. Caitlin Canty maakt Amerikaanse rootsmuziek met uiteenlopende invloeden en het is muziek die opvalt door bijzonder mooi gitaarwerk, sterke songs en de mooie en krachtige stem van de muzikante uit Vermont. Ik heb haar vorige albums heel hoog zitten, maar ook haar nieuwe album stelt weer geen moment teleur.

De Amerikaanse singer-songwriter Caitlin Canty bracht al in mei haar vijfde album uit, maar beperkte zich in het voorjaar tot de versie op cd en vinyl, die via haar website was te bestellen. Ik heb er even over getwijfeld, maar door de absurd hoge verzendkosten van het moment en de grote kans op aanvullende douanekosten besloot ik te wachten tot de officiële release deze week. 

Dat ik ondanks de torenhoge kosten toch nog even twijfelde heeft alles te maken met de kwaliteit van de vorige drie albums van Caitlin Canty. Golden Hour, het in 2011 verschenen debuutalbum van de Amerikaanse muzikante, trok nog niet mijn aandacht, maar Reckless Skyline uit 2015, Motel Bouquet uit 2018 en Quiet Flame uit 2023 zijn rootsalbums die wat mij betreft mee konden met de beste rootsalbums van dat moment. 

Met name het samen met Jeffrey Foucault gemaakte Reckless Skyline is nog altijd een bijzonder indrukwekkend album, waarop Caitlin Canty excelleert als zangeres en songwriter en waarop bovendien fantastisch gitaarwerk is te horen. Op Motel Bouquet schoof de Amerikaanse muzikante wat op richting een meer ingetogen geluid en dat deed ze in nog wat sterkere mater op Quiet Flame, waarop de muziek vooral ingetogen en akoestisch was en bovendien wat traditioneler van aard. 

Op het deze week dan eindelijk officieel verschenen en ook via de streaming media platforms beschikbare Night Owl Envies The Mourning Dove schuift Caitlin Canty weer op richting een net wat steviger geluid, dat dichter tegen het geluid op Reckless Skyline aan kruipt, al is er ook volop ruimte voor meer ingetogen songs.

Caitlin Canty heeft Nashville, Tennessee, inmiddels verruild voor haar geboortegrond in Danby, Vermont en week uit naar het nabijgelegen platteland van Maine om haar nieuwe album op te nemen. Night Owl Envies The Mourning Dove werd samen met een beperkt aantal muzikanten nagenoeg live opgenomen in slechts vier dagen tijd, waarbij moet worden vermeld dat Caitlin Canty tijdens het opnemen van het album bijna acht maanden zwanger was. 

De productie van het album deed ze samen met de vooral van Josh Ritter en van het vorig jaar verschenen en indrukwekkende debuutalbum van Louisa Stancioff bekende Sam Kassirer en het is een bijzonder fraaie productie. Night Owl Envies The Mourning Dove bevat een aantal ingetogen, een aantal net wat stevigere en een beperkt aantal bezwerende songs en ze zijn allemaal even mooi. 

Net als op haar vorige albums verwerkt Caitlin Canty vooral invloeden uit de folk en country in haar songs en komen af en toe wat invloeden uit de blues voorbij. Haar songs vallen ook dit keer vooral op door fraai gitaarwerk en hier en daar een pedal steel, maar Night Owl Envies The Mourning Dove bevat ook een tweetal songs waarin de keyboards domineren en waarmee Caitlin Canty een voor haar nieuw geluid laat horen. 

Wat niet is veranderd is de kwaliteit van de zang, want die is ook op het nieuwe album van Caitlin Canty weer erg hoog. De Amerikaanse singer-songwriter beschikt over een prachtige stem, die zowel in de meer ingetogen als in de wat stevigere songs op het album makkelijk indruk maakt. De zang van Caitlin Canty is wat mij betreft het mooist in de indringende slottrack Heartache Don’t Live Here, maar de zang in de andere tracks is niet veel minder. Het zal inmiddels duidelijk zijn dat Caitlin Canty wederom een prachtig rootsalbum heeft gemaakt. Voor iedereen die het horen wil. Erwin Zijleman

De muziek van Caitlin Canty is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://caitlincanty.bandcamp.com/album/night-owl-envies-the-mourning-dove.

Review: dodie - Not For Lack Of Trying

De Britse muzikante dodie is pas dertig jaar oud, maar heeft er inmiddels al een heel leven in de muziek op zitten en laat op haar wonderschone nieuwe album Not For Lack Of Trying horen dat ze vooralsnog alleen maar beter wordt
Build A Problem, het debuutalbum van dodie, haalde vier jaar geleden mijn jaarlijstje net niet, maar als ik het lijstje nu opnieuw zou moeten maken sluit ik een top 10 notering zeker niet uit. Ik moest destijds erg wennen aan de muziek van dodie, maar het deze week verschenen Not For Lack Of Trying had me onmiddellijk te pakken. De zang van dodie is nog altijd fluisterzacht, maar wat zit er veel gevoel in haar stem. Wat voor de zang geldt, geldt ook voor de muziek, want in de subtiele klanken op het tweede album van de Britse muzikante is veel moois en bijzonders verstopt. Ook de songs van dodie hebben aan kwaliteit gewonnen, waardoor Not For Lack Of Trying echt een prachtalbum is geworden.

De Britse muzikante Dorothy Miranda Clark was als tiener zeer actief op de sociale media en maakte indruk met persoonlijke verhalen en zeker ook met bijzondere en over het algemeen zeer intieme popsongs, die ze vertolkte met haar stem en haar ukelele. Dorothy Miranda Clark is inmiddels bekend onder de naam dodie en debuteerde een kleine tien jaar geleden met haar eerste EP. 

Ik ken haar zelf sinds het voorjaar van 2021 toen dodie’s debuutalbum Build A Problem verscheen. Het is een album dat me niet direct wist te overtuigen, maar na een tijdje begon ik te houden van de intieme fluisterpop van de Britse muzikante en uiteindelijk werd het een album dat ik koester. Die fluisterpop vond ik overigens op zijn mooist op de aan Build A Problem toegevoegde bonus-disc, waarop de songs van dodie waren ontdaan van alle opsmuk en je vooral de stem van de Britse muzikante en haar ukelele hoorde. 

Na haar debuutalbum dook dodie op in de ‘supergroep’ FIZZ, waarvan het debuutalbum mij echt volledig is ontgaan, maar ondertussen werd ook gewerkt aan een tweede album. De Britse muzikante keert deze week terug met dit tweede album en ik vind Not For Lack Of Trying echt prachtig en nog een stuk beter dan het wat onderschatte debuutalbum. 

Voor haar nieuwe album deed dodie wederom een beroep op producer Joe Rubel, die haar muziek hier en daar heeft voorzien van versiersels, maar gelukkig niet de hele trukendoos van een producer heeft opengetrokken. De meeste songs op het tweede album van dodie zijn behoorlijk sober ingekleurd, wat in combinatie met de fluisterzachte zang van de Britse muzikante zorgt voor muziek die dicht tegen de bedroom pop aan kruipt, totdat zich toch opeens een bijzonder klankentapijt ontvouwt, overigens zonder de intimiteit van de popsongs van dodie te schaden. 

Door alle subtiliteit in de muziek is Not For Lack Of Trying wel een album dat je met enig volume of met de koptelefoon moet beluisteren, want de muziek vervliegt snel. Dat geldt ook voor de stem van de Britse muzikante, die nog wat zachter is dan op haar debuutalbum, tenzij de zang opeens in meerdere lagen uit de speakers komt. 

De zang op het tweede album van dodie is over het algemeen echt fluisterzacht, maar ik vind haar stem echt prachtig, al is het maar omdat de zang ook overloopt van gevoel. Door de zachte zang en de bijzondere instrumentatie hoor ik af en toen iets van Billie Eilish op Not For Lack Of Trying, al heeft dodie wel een duidelijk eigen sound. 

De Britse muzikante mag van mij ook een album opnemen met alleen ukelele en zang, maar ik raak steeds meer gecharmeerd van de productie van het nieuwe album van dodie. Ik raak ook steeds meer gehecht aan de songs, die vol verrassende wendingen zitten en toch heel vaak net hetgeen doen dat je niet had verwacht en ook niet vies zijn van uitstapjes richting onder andere folk en jazz. 

Het zijn songs waarin ‘coming of age’ een centraal thema is, wat gezien de leeftijd van dodie en haar leven niet zo gek is. Het is een wat uitgekauwd thema, maar de perspectieven op Not For Lack Of Trying zijn net wat origineler en bovendien klinken de teksten van de Britse muzikante oprecht. 

Ik ben nog steeds zeer gecharmeerd van het debuutalbum van dodie, dat ik eigenlijk oas een jaar na de release echt op de juiste waarde wist te schatten, maar haar nieuwe album vind ik nog een stuk beter. Het is een album dat het oor in eerste instantie zachtjes streelt, maar hoe vaker je het album hoort, hoe intenser de fantasie wordt geprikkeld. Erwin Zijleman

Not For Lack Of Trying van dodie is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 34,99 euro

LP, 29,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: The Equatorial Group - Sunseeker

De Britse band The Equatorial Group is niet heel erg bekend en dat is jammer, want ook op haar vierde album maakt de band uit Sussex weer makkelijk indruk met muziek die ergens tussen Californische pop en roots in zit
Na Apricity, Falling Sands en Sea verwachte ik een uitstekend vierde album van de Britse band The Equatorial Group en die verwachting is uitgekomen bij beluistering van Sunseeker. Het geluid van de Britse band is inmiddels bekend, maar het vierde album van The Equatorial Group borduurt zeker niet fantasieloos voort op zijn drie voorgangers. De Britse band laat ook op Sunseeker weer invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek en invloeden van de jaren 70 albums van Fleetwood Mac horen, maar wat zitten de songs knap in elkaar en wat klinkt het zowel in vocaal als in muzikaal opzicht weer aangenaam. Hopelijk trekt de band met Sunseeker de aandacht die het zo verdient.

De naam klinkt misschien een beetje als de naam van een wat obscuur bedrijf of een dubieuze bedrijvengroep, maar achter The Equatorial Group gaat een Britse band schuil. Het is een band die de afgelopen jaren drie werkelijk uitstekende albums heeft uitgebracht, waardoor ik heel nieuwsgierig was naar het deze week verschenen Sunseeker. 

Ik ontdekte de band uit het Britse Eastbourne in het voorjaar van 2018, toen het album Apricity verscheen. Apricity slaagde er in om internationaal de aandacht te trekken en kreeg een aantal zeer positieve recensies. Apricity bleek inderdaad een geweldig album en wat mij betreft was het zelfs een jaarlijstjeswaardig album. The Equatorial Group is een Britse band, maar op Apricity klonk de muziek van de band wat mij betreft vooral Amerikaans, met zowel invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek als invloeden uit de Californische pop van bijvoorbeeld Fleetwood Mac. 

Apricity werd in 2019 gevolgd door Falling Sands, dat ik bijna net zo mooi vond en dat bij mij ook associaties opriep met de muziek van Cowboy Junkies en 10,000 Maniacs. Na Falling Sands was het een tijdje stil rond The Equatorial Group, maar in 2023 verscheen het tijdens de coronapandemie opgenomen Sea, dat net als zijn twee voorgangers van hoog niveau was en dat weer een wat hoger Fleetwood Mac gehalte had. 

Deze week is de opvolger van Sea verschenen en ook Sunseeker is weer een album dat veel meer aandacht verdient dan de muziek van The Equatorial Group tot dusver krijgt. In muzikaal opzicht is er niet zo gek veel veranderd. Ook Sunseeker herinnert weer meer dan eens aan de muziek die Fleetwood Mac halverwege de jaren 70 maakte, al is het wel Fleetwood Mac dat niet in Los Angeles maar in Nashville is neergestreken. 

De associaties met de muziek van Fleetwood Mac worden versterkt door het feit dat The Equatorial beschikt over zowel mooie vrouwenstemmen als aansprekende mannenstemmen. Als groot liefhebber van vrouwenstemmen veer ik vooral op als Helen Weeks, die overigens ook tekent voor bijdragen van gitaren en de pedal steel, plaats neemt achter de microfoon en dat is gelukkig heel vaak het geval, maar ook de zang van de mannelijke leden van de band zijn zeer de moeite waard. 

De associaties met de muziek van Fleetwood Mac dringen zich vooral op bij het horen van het gitaarwerk en bij beluistering van de mooie koortjes op het album, maar Sunseeker is ook zeker een rootsalbum. Het is een album dat absoluut in de smaak moet kunnen vallen bij een breed publiek, want zowel in muzikaal als in vocaal opzicht klinkt het weer bijzonder lekker, waarbij vooral het gitaarwerk en de stem van Helen Weeks opvallen, en ook de songs van de Britse band spreken makkelijk aan. 

Ik hou wel van het Fleetwood Mac sfeertje in de muziek van The Equatorial Group, maar de Britse band is zeker niet blijven steken in het verleden en laat ook op haar vierde album weer een frisse mix van roots en pop horen. Het is een mix die aan de ene kant heerlijk loom en laidback klinkt, maar de band uit Sussex maakt ook muziek die knap in elkaar zit en niet bang is voor verrassende wendingen. 

Ik kreeg het album een paar weken geleden al toegestuurd, waardoor Sunseeker inmiddels vertrouwd klinkt, maar ik ben nog lang niet uitgekeken op het vierde album van The Equatorial Group, dat zeker niet onder doet voor zijn drie uitstekende voorgangers. Erwin Zijleman

De muziek van The Equatorial Group is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse band: https://theequatorialgroup.bandcamp.com/album/sunseeker.

Review: Neko Case - Neon Grey Midnight Green

Dat de Amerikaanse muzikante Neko Case een geweldige zangeres is weten we al heel lang, maar toch weet ze indruk te maken met haar fantastische stem op het opvallend ingekleurde en zeer veelzijdige Neon Grey Midnight Green
Ik heb al drie decennia een enorm zwak voor de stem van Neko Case, maar toch was ik nog niet eerder zo onder de indruk van haar stem als bij beluistering van het deze week verschenen nieuwe album van de Amerikaanse muzikante. Het heeft te maken met de bijzondere instrumentatie op het album en de net wat andere genres waarin Neko Case zich beweegt, maar haar stem klinkt op Neon Grey Midnight Green ook nog wat mooier en doorleefder, wat ongetwijfeld te maken heeft met het zeer persoonlijke karakter van het nieuwe album. Ik dacht bij Neko Case wel te weten waar ik aan toe was, maar ik vind Neon Grey Midnight Green echt een enorme verrassing.

De Amerikaanse muzikante Neko Case heeft inmiddels een indrukwekkend stapeltje albums op haar naam staan. Het deze week verschenen Neon Grey Midnight Green is als ik goed geteld heb al haar achtste studioalbum naast twee live-albums en de Neko Case maakt ook al heel wat jaren deel uit van de Canadese ‘supergroep’ The New Pornographers, inmiddels ook al goed voor een tiental albums. En dan was er ook nog de samenwerking met k.d. lang en Laura Veirs (case/lang/veirs) en de samenwerking met Carolyn Mark (The Corn Sisters), die ook allebei nog een prima album opleverden. 

Blacklisted uit 2002 en Fox Confessor Brings The Flood uit 2006 zijn mijn favoriete Neko Case albums, maar de andere soloalbums doen hier echt nauwelijks voor onder. Ook het deze week verschenen Neon Grey Midnight Green bevalt me weer uitstekend, want Neko Case heeft ruim dertig jaar na de start van haar muzikale carrière nog altijd heel veel te bieden. 

Het werd zo langzamerhand ook wel weer eens tijd voor een nieuw album van de muzikante uit Seattle, Washington, want wanneer ik de verzamelaar Wild Creatures uit 2022 niet mee tel, is haar vorige album (Hell-On) inmiddels al ruim zeven jaar oud. De terugkeer van Neko Case is daarom welkom en valt zeker niet tegen. 

Dat is allereerst de verdienste van de prachtige stem van de Amerikaanse muzikante en het is een stem die nog zeker geen last heeft van de tand des tijds. Op Neon Grey Midnight Green staat de stem van Neko Case zelfs nog wat meer centraal dan op haar vorige albums. Het is een album dat, zeker wanneer strijkers worden ingezet, klinkt als een crooner album en Neko Case laat horen dat ze een zeer verdienstelijk crooner is. 

Neko Case debuteerde in 1997 als een getalenteerde maar ook enigszins doorsnee countryzangeres, maar heeft zich als zangeres enorm ontwikkeld. Op Neon Grey Midnight Green laat ze horen dat ze beschikt over een krachtige strot, maar ze kan ook echt prachtig doseren en betoveren met fraai ingehouden vocalen, die in ieder geval bij mij met grote regelmaat goed zijn voor kippenvel. 

Alleen de zang maakt van Neon Grey Midnight Green al een mooi en bijzonder album, maar ook in muzikaal opzicht is het nieuwe album van Neko Case indrukwekkend. De Amerikaanse muzikante heeft de country die ze ooit zo intens omarmde deels los gelaten en overtuigt met een veelzijdig geluid dat niet zomaar in een hokje is te duwen. 

Het gekke is dat ik bij beluistering van het nieuwe album van Neko Case vooral associaties heb met de latere albums van de Schotse muzikante Kirsty MacColl, die flink wat Keltische invloeden in haar muziek verwerkte. De associaties zullen daarom vooral te maken hebben met de zang, maar ik kan er de vinger niet goed opleggen. 

Neon Grey Midnight Green is ook een album van tegenstrijdigheden. Het is een album dat aan de ene kant behoorlijk vol klinkt, zeker wanneer wordt gekozen voor stevig aangezette orkestraties, maar aan de andere kant is het in de eigen studio van Neko Case in St. Johnsbury, Vermont, opgenomen album ook een zeer intiem en persoonlijk album, waarop de Amerikaanse muzikante de touwtjes voor een groot deel zelf in handen had. 

Neon Grey Midnight Green slingert je daarom heen en weer toen grootse klanken en emotievolle en intense zang, maar eigenlijk is alles op het nieuwe album van Neko Case prachtig en dat is een prestatie van formaat. Een daverende verrassing dit album. Erwin Zijleman

De muziek van Neko Case is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://nekocaseofficial.bandcamp.com/album/neon-grey-midnight-green.

Neon Grey Midnight Green van Neko Case is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 14,99 euro

Review: Cate Le Bon - Michelangelo Dying

Cate Le Bon imponeerde de afgelopen jaren met een aantal geweldige albums en maakte indruk als producer en dat doet ze allebei ook weer met het deze week verschenen Michelangelo Dying, haar volgende prachtalbum
Het is fascinerende muziek die de uit Wales afkomstige Cate Le Bon maakt. In het begin was het misschien nog even wennen aan haar bijzondere songs en klanken, de bijzondere mix van invloeden en haar zeer karakteristieke stem, maar de afgelopen albums van haar hand waren albums op te koesteren. Dat geldt wat mij betreft ook weer voor het deze week verschenen Michelangelo Dying, dat deels in het verlengde ligt van zijn voorgangers, maar ook weer nieuwe elementen toevoegt aan de unieke muziek van Cate Le Bon. Ook Michelangelo Dying is weer geen heel makkelijk album, maar neem er even de tijd voor en je hoort steeds meer moois in het muzikale universum van Cate Le Bon.

De uit Wales afkomstige muzikante Cate Le Bon debuteerde in 2009 nog wat anoniem en wisselvallig met het aardige Me Oh My, maar sindsdien zijn haar albums alleen maar beter geworden. Het in 2012 verschenen Cyrk vond ik nog vooral lekker eigenzinnig, maar Mug Museum (2013), Crab Day (2016), Reward (2019) en Pompeii (2022) noemde ik op deze site stuk voor stuk al dan niet bescheiden meesterwerken. Cate Le Bon wist zich de afgelopen jaren bovendien te onderscheiden als producer van albums van onder andere Devendra Banhart, Kurt Vile, H. Hawkline, John Grant en Wilco, maar blijft gelukkig ook zelf albums maken. 

Ik omschreef de muziek van de muzikante uit Wales de afgelopen jaren als een mix van oude folk, psychedelica, lo-fi, psych-folk en Krautrock. Dat is een omschrijving die op zich niet zoveel zegt, maar op een of andere manier vind ik hem ook wel weer van toepassing op het deze week verschenen Michelangelo Dying. Bij de vorige albums van Cate Le Bon hoorde ik bovendien ook wel wat van David Bowie en dan met name de Berlijnse jaren van de Britse muzikant, van Kate Bush en van Nico en ook dat zijn namen die terugkeren bij beluistering van Michelangelo Dying. 

Met haar vijfde prachtalbum op rij onttrekt Cate Le Bon zich echter ook wel wat aan de vergelijking met anderen, waardoor haar nieuwe album vooral een Cate Le Bon album is. Het is een album dat net als haar vorige albums opvalt door een bonte mix van invloeden, door een eigenzinnig maar ook betoverend mooi geluid, door songs vol avontuur en door een zeer karakteristieke stem. 

Het is een stem die soms wel wat aan die van Nico doet denken, al is de stem van Cate Le Bon wel wat toegankelijker, al blijft het een stem waar je van moet houden. Ik vind de stem van de muzikante uit Wales perfect passen bij de bijzondere klanken, die het geluid van Bowie’s Berlijnse periode combineren met flarden 80s, wat van Kate Bush en heel veel eigenzinnigheid van Cate Le Bon. 

Ook Michelangelo Dying is weer een album dat vanaf de eerste tot en met de laatste noot intrigeert en blijft verrassen, maar het is ook een album met songs met een kop en een staart. Die songs waaien misschien net wat meer uit dan op de vorige albums van Cate Le Bon en zijn door het bezongen liefdesverdriet ook wat melancholischer, maar iedereen die haar vorige albums koesterde kan ook weer uit de voeten met Michelangelo Dying. 

Alle albums van Cate Le Bon zijn groeialbums, waardoor ik het nog niet zo makkelijk vind om het album te plaatsen binnen haar inmiddels heel behoorlijke oeuvre, maar dat het net als de vorige vier albums een album van een bovengemiddeld niveau is is voor mij nu al zeker. 

Cate Le Bon nam haar breakup album in een aantal sessies op en deed dat op Hydra, in Cardiff, in London in Los Angeles, en in Joshua Tree. Het suggereert dat er de nodige tijd is gestoken in het uiteraard door Cate Le Bon zelf geproduceerde album en zo klinkt het ook. Met name bij beluistering met de koptelefoon hoor je hoe mooi, rijk en knap de muziek op het album is en hoe bijzonder deze combineert met de stem van Cate Le Bon. 

Ik kan me goed voorstellen dat er mensen zijn die niets horen in de niet alledaagse muziek van de muzikante uit Wales, maar ik kan me ook voorstellen dat er mensen zijn die weer intens en eindeloos gaan smullen van Michelangelo Dying en ik ben er zelf een van. Erwin Zijleman

De muziek van Cate Le Bon is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de muzikante uit Wales: https://catelebon.bandcamp.com/album/michelangelo-dying.

Michelangelo Dying van Cate Le Bon is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (white), 29,99 euro

LP, 29,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Jeff Tweedy - Twilight Override

Er zijn niet heel veel muzikanten die 30 tracks of bijna twee uur lang weten te boeien, maar Wilco voorman Jeff Tweedy slaagt er wat mij betreft moeiteloos in met zijn uitstekende nieuwe album Twilight Override
Jeff Tweedy formeerde in 1987 samen met jeugdvriend Jay Farrar de band Uncle Tupelo en zou drie jaar later met het debuutalbum van de band een nieuw genre op de kaart zetten. De Amerikaanse muzikant is inmiddels bijna veertig jaar actief in de muziek en heeft een fraai en omvangrijk oeuvre op zijn naam staan. Het komt allemaal samen op het deze week verschenen Twilight Override, dat met bijna twee uur muziek een imposant werkstuk is. Het is een album met vooral folky en grotendeels akoestische songs, maar het zijn songs waarin van alles gebeurt en die meerdere kanten op kunnen. Het leek me op voorhand teveel van het goede, maar Twilight Override is een indrukwekkend album.

Love Is King, het vorige album van Jeff Tweedy is alweer vijf jaar oud, maar de Amerikaanse muzikant heeft de afgelopen jaren zeker niet stil gezeten. Zo verschenen er twee albums van zijn band Wilco en hiernaast was Jeff Tweedy actief als producer, wat onder andere het wonderschone Alpenglow van Trampled by Turtles opleverde, wat mij betreft een van de mooiste rootsalbums van de afgelopen jaren. 

Deze week keert de muzikant uit Chicago terug met een nieuw soloalbum en Twilight Override is in meerdere opzichten een opvallend album. Het eerste dat opvalt is de speelduur van het album, dat maar liefst 30 tracks bevat en goed is voor een kleine twee uur aan nieuwe muziek. Dat is heel veel en in de meeste gevallen teveel, maar Twilight Override slaagt er in om een behoorlijk hoog niveau vast te houden en houdt in ieder geval voor mij verrassend makkelijk de aandacht vast. 

Jeff Tweedy maakt zich al langer zorgen over de staat waarin de Amerikaanse samenleving momenteel verkeert en het is een thema dat ook op zijn nieuwe album een voorname rol speelt. In een aantal tracks op het album hoor je invloeden van de Amerikaanse protestzangers uit de jaren 60 met Bob Dylan voorop, maar Jeff Tweedy put ook uit de archieven van zijn eigen werk, dat aan het begin van de jaren 90 begon met de baanbrekende albums van alt-country pioniers Uncle Tupelo. 

Het levert tracks op die met een beetje fantasie onder de noemer folk vallen, maar het kan wel alle kanten op van spaarzaam ingekleurde en ingetogen songs, tot wat gruiziger materiaal of juist wat eigenzinnigere songs. Twilight Override werd gemaakt met co-producer Tom Schick en een band bestaande uit Sima Cunningham, Macie Stewart, Liam Kazar, James Elkington en zijn Sammy en Spencer Tweedy. Het is een bont clubje muzikanten, maar zo te horen zat het met de muzikale chemie wel goed. 

Je hoort het direct al in de ruim zes minuten durende openingstrack One Tiny Flower, waarin Jeff Tweedy en zijn medemuzikanten het experiment niet schuwen. Twilight Override sluit in een aantal andere tracks goed aan op het eerdere solowerk van Jeff Tweedy, maar er is ook zeker ruimte voor verrassing, waarbij de Amerikaanse muzikant zijn eigen oeuvre niet vergeet, maar ook volop invloeden van grootheden als Bob Dylan, Neil Young en The Beatles opduiken. 

Met 30 tracks zijn er altijd uitschieters en tracks die net wat minder opvallen, maar eigenlijk alle tracks op het album hebben wel wat. De ene keer is het in muzikaal opzicht wat interessanter, de volgende keer valt de tekst op of is juist de zang van Jeff Tweedy net wat indringender. Ondanks het zeer grote aantal tracks heb ik het idee dat er in de studio in Chicago aan alle tracks flink wat aandacht is besteed. Niets klinkt afgeraffeld en zeker als je het album vaker beluistert vallen in bijna alle tracks bijzondere details op. 

Twilight Override leek me op voorhand een erg lange zit, maar ik ben echt aangenaam verrast door het album en ga er vooralsnog van uit dat het me nog net wat meer aanspreekt dan zijn voorgangers, die me uiteindelijk toch weer naar een nieuw Wilco album deden verlangen. Het is knap hoe Jeff Tweedy met zijn band steeds weer weet te verrassen, maar het is op zijn soloalbums eigenlijk niet anders. Erwin Zijleman

De muziek van Jeff Tweedy is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://jefftweedy.bandcamp.com/album/twilight-override.

Twilight Override van Jeff Tweedy is verkrijgbaar via de Mania webshop:

3LP, 49,99 euro

3CD, 29,99 euro