03 januari 2025

Review: Mdou Moctar - Funeral For Justice

Mdou Moctar heeft met zijn album Funeral For Justice heel veel aansprekende jaarlijstjes gehaald en dat is alleen al vanwege het behoorlijk stevige gitaarwerk op het album volkomen terecht
Ik had in 2024 wat minder met woestijnblues dan in de jaren er voor en dat was de belangrijkste reden dat ik Funeral For Justice van Mdou Moctar heb laten liggen. Nadat ik het album zag opduiken in nogal wat jaarlijstjes heb ik het nog een keer opnieuw geprobeerd met het album van de muzikant uit Niger en dit keer viel het kwartje wel. Funeral For Justice is een album dat past in het hokje woestijnblues, maar het is wel woestijnblues van het stevige soort. Het gitaarwerk op het album had niet misstaan op een gemiddeld hardrock album, maar het is ook geweldig gitaarwerk dat het album van Mdou Moctar voorziet van heel veel kracht en energie.



In heel veel jaarlijstjes kom ik het album Funeral For Justice van Mdou Moctar tegen. Het is een album dat ik ook meerdere keren heb overwogen, maar ik gaf telkens de voorkeur aan andere albums. Het is op zich bijzonder, want ik was in 2021 wel heel enthousiast over Afrique Victime, het vorige album van de muzikant uit Niger. Het is een album dat ik roemde vanwege de hoge spanningsbogen en vooral vanwege het werkelijk geweldige gitaarwerk, dat de woestijnblues van Mdou Moctar net dat beetje extra gaf om op te vallen. 

Ook Funeral For Justice maakt makkelijk indruk met het wervelende gitaarwerk van de muzikant uit Niger, dus aan de kwaliteit van het album heeft het niet gelegen. Ik was misschien wel wat uitgekeken op het genre, dat de afgelopen jaren flink is uitgedijd en ook wel wat gelijkvormig begon te klinken. De liefde voor de woestijnblues werd vorige week echter weer aangewakkerd door het album van Aziza Brahim, waarna ik toch ook weer ben gaan luisteren naar het laatste album van Mdou Moctar, dat overigens over een kleine twee maanden alweer een opvolger krijgt met Tears Of Injustice, dat alternatieve versies van de songs op het Funeral For Justice bevat. 

Eerst echter aandacht voor Funeral For Justice, dat afgelopen voorjaar werd bedolven onder de uiterst positieve recensies. De critici waren het album vorige maand nog niet vergeten, waardoor Mdou Moctar een vaste gast was in heel veel jaarlijstjes. In de herkansing begrijp ik dat wel, want Funeral For Justice is een album met heel veel energie. 

Die energie komt in eerste instantie vooral van het gitaarwerk, dat behoorlijk stevig is. Als je de muzikant uit Niger te keer hoort gaan in de openingstrack van zijn album zou ik de muziek van Mdou Moctar eerder woestijnhardrock dan woestijnblues noemen. Voor het gitaarwerk in de openingstrack zou menig hardrockgitarist uit de jaren 70 zich niet geschaamd hebben en dat geldt voor het overgrote deel van het gitaarwerk op Funeral For Justice dat heerlijk uit de bocht vliegt. 

Omdat ook het bas en drumwerk stevig is aangezet komt er een ongelooflijke hoeveelheid power uit de speakers. Dat Mdou Moctar uit Niger komt hoor je eigenlijk vooral in de zang, die het album toch weer de Sahara in sleurt. Wanneer het gitaarwerk wat meer ingetogen is en de ritmes wat bezwerender kruipt Mdou Moctar weer wat dichter tegen de woestijnblues aan zoals die vijfentwintig jaar geleden werd geïntroduceerd door Tinariwen, maar door de veel stevigere songs heeft Funeral For Justice ruim voldoende onderscheidend vermogen. 

Ik vond woestijnblues altijd muziek voor de zomer, maar het nieuwe album van Mdou Moctar biedt ook flink wat tegenwicht aan de grauwe, stormachtige en regenachtige dagen van het moment, waardoor er even ruimte is om te fantaseren over hoge temperaturen en broeierige momenten. 

Omdat de meeste instrumenten op Funeral For Justice behoorlijk zwaar zijn aangezet en ook de zang op het album vooral intens is, kan de muziek van Mdou Moctar overkomen als een ondoordringbare muur van geluid, maar ik hoor ook wel degelijk de nuance op het album. Die nuance gaan we nog beter horen op Tears Of Injustice dat unplugged versies van de songs op Funeral For Justice laat horen. Ik ben heel benieuwd. Erwin Zijleman

De muziek van Mdou Moctar is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de muzikant uit Niger: https://mdoumoctar.bandcamp.com/album/funeral-for-justice.


Funeral For Justice van Mdou Moctar is verkrijgbaar via de Mania webshop:



Review: Aziza Brahim - Mawja

Ook dit jaar verschenen flink wat albums die in het hokje woestijnblues passen, maar Mawja van Aziza Brahim slaagt er in om zich keer op keer en telkens op zeer subtiele wijze te ontworstelen aan het strakke keurslijf van het genre
In de eerste maanden van 2024 verscheen Mawja van Aziza Brahim. Het is de opvolger van het vijf jaar oude Sahari, dat ik destijds een interessant album vond. Op dat album koos Aziza Brahim immers haar eigen weg binnen de woestijnblues en dat doet ze ook weer op Mawja. De muzikante die opgroeide in een Algerijns vluchtelingenkamp liet zich in muzikaal opzicht jarenlang inspireren door alles wat uit haar radio kwam en deze invloeden zijn op subtiele wijze verwerkt in haar muziek. Het is muziek die je absoluut recht doet met het etiket woestijnblues, maar Aziza Brahim geeft een bijzondere draai aan het genre dat de afgelopen jaren helaas wat eenvormig is geworden.



Vorige week roemde ik al het jaarlijstje met albums uit het hokje wereldmuziek, dat me dit jaar het werkelijk prachtige album van de Franse band Orange Blossom opleverde. Het was de tweede keer dat ik een album van Orange Blossom uit dit unieke jaarlijstje haalde en ook Aziza Brahim kwam ik hierin al eerder tegen. 

Haar vorige album Sahari besprak ik in 2019 en beschreef ik destijds als een bijzondere cocktail van woestijnblues en Spaanse flamenco. De muziek op Sahari was bovendien het leven van Aziza Brahim in een notendop. Aziza Brahim behoort tot het woestijnvolk Sahawari, dat een deel van de Westelijke Sahara bewoonde, maar bruut werd onderworpen door de Marokkaanse regering, die het gebied al vele decennia bezet. Aziza Brahim groeide daarom op in een Algerijns vluchtelingenkamp, maar verbleef ook op Cuba en vestigde zich uiteindelijk in Spanje. 

De muzikale wortels van haar voorouders kreeg ze mee in het Algerijnse vluchtelingenkamp, maar ze werd ook gevormd door de radio, die muziek uit alle windstreken aandroeg. Het zijn invloeden die Aziza Brahim allemaal, zei het vaak op subtiele wijze, verwerkt in haar muziek. Het zorgde ervoor dat Sahari vijf jaar geleden zeker geen dertien in een dozijn woestijnblues album was en ook het aan het begin van 2024 verschenen Mawja is dat niet. 

Met name in de zang, het gitaarwerk en de ritmes hoor je de invloeden uit de woestijnblues, die aan het begin van het millennium op de kaart werd gezet door Tinariwen, een band die overigens ook ontstond in een Algerijns vluchtelingenkamp. De ritmes, die volgens Aziza Brahim zelf zijn geïnspireerd door de muziek van The Clash die ze in haar jonge jaren op de radio hoorde, geven de muziek op Mawja een bezwerend maar ook rustgevend karakter en de ritmes vormen bovendien de basis waarop de zang rust. 

Aziza Brahim beschikt over een mooie stem, die wat gevarieerder klinkt dan gebruikelijk in het genre, waardoor Mawja zich wat mij betreft vrij makkelijk weet te onderscheiden van de veelheid aan muziek in het genre en ook wat toegankelijker klinkt. Het album past redelijk goed in het hokje woestijnblues, al is het maar vanwege het geweldige gitaarwerk, dat voor een belangrijk deel verantwoordelijk is voor het succes van het genre, maar Aziza Brahim geeft ook een eigen touch aan haar muziek. 

Hier en daar hoor je net wat meer blues of klinkt haar muziek nog wat psychedelischer dan gebruikelijk in het genre, maar ook subtiele invloeden uit de flamenco en de Cubaanse en Caraïbische muziek hebben hun weg gevonden naar de veelkleurige songs van Aziza Brahim. 

Mawja is een album dat niet direct past in de Nederlandse en dit jaar opvallend grauwe winter, want de klanken op het nieuwe album van Aziza Brahim zijn vooral warm of zelfs snikheet. Alle reden dus om de gordijnen te sluiten en de thermostaat wat hoger te draaien, waarna de songs op Mawja toch opeens verassend goed tot hun recht komen. 

Ik ben het afgelopen jaar wat uitgekeken geraakt op de woestijnblues, waardoor ik de meeste albums in het genre, inclusief het album dat in heel veel jaarlijstjes opduikt en dat ik later vandaag bespreek, tot dusver heb laten liggen, maar Mawja van Aziza Brahim vond ik eigenlijk direct aansprekend, net als het alweer bijna vergeten Sahari van vijf jaar geleden. Erwin Zijleman

De muziek van Aziza Brahim is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de muzikante uit de Westelijke Sahara: https://azizabrahim.bandcamp.com/album/mawja.


Mawja van Aziza Brahim is verkrijgbaar via de Mania webshop:



02 januari 2025

Review: Dehd - Poetry

Dehd uit Chicago trok in 2022 flink wat aandacht met haar uitstekende vierde album Blue Skies, maar het in de lente van 2024 verschenen Poetry doet echt niet onder voor de zo uitvoerig geprezen voorganger
Het is maar een enkel jaarlijstje waarin de afgelopen weken Poetry van Dehd opdook. Het vijfde album van de Amerikaanse band stond wat minder in de schijnwerpers dan album nummer vier, maar het doet er zeker niet voor onder. Integendeel, want de songs op Poetry zijn nog wat aanstekelijker en zitten ook nog net wat knapper in elkaar. Dehd maakt ook op Poetry wat nostalgisch aandoende songs met een vleugje surf en garagerock, maar de songs van de band uit Chicago staan ook met minstens één been in het heden. Laat Poetry uit de speakers komen en de zonnestralen vliegen je om de oren. Het is een heerlijke traktatie na meerdere werken zonder zon.



De eerste drie albums van de Amerikaanse band Dehd vond ik niet zo heel bijzonder, maar het in de zomer van 2022 uitgebrachte vierde album Blue Skies beviel me echt uitstekend. De band uit Chicago, Illinois, vermaakte op dit album met melodieuze en verrassend veelkleurige popsongs, die zich stuk voor stuk genadeloos opdrongen en vervolgens alleen maar leuker en verslavender werden. 

Gezien mijn liefde voor Blue Skies is het best bijzonder dat ik het de afgelopen lente verschenen Poetry niet eens heb opgemerkt, terwijl het album wel degelijk is opgepikt door de nationale en internationale muziekmedia. Gelukkig dook het album de afgelopen weken ook op in een aantal jaarlijstjes, al werd Poetry gemiddeld genomen minder geroemd dan zijn voorganger. 

Waar dat aan ligt begrijp ik eerlijk gezegd niet, want de popsongs van Emily Kempf, Jason Balla en Eric McGrady op Poetry zijn zeker niet minder dan die op Blue Skies en wat mij betreft zelfs beter. Het zijn nog altijd zeer aanstekelijke popsongs, die genoeg hebben aan de drie-eenheid gitaar, bas en drums. De songs van Dehd kinken daarom ook dit keer redelijk eenvoudig, al zou ik niet weten welke toevoeging de songs op het album echt zou verrijken. 

Het drietal uit Chicago moet het niet hebben van muzikale hoogstandjes, maar ook Poetry klinkt weer bijzonder lekker. De muziek van Dehd doet ook op het vijfde album wat nostalgisch aan. De elementaire gitaarlijnen en de stuwende ritmesectie geven de songs van de Amerikaanse band af en toe een jaren 60 gevoel en dat wordt versterkt door de zang, zeker wanneer koortjes worden ingezet. Het heeft af en toe wat van de surfrock uit dit decennium, maar Poetry moet ook weer niet te makkelijk in een hokje worden geduwd. De songs van Dehd zijn immers ook songs van deze tijd, al klinkt de meeste indierock van het moment flink anders. 

Het is knap hoe Dehd ook op Poetry weer het ene na het andere onweerstaanbaar lekkere popliedje uit de hoge hoed tovert en er bovendien voor zorgt dat ze allemaal net wat anders klinken. Naast invloeden uit de surfrock citeert Dehd wat mij betreft ook uit de archieven van de garagerock en ik hoor ook nog wel wat postpunk en shoegaze in de songs op Poetry. 

Het lijkt allemaal zo makkelijk wat Dehd doet, maar als je wat beter luistert hoor je dat ook op het nieuwe album weer alles klopt en dat de songs ingenieuzer in elkaar zitten dan bij vluchtige beluistering het geval lijkt. De mooie baslijnen en het functionele drumwerk vloeien prachtig samen met de keer op keer prachtige gitaarlijnen. De muziek past prachtig bij de zang, die soms fraai meerstemmig is, en alle onderdelen zijn gevangen in de zeer trefzekere productie van Ziyad Asrar (Whitney). 

Zeker als de stemmen van Emily Kempf, Jason Balla worden gecombineerd zorgt de muziek van Dehd, in ieder geval bij mij, voor een gelukzalig gevoel, dat nog sterker is dan de euforie die het vorige album van het drietal uit Chicago in 2022 opriep. Ik begrijp er dan ook niets van dat ik Poetry vorig jaar niet heb opgemerkt. 

Zo aan het einde van het jaar is het af en toe wel weer eens lekker om een zomers klinkend album op te zetten en veel aangenamer dan Poetry van Dehd ben ik ze het afgelopen jaar echt niet tegen gekomen. Wat is Dehd toch een leuke band. Ga dat horen. Erwin Zijleman

De muziek van Dehd is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://dehdforever.bandcamp.com/album/poetry.


Poetry van Dehd is verkrijgbaar via de Mania webshop:



01 januari 2025

Review: Rahim Redcar - HOPECORE

Christine And The Queens is nu Rahim Redcar en buiten een nieuwe naam is er ook andere muziek, die wat meer op de dansvloer is gericht, maar op zijn minst bij vlagen interessant of zelfs intrigerend is
Ik ben zeer gecharmeerd van de vier albums van Christine And The Queens en vond met name het vorig jaar verschenen PARANOÏA, ANGELS, TRUE LOVE een fantastisch album en wat mij betreft een van de beste albums van de afgelopen jaren. Het onder de naam Rahim Redcar uitgebrachte HOPECORE bevalt me minder goed en in eerste instantie kon ik zelfs heel weinig met dit door stevig aangezette beats gedomineerde album. Uiteindelijk viel er echter toch wel het een en ander op zijn plek, zeker in de twintig minuten durende track, die weer wat dichter tegen het laatste album van Christine And The Queens aankruipt. Het is nog even wennen aan Rahim Redcar, maar de potentie is er wat mij betreft nog steeds.



In de zomer van 2014 verscheen in Frankrijk Chaleur Humaine, het debuutalbum van Christine And The Queens. Het project van Héloïse Létissier brak in Frankrijk onmiddellijk door, maar in Nederland duurde dit tot het voorjaar van 2015, toen het album ook in het Engels werd uitgebracht (persoonlijk vind ik de Franstalige versie overigens veel beter). Vervolgens was er ook hier geen houden aan. 

Christine And The Queens bevestigde de sterrenstatus in 2018 met het album Chris, dat een wat meer mainstream geluid liet horen en eveneens zowel in het Frans als in het Engels werd uitgebracht. Vervolgens was het een paar jaar stil rond de Franse muzikant, die een andere identiteit en een andere naam aannam. In 2022 en 2023 werden echter nog twee albums onder de naam Christine And The Queens uitgebracht en beide albums zijn wat mij betreft ware meesterwerken. 

Zowel op Redcar Les Adorables Étoiles uit 2022 als op PARANOÏA, ANGELS, TRUE LOVE uit 2023 is een complexer, maar razend interessant geluid te horen. Het laatstgenoemde album rekende ik tot de allerbeste albums van 2023 en daar sta ik nog steeds volledig achter. 

Het ruim anderhalf uur durende PARANOÏA, ANGELS, TRUE LOVE is wat mij betreft een schoolvoorbeeld van moderne en avontuurlijke popmuziek, waardoor ik met hooggespannen verwachtingen uitkeek naar het vervolg. Dat vervolg verscheen een paar maanden geleden en was, zeker in eerste instantie een enorme teleurstelling. 

HOPECORE is uitgebracht onder de naam Rahim Redcar, waarmee definitief een streep lijkt gezet onder de naam Christine And The Queens. Samen met de naamsverandering heeft helaas ook een muzikale aardverschuiving plaatsgevonden. Op HOPECORE draait alles om de beats, waarmee het, zeker bij eerste beluistering, meer een album voor de dansvloer dan voor de woonkamer is. 

Met 50 minuten muziek heeft ook Rahim Redcar weer een relatief lang album afgeleverd, al duurt een van de zeven tracks al ruim twintig minuten. Ik heb geen groot liefhebber van dance, waardoor HOPECORE voor mij flink doorbijten was en is. Toen ik het album voor de eerste keer luisterde hoorde ik vooral de beats en sleepte het album zich wat monotoon door, zonder mij te raken. 

Ik vind HOPECORE nog altijd minder goed dan de eerste twee albums van Christine And The Queens en echt veel minder goed dan Redcar Les Adorables Étoiles en PARANOÏA, ANGELS, TRUE LOVE, maar toen ik wat gewend was geraakt aan het album van Rahim Redcar hoorde ik wel wat meer in de songs op HOPECORE. 

De beats zijn naar mijn smaak wat te zwaar aangezet, maar de andere elektronica die wordt ingezet op het album klinkt interessant en ook over de zang ben ik wel weer te spreken. Verder is Rahim Redcar er in geslaagd om aanstekelijke songs te schrijven die ook ruimte laten voor experiment. 

De laatste twee albums van Christine And The Queens vielen op door de grote variëteit aan klanken en de enorme dynamiek. Op HOPECORE krijgen we meer eenheidsworst voorgeschoteld, maar gelukkig is er ook nog de track OPERA – I UNDERSTAND, die wat dichter bij de songs op PARANOÏA, ANGELS, TRUE LOVE ligt. En laat nou net deze track ruim twintig minuten duren. HOPECORE is het grootste deel van de tijd niet mijn ding, maar ook de muziek van Rahim Redcar is intrigerend en bij vlagen toch weer prachtig. Erwin Zijleman


HOPECORE van Rahim Redcar is verkrijgbaar via de Mania webshop:


Happy New Year

Het muziekjaar 2024 zit er definitief op. Het was wat mij betreft een mooi muziekjaar met een aantal geweldige albums van persoonlijke favorieten en zeker ook flink wat albums van interessante nieuwkomers. Het was bovendien een lang muziekjaar dat begon in de eerste week van januari en dat pas ver in december stil begon te vallen. 

Hoogste tijd om alle lezers een prachtig en uiteraard heel muzikaal 2025 te wensen!

2025 lijkt wat langzamer op gang te komen, waardoor er de komende twee weken nog veel albums uit 2024 zullen worden besproken. Voor mij geen probleem, want wat heb ik nog veel mooie albums uit de talloze jaarlijstjes gehaald. 

Vanmiddag weer een reguliere krent uit de pop en dat is een album waar ik enorm mee heb geworsteld en dit in tegenstelling tot de vorige albums van deze muzikant, die in de meeste gevallen mijn jaarlijstje wisten te halen. Daar hoort het nieuwe album wat mij betreft niet in thuis, maar interessant blijft het.

Mijn jaarlijstje publiceerde ik anderhalve week geleden, maar wat waren nu de meest gelezen recensies van 2024? Je ziet het hieronder. Van de negen albums (buiten het jaarlijstje zelf) staan er 7 in de top 20 van mijn jaarlijstje en ook de resterende twee stonden er in. Geen verrassingen in deze top 10 dus.

TOP 10: AFGELOPEN JAAR