Review: Dove Ellis - Blizzard

Blizzard van de Ierse muzikant Dove Ellis staat door een wat onhandig getimede release nog in geen enkel jaarlijstje, maar daar hoort het in muzikaal maar vooral in vocaal opzicht opzienbarende album zeker in thuis
Zonder een bijzonder lovende recensie van The Guardian zou het debuutalbum van de Ierse muzikant Dove Ellis waarschijnlijk aan mijn aandacht zijn ontsnapt. Voor nu dan, want Blizzard moet bedolven gaan worden onder de jubelrecensies. Dove Ellis maakt op zijn debuutalbum muziek die varieert van ingetogen folk tot rock en het is muziek die fraai is ingekleurd met invloeden die met zevenmijlslaarzen door de tijd stappen. Het album wordt vervolgens mijlenver opgetild door de opzienbarende stem van de Ierse muzikant. Het is een stem die allerlei associaties oproept en al deze associaties vervolgens combineert in een geluid dat je compleet van je sokken blaast.

Ik was de naam Dove Ellis nog niet eerder tegen gekomen, maar er doken de afgelopen dagen een aantal bijzonder positieve recensies op van zijn debuutalbum Blizzard. In deze recensies wordt de muziek van de Ierse muzikant onder andere vergeleken met die van Tim Buckley, Jeff Buckley, Nick Drake, Van Morrison, Thom Yorke en Rufus Wainwright. Het maakte me absoluut nieuwsgierig naar het eerste album van Dove Ellis en die nieuwsgierigheid werd verder aangewakkerd door een vijfsterren recensie van de Britse kwaliteitskrant The Guardian, die Blizzard een glorieus debuut noemt. 

Ik had niet veel tijd nodig om tot dezelfde conclusie te komen als de Britse krant, want Blizzard van Dove Ellis is in meerdere opzichten een fascinerend album. Zeker wanneer je het album voor het eerst hoort gaat alle aandacht uit naar de unieke stem van de Ierse singer-songwriter. De stem van Dove Ellis doet in eerste instantie vooral denken aan die van Jeff Buckley, maar ook Tim Buckley, Rufus Wainwright en Thom Yorke zijn nooit ver weg. 

De stem van de Ierse muzikant treedt nadrukkelijk op de voorgrond en voorziet zijn songs van het nodige drama. Het zorgt voor een sfeer die af en toe wel wat doet denken aan die op Jeff Buckley’s meesterwerk Grace, maar Dove Ellis heeft ook een duidelijk eigen geluid. In een aantal van de wat zwaarder aangezette koortjes heb ik voorzichtige associaties met Queen, maar de wat meer ingetogen songs hebben ook wel wat van Nick Drake, wat iets zegt over de veelzijdigheid van de zang.

Ik vind de zang van Dove Ellis hier en daar op het randje, zeker wanneer ik naar mijn smaak net wat teveel pathos en bombast hoor, maar de Ierse muzikant beschikt absoluut over een geweldige stem, die het grootste deel van de 34 minuten die Blizzard bijzonder makkelijk overtuigt. 

Het is de zang die het eerst in het oor springt bij beluistering van het debuutalbum van Dove Ellis, maar ook in muzikaal opzicht heeft de Ierse muzikant een bijzonder intrigerend album afgeleverd. Blizzard grijpt in flink wat songs terug op invloeden uit de jaren 70, maar slaat ook makkelijk een brug naar de jaren 90, waarbij hij makkelijk schakelt tussen Jeff Buckley, Radiohead en Rufus Wainwright. 

Dove Ellis kan overweg met ingetogen folk, maar gaat ook moeiteloos aan de haal met invloeden uit de Keltische muziek (wat de vergelijking met Van Morrison oplevert), tijdloze singer-songwriter muziek of indierock. Blizzard is voorzien van een redelijk vol geluid, waarin de nodige instrumenten voorbij komen. Het is een geluid dat is voorzien van veel bijzondere wendingen en steeds weer iets nieuws laat horen. 

Het is een geluid dat vaak tijdloos klinkt, tot de waanzinnige stem van Dove Ellis zijn debuutalbum voorziet van een unieke handtekening. Het levert wat mij betreft terecht een aantal jubelrecensies, maar het is ook nog veel te stil rond een album dat inderdaad en glorieus debuutalbum moet worden genoemd. 

De timing van Blizzard is natuurlijk zeer ongelukkig. De jaarlijstjes domineren momenteel de muziekmedia, waardoor er weinig aandacht is voor nieuwe albums. Hopelijk wordt het debuutalbum van Dove Ellis de komende maanden nog wel opgepikt, want Blizzard zou de start kunnen zijn van een prachtige carrière, wanneer deze niet al in de knop wordt gebroken. Ik heb mijn jaarlijstje gelukkig nog niet gemaakt. Erwin Zijleman

De muziek van Dove Ellis is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Ierse muzikant: https://doveellis.bandcamp.com/album/blizzard.

Review: Mavis Staples - Sad And Beautiful World

Van de grote soulzangeressen uit het verleden zijn er inmiddels niet veel meer over, maar de inmiddels 86 jaar oude Mavis Staples heeft met Sad And Beautiful World een album voor de jaarlijstjes gemaakt
Mavis Staples stond al op haar tiende op het podium en is inmiddels dus al meer dan 75 jaar actief in de muziek. Het heeft een flinke stapel albums opgeleverd met The Staples Singers en als solomuzikant en het is een stapel die de afgelopen vijftien jaar is aangevuld met veel moois. Het vorige maand verschenen Sad And Beautiful World is misschien wel het mooiste recente album van de Amerikaanse zangeres. Dat is ook niet zo gek met een geweldige producer, een waslijst aan topmuzikanten en een prachtige selectie songs, maar Mavis Staples moest alles nog wel even inzingen. Dat doet de soulzangeres op leeftijd op prachtige wijze. Voor de uithalen ben je bij Mavis Staples inmiddels aan het verkeerde adres, maar wat heeft ze nog veel soul.

Mavis Staples vierde afgelopen zomer haar 86e verjaardag, maar gooide er vorige maand toch nog maar een album tegenaan. Sad And Beautiful World is de opvolger van het inmiddels zes jaar oude We Get By, dat ik destijds erg mooi vond. Mavis Staples, die vele decennia geleden al aan de weg timmerde met The Staple Singers, was toen ze haar vorige album uitbracht pas 79, maar inmiddels gaan de jaren tellen voor de Amerikaanse zangeres. 

Ik heb Sad And Beautiful World vorige maand wel beluisterd, maar het album pakte me of een of andere manier niet. Ik vraag me echt af wat er met mijn oren aan de hand was of dat ik wel het goede album heb beluisterd, want toen ik Sad And Beautiful World naar aanleiding van de notering in meerdere jaarlijstjes deze week nogmaals beluisterde vond ik het album direct verpletterend mooi. 

Mavis Staples is inmiddels misschien 86 jaar, maar haar stem is nog altijd prachtig. Natuurlijk heeft ze niet meer de power die ze in haar jonge jaren had, maar haar stem klinkt zeker niet versleten. Waar de meeste tachtigers piepen en kraken en hun teksten meer voordragen dan zingen, zingt Mavis Staples nog altijd fantastisch. Haar stem klinkt fraai doorleefd, maar er zit ook nog altijd veel soul in de stem van de Amerikaanse zangeres. 

Meer dan de sterren van hemel zingen hoeft ze op haar nieuwe album niet, want al het andere is op Sad And Beautiful World in goede handen van topkrachten. Mavis Staples heeft een serie geweldige songs geselecteerd voor haar nieuwe album, waaronder songs van oude helden als Tom Waits, Leonard Cohen, Curtis Mayfield, maar ook helden van recentere datum als Gillian Welch, Kevin Morby en Allison Russell. 

De meest opvallende track is wat mij betreft het titelnummer van het album, dat werd geschreven door Mark Linkous, de vijftien jaar geleden overleden voorman van Sparklehorse. Mavis Staples maakt er een indringende soulsong van en dat doet ze met alle songs op het album. De stem van de Amerikaanse muzikante is inmiddels behoorlijk laag geworden, maar raakt keer op keer een gevoelige snaar. 

Met de zang van Mavis Staples zit het wel goed op het album en hetzelfde geldt voor de songs, maar ook in productioneel en muzikaal opzicht is Sad And Beautiful World een geweldig album. De productie van meesterproducer Brad Cook klinkt tijdloos, maar klinkt ook warm en past bovendien perfect bij de soulstem van Mavis Staples. Het laat nog maar eens horen dat hij een van de meest talentvolle producers van het moment is.

Ik denk dat er geen muzikant is die zou weigeren om op een door Brad Cook geproduceerd album van Mavis Staples te spelen en dat verklaart de zeer indrukkende lijst muzikanten die is te horen op het album. Met muzikanten als Buddy Guy, Derek Trucks, MJ Lenderman en Spencer Tweedy en gastvocalisten als Tré Burt, Sam Beam, Patterson Hood, Nathaniel Rateliff, Kara Jackson en Bonnie Raitt kan een album alleen maar fantastisch klinken en dat doet Sad And Beautiful World dan ook. 

Mavis Staples heeft in de nadagen van haar carrière een serie uitstekende albums gemaakt en Sad And Beautiful World zou zomaar de mooiste van het stel kunnen zijn. Gezien het niveau van het album hoop ik dat het niet het laatste album van Mavis Staples is, want de meeste jonge soulzangeressen van het moment verbleken bij hetgeen dat Mavis Staples op haar 86e laat horen. Erwin Zijleman

De muziek van Mavis Staples is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse zangeres: https://mavisstaples.bandcamp.com/album/sad-and-beautiful-world.

Sad And Beautiful World van Mavis Staples is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 26,99 euro

LP, 24,99 euro

CD, 14,99 euro

Review: Xan Tyler & Dusty Stray - Home

De Amerikaanse muzikant Jonathan Brown maakt al heel wat jaren uitstekende albums onder de naam Dusty Stray en werkt op het nieuwe album Home samen met Xan Tyler, wat een sober maar mooi album oplevert
Ik moet iedere keer weer gewezen worden op nieuwe muziek van de in Amsterdam wonende Amerikaanse muzikant Jonathan Brown, maar de albums die hij maakt onder de naam Dusty Stray stellen me nooit teleur. Op het vorige maand verschenen Home werkt Jonathan Brown als Dusty Stray samen met de Schotse muzikante Xan Tyler en dat levert een fraai album op. Het is een sober of zelfs Spartaans klinkend album, waarop naast de stemmen van de twee vooral een akoestische gitaar is te horen. Home klinkt hierdoor als een folkalbum en het is een folkalbum van het intieme en spaarzaam ingekleurde soort. Er zijn niet veel muzikanten die een album als Home durven te maken, maar Dusty Stray en Xan Tyler doen het op zeer geslaagde wijze.

Dusty Stray is inmiddels al heel wat jaren een vaste gast op de krenten uit de pop. Het project van de Amerikaanse muzikant Jonathan Brown, die overigens al vele jaren in Amsterdam woont, maakte de afgelopen zestien jaar zes uitstekende albums, met Estranged uit 2018 en Fire Place uit 2023 als mijn favoriete albums, maar de andere albums van Dusty Stray doen er nauwelijks voor onder. 

De muziek van Dusty Stray is over het algemeen folky en vaak wat melancholisch van aard, maar Jonathan Brown voorziet zijn songs ook altijd van fraaie arrangementen, die ik in mijn recensie van zijn vorige album omschreef als afwisselend Dylanesque en Beatlesque. De albums van Dusty Stray worden helaas nog altijd niet in brede kring opgemerkt, maar als ze worden opgepikt krijgt de Amerikaanse muzikant lovende recensies en terecht. 

Omdat de muziek van Dusty Stray ook na zes albums nog relatief onbekend is, zie ik nieuwe albums makkelijk over het hoofd, maar gelukkig houdt Jonathan Brown me sinds jaar en dag op de hoogte van zijn muzikale verrichtingen. Niet zo lang geleden kwam hij weer op de lijn vanwege de release van het zevende album van Dusty Stray. Home verscheen een maand geleden en is een album dat weer iets moois toevoegt aan het fraaie oeuvre van de Amerikaanse muzikant. 

Het is overigens geen album van Dusty Stray alleen, want de van oorsprong Texaanse muzikant maakte zijn nieuwe album samen met de Schotse muzikante Xan Tyler, die ook met haar naam op de cover staat. Jonathan Brown en Xan Tyler begonnen met het gezamenlijk muziek maken tijdens de coronapandemie, toen ze elkaar muziek stuurden en dit combineerden tot songs. 

Home ligt door de samenwerking met Xan Tyler maar deels in het verlengde van de vorige albums van Dusty Stray. Dat hoor je natuurlijk in de zang, waarin de stemmen van de twee muzikanten worden gecombineerd. De stemmen van Xan Tyler en Jonathan Brown passen prachtig bij elkaar en weten elkaar te versterken. 

Veel meer dan hun stem hebben de twee niet nodig, want Home is uiterst spaarzaam ingekleurd met het grootste deel van de tijd alleen een akoestische gitaar. Ik hou zelf wel van een wat voller geluid en een uit meerdere lagen bestaande productie, maar ik ben desondanks zeer gecharmeerd van het album van Xan Tyler en Dusty Stray. 

Het is niet zo eenvoudig om met slechts een akoestische gitaar en twee stemmen indruk te maken, maar de Schotse muzikante en de Amerikaanse muzikant doen het. Ondanks het sobere en pure karakter van de songs op Home is het album bovendien zeker niet eenvormig en het is ook absoluut geen album dat je na één keer beluisteren wel gehoord hebt. 

Jonathan Brown vermaakte op het vorige album van Dusty Stray nog met mooie arrangementen, maar heeft de songs op Home samen met zijn Schotse metgezel teruggebracht tot de essentie. Het levert een puur en intiem album op, dat misschien niet heel makkelijk de aandacht trekt, maar dat absoluut de moeite waard is. 

Ik ben heel benieuwd hoe de stemmen van de twee het doen in wat voller gekleurde songs, zoals die op het vorige album van Dusty Stray, maar dit sobere uitstapje misstaat absoluut niet in het oeuvre van Dusty Stray en het is een oeuvre dat zo langzamerhand wel wat meer bekendheid verdient. Misschien handig om als nieuwkomer eerst naar de vorige twee albums te luisteren, maar vergeet Home vervolgens zeker niet. Erwin Zijleman

De muziek van Xan Tyler en Dusty Stray is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://dustystray.bandcamp.com/album/home.

Home van Xan Tyler en Dusty Stray is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 18,99 euro

Review: Alexandra Alden - when is it too late?

De muziek van de Maltese singer-songwriter Alexandra Alden is helaas nog altijd een goed bewaard geheim, maar haar nieuwe en echt prachtige album when is it too late? moet daar verandering in gaan brengen
Vier jaar geleden maakte ik kennis met de muziek van Alexandra Alden en het was liefde op het eerste gehoor. De Maltese maar destijds in Nederland woonachtige muzikante verraste met tijdloos klinkende songs met vooral invloeden uit de folk en imponeerde met haar bijzonder mooie stem. Het zijn ingrediënten die terugkeren op haar nieuwe album when is it too late?, dat minstens net zo mooi is als voorganger Leads To Love. De songs van Alexandra Alden klinken nog altijd tijdloos, maar ook absoluut eigentijds. De songs zijn sterk, de muziek prachtig, maar zodra Alexandra gaat zingen ben je definitief verkocht. Het is een nog wat anonieme release helaas, maar ach wat is het weer mooi.

Alexandra Alden werd geboren op Malta, maar studeerde een paar jaar geleden in Rotterdam aan het prestigieuze CODARTS. Ze debuteerde in 2018 met het album Wild Honey, maar ik maakte kennis met haar muziek toen ze in 2021 het met Nederlandse muzikanten gemaakte Leads To Love uitbracht. Het is een album dat volgens mij niet heel veel deed, maar het blijft een fantastisch album vol tijdloze popsongs. 

Het zijn popsongs die zich absoluut hebben laten beïnvloeden door de grote vrouwelijke singer-songwriters uit de jaren 70, maar Leads To Love bevat ook invloeden uit de jaren 80, zeker wanneer de songs op het album wat steviger klinken. Met de uitstekende songs en de fraaie inkleuring heeft Leads To Love al veel om van te houden, maar de meeste indruk maakt de waanzinnig mooie en zeer karakteristieke stem van de Maltese muzikante. 

Leads To Love dook eind 2021 dan ook volkomen terecht op in mijn jaarlijstje en sindsdien heb ik nog vaak genoten van een album dat niet alleen zorgt voor totale ontspanning, maar ook voor heel veel muzikaal genot. Ik weet eigenlijk niet of Alexandra Alden nog steeds in Rotterdam woont en heb ook niet heel veel informatie over haar vorige week verschenen nieuwe album, maar gelukkig spreekt de muziek ook dit keer voor zich. 

Het derde album van Alexandra Alden luistert naar de titel when is it too late? en het is net als zijn voorganger een album dat veel te bieden heeft. Misschien niet in kwantitatief opzicht, want het album bevat helaas slechts acht tracks en net iets meer dan een half uur muziek, maar in kwalitatief opzicht blinkt Alexandra opnieuw uit. 

Openingstrack stone fruit (de Maltese muzikante houdt kennelijk niet van hoofdletters) is direct van een betoverende schoonheid. Het is in eerste instantie een betrekkelijk sober maar zeer smaakvol ingekleurde song met vooral invloeden uit de folk, maar de muziek klinkt naarmate de track vordert steeds wat voller. 

Alexandra Alden slaagt er direct in om de aandacht te trekken met haar muziek, maar natuurlijk is er ook de stem die vier jaar geleden zoveel indruk maakte. Ook de zang op when is it too late? is weer bijzonder mooi en wist mij in ieder geval onmiddellijk te verleiden. Alexandra Alden zingt zacht, maar ook met veel expressie. Haar zuivere stem klinkt geschoold en is dat ook, maar de zang op het derde album van Alexandra Alden klinkt ook puur en oprecht. 

De Maltese muzikante beschikt over een stem die er uit springt, maar ook haar songs zijn van hoog niveau. Het zijn, net als op het vorige album, songs die vaak herinneren aan singer-songwriter muziek uit de jaren 70, maar Alexandra geeft ook een eigen draai aan haar songs. Het zijn songs die mij heel makkelijk wisten te veroveren, want wat klinkt when is it too late? lekker, maar de songs van Alexandra Alden zijn ook knap in elkaar zittende pareltjes, die prachtig zijn ingekleurd door getalenteerde muzikanten. 

Het album duurt misschien maar iets meer dan een half uur, maar blijft maar verrassen met prachtige muziek, fraaie vondsten en de wonderschone stem van de Maltese muzikante. Ik was meteen zeer gesteld op de nieuwe songs van Alexandra Alden, maar haar songs zijn ook songs die alleen maar beter worden wanneer je ze vaker hoort. Ze is eind januari te zien op een drietal kleine Nederlandse podia, maar een prachtalbum als when is it too late? verdient echt een veel groter podium. Erwin Zijleman

Review: Iona Zajac - Bang

De Schotse muzikante Iona Zajac speelde eerder met The Pogues, maar levert nu met Bang een buitengewoon indrukwekkend, indringend en bloedstollend mooi visitekaartje als solomuzikante af
Bang van Iona Zajac zou ik zonder een tip van Spotify waarschijnlijk nooit hebben ontdekt, maar het is in zeer korte tijd uitgegroeid tot een album dat ik wil koesteren en de rek is er nog lang niet uit. Bang is een overwegend donker klinkend album, maar het is een album vol dynamiek. De muziek van de Schotse muzikante kan hier en daar uitbarsten, maar ze is ook niet bang voor zeer ingetogen folk. Het past allemaal prachtig bij haar stem, die niet alleen mooi en bijzonder is, maar ook over heel veel zeggingskracht beschikt. Het voorziet de songs op Bang van een bijzondere sfeer en lading, die alleen maar bijzonderder wordt wanneer je het album vaker hoort. Wat een droomdebuut.

Eerder deze week werd ik zeer aangenaam verrast door een aantal bijzonder trefzekere tips van de tot op dat moment teleurstellende algoritmes van Spotify. Het zorgde ervoor dat ik mijn selectie voor deze week heb omgegooid en ook de komende week komen nog een aantal van de tips van Spotify voorbij. 

Eerder deze week besprak ik het werkelijk prachtige This Might Effect You van het Britse St. Catherine’s Child en vandaag is het de beurt aan Bang, het debuutalbum van Iona Zajac, dat minstens net zo mooi en bijzonder is. Iona Zajac is een Schotse muzikante, die in het verleden op het podium stond met The Pogues, maar met Bang haar eigen plek in de Spotlights opeist. 

Het debuutalbum van de muzikante uit Glasgow intrigeert vanaf de eerste noten. De openingstrack Bowls opent met een langzame maar diepe percussie, waarna de stem van Iona Zajac invalt. Het is een mooie en ook wat donkere stem, die mede opvalt door de bijzondere zanglijnen. Langzaam maar zeker worden gitaren en synths toegevoegd en doet de Schotse muzikante er steeds een schepje bovenop in haar zang, wat een bezwerende track met een heftig slot oplevert. 

Bang heeft gedurende elf tracks een bijzonder geluid en houdt je een kleine drie kwartier aan de speakers gekluisterd. In muzikaal opzicht klinkt Bang vaak wat donker en dat wordt versterkt door de stem van Iona Zajac. Het doet me af en toe wel wat denken aan PJ Harvey, maar deze vergelijking gaat zeker niet altijd op. 

Bang is het debuutalbum van de Schotse muzikante, maar het album klinkt niet als een debuutalbum. Iona Zajac laat op Bang een eigenzinnig geluid horen en het is een geluid dat in alle opzichten kwaliteit ademt. De muziek op het album heeft vaak iets beklemmends, maar de vaak subtiele maar ook af en toen uitbarstende klanken op het album zijn ook bijzonder mooi en laten wat mij betreft een zeer onderscheidend geluid horen. 

Het is een geluid dat prachtig past bij de stem van Iona Zajac, die zowel ingetogen als wat expressiever kan zingen en de bijzondere sfeer van de muziek op het album versterkt. De intense zang van de muzikante uit Glasgow voorziet haar songs van een bijzondere lading en die wordt nog wat versterkt door de persoonlijke teksten, die hier en daar dwars door de ziel snijden. 

Bang is door de vaak wat donkere klanken en de intense zang af en toe best een heftig album, totdat Iona Zajac op de proppen komt met een uiterst ingetogen folky song en vervolgens nog wat meer indruk maakt met haar stem. Door de grote verschillen in de muziek en de zang is Bang een album vol dynamiek en een album met hier en daar flinke spanningsbogen, maar het debuutalbum van Iona Zajac is ook bloedstollend mooi en angstaanjagend intiem. 

Ik heb het album een week of twee geleden niet opgemerkt in de releaselijsten, maar een deel van de Britse muziekpers vond het album wel en strooit terecht met superlatieven voor een album dat als een mokerslag aan komt. Ik was altijd wat sceptisch over de tips van Spotify, maar met Bang van Iona Zajac heeft het een album getipt dat zonder enige twijfel in mijn jaarlijstje gaat terecht komen over iets meer dan twee weken. En ik weet zeker dat ik dit groeialbum dan nog wat mooier en indrukwekkender zal vinden dan nu al het geval is. Erwin Zijleman

De muziek van Iona Zajac is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Schotse muzikante: https://ionazajac.bandcamp.com/album/bang-2.

Bang van Iona Zajac Brick Houses is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 39,99 euro

CD, 20,99 euro

Review: Kraftwerk, AFAS Live, Amsterdam, 2 december 2025

Ik zag de Duitse band Kraftwerk voor het eerst in 1991 in het Utrechtse Vredenburg. Ik was tot dat moment niet zo gek op elektronische muziek, maar ondanks het feit dat de muziek van Kraftwerk voor het grootste deel uit de jaren 70 komt, zag ik in 1991 een concert dat me zowel met de muziek als met de visuele aankleding met een tijdmachine meenam naar de verre toekomst. Ik was vanaf dat moment dan eindelijk een Kraftwerk fan.

Het gevoel om naar een concert uit de toekomst te kijken had ik tien jaar geleden ook, toen de Duitse band een serie legendarische concerten gaf in het Amsterdamse Paradiso en indruk maakte met bijzondere 3D beelden en indrukwekkende vertolkingen van al haar albums, wat later dat jaar nog eens over werd gedaan in Utrecht, ter ere van de start van de Tour de France in die stad.

Eerlijk gezegd had ik verwacht dat ik gisteren in de AFAS Live meer van hetzelfde zou zien, maar Kraftwerk wist wederom mijn verwachtingen te overtreffen. Dat is bijzonder, want de muziek van de Duitse band is inmiddels vele decennia oud en ik had dit jaar bovendien al flink wat visueel spektakel gezien bij concerten.

Direct vanaf de eerste noten was duidelijk dat het niet meer van hetzelfde ging worden. Het podium zag er nog net wat strakker uit dan de voorgaande keren en de kwaliteit van het scherm achter het podium was nog wat beter. De opvallende outfits van de vier leden van de band hadden tien jaar geleden nog een vaste kleur, maar kleurden nu prachtig bij het podiumpje waarop de vier tafels met synths stonden en de projecties op het scherm. 

In visueel opzicht staat er nog altijd geen maat op Kraftwerk, maar ook in muzikaal opzicht wist de band te imponeren in de AFAS Live. Kraftwerk maakte in de jaren 70 muziek die zijn tijd lichtjaren vooruit was, maar de bijzondere geluiden die de band destijds uit prehistorische synths haalde zijn inmiddels gemeengoed in de elektronische popmuziek en de dansmuziek van het moment. Toch klinkt de muziek van Kraftwerk nog altijd uniek en, 50 jaar oud of niet, nog altijd verrassend fris en urgent. De invloeden van de band hoorde ik vorige week nog bij Lorde, eerder dit haar bij Billie Eilish en vooral bij Zaho de Sagazan, die het Franse chanson combineert met de elektronische popmuziek die Kraftwerk ooit uitvond, waarmee de band ook een nieuwe generatie popsterren inspirireert.

Ik ben nog altijd heel benieuwd hoe de synths van de band er uitzien en wat nu precies is voorgeprogrammeerd en wat niet, maar Kraftwerk kwam gisteren zeker niet met hetzelfde geluid als tien jaar geleden op de proppen. De songs van het viertal zijn in de huidige tour deels voorzien van nieuwe arrangementen en met name de ritmes knallen uit de speakers en klinken nog beter dan ze in het verleden al deden. Het voorzag de bekende songs van nieuw elan en inmiddels klinken ze wat mij betreft beter dan op de albums.

De setlist bestaat uiteraard vooral uit de songs die we kennen van de albums uit de jaren 70 en vroege jaren 80, maar er was ook een verrassing. Halverwege de set stond, Ralf Hütter, het enig overgebleven lid van de originele bezetting van de band, stil bij het overlijden van zijn vriend Ryūichi Sakamoto en volgde een ontroerende versie van diens Merry Christmas, Mr. Lawrence. Een emotioneel moment en rustpunt in de set.

De setlist was verder zorgvuldig opgebouwd met afwisselend publieksfavorieten als Space Lab, Autobahn, The Model, Trans Europa Express en Radio Activity en net wat minder bekende songs met wat meer experiment. Het klonk allemaal fantastisch en de steeds weer net wat andere visuele aankleding bleef verbazen en imponeren. De muziek van Kraftwerk lijkt misschien eenvormig, maar de subtiele verschillen in klanken, beats en melodieën zorgen ervoor dat de band de aandacht moeiteloos twee uur vasthoudt.

Na bijna twee uur muziek verdwenen de leden een voor een van het podium, om nog een keer terug te komen voor The Robots. Ik had het van tevoren echt niet verwacht, maar ik vond Kraftwerk weer beter dan de vorige keren. De volgende keer ben ik er weer gewoon bij dus. Erwin Zijleman

De prachtige foto's zijn van Robert Kloosterman.

Review: Maria Rodés - Lo Que Me Pasa

ROSALÍA trekt momenteel wereldwijd de aandacht met haar album LUX, maar er wordt meer mooie en interessante muziek gemaakt in Spanje, zoals het zeer aangename, maar ook absoluut interessante Lo Que Me Pasa van Maria Rodés
Lo Que Me Pasa van Maria Rodés zou ik normaal gesproken nooit hebben beluisterd, maar het album werd me vanuit drie verschillende hoeken aangeraden. Ik was direct vatbaar voor de warme sfeer op het album en voor de zeer toegankelijke songs van de Spaanse muzikante, maar Maria Rodés heeft veel meer te bieden dan zonnige of zoete verleiding. Lo Que Me Pasa is een veelzijdig album met veel invloeden uit de Spaanse muziek, maar ook invloeden van buiten de Spaanse landsgrenzen hebben hun weg gevonden naar het album. De songs van Maria Rodés zijn toegankelijk, maar ook interessant. De zeer aangename stem van de Spaanse muzikante doet de rest.

Ik heb de afgelopen weken heel vaak naar de recent verschenen albums van ROSALÍA en Juana Molina geluisterd en dat zorgt er voor dat de algoritmes van de verschillende muziekdiensten en muziekwebsites me opeens opvallend veel Spaanstalige albums aanraden. 

Nu bevinden de albums van ROSALÍA en Juana Molina zich al enigszins buiten mijn muzikale comfort zone en dat geldt in nog veel sterkere mate voor de andere Spaanstalige albums die me de laatste tijd worden geadviseerd. Dat geldt op zich ook wel voor Lo Que Me Pasa van Maria Rodés, maar op een of andere manier ben ik verslingerd geraakt aan dit album. 

Maria Rodés komt net als ROSALÍA uit Barcelona. Ze heeft al een stapeltje albums op haar naam staan en maakte voor ze begon aan haar solocarrière deel uit van een Spaanse folkband. Maria Rodés is dus zeker geen nieuwkomer, maar ik kan niet goed inschatten hoe populair ze in Spanje is, al weet ik zeker dat ze nog niet dezelfde status heeft als haar stadgenote ROSALÍA, die momenteel de hele wereld aan haar voeten heeft liggen. 

Dat ligt voor Maria Rodés waarschijnlijk nog niet direct binnen bereik, maar dat de Spaanse muzikante ook buiten de landsgrenzen aandacht verdient is wat mij betreft zeker. Lo Que Me Pasa van Maria Rodés is immers een interessant en ook nog eens zeer aangenaam album. 

Dat aangename zit hem in het warme karakter van de songs van de Spaanse muzikante. Laat Lo Que Me Pasa uit de speakers komen en de gevoelstemperatuur stijgt met minstens enkele graden en in de meeste gevallen tot zomerse temperaturen. Vitamine D moet momenteel vooral uit een potje komen, maar volgens mij helpt het album van Maria Rodés ook. De Spaanse taal zorgt al voor extra zonnestralen, maat ook de vaak wat broeierige muziek op het album draagt bij aan de warmte en het gelukzalige gevoel dat Lo Que Me Pasa uitstraalt. 

Een album uit Barcelona ontsnapt momenteel niet aan de vergelijking met ROSALÍA, maar Maria Rodés heeft zeker geen LUX gemaakt. In een van de tracks op haar nieuwe album zet ze wat meer strijkers en klassiek aandoende arrangementen in en is het laatste album van ROSALÍA in de buurt, maar over het algemeen genomen is Lo Que Me Pasa een popalbum. 

Het is echter zeker geen doorsnee Spaans popalbum, want Maria Rodés laat op haar nieuwe album flink wat variatie horen. In een aantal songs schuurt ze dicht tegen de wat traditionelere Spaanse muziek aan, maar andere songs hebben een meer folky karakter of flirten met elektronische popmuziek en een vleugje R&B. Op het eind van het album gooit de muzikante uit Barcelona er ook nog een flinke dosis invloeden uit de Braziliaanse muziek bij, wat Lo Que Me Pasa nog wat veelzijdiger maakt. 

Het nieuwe album van Maria Rodés klinkt veertien songs lang bijzonder aangenaam, maar er valt ook veel bijzonders te ontdekken in haar songs. Onder de zonnestralen zitten vaak bijzondere arrangementen en fraaie accenten verstopt en dan is er ook nog eens de vaak wat zachte maar ook warm klinkende stem van Maria Rodés, die de verleiding van haar nieuwe album compleet maakt. Ook de komende weken krijg ik vast handige algoritmes langs die me Spaanstalige muziek aanraden, maar een album van het hoge niveau van Lo Que Me Pasa van Maria Rodés verwacht ik niet. Erwin Zijleman

Naschrift: ik dacht dat dit mijn eerste kennismaking met de muziek van Maria Rodés was, maar toen ik haar de recensie stuurde zag ik ook deze recensie: https://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2022/01/maria-rodes-y-la-estrella-de-david.html.

De muziek van Maria Rodés is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Spaanse muzikante: https://mariarodesmusic.bandcamp.com/album/lo-que-me-pasa-2.

Review: Agnesz Anna - Agnesz Anna

De Nederlandse muzikante Agnesz Anna maakte tien jaar geleden indruk met een eigenzinnige EP en dat doet ze op nog veel overtuigendere wijze met een nieuw album, dat flink anders klinkt dan alle andere muziek van het moment
Als Agnesz Anna haar nieuwe album niet persoonlijk had gepromoot naar aanleiding van een recensie die ik tien jaar geleden schreef, was ik haar vorige maand verschenen titelloze album waarschijnlijk nooit tegen gekomen. Ik ben blij dat ik het album wel heb ontdekt, want ik word echt heel vrolijk van de nieuwe muziek van Agnesz Anna. Dat word ik omdat haar muziek duidelijk anders klinkt dan de andere popmuziek van dit moment. Ik word het ook omdat de songs van de Rotterdamse muzikante bijzonder lekker klinken en dan hebben ze ook nog eens een zeer aangename jaren 70 vibe. De muziek van Agnesz Anna laat zich niet zomaar in een hokje duwen, maar als je er vatbaar voor bent laat dit album je voorlopig niet meer los.

Net iets meer dan tien jaar geleden besprak ik de EP Cruel World van de Nederlandse muzikante Agnesz Anna. Ook destijds liet ik EP’s standaard links liggen, maar Agnesz Anna liet wat mij betreft een bijzonder eigen geluid horen dat een recensie rechtvaardigde. Hoe bijzonder dat geluid was bleek ook wel uit mijn recensie, waarin ik achtereenvolgens Throwing Muses en Belly, Joni Mitchell en PJ Harvey aandroeg als vergelijkingsmateriaal. 

Dat is een bijzonder rijtje namen met muzikanten die heel weinig of zelfs niets gemeen hebben, maar ik hoorde ze kennelijk allemaal terug op Cruel World van Agnesz Anna. Ik heb de EP eerder deze week nog eens beluisterd, maar eerlijk gezegd hoorde ik niets meer van de namen die ik tien jaar geleden noemde. Ik vind Cruel World nog altijd wel een hele bijzondere EP, met een geluid dat afwijkt van andere muziek die destijds werd gemaakt. 

Ik ben ook onder de indruk van het album dat Agnesz Anna vorige maand heeft uitgebracht en ook op dit album maakt ze muziek die anders klinkt dan de meeste andere muziek van het moment. Ik ga dit keer geen poging doen om relevant vergelijkingsmateriaal aan te dragen, want dat is ook bij beluistering van het nieuwe en titelloze album van Agnesz Anna een bijna onmogelijke opgave. 

Als ik naar relevant vergelijkingsmateriaal zou zoeken zou ik dat waarschijnlijk doen in de jaren 70, want de nieuwe songs van de Rotterdamse muzikante herinneren me op een of andere manier aan de muziek die ik als kind hoorde, zonder dat de songs van Agnesz Anna ergens op lijken. (al heb ik heel af en toe een echt hele subtiele associaties met de beste songs van de bijzondere Schotse band Middle Of The Road). 

Als ik het album in een hokje moet duwen, kom ik absoluut uit bij pop, maar ik hoor eigenlijk geen raakvlakken met de popmuziek van dit moment. Dat zit hem deels in de muziek, waarin gitaren domineren en moderne elektronica geen rol van betekenis speelt. Het gitaarwerk duwt de songs van Agnesz Anna wat de kant van de rock op en soms duiken er opeens meer invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek op, maar het blijft wat mij betreft uiteindelijk toch pure pop, wat ik overigens een aanbeveling vind.

Zeker door het gitaarwerk, dat sons ook bluesy klinkt, krijg ik jaren 70 vibes bij beluistering van het titelloze album van Agnesz Anna, maar het zit hem zeker niet alleen in de muziek. Ook de zang van de Rotterdamse muzikante en zeker de heerlijke koortjes herinneren aan muziek uit een ver verleden, zeker als ook nog een wolkje psychedelica overdrijft. 

Als je mij van tevoren zou hebben verteld dat het nieuwe album van Agnesz Anna een vergeten album uit de jaren 70 was, zou ik het zeker hebben geloofd. Het is een compliment voor Agnesz Anna en haar muzikale metgezel Tim van Elten, die naar verluidt lang hebben gesleuteld aan de nieuwe songs van de Nederlandse muzikante en dat is te horen. 

Het levert een album op dat wat lastig is te plaatsen in het heden en niet aansluit op de meeste popmuziek van het moment, maar ik was direct bij eerste beluistering zeer gecharmeerd van het bijzondere geluid op het album, van de originele songs van Agnesz Anna en zeker ook van haar aangename stem, die het bijzondere geluid op haar nieuwe album nog wat unieker maakt. 

De Rotterdamse muzikante maakt haar nieuwe muziek in eerste instantie uitsluitend beschikbaar via bandcamp, wat een sympathiek platform is, maar niet de reikwijdte heeft van de grote streaming media platforms. Het maakt de kans dat dit album in brede kring wordt opgepikt nog wat kleiner, maar iedereen die het album wel gaat ontdekken gaat er vast heel vrolijk van worden, net als ik. En luister nog wat  vaker en je hoort ook nog eens hoe goed het allemaal in elkaar zit. Klasse. Erwin Zijleman

De muziek van Agnesz Anna is verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nederlandse muzikante: https://agneszanna.bandcamp.com/album/agnesz-anna.

Review: Gemma Laurence - We Were Bodies Underwater

Gemma Laurence maakte drie jaar geleden een slechts in kleine kring opgepikt maar verbluffend mooi album en dat kunstje herhaalt ze met het nog minder breed opgemerkte maar prachtige We Were Bodies Underwater
We Were Bodies Underwater van de Amerikaanse singer-songwriter Gemma Laurence is een album met meerdere gezichten. Een groot deel van de tijd is het een sober folkalbum met zelfs wat invloeden uit de Appalachen folk, maar de muzikante uit Brooklyn, New York, kan razendsnel naar het heden springen. Sober folky snarenwerk van de banjo wordt moeiteloos afgewisseld met een jankende pedal steel of met een gitaarsolo die je normaal alleen in rockmuziek hoort. Het maakt allemaal niet uit voor de intensiteit en schoonheid waarmee Gemma Laurence haar persoonlijke songs vertolkt. 99 van de 100 keer zou ik dit album hebben gemist, maar die ene keer gooit Gemma Laurence wederom hoge ogen.

Deze week bladerde ik weer eens door mijn jaarlijstjes van de afgelopen jaren. Ik kwam veel bekende namen tegen, waaronder een aantal namen die ook dit jaar zullen opduiken in mijn jaarlijstje, maar ik kwam ook namen tegen die ik eerlijk gezegd al lang weer was vergeten. De meest opvallende naam in dit rijtje is de naam van de Amerikaanse singer-songwriter Gemma Laurence. 

De muzikante uit Brooklyn, New York, bereikte in 2022 de top drie van mijn jaarlijstje met haar tweede album Lavender en moest alleen Ethel Cain en Lera Lynn voor zich dulden. Ik was benieuwd of de Amerikaanse muzikante sinds 2022 nog van zich had laten horen en tot mijn verbazing en vreugde vond ik het deze zomer verschenen We Were Bodies Underwater. 

Voor ik in ga op dit album ga ik eerst even terug naar de november 2022, toen Lavender verscheen. Op haar tweede album imponeert Gemma Laurence met zeer persoonlijke songs die vaak beginnen als akoestische folksongs, maar zich langzaam maar zeker ontworstelen aan het strakke keurslijf van de folk. De songs van de Amerikaanse muzikante lopen op Lavender over van zeggingskracht en imponeren door de emotievolle zang van Gemma Laurence. 

Ik heb na het opstellen van mijn jaarlijstje in 2022 veel te weinig geluisterd naar Lavender, maar toen ik het album deze week weer eens beluisterde vond ik het direct weer prachtig. Alle reden dus om heel nieuwsgierig te zijn naar het eerder dit jaar verschenen derde album van Gemma Laurence. We Were Bodies Underwater is net als Lavender aan de korte kant met dit keer net iets meer dan een half uur muziek, maar het is wel net iets meer dan een half uur bijzonder mooi. 

Heel veel veranderd is er niet. De songs van Gemma Laurence bestaan nog altijd voor een deel uit ingrediënten die herinneren aan traditioneel aandoende folk uit het verleden, zeker wanneer de banjo haar geluid bepaalt, maar hiernaast bevatten de songs van de Amerikaanse muzikante ook invloeden uit totaal andere genres, waardoor We Were Bodies Underwater razendsnel kan schakelen tussen sobere folk en vrij stevige rock, inclusief een gitaarsolo waarvoor menig hardrock gitarist zich niet zou hebben geschaamd. 

Het combineren van uiteenlopende invloeden deed Gemma Laurence ook al op Lavender, maar de uitersten liggen op haar nieuwe album nog wat verder uit elkaar. Het is knap hoe Gemma Laurence een brug slaat tussen folk uit het verleden en indiefolk uit het heden en van hieruit en soms met een beetje country de connectie zoekt en vindt met indiepop en indierock. We Were Bodies Under Water is soms een puur rootsalbum, maar soms ook helemaal niet en dat is bijzonder. 

Wat is gebleven is de gevoelige zang van de Amerikaanse muzikante, die ook dit keer de persoonlijke thema’s niet schuwt en af en toe tekent voor behoorlijk donkere teksten. We Were Bodies Underwater sluit hiermee goed aan op een aantal andere indie albums van jonge vrouwelijke muzikanten die het leven niet alleen door een roze bril bekijken en hun ziel graag bloot leggen. 

Lavender pakte me na een paar keer horen volledig in en groeide binnen een maand uit tot een van mijn favoriete albums van het jaar en ook het nieuwe album van Gemma Laurence is hard op weg om uit te groeien tot een persoonlijke favoriet en de rek is er nog lang niet uit. Het is puur toeval dat ik het album alsnog heb ontdekt, maar wat ben ik er blij mee. Erwin Zijleman

Review: Loupe - Oh, To Be Home

De Amsterdamse band Loupe debuteerde in de zomer van 2023 prachtig met het album Do You Ever Wonder What Comes Next? en overtreft dat album met het wat mij betreft nog veel betere Oh, To Be Home
Lana Kooper, Annemarie van den Born en Abel van der Waals beschikken over de nodige veerkracht, want het zat ze de afgelopen jaren niet mee met hun bands Dakota en Loupe. Met de komst van zangeres Nina Ouattara ziet de toekomst van Loupe er gelukkig toch nog prachtig uit, want met Oh, To Be Home heeft de Amsterdamse band een uitstekend album afgeleverd. Het is een album vol frisse indiepop songs, maar het zijn ook songs die razend knap in elkaar zitten en je blijven verrassen. Het debuutalbum van Loupe was al heel erg goed, maar het tweede album van Loupe is nog een stuk beter en schaart het viertal onder het beste dat de Nederlandse popmuziek momenteel te bieden heeft.

Soms zit het mee en soms zit het tegen, maar voor drie van de Nederlandse band Loupe zat het de afgelopen jaren wel heel vaak tegen. Ze maakten deel uit van de Amsterdamse band Dakota, die in 2019 aan de vooravond van een nationale en mogelijk internationale doorbraak stond, maar door het vertrek van de zangeres vanwege gezondheidsproblemen, noodgedwongen moest stoppen voor het echt geweldige en achteraf bezien profetisch getitelde debuutalbum Here's The 101 On How To Disappear goed en wel was verschenen. 

De overgebleven leden van de band gingen na een periode van bezinning en met een nieuwe zangeres verder als Loupe, maar de geschiedenis herhaalde zich. Ook Loupe leverde met het in 2023 verschenen Do You Ever Wonder What Comes Next? een geweldig debuutalbum af, maar het album was nog niet uit of de nieuwe zangeres van de band stopte er mee, waarmee de albumtitel wederom treffend bleek. 

Bassiste Lana Kooper, drumster Annemarie van den Born en gitariste Abel van der Waals vonden in de persoon van Nina Ouattara dit keer snel een nieuwe zangeres en sindsdien is de bezetting van Loupe gelukkig constant gebleven. In tegenstelling tot Dakota kon Loupe daarom wel beginnen aan een tweede album en dat is deze week verschenen. 

Loupe werd na de release van Do You Ever Wonder What Comes Next? al geschaard onder de leukste Nederlandse bands van het moment en die status bevestigd de Amsterdamse band met het deze week verschenen Oh, To Be Home, dat ik persoonlijk nog een stuk beter vind dan het debuutalbum.

Het tweede album van Loupe werd op bijzondere wijze opgenomen. Nadat de band een serie nieuwe songs had geschreven werden deze live en in één take opgenomen in de Amsterdamse Tolhuistuin, in bijzijn van publiek. Oh, To Be Home klinkt niet als een livealbum, al heeft Loupe wel de energie van een liveoptreden weten te vangen op haar tweede album. 

Oh, To Be Home is een album dat in het teken staat van de zoektocht van zangeres Nina Ouattara naar haar identiteit, die deels in Ivoorkust, deels in België en deels in Amsterdam vorm kreeg. De nieuwe zangeres van de band is een aanwinst voor Loupe, want ze beschikt niet alleen over een mooie en bijzondere stem, maar zingt ook met veel expressie. 

Wat vergeleken met het debuutalbum van Dakota en het eerste album van Loupe niet is veranderd is dat de Amsterdamse band bijzonder lekker klinkende popsongs maakt, maar het zijn ook nog altijd popsongs met een dubbele bodem. De band bestaat uit een aantal geweldige muzikanten, die niet vies zijn van catchy popsongs, maar deze ook vol stoppen met bijzonder mooie muziek en avontuurlijke accenten. 

Veel songs op het nieuwe album van Loupe sluiten aan bij de indiepop en indierock van het moment, maar ik hoor ook met enige regelmaat invloeden uit de 80s new wave. Nog knapper is hoe Loupe Afrikaanse ritmes en gitaarloopjes verwerkt in haar songs, zonder dat deze echt Afrikaans klinken. 

Oh, To Be Home is een album om uit te pluizen, wanneer je pas goed hoort hoe geweldig de baslijnen en het drumwerk zijn, hoe ruimtelijk de gitaarlijnen en hoe mooi de zang en de koortjes. Lagen synths tillen het bijzondere eigen geluid van Loupe nog wat verder op. Oh, To Be Home is een geweldig album en als ik één band dat gun is het Loupe wel. Erwin Zijleman

De muziek van Loupe is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nederlandse band: https://thisisloupe.bandcamp.com/album/oh-to-be-home.

Oh, To Be Home van Loupe is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

Review: St. Catherine's Child - This Might Affect You

Zonder een toevallig opgemerkte tip van Spotify had ik This Might Affect You van de Britse band St. Catherine’s Child waarschijnlijk nooit ontdekt en was ik een intiem en werkelijk wonderschoon album misgelopen
Het debuutalbum van de Britse band St. Catherine’s Child verscheen in de zomer. Dat is misschien niet de beste tijd voor de release van een debuutalbum, maar je verwacht dat de grote Britse muziektijdschriften en muziekwebsites blijven opletten. Dat hebben ze maar in beperkte mate gedaan, waardoor This Might Affect You niet de aandacht heeft gekregen die het album zo verdient. De band rond zangeres Ilana Zsigmond heeft een donker en melancholisch, maar ook bijzonder mooi album gemaakt met invloeden uit de Britse folk, Amerikaanse rootsmuziek en de pop. Het klinkt allemaal prachtig en dan is er ook nog eens de geweldige stem van Ilana Zsigmond, die keer op keer goed is voor kippenvel.

Ik was tot dusver nog niet zo onder de indruk van de algoritmes van Spotify, dat me in de meeste gevallen albums tipt die ik al eerder op het platform heb beluisterd of komt met albums waar ik echt niets aan vind. De algoritmes hebben kennelijk een update gehad, want vorige week kwam Spotify in één keer met een ruime handvol tips die eigenlijk allemaal raak waren. 

Het zijn stuk voor stuk albums die ik niet eerder ben tegen gekomen, terwijl ik wekelijks toch een aardig stapeltje releaselijsten doorneem. De meeste albums die Spotify me tipte verschenen deze maand, maar er zat ook een album tussen dat net wat ouder is en dus prima past op de zondagavond van de krenten uit de pop. Heel oud is het album overigens niet, want This Might Affect You van St. Catherine’s Child verscheen afgelopen zomer. 

St. Catherine’s Child is een band uit het Britse Liverpool en is gevormd rond zangeres en boegbeeld Ilana Zsigmond. Het is echt verbazingwekkend dat ik eerder dit jaar niets over het album heb gelezen, want dit is nu echt zo’n album dat ik normaal gesproken zou ontdekken via Britse muziektijdschriften als Mojo en Uncut., die over het algemeen een zwak hebben voor albums als This Might Affect You van St. Catherine’s Child. 

De Britse band verwerkt op haar debuutalbum zowel invloeden uit de Britse folk als de Amerikaanse rootsmuziek en verwerkt alle invloeden in een wat donker en beeldend geluid. Dat This Might Affect You een wat donker album is, is niet zo gek, want het album staat in het teken van het overlijden van de vader van Ilana Zsigmond. 

De eerste helft van het album staat stil bij het ziekteproces en het overlijden van haar vader, terwijl op het tweede deel van het album plaats is voor verdriet en rouw. Het zorgt voor flink wat melancholie in de teksten, maar in muzikaal opzicht klinkt het debuutalbum van St. Catherine’s Child niet altijd donker. 

Een aantal songs op het album blijven dicht bij de kaders van de Britse folk en de Amerikaanse rootsmuziek, maar This Might Affect You bevat ook een aantal meer pop georiënteerd songs, waarin de donkere teksten worden gecombineerd met lekker in het gehoor liggende invloeden uit de pop, wat zorgt voor een bijzonder contrast. Het album schuift een enkele keer ook nog op richting rock, wat het album nog wat veelzijdiger maakt.

Ik had nog niet eerder van Ilana Zsigmond gehoord en ook de andere muzikanten die zijn te horen op het album ken ik niet, maar This Might Affect You klinkt eigenlijk geen moment als een debuutalbum. Ilana Zsigmond schrijft zeer aansprekende songs en het zijn songs die zijn voorzien van zeer smaakvolle klanken, die vooral van gitaren en synths komen. 

Door de verschillende invloeden schiet de muziek meerdere kanten op, maar het debuutalbum van St. Catherine’s Child heeft vaak een jaren 70 vibe. Het klinkt bijzonder aangenaam, maar in combinatie met de aansprekende songs en de indringende teksten is This Might Affect You al snel veel meer dan aangenaam. 

Het mooiste heb ik nog niet eens benoemd, want dat is de stem van Ilana Zsigmond. De Britse muzikant zingt, mede door de zeer persoonlijke teksten, met heel veel emotie, maar de zang op het debuutalbum van St. Catherine’s Child is ook heel mooi en ook de zang op This Might Affect You maakt het moeilijk te geloven dat het gaat om een debuutalbum. Doodzonde dus als dit wonderschone en intieme album onopgemerkt zou passeren. Wat mij betreft jaarlijstjesmateriaal. Erwin Zijleman

De muziek van St. Catherine's Child is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse band: https://stcatherineschild.bandcamp.com/album/this-might-affect-you.

Review: Jesse Sykes & The Sweet Hereafter - Forever, I've Been Being Born

Jesse Sykes nam de tijd voor de opvolger van haar inmiddels al weer 14 jaar oude vorige album, maar Forever, I've Been Being Born is een mooi album geworden met bijzondere muziek en de fraai doorleefde stem van de Amerikaanse muzikante
Bij de naam Jesse Sykes denk ik direct aan Reckless Burning, het album dat ze in 2002 maakte met haar band The Sweet Hereafter. Het is een van mijn favoriete rootsalbums aller tijden en het is een album dat deze week niet wordt overtroffen door Forever, I've Been Being Born. Ook het vijfde album van de Amerikaanse muzikante, die wederom wordt bijgestaan door gitarist Phil Wandscher, is echter wel een bijzonder mooi album. Het is een album met wat psychedelisch klinkende folk met af en toe ruwe uitbarstingen en werkelijk fantastische gitaarspel. De stem van Jesse Sykes klinkt inmiddels een stuk ruwer en doorleefder, maar is nog altijd prachtig.

De Amerikaanse muzikante Jesse Sykes speelde aan het eind van de jaren 90 in de band Hominy, maar verliet deze band toen haar relatie met de oprichter van de band op de klippen liep. Ze kwam niet veel later gitarist Phil Wandscher tegen, die het einde van zijn band Whiskeytown zag aankomen. 

De twee begonnen samen aan het project Jesse Sykes & The Sweet Hereafter, dat in 2002 debuteerde met het album Reckless Burning. Het is wat mij betreft een van de mooiste rootsalbums aller tijden. Het is een album met een wat donkere en mysterieuze sfeer, maar het is ook een album vol prachtige klanken met daar bovenop nog eens de geweldige stem van Jesse Sykes, die direct vanaf de eerste noten diep onder de huid kruipt. 

Reckless Burning werd in 2004 gevolgd door Oh, My Girl en in 2007 door Like Love Lust & The Open Halls Of The Soul. Het zijn albums die niet veel onder doen voor Reckless Burning, maar er kan maar één album het beste zijn en dat is wat mij betreft het debuutalbum van Jesse Sykes & The Sweet Hereafter. Na 2007 werd het een tijdje stil rond de Amerikaanse muzikante en haar band, maar in 2011 verscheen het album Marble Son. 

Het is een album dat ik pas deze week heb ontdekt en het is een wat ander album dan zijn drie voorgangers met een wat steviger en psychedelischer geluid. Ik vind Marble Son wat minder dan de eerste drie albums van Jesse Sykes & The Sweet Hereafter, maar het album had destijds zeker niet misstaan op de krenten uit de pop. 

Na een stilte van maar liefst veertien jaar keren Jesse Sykes en haar band deze week terug met een vijfde album. Forever, I've Been Being Born keert in muzikaal opzicht terug naar het meer ingetogen en roots georiënteerde geluid van de eerste drie albums, maar er is in ruim twintig jaar wel het een en ander veranderd. De stem van Jesse Sykes klinkt wat minder krachtig dan op haar debuutalbum, maar de slijtage van de stembanden zorgt wel voor meer doorleving in haar stem. 

Ook Forever, I've Been Being Born heeft zowel de naam van Jesse Sykes als The Sweet Hereafter op de cover staan, maar Phil Wandscher tekent voor de meeste instrumenten die zijn te horen. Het album opent met muziek en vocalen die herinneren aan de folk uit de jaren 60, totdat op de achtergrond zijn gitaar laat ronken en dat is niet de enige keer dat het gitaarspel in positieve zin opvalt.

Het nieuwe album van Jesse Sykes klinkt net als op het vorige album wat psychedelischer dan haar eerste albums en lijkt af en toe zo weggelopen uit de jaren 60 of 70, zeker wanneer flink wat strijkers worden ingezet. Bij eerste beluistering van Forever, I've Been Being Born vond ik vooral het gitaarwerk van Phil Wandscher geweldig en moest ik wat wennen aan de stem van Jesse Sykes, maar na een paar keer horen wist de Amerikaanse zangeres me toch weer te raken met haar stem, die hier en daar gezelschap krijgt van de bijzondere stem van Marissa Nadler. 

Forever, I've Been Being Born is een stemmig en bij vlagen bijna weemoedig klinkend album, dat misschien niet de mokerslag uitdeelt die Reckless Burning 23 jaar geleden uitdeelde, maar het is absoluut een mooi en bijzonder album. Het is bovendien een album dat indrukwekkender wordt wanneer je oor hebt voor alle bijzondere details die zijn verstopt in de muziek op het album en al het gevoel in de zang. Erwin Zijleman

De muziek van Jesse Sykes & The Sweet Hereafter is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse zangeres en haar band: https://jessesykesandthesweethereafter.bandcamp.com/album/forever-ive-been-being-born.

Forever, I've Been Being Born van Jesse Sykes & The Sweet Hereafter is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 34,99 euro

CD, 19,99 euro