Review: Common Holly - Anything Glass

Voor het vorige album van Common Holly moeten we bijna zes jaar terug in de tijd, maar de Canadese muzikante is gelukkig terug met een nieuw album dat al snel net zo mooi en spannend blijkt als zijn voorganger
Probeer nog maar eens op te vallen binnen het overvolle aanbod aan indie. Common Holly deed het bijna zes jaar geleden met het intrigerende When I Say To You Black Lightning en doet het deze week opnieuw met Anything Glass. Het nieuwe album van het project van de Canadese muzikante Brigitte Naggar staat vol met intieme popliedjes met een vleugje folk. De inkleuring van de songs is mooi en subtiel, maar af en toe laat de muzikante uit Montreal haar eigenzinnige kant zien. Dat doet ze ook met haar stem die anders klinkt dan de meeste andere stemmen in het genre en de songs van Common Holly een bijzonder eigen karakter geven. Het levert een album op dat het verdient om gehoord te worden.

Anything Glass is het derde album van Common Holly, een project van de Canadese muzikante Brigitte Naggar. Het debuutalbum van Common Holly, het in 2016 verschenen Playing House vond ik niet heel bijzonder, maar met het in de herfst van 2019 uitgebrachte When I Say To You Black Lightning wist de muzikante uit Montreal me zeer te verrassen. Ik beschreef When I Say To You Black Lightning destijds als een vat vol tegenstrijdigheden en zo ervaar ik het album nog steeds bleek toen ik er eerder deze week weer eens naar luisterde. 

De muziek van Common Holly schoot op het maar net een half uur durende album alle kanten op en was niet zomaar te vangen in een genre, al is het etiket indiepop misschien net breed genoeg, al zijn ook indiefolk en indierock nooit heel ver weg. In muzikaal opzicht was When I Say To You Black Lightning een fascinerend album met de fluisterzachte en wat lieflijke stem van Brigitte Naggar als perfecte extra ingrediënt. 

We zijn inmiddels bijna zes jaar verder, waardoor Common Holly ondanks de zo opvallende voorganger helaas weer min of meer opnieuw moet beginnen, ook bij mij. Ze doet dit met Anything Glass, dat wederom niet veel meer dan een half uur muziek bevat. Het is muziek die in de openingstrack een stuk grijpbaarder klinkt dan de muziek die Common Holly maakte op When I Say To You Black Lightning, maar de songs van de Canadese muzikante klinken nog altijd bijzonder. 

De openingstrack van het album, overigens het eerste album dat Brigitte Naggar opnam in een echte studio, bevat fraaie aardse en organische klanken en klinkt redelijk conventioneel, tot de stem van Brigitte Naggar wordt toegevoegd. De Canadese muzikante fluistert zoals zoveel zangeressen in de (indie)pop van het moment, maar de stem van Brigitte Naggar klinkt toch net wat anders en voorziet de songs van Common Holly van een onderscheidend geluid. 

De openingstrack van Anything Glass klinkt loom en dromerig maar heeft toch ook iets stekeligs en dat is iets wat je in veel tracks op het album terug hoort. In muzikaal opzicht is het nieuwe album van Common Holly vooral een ingetogen of zelfs breekbaar klinkend album. De meeste songs op het album zijn voorzien van betrekkelijk sobere maar ook sprookjesachtige klanken, waardoor de stem van de Canadese singer-songwriter alle ruimte krijgt. 

Ook in de muziek gebeurt er echter ook dit keer van alles, want ook de songs op het nieuwe album van Common Holly zijn niet vies van verrassende wendingen. De ene keer wordt de instrumentatie op het album nog wat soberder, maar de songs op Anything Glass bevatten ook jazzy uitstapjes, kunnen voorzien van ruimtelijke en beeldende klanken of er kan toch weer opeens een gruizige gitaar opduiken. 

Anything Glass is hierdoor al snel net zo’n vat vol tegenstrijdigheden als When I Say To You Black Lightning, maar Common Holly maakt op haar nieuwe album ook mooie en intieme luisterliedjes zonder stekeligheden. Het verleidt allemaal misschien niet zo makkelijk als de indiepop van de groten in het genre, maar neem de tijd voor het nieuwe album van Common Holly en je hoort steeds meer moois in de bijzondere songs van de Canadese muzikante, die met Anything Glass een album heeft afgeleverd dat in brede kring de aandacht verdient. Erwin Zijleman

De muziek van Common Holly is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadese muzikante: https://commonholly.bandcamp.com/album/anything-glass.

Review: Snowapple - Utopia

Het Amsterdamse collectief Snowapple staat garant voor indrukwekkende en uitvoerig geprezen theaterproducties, maar levert met Utopia een album af dat ook zonder het visuele aspect makkelijk indruk maakt
Bij Snowapple dacht ik tot voor kort aan drie mooie vrouwenstemmen, prachtige harmonieën en vooral invloeden uit de Britse folk en de Amerikaanse rootsmuziek. Dat heeft alles te maken met het debuutalbum van de Amsterdamse band, dat in 2013 verscheen. Snowapple heeft inmiddels zes albums op haar naam staan en laat horen dat er sinds het debuutalbum veel is veranderd. Utopia is imposant totaaltheater, maar ook als je alleen luistert naar de muziek kom je oren tekort. De muziek van het Amsterdamse collectief laat zich niet in een hokje duwen en schiet alle kanten op, maar ondanks het etiket avant-garde is de muziek van Snowapple ook verrassend toegankelijk.

Iets meer dan twaalf jaar geleden besprak ik het titelloze debuutalbum van de Nederlandse band Snowapple. De band bestond destijds uit drie zangeressen, die stuk voor stuk prachtig konden zingen, maar elkaars stemmen ook fraai wisten te versterken in bijzonder mooie harmonieën. De prachtige stemmen op het debuutalbum van Snowapple werden gecombineerd met zeer smaakvolle muziek, waarvoor flink wat akoestische instrumenten werden ingezet, die er voor zorgden dat Snowapple zowel terug kon grijpen op oude Britse folk als op klassiek aandoende muziek of Amerikaanse rootsmuziek. 

Het debuutalbum van Snowapple smaakte wat mij betreft naar veel meer, maar op een of andere manier ben ik de band na het debuutalbum helemaal uit het oog verloren. Dat veranderde een aantal weken geleden toen ik het deze week verschenen nieuwe album Utopia kreeg toegestuurd. Het is een album dat laat horen dat Snowapple zich sinds het debuutalbum in meerdere richtingen heeft ontwikkeld. 

Sinds het debuutalbum uit 2013 verschenen overigens nog vier albums, die mij om onduidelijke redenen allemaal zijn ontgaan en waar deze week dus nog een vijfde album aan wordt toegevoegd. Utopia bevat ruim een uur muziek en is veel meer dan een serie songs. Snowapple wordt momenteel ook wel Snowapple Collective genoemd en is inmiddels een collectief dat bestaat uit muzikanten, dansers en kunstenaars. Ik ben de naam Snowapple na het debuutalbum misschien nooit meer tegengekomen, maar met haar indrukwekkende totaaltheater sleepte het collectief meerdere prestigieuze prijzen in de wacht. 

Ik heb onlangs ook weer eens geluisterd naar het debuutalbum uit 2013, maar dat lijkt echt in geen enkel opzicht op Utopia. De muziek van Snowapple is inmiddels een stuk elektronischer en experimenteler en beweegt zich in andere genres dan op het debuutalbum. De zang is deels vervangen door het gesproken woord, maar hier en daar hoor je ook nog harmonieën, al klinken ze flink anders dan op het debuutalbum. 

Utopia komt waarschijnlijk het best tot zijn recht wanneer je het ziet met alle visuele hoogstandjes die het Amsterdamse collectief toevoegt aan haar muziek, maar ook zonder de visuele component blijft Utopia makkelijk overeind. De muziek van Snowapple is bij vlagen behoorlijk experimenteel, maar op hetzelfde moment wonderschoon. 

Het is muziek waarin van alles wordt gecombineerd. Donkere elektronica wordt gecombineerd met stemmige strijkers en dreigende ritmes vloeien prachtig samen met mooie stemmen. Ook qua genres is de muziek van Snowapple een bonte lappendeken, die hier en daar in het hokje avant-garde wordt geduwd, maar dat is een vlag die de lading maar ten dele dekt. 

Utopia is bij vlagen ver verwijderd van popsongs met een kop en een staart, maar Snowapple omarmt deze popsongs ook met grote regelmaat en klinkt dan opeens verrassend toegankelijk, overigens zonder zich te beperken tot de gebaande paden of zich te houden aan geldende conventies.

Ik ga de albums die Snowapple tussen haar debuutalbum en Utopia uitbracht ook snel eens beluisteren, maar voorlopig kan ik nog wel even vooruit met het fascinerende nieuwe album, dat laat horen dat het Amsterdamse collectief volkomen terecht wordt geprezen in binnenland en buitenland. Erwin Zijleman

De muziek van Snowapple is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Amsterdamse collectief: https://snowapple.bandcamp.com/album/utopia.

Utopia van Snowapple is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 36,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Annahstasia - Tether

Annahstasia beschikt over een bijzondere stem, waaraan je misschien even moet wennen, maar eenmaal gewend blijkt het prachtig ingekleurde Tether zowel in muzikaal als vocaal opzicht een buitengewoon fascinerend album
De van oorsprong Nigeriaanse muzikante Annahstasia (Enuke) heeft de tijd genomen voor haar debuutalbum en levert deze week met Tether een heel bijzonder album af. Het is een album met invloeden uit de folk, jazz en soul, dat in geen van deze hokjes precies past. De muziek op het album is subtiel, maar zit vol fraaie details. Hetzelfde geldt voor de bijzondere stem van de muzikante uit Los Angeles. Het is een stem waaraan ik even moest wennen, maar die ik inmiddels bijzonder mooi vind. Het is een stem vol gevoel, die net als de muziek op het album meerdere kanten op kan. Tether wordt momenteel stevig bewierookt en dat is echt volkomen terecht.

Nieuwsgierig geworden door een aantal hele positieve recensies begon ik aan de beluistering van Tether van Annahstasia. Al na een paar noten wist ik dat ik energie en tijd zou moeten steken in het album, want Annahstasia Enuke beschikt over een bijzondere stem en het is een stem waar je van moet houden. 

Dat deed ik in eerste instantie niet, want de stem van de muzikante uit Los Angeles, California, die overigens Nigeriaanse wortels heeft, is niet het soort stem waar ik normaal gesproken voor val. Het is een doorleefde en wat ruwe stem, die niet goed past bij de leeftijd van Annahstasia (30) en die bij mij in eerste instantie wat tegen de haren in streek. Toch wel enigszins tot mijn verbazing duurde dat maar heel even, want na twee of drie tracks was ik gewend aan de bijzondere stem van Annahstasia Enuke en na Tether een paar keer gehoord te hebben vind ik het album echt prachtig. 

Voor het album werd een beroep gedaan op meerdere producer, maar het debuutalbum van Annahstasia is voorzien van een behoorlijk sober geluid. De muzikante uit Los Angeles heeft in veel songs op het album genoeg aan een akoestische gitaar en wat pianoakkoorden, maar in een aantal andere tracks worden subtiele maar bijzonder mooie en trefzekere accenten van onder andere blazers toegevoegd. 

Annahstasia wordt in een aantal recensies de grote belofte van de folk genoemd en daar is wat voor te zeggen wanneer ze kiest voor behoorlijk sober ingekleurde songs. Op hetzelfde moment is de stem van de Nigeriaanse muzikante geen stem die je makkelijk associeert met folk en ook de muziek klinkt lang niet altijd folky, zeker niet wanneer de klanken wat voller en atmosferischer worden. 

Bij de stem van Annahstasia moet ik vooral denken aan een aantal grote jazz- en soulzangeressen, zonder direct namen te kunnen noemen, en dat zijn andere genres die hoorbaar zijn op Tether. Ik zou het debuutalbum van Annahstasia geen folkalbum noemen, maar ook niet direct een jazzalbum of een soulalbum. Laat ik het er maar op houden dat de muziek van Annahstasia een uniek karakter heeft. 

Dat hoor je in de muziek en vooral in de zang, die soms in meerdere lagen zijn opgenomen, maar je hoort het ook zeker in de songs, die behoorlijk complex zijn, zeker wanneer Annahstasia kiest voor wat langere tracks. De Nigeriaanse muzikante kreeg al op haar zeventiende een platencontract en heeft lang gewerkt aan de songs op haar debuutalbum. Dat hoor je, want bij beluistering van Tether vallen continu mooie details op. 

De muziek zit vol met dit soort details, maar je hoort het bijzondere vooral in de stem van Annahstasia. Het is een stem die alle kanten op kan en zowel zacht kan fluisteren als krachtig kan uithalen. Het is een wat ruwe stem, maar de zang van Annahstasia is bij vlagen ook alleen maar heel mooi. De Nigeriaanse muzikante zingt met veel souplesse en precisie, maar stopt ook heel veel gevoel in haar stem. 

Heel even dacht ik dat het niets voor mij was, maar eenmaal gewend aan de zang is Tether in razend tempo gegroeid. Het blijft lastig om Tether in het juiste hokje te duwen, maar dat Annahstasia een grote belofte is voor de toekomst is ook wat mij betreft zeker. Neem vooral de tijd om even te wennen en door te bijten, je krijgt er een echt prachtig album voor terug. Erwin Zijleman

De muziek van Annahstasia is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nigeriaanse muzikante: https://annahstasia.bandcamp.com/album/tether.

Tether van Annahstasia is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (red clay), 29,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Lucy Dacus - Paradiso, Amsterdam - 16 juni 2025

Het was een hele mooie week voor de Amerikaanse muzikante Lucy Dacus. Ze stond in het weekend op het Best Kept Secret festival in Hilvarenbeek en hierna nog twee avonden in Paradiso. Lucy Dacus stond altijd wat in de schaduw van haar boygenius bandgenoten Julien Baker en Phoebe Bridgers, maar met een viertal prima soloalbums op zak en een tour langs respectabele zalen is ze klaar voor het grote werk.

In een vol Paradiso deed Lucy Dacus op maandagavond heel veel goed. Het geluid stond voor de afwisseling eens niet op orkaansterkte, de belichting was sober maar smaakvol en de Amerikaanse muzikante had een prima band om zich heen verzameld, met violiste en toetseniste Phoenix Rousiamanis als blikvanger. Paradiso was ook nog eens gevuld met een razend enthousiast en vooral vrouwelijk publiek dat de Amerikaanse muzikante vanaf de eerste noten warm onthaalde. 

Lucy Dacus heeft zelf ook veel te bieden. Ze is een wat bescheiden maar hierdoor ook innemende podiumpersoonlijkheid en beschikt over een hele mooie stem, die zowel in zeer ingetogen als in wat stevigere en uitbundigere songs uitstekend tot zijn recht komt. Op het podium klinkt haar stem minstens net zo mooi als op haar albums en dat is heel knap.

Met inmiddels vier uitstekende studioalbums en de muziek van boygenius om uit te kiezen is ook het samenstellen van een aansprekende en gevarieerde setlist geen probleem. Op de mooi opgebouwde setlist stonden een twintigtal prima songs. Haar band schakelt makkelijk tussen indiefolk, indiepop en indierock en Lucy Dacus doet dit zelf ook.

Kortom, alle ingrediënten voor een memorabele avond waren aanwezig, maar op een of andere manier bleef Lucy Dacus wat mij betreft steken op het niveau "gewoon goed". Waar dat precies aan lag weet ik niet zo goed. Misschien was het allemaal net wat te vlak, al maakte de Amerikaanse muzikante een paar keer flinke indruk met haar stem. Misschien lijken haar songs, ondanks het passen in meerdere hokjes, toch net wat teveel op elkaar. Of misschien stond ik net niet genoeg open voor Lucy Dacus. Ik weet het niet.

Het zal deels aan mij gelegen hebben, want Lucy Dacus kreeg Paradiso maandagavond makkelijk aan haar voeten en lijkt klaar voor een nog wat grotere zaal. We gaan het zien. Erwin Zijleman

Review: Jazmine Mary - I Want To Rock And Roll

Laat je niet misleiden door de titel en de cover, want ook op I Want To Rock And Roll maakt Jazmine Mary vooral ingetogen en bijzonder mooie muziek met vooral invloeden uit de folk, maar ook voldoende eigenzinnigheid
Jazmine Mary werd me een jaar of vier geleden getipt en ik was direct overtuigd van de kwaliteiten van de vanuit Nieuw-Zeeland opererende muzikante met Australische wortels. De muziek van Jazmine Mary is folky met hier en daar wat jazzy accenten, maar heeft een bijzonder eigen geluid. Dat is deels de verdienste van de avontuurlijke songs en de zeer smaakvolle instrumentatie, maar het is wat mij betreft de stem van Jazmine Mary die de meeste aandacht trekt. Het is een bijzondere stem, maar ook een stem die zich makkelijk opdringt en die alleen maar mooier wordt naarmate je er vaker naar luistert. Ook het derde album van deze bijzondere muzikante is weer een enorme aanrader.

De Nieuw-Zeelandse muziekwinkel Flying Out wees me net iets meer dan vier jaar geleden op het officiële debuutalbum van de van oorsprong Australische muzikante Jazmine Mary. Op The Licking Of A Tangerine imponeerde het alter ego van Jazmine Rose Phillips met songs die ze zelf in het hokje ‘dreamfolk’ duwde. 

Op The Licking Of A Tangerine liet Jazmine Mary horen dat ze een lekker eigenzinnige muzikante is die ook nog eens beschikt over een bijzonder stemgeluid. De muziek van Jazmine Mary, die inmiddels al enige tijd Tamaki Makaurau (Auckland) als thuisbasis heeft, klonk daarom anders dan andere albums van dat moment, maar de mix van folk en pop, met veel akoestische gitaren, maar hier en daar ook jazzy blazers, was zeker niet ontoegankelijk. 

Jazmine Mary wist het niveau van The Licking Of A Tangerine makkelijk te evenaren op het twee jaar geleden verschenen DOG, dat deels in het verlengde lag van zijn voorganger. Ook DOG was een zeer sfeervol ingekleurd album, met een wat grotere rol voor piano en strijkers, en het was bovendien een album waarop Jazmine Mary haar teksten in een aantal songs meer voordroeg dan zong. Daar ben ik normaal gesproken niet zo gek op, maar de stem van de muzikante uit Nieuw-Zeeland deed het ook in de bijna gesproken teksten prachtig. 

We zijn inmiddels weer twee jaar verder en Jazmine Mary is terug met haar derde album. Net als The Licking Of A Tangerine is het deze week verschenen I Want To Rock And Roll met ruim een half uur muziek een vrij kort album, maar de muzikante uit Auckland heeft ook dit keer veel te bieden. 

Op basis van de titel van het album en de afbeelding op de cover, die Jazmine Mary laat zien als een wat verlopen rockchick, verwachte ik heel even een grote koerswijziging op het nieuwe album van Jazmine Mary, maar I Want To Rock And Roll ligt gelukkig in het verlengde van haar vorige twee albums. De elektrische gitaren zijn in de koffer gebleven, want ook dit keer kiest Jazmine Mary vooral voor stemmige en ingetogen klanken. De muziek op het album is weer bijzonder subtiel, met incidenteel bijzondere accenten van blazers, maar vaak folky klanken. 

Ook op I Want To Rock And Roll is de zang van Jazmine Mary weer sfeerbepalend. Het tempo in de zang is over het algemeen laag, maar op het nieuwe album zingt Jazmine Mary vooral en daar ben ik blij mee. De Nieuw-Zeelandse muzikante beschikt over een bijzondere stem en die is de afgelopen jaren alleen maar mooier geworden. Het is een stem die de songs op I Want To Rock And Roll voorziet van een bijzonder karakter en dat bijzondere karakter wordt versterkt door de avontuurlijke klanken op het album, dat toch weer net wat anders klinkt dan zijn twee voorgangers. 

I Want To Rock And Roll bevat helaas maar net iets meer dan een half uur muziek, maar het niveau ligt in dit half uur wel bijzonder hoog. De songs van Jazmine Mary zitten knap in elkaar en klinken duidelijk anders dan de muziek van haar collega singer-songwriters. I Want To Rock And Roll van Jazmine Mary laat horen dat het niveau binnen de Nieuw-Zeelandse muziekscene nog altijd bijzonder hoog ligt, maar ook binnen het stapeltje uitstekende Nieuw-Zeelandse albums dat dit jaar voorbij is gekomen kan het nieuwe album van Jazmine Mary met de besten mee. Erwin Zijleman

De muziek van Jazmine Mary is verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nieuw-Zeelandse muzikante: https://jazminemary.bandcamp.com/album/i-want-to-rock-and-roll.

Review: Sorry Girls - Dreamwalker

Het Canadese duo Sorry Girls vermengt op Dreamwalker op fraaie wijze invloeden uit de jaren 70, 80 en het heden en overtuigt met verzorgde maar ook aangenaam warm klinkende popsongs vol zonnestralen
Dreamwalker van Sorry Girls is zo’n album dat eigenlijk direct bekend in de oren klinkt en ook direct aangenaam klinkt. Dat het album van het Canadese duo bekend klinkt heeft zeker te maken met de echo’s uit de jaren 70 en 80 die door klinken op het album. Dreamwalker klinkt direct aangenaam door de mooie klanken op het album en de al even mooie zang van Heather Foster Kirkpatrick. Bij dit soort albums moet je vervolgens maar afwachten of het ook na een paar keer horen nog steeds leuk is en ook dat zit goed bij Sorry Girls. Het duo uit Montreal schrijft immers ook nog eens prima songs, die op knappe wijze een brug slaan tussen invloeden uit het verleden en het heden.

Uit nostalgische overwegingen grijp ik op Spotify met enige regelmaat naar playlists waarin de jaren 80 centraal staan. Ik heb een duidelijke voorkeur voor het alternatievere werk uit het decennium, maar ben ook niet vies van playlists waarin vooral songs voorbij komen die zich ergens op het snijvlak van verantwoorde en juist wat cheesy 80s pop bevinden. Op dit soort playlists zouden een aantal songs die zijn te vinden op Dreamwalker van Sorry Girls in muzikaal opzicht niet misstaan, maar Dreamwalker is een gloednieuw album. 

Het is het derde album van Sorry Girls, dat een duo uit Montreal is. De vorige twee albums van Heather Foster Kirkpatrick en Dylan Konrad ken ik niet, maar Dreamwalker ging er een paar dagen geleden in als koek en dat is sindsdien niet meer veranderd. Dat heeft zeker te maken met de zomerse temperaturen van het moment, want Sorry Girls maakt muziek die uitstekend gedijt in het huidige seizoen. 

Op Dreamwalker laat Sorry Girls vooral melodieuze en lekker in het gehoor liggende popsongs horen. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal zeer verzorgd. Het is hier en daar misschien wel erg gepolijst, maar het Canadese duo blijft wat mij betreft een album lang aan de goede kant van de streep. Ondanks het gebruik van veel synths heeft het nieuwe album van Sorry Girls een warm geluid. Door de synths herinnert de muziek van het duo uit Montreal aan veel muziek die in de jaren 80 werd gemaakt, maar Dreamwalker bevat ook uitstapjes naar de jaren 70. 

Wanneer ik zoek naar vergelijkingsmateriaal uit de jaren 80 kom ik vooral bij Cock Robin uit. Dat tweetal was goed voor veel vocaal vuurwerk en laat zich in dat opzicht niet goed vergelijken met Sorry Girls, maar in muzikaal opzicht hoor ik flink wat raakvlakken. Een zoektocht naar vergelijkingsmateriaal uit de jaren 70 brengt me in eerste instantie bij het Fleetwood Mac van de tweede helft van het decennium. Het zijn invloeden die je veel vaker hoort op het moment, en eigenlijk al sinds de late jaren 70, maar door de invloeden uit de jaren 80 klinkt Sorry Girls toch weer net anders dan de bands die zich vooral door de gouden jaren van Fleetwood Mac hebben laten beïnvloeden. 

In muzikaal opzicht klinkt Dreamwalker zoals gezegd aangenaam, warm en verzorgd en dat geldt eigenlijk ook voor de zang van Heather Foster Kirkpatrick. De Canadese muzikante beschikt over een zeer aangename stem, die misschien niet heel uitgesproken is, maar er wel voor zorgt dat de songs van Sorry Girls nog wat aangenamer klinken. Het is bovendien een stem die lang aan kracht wint, waardoor ik Dreamwalker steeds mooier vind.

Dreamwalker zorgt door de muziek en de zang eigenlijk al direct voor een goed gevoel en dat gevoel wordt nog wat aangenamer door de prima songs van het tweetal uit Montreal. Heather Foster Kirkpatrick en Dylan Konrad hebben zich absoluut laten beïnvloeden door muziek van een aantal decennia geleden, maar Dreamwalker is zeker geen album met alleen maar retro. De songs van Sorry Girls hebben een nostalgisch tintje, maar staan ook zeker in het heden. 

Het album viel de afgelopen week helaas wat tussen wal en schip en heeft nog niet heel veel aandacht gekregen van de muziekpers, maar Dreamwalker van Sorry Girls is wat mij betreft een album dat de mooie zomerdagen van het moment kan voorzien van een hele aangename en goed gemaakte soundtrack, die vervolgens meer seizoenen mee kan. Erwin Zijleman

De muziek van Sorry Girls is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Canadese duo: https://sorrygirls.bandcamp.com/album/dreamwalker.

Dreamwalker van Sorry Girls is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

Review: Sea Lemon - Diving For A Prize

Sea Lemon, een project van de Amerikaanse muzikante Natalie Lew, maakt op Diving For A Prize geen geheim van alle inspiratie uit het verleden, maar levert desondanks een album af dat maar moeilijk is te weerstaan

Ik heb een enorm zwak voor dreampop uit de jaren 90 en kan ook prima overweg met bands uit het heden die zich laten inspireren door de muzikale helden uit het verleden. Verzadiging ligt hier echter wel op de loer, zeker wanneer dreampop uit het verleden in alle opzichten beter is. Ik begon daarom met enige reserves aan het debuutalbum van Sea Lemon, maar wat heeft de band rond de Amerikaanse muzikante Natalie Lew een heerlijk album gemaakt. Het is een album vol referenties naar de dreampop uit de jaren 90, maar Sea Lemon doet op haar debuutalbum echt alles goed en geeft ook een eigenzinnige draai aan al die prachtige invloeden uit het verleden.

Diving For A Prize van Sea Lemon komt deze week misschien niet in aanmerking voor de originaliteitsprijs, maar ik kan het album echt met geen mogelijkheid weerstaan. Het is ook nog eens een album dat alleen maar beter wordt, waardoor ik maar blijf luisteren naar het eerste album van Sea Lemon. 

Sea Lemon is een project van de Amerikaanse muzikante Natalie Lew, die momenteel Seattle, Washington, als thuisbasis heeft. Ze maakte Diving For A Prize samen met producer en muzikant Andy Park, die ik vooral ken van Noah Gundersen en Death Cab For Cutie. 

Het in de studio van Andy Park gemaakte debuutalbum van Sea Lemon maakt zeker geen geheim van de belangrijkste inspiratiebronnen. Wanneer de eerste noten van het album uit de speakers komen ben je onmiddellijk terug in de jaren 90 en om precies te zijn in de hoogtijdagen van de shoegaze en met name de dreampop. 

Het debuutalbum van het project van Natalie Lew bevat alle ingrediënten die albums in de genoemde genres zo aangenaam maakten. Dat betekent dat wonderschone en zeer melodieuze gitaarakkoorden de ruimte prachtig vullen, dat hier en daar subtiele gitaarmuren worden opgebouwd, dat atmosferische en wat kille synths zorgen voor een dun laagje nevel en dat bas en drums tekenen voor een zeer solide basis. 

Het betekent bovendien dat de zang dromerig en verleidelijk klinkt, maar op hetzelfde moment ook wat onderkoeld. Het is een inmiddels bekend recept, dat sinds de jaren 90 op talloze albums is gebruikt, maar ik hoor het niet vaak zo mooi als op Diving For A Prize van Sea Lemon. 

Het debuutalbum van Sea Lemon is een album dat continu herinneringen oproept aan de bands die ik in de jaren 90 hoog had zitten, maar het project van Natalie Lew laat zich uiteindelijk toch niet één op één vergelijken met de kroonjuwelen van de dreampop en dat is knap. 

Natalie Lew schreef niet alleen de songs op het album en tekende voor een deel van de muziek, maar ze bepaalt met haar stem ook voor een belangrijk deel het geluid van Sea Lemon. Het is een zachte en dromerige stem die gemaakt is voor dreampop, maar hoe vaker ik naar Diving For A Prize luister, hoe mooier ik de zang op het album vind. 

Ook in muzikaal opzicht maakt Sea Lemon makkelijk indruk, want alles klinkt even mooi, waarbij vooral de gitaarlijnen een compliment verdienen. Natuurlijk blijven Natalie Lew en Andy Park dicht bij het inmiddels bekende recept van de dreampop, maar ze hebben de receptuur wel op subtiele wijze gemoderniseerd, waardoor Diving For A Prize frisser en net wat eigenzinniger klinkt dan andere recent verschenen dreampop albums. De songs van de muzikante uit Seattle klinken door alle bekende ingrediënten onmiddellijk vertrouwd, maar Natalie Lew durft ook buiten de lijntjes van de dreampop en de shoegaze te kleuren, al doet ze dat op subtiele wijze. 

Door mijn enorme zwak voor dreampop speelde de Amerikaanse muzikante bij mij vrijwel direct een gewonnen wedstrijd en dat zal bij veel liefhebbers van het genre niet anders zijn. Ook een ieder die denkt dat er alleen in de jaren 90 goede dreampop werd gemaakt of juist helemaal niet bekend is met het genre kan ik zeker aanraden om eens naar Diving For A Prize van Sea Lemon te luisteren, bij voorkeur op de lome momenten van de dag. Erwin Zijleman

De muziek van Sea Lemon is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://sealemonmusic.bandcamp.com/album/diving-for-a-prize.

Review: Chloe Foy - Complete Fool

Na haar zeer fraaie debuutalbum Where Shall We Begin maakt de Britse singer-songwriter Chloe Foy ook op haar tweede album Complete Fool weer indruk met haar eigenzinnige variant van Britse folk
Where Shall We Begin, het debuutalbum van Chloe Foy, kreeg vier jaar geleden minder aandacht dan het album verdiende. Ook Complete Fool, het deze week verschenen tweede album van de Britse muzikante staat nog niet in de schijnwerpers, maar dat moet echt gaan veranderen. Ook het tweede album van Chloe Foy ademt immers kwaliteit. Dat hoor je in de knappe productie van het album en in de mooie en veelzijdige muziek, maar je hoort het vooral in de bijzondere songs op Complete Fool en in de echt prachtige stem van Chloe Foy. De Britse muzikante maakt met haar mix van folk en een beetje pop muziek in een genre waarin de concurrentie moordend is, maar Chloe Foy is echt heel goed.

Bij de naam Chloe Foy moest ik diep graven in het geheugen. Dat is ook niet zo gek, want haar debuutalbum Where Shall We Begin is deze maand precies vier jaar oud en dat is in de muziek best lang, zeker met het enorme aanbod van de afgelopen jaren. Sindsdien heb ik niet zo veel meer gehoord van de Britse muzikante, waardoor ik haar naam eerlijk gezegd bijna vergeten was. Gelukkig zat haar naam nog wel ergens in het geheugen, want ik was vier jaar geleden behoorlijk onder de indruk van het debuutalbum van de muzikante uit het Britse Gloucestershire en had haar nieuwe album daarom niet graag gemist. 

Op haar debuutalbum begon Chloe Foy bij de Britse folk uit het verleden, maar gaf ze ook een eigen draai aan de invloeden uit dit genre. Where Shall We Begin was het debuutalbum van de Britse muzikante, maar het klonk door de hoge kwaliteit van de songs, de muziek en de zang wat mij betreft geen moment als een debuutalbum. 

Ik heb Where Shall We Begin er voor de release van Complete Fool nog eens bij gepakt en begon daarom met best hoge verwachtingen aan het nieuwe album van Chloe Foy. Het is een album dat eigenlijk vrijwel onmiddellijk laat horen dat de Britse muzikante deze hoge verwachtingen makkelijk aan kan. Ook op haar tweede album maakt Chloe Foy muziek die is te karakteriseren als Britse folk, maar ze laat zich zeker niet in het strakke keurslijf van het genre persen. 

Het debuutalbum werd getekend door de dood van haar vader, wat zorgde voor nogal melancholische songs. Op Complete Fool klinkt de muziek van Chloe Foy wat opgewekter, zonder dat dit ten koste is gegaan van de intensiteit van haar songs. Net als op haar debuutalbum valt bij beluistering van Complete Fool op dat Chloe Foy een getalenteerd songwriter is. Haar songs klinken direct aangenaam, maar het zijn ook songs waarin van alles gebeurt, waardoor het album nog lang aan kracht wint. 

Net als het debuutalbum klinkt ook het tweede album van de Britse muzikante in muzikaal opzicht bijzonder mooi. Chloe Foy kiest op Complete Fool voor een wat voller geluid, met hier en daar flink wat strijkers, maar ze varieert ook flink met de klanken op het album, waardoor Complete Fool nog wat diverser klinkt dan zijn voorganger. Het is een geluid dat bestaat uit meerdere lagen, die de muziek voorzien van veel diepte en detail. Het is allemaal fraai geproduceerd door Harry Fausing Smith, met wie Chloe Foy intensief samenwerkt op het album. 

De songs en de muziek op Complete Fool zijn prachtig, maar de stem van de Britse muzikante vind ik nog net wat mooier. Chloe Foy beschikt over een heldere stem, die het goed doet in de folky songs op het album, maar ze zingt ook met veel precisie en veel gevoel, waardoor de zang op het album in alle tracks raak is. 

De Britse muzikante heeft tien nieuwe songs geschreven, die samen goed zijn voor ruim een half uur muziek. Van mij had Complete Fool best wat langer mogen duren, al is het maar omdat het album geen zwak moment kent. Een aantal Britse muzieksites met een voorkeur voor Britse folk en Amerikaanse rootsmuziek is inmiddels zeer enthousiast over het tweede album van Chloe Foy, maar net als haar debuutalbum verdient ook het bijzonder mooie Complete Fool veel meer aandacht. Erwin Zijleman

De muziek van Chloe Foy is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://chloefoymusic.bandcamp.com/album/complete-fool.

Complete Fool van Chloe Foy is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: The Beach Boys - Pet Sounds (1966)

De vorige week overleden Amerikaanse muzikant Brian Wilson heeft ons veel mooie muziek nagelaten, maar op het volgend jaar alweer 60 jaar oude Pet Sounds van The Beach Boys hoor je hem op zijn allerbest
Hoeveel popsongs zijn er van het kaliber van God Only Knows, dat je ook bij de duizendste keer horen nog weet te ontroeren? Het is een song die afkomstig is van het album Pet Sounds van The Beach Boys, dat gezien wordt als het meesterwerk van Brian Wilson. Daar valt niets op af te dingen want Pet Sounds was en is een sensationeel album en zal dat ook altijd blijven. Dat heeft alles te maken met de kwaliteit van de songs, maar ook de arrangementen en orkestraties en de prachtige zang en harmonieën op het album hebben bijgedragen aan de mythische status die het album zo langzamerhand heeft. Brian Wilson is niet meer, maar zijn muziek zal altijd voortleven.

Afgelopen week overleed Brian Wilson op 82-jarige leeftijd. De Amerikaanse songwriter en muzikant had al langer een broze gezondheid, maar desondanks kwam het nieuws van zijn overlijden hard aan. Brian Wilson moet immers worden gerekend tot de allergrootsten uit de geschiedenis van de popmuziek. Zijn leven als popmuzikant speelde zich grotendeels buiten de schijnwerpers af, maar zonder Brian Wilson had de popmuziek van nu er ongetwijfeld anders uit gezien. 

Bij Brian Wilson denk je aan The Beach Boys en bij The Beach Boys denk ik aan Pet Sounds, maar de Amerikaanse muzikant heeft meer moois op zijn naam staan. Het verloren album SMiLE bijvoorbeeld, dat hij onder zijn eigen naam uitbracht, maar ook albums van The Beach Boys als Wild Honey, Friends, Sunflower en zeker ook Surf’s Up zijn albums die een plekje verdienen in de eregalerij van de popmuziek, al kregen ze niet allemaal de waardering die ze verdienden. 

Toen Brian Wilson te maken kreeg met mentale problemen was het gedaan met The Beach Boys en het zou ook even duren voor hij als solomuzikant weer boven kwam drijven, maar in de jaren dat Brian Wilson actief was in de popmuziek leverde hij een bijdrage die niet vergeten mag worden. Ik wilde voor de afwisseling eens niet stil staan bij Pet Sounds, maar het is voor mij toch met afstand het beste dat Brian Wilson heeft gemaakt, waardoor ik toch weer bij dit album uit kom. 

Pet Sounds verscheen in 1966. The Beach Boys timmerden op dat moment al een aantal jaren aan de weg met songs die in eerste instantie vooral over surfen en meisjes gingen, maar in de loop der jaren aan diepgang hadden gewonnen. The Beach Boys waren groot in de Verenigde Staten, maar Brian Wilson keek ook naar het Verenigd Koninkrijk, waar ook een interessant bandje aan de weg timmerde. 

Dat bandje zou in 1967 met Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band een sensationeel album afleveren, maar The Beach Boys deden dit al een jaar eerder met Pet Sounds. Het is een album dat vergeleken met de meeste andere muziek van dat moment een aantal reuzenstappen zette. Pet Sounds is in productioneel en muzikaal opzicht een fascinerend album en ook de songs op het album zijn van een bijzonder hoog niveau. 

Brian Wilson voorzag Pet Sounds van een geluid dat nog steeds uniek klinkt en dat heel veel invloed zou hebben, onder andere op het eerder genoemde Britse bandje. Het geluid op Pet Sounds valt op door de bijzondere en vaak stevig aangezette orkestraties, het gebruik van zeer uiteenlopende klanken en zeker ook de fantastisch klinkende stemmen, koortjes en harmonieën. 

Maar het album bevat ook een serie geweldige songs. Het zijn zeer melodieuze songs en vaak ook complex in elkaar stekende songs, maar het album bevat met God Only Knows ook een op het eerste gehoor misschien betrekkelijk eenvoudige popsong, die echter wel uitgeroeide tot een van de mooiste popsongs aller tijden en iedere keer weer goed is voor kippenvel.

Als ik nu naar Pet Sounds luister vind ik de rijke orkestraties, de complexe arrangementen en de bijzonder mooie zang nog altijd bijzonder indrukwekkend of zelfs overweldigend, maar hoe moet dat in 1966 zijn geweest, toen het album zorgde voor een muzikale aardverschuiving, voor iedereen die het destijds horen wilde natuurlijk. Pet Sounds is zeker niet het enige mooie dat de vorige week overleden Brain Wilson ons heeft nagelaten, maar is wel het meest indrukwekkende bewijs van zijn genialiteit. Erwin Zijleman

Pet Sounds van The Beach Boys is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coke bottle green), 29,99 euro

LP (stereo), 29,99 euro

LP (mono), 29,99 euro

CD, 9,99 euro

Review: Van Morrison - Remembering Now

Van Morrison is niet meer zo goed als in de jaren 60 en 70 en je weet inmiddels wat je van hem kunt verwachten, maar desondanks is het deze week verschenen Remembering Now een album dat in positieve zin weet te verrassen
Ik had Van Morrison een paar jaar geleden afgeschreven vanwege zijn merkwaardige gedachtenkronkels en wat mindere albums, maar met Remembering Now heeft hij me toch weer verrast. De Noord-Ierse muzikant wordt deze zomer 80 jaar oud, maar op zijn 47e album is hij nog verrassend goed bij stem. Bijgestaan door een flink aantal gelouterde muzikanten zet hij het typische Van Morrison geluid neer en dat is dit keer gegoten in een serie aansprekende songs. Echt nieuwe dingen hoor ik niet op Remembering Now, maar het is wel een album dat kwaliteit ademt en dat laat horen dat Van Morrison op hoge leeftijd nog steeds prima albums kan afleveren.

Natuurlijk maakte Van Morrison zijn beste albums in de jaren 60 en 70. Albums als Astral Weeks, Moondance, Tupelo Honey, Saint Dominic's Preview, Veedon Fleece en Into The Music zijn inmiddels volkomen terecht tot klassiekers uitgegroeide albums waarop de Noord-Ierse muzikant op de toppen van zijn kunnen presteert. 

In de jaren 80 waren er nog wat uitschieters maar ook niet meer dan dat en in de jaren 90 was het aantal lichtpuntjes wat mij betreft nog wat kleiner, maar in de afgelopen vijfentwintig jaar was Van Morrison meerdere keren goed voor hele respectabele albums, die misschien niet zo goed waren als de bovengenoemde klassiekers, maar in het aanbod van dat moment prima mee konden. 

Ik was nooit gecharmeerd van de persoon Van Morrison, maar toen hij tijdens de coronapandemie ook nog eens complottheorieën omarmde en zich manifesteerde als heuse wappie ging ik er van uit dat het boek zo langzamerhand wel gesloten kon worden. Van Morrison revancheerde zich de afgelopen twee jaar echter met albums die niet zo goed aansloten bij mijn muzikale smaak maar wel kwaliteit lieten horen en gooit er nu weer een regulier album tegenaan. 

De Noord-Ierse muzikant heeft inmiddels een kleine vijftig (de officiële teller staat op 47) albums op zijn naam staan en hoopt over iets meer dan twee maanden zijn tachtigste verjaardag te vieren, maar het deze week verschenen Remembering Now laat horen dat hij nog altijd prima albums kan maken. Ik ga Remembering Now niet vergelijken met de eerder genoemde klassiekers, want dat zou niet eerlijk zijn, maar als ik het album vergelijk met de andere deze week verschenen albums schaar ik het absoluut onder de betere albums van deze week. 

Remembering Now is direct vanaf de eerste noten een typisch Van Morrison album. Dat heeft alles te maken met zijn uit duizenden herkenbare stem, die na al die jaren in de muziek nog verrassend goed klinkt. Hier en daar hoor je wel wat slijtage op de inmiddels bijna 80 jaar oude stembanden, maar Van Morrison zingt nog altijd met veel passie en soul en veegt de vloer aan met een hele generatie nieuwe ‘soulzangers’. 

Ook in muzikaal opzicht tapt Van Morrison op zijn nieuwe album niet uit een ander vaatje. Ook Remembering Now bevat weer de inmiddels bekende mix van rhythm & blues, soul en invloeden uit de Keltische muziek. Remembering Now is voorzien van een lekker vol geluid, dat is volgestopt met geweldig gitaarwerk, stuwende orgels, de nodige strijkers en flink wat blazers, af en toe verrijkt met de saxofoon van de oude meester zelf. 

Op het aantal muzikanten is zeker niet bezuinigd en dat heeft de oude meester ook niet op de achtergrondvocalisten, die zijn stem fraai ondersteunen. Het is een geluid dat herinnert aan de vroege albums van Van Morrison en aan een album als Avalon Sunset uit 1989, een van de meest succesvolle albums uit het tweede deel van de carrière van de muzikant die werd geboren in Belfast. 

Bijna zeventig minuten is veel muziek en meestal teveel, maar Remembering Now houdt de aandacht verrassend makkelijk vast met de mooie arrangementen, de geweldige muzikanten en de soulvolle strot van Van Morrison, die wat van het pad was de afgelopen jaren, maar gelukkig weer helemaal terug is. Erwin Zijleman

Remembering Now van Van Morrison is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP (coloured), 36,99 euro

2LP, 34,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Nadah El Shazly - Laini Tani

Nadah El Shazly integreert op haar album Laini Tani op fascinerende en echt bijzonder mooie wijze twee totaal verschillende muzikale werelden en creëert een nieuw geluid dat afwisselend intrigeert en betovert
Het nieuwe album van de van oorsprong Egyptische muzikante Nadah El Shazly kon de afgelopen week rekenen op vrijwel uitsluitend zeer lovende recensies. Dat is best bijzonder, want ze maakt muziek waar je best even aan moet wennen. Het is muziek die zich heeft laten beïnvloeden door de muziek waarmee Nadah El Shazly in Cairo opgroeide, maar ook de eigenzinnige muziekscene van haar huidige woonplaats Montreal drukt een stempel op dit bijzondere album. Laini Tani klinkt hierdoor anders dan alle andere albums van het moment, maar weet al snel de juiste snaar te raken.

Het vorige week verschenen Laini Tani van de van oorsprong Egyptische muzikante Nadah El Shazly heb ik in eerste instantie heel vluchtig beluisterd, om vervolgens al snel te concluderen dat haar muziek net wat te ver buiten mijn muzikale comfort zone lag. Die conclusie heb ik helaas wat te snel getrokken, want aangemoedigd door flink wat hele lovende recensies heb ik het opnieuw geprobeerd met het album en ben ik alsnog gevallen voor de bijzondere muziek van Nadah El Shazly. 

De in het Egyptische Cairo geboren muzikante woont en werkt inmiddels al een aantal jaren vanuit het Canadese Montreal, maar is haar Egyptische wortels zeker niet vergeten. Nadah El Shazly heeft al een aantal albums op haar naam staan, waaronder een filmsoundtrack en een album dat ze samen maakte met Elvin Brandhi, maar Laini Tani is mijn eerste kennismaking met haar bijzondere muziek. 

Het is muziek die deels is geworteld in de experimentele muziekscene van Montreal, maar Nadah El Shazly dompelt je ook flink onder in de Egyptische muziek waarmee ze opgroeide. Het levert een fascinerend album op, dat in eerste instantie misschien weinig houvast biedt, maar dat al snel verandert in een hele bijzondere luistertrip, die van alles met je doet. 

De Egyptische wortels van Nadah El Shazly hoor je vooral in de zang, maar ook in de muziek duiken hier en daar accenten op die je niet hoort in de popmuziek die in Europa of de Verenigde Staten wordt gemaakt. In veel songs op het album maakt Nadah El Shazly muziek die zich vooral in een laag tempo voortsleept. Het is een tempo dat wordt aangeven door wat lome en orientaals aandoende ritmes, die de muziek een bijzondere impuls geven. 

De songs van de Egyptische muzikante worden verder gevuld met organische klanken, waaronder een harp, maar Nadah El Shazly grijpt ook met enige regelmaat naar bijzondere elektronica. Zeker wanneer de elektronica domineert kan Laini Tani behoorlijk experimenteel of zelfs vervreemdend klinken, maar het album klinkt net zo makkelijk zonnig en zorgeloos of juist stemmig en beeldend. 

Ik moet toegeven dat ik een zwaar experimentele track als Enti Fi Neama maar moeilijk trek, maar wanneer Nadah El Shazly de krochten van de underground scene van Montreal weer even verruild voor een bazaar in Cairo ben ik direct weer bij de les. Het is knap hoe de Egyptische muzikante je continu heen en weer slingert tussen avontuurlijke elektronica en muziek uit het land waarin ze geboren werd met hier en daar nog een vleugje neoklassiek. 

Laini Tani is door het experiment en het continue schakelen tussen twee totaal verschillende werelden zeker geen makkelijk te doorgronden album, al heb ik zelf ervaren dat het album zich bij de tweede keer horen al veel makkelijker opdringt. Laini Tani van Nadah El Shazly doet me af en toe wel wat denken aan de muziek die Arooj Aftab maakt, al gebruikt de Pakistaanse muzikante voor een belangrijk deel andere ingrediënten als Nadah El Shazly en laten de twee zich beïnvloeden door verschillende genres. Wat de muziek van Arooj Aftab en Nadah El Shazly gemeen hebben is het wat mysterieuze en zeker ook bezwerende karakter. 

De zeer lovende recensies die de afgelopen week zijn verschenen over Laini Tani van Nadah El Shazly hebben we niet alleen aangezet tot het met volledige aandacht beluisteren van het album, maar ik begrijp ze inmiddels ook helemaal. Wat een mooi en fascinerend album. Erwin Zijleman

De muziek van Nadah El Shazly is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Egyptische muzikante: https://nadahelshazly.bandcamp.com/album/laini-tani.

Laini Tani van Nadah El Shazly is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 36,99 euro

LP, 34,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Phoebe Rings - Aseurai

Phoebe Rings uit het Nieuw-Zeelandse Auckland strooit op haar debuutalbum Aseurai driftig met zonnestralen en heeft de bijzonder aangenaam en verleidelijke klinkende stem van Crystal Choi als kers op de taart
Op een mooie zomerdag als vandaag heb ik geen behoefte aan zware en donkere klanken maar aan lichtvoetige muziek met flink wat zonnestralen en als het even kan wat zwoele en broeierige accenten. Je bent hiervoor aan het juiste adres bij de Nieuw-Zeelandse band Phoebe Rings, die een uitstekend moment heeft uitgekozen voor de release van haar debuutalbum Aseurai. De band kan uitstekend uit de voeten met zonnige en wat jazzy klanken, maar schuwt ook een vleugje 80s kitsch niet. Het combineert allemaal prachtig met de geschoolde maar ook bijzonder aangename stem van frontvrouw Crystal Choi, die de muziek van haar band flink verder optilt.

Tips over interessante albums uit Nieuw-Zeeland krijg ik meestal uit het land zelf, maar Aseurai van de Nieuw-Zeelandse band Phoebe Rings kon ook in de rest van de wereld op veel aandacht en hele goede recensies rekenen, waardoor deze tip uit alle windstreken op me af kwam. Phoebe Rings is een band uit het Nieuw-Zeelandse Auckland en is geformeerd rond zangeres en songwriter Crystal Choi. De oorspronkelijk uit Zuid-Korea afkomstige singer-songwriter is geschoold als jazzmuzikante en dat hoor je op Aseurai. 

De titel Aseurai komt overigens uit het Koreaans en wordt nogal uiteenlopend vertaald, maar ik hou het op “around you in the atmosphere, hard to reach, fading away”. Het zijn woorden die zeker niet allemaal van toepassing zijn op de muziek, die de Nieuw-Zeelandse band maakt op haar eerste album. Sterker nog, de muziek van Phoebe Rings klinkt aards, verleidt makkelijk en blijft lekker hangen. 

Wat direct opvalt bij beluistering van Aseurai is dat Crystal Choi beschikt over een bijzonder aangename stem. De zang op het debuutalbum van de band uit Auckland is zwoel en verleidelijk maar ook warm en dromerig. Je hoort goed dat Crystal Choi is opgeleid als jazzzangeres, want haar zang klinkt zeker jazzy. De stem van de Zuid-Koreaanse muzikante doet het geweldig op een warme zomerdag als vandaag, want de zang op Aseurai nodigt uit tot luieren of in ieder geval tot alles even in een lagere versnelling doen. 

De muziek van Phoebe Rings klinkt ook jazzy, zeker in de gitaarakkoorden, maar de band flirt ook met dreampop, zonder direct te raken aan de grote voorbeelden in het genre, en is ook niet vies van een vleugje disco. Naar verluidt is de muziek van de band uit Auckland ook stevig geïnspireerd door Japanse en Zuid-Koreaanse popmuziek, maar ik ben onvoldoende thuis in deze genres om dit te kunnen beamen. 

In een aantal recensies wordt Beach House genoemd als referentie, maar dat hoor ik eerlijk gezegd niet. Af en toe hoor ik wat van de eerste jaren van The Cardigans of van Belle And Sebastian, maar echt goed vergelijkingsmateriaal vind ik ook dat niet. Ondanks het feit dat ik niet direct bruikbaar vergelijkingsmateriaal kan aandragen is Aseurai van Phoebe Rings wel een album dat eigenlijk onmiddellijk bekend in de oren klinkt. Dat doet het ook wanneer een van de mannelijke bandleden de zang voor zijn rekening neemt (wat van mij niet nodig was geweest), dus het bekende zit vooral in de muziek denk ik. 

Het is muziek die hier en daar ook een jaren 80 vibe heeft, met name door de wat cheesy synths, maar ook hier is het lastig om de vinger er goed op te leggen. Het klinkt allemaal aangenaam maar ook wat glad, maar op een of andere manier zit dat laatste me bij beluistering van dit album niet in de weg. 

De zomerse temperaturen van het moment zullen hierbij ongetwijfeld een rol spelen, maar het debuutalbum van Phoebe Rings zit ook gewoon goed in elkaar. De songs op het album dringen zich stuk voor stuk makkelijk op, in muzikaal opzicht zit het allemaal knap in elkaar en klinkt het bovendien onweerstaanbaar lekker en zeker de zang van Crystal Choi beschikt over flink wat verleidingskracht. Niet zo gek dus dat het album ook buiten Nieuw-Zeeland goed is ontvangen. Wanneer de zomer aanhoudt zou ik zeker eens luisteren naar deze zeer aangename soundtrack. Erwin Zijleman

De muziek van Phoebe Rings is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nieuw-Zeelandse band: https://phoeberings.bandcamp.com/album/aseurai.

Aseurai van Phoebe Rings is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 39,99 euro

CD, 19,99 euro