Review: David Keenan - Modern Mythologies

David Keenan leek aan het begin van 2020 razendsnel uit te groeien tot een ster, maar maakte andere keuzes, die samenkomen op het uitstekende Modern Mythologies, dat laat horen dat zijn droomdebuut geen toevalstreffer was
De eerste twee albums van de Ierse muzikant David Keenan vond ik echt geweldig, maar zijn derde album deed me helemaal niets. Het was vervolgens afwachten of de muzikant uit Dublin weer zou opduiken, maar dat doet hij gelukkig deze week met zijn vierde album Modern Mythologies. Het is een album dat deels herinnert aan zijn eerste twee albums, maar de muziek van David Keenan is op Modern Mythologies wel eigenzinniger en gevarieerder. De Ierse muzikant schrijft nog altijd prachtige teksten en vertolkt ze met veel passie. In muzikaal opzicht is het wat spannender dan op de eerste twee albums, maar uiteindelijk valt alles op zijn plek op de glorieuze terugkeer van David Keenan.

De Ierse muzikant David Keenan debuteerde helemaal aan het begin van 2020 met het geweldige A Beginner's Guide To Bravery. Het is een album dat echt alles heeft dat een sensationeel goed debuutalbum moet hebben. De Ierse muzikant vertelde op zijn debuutalbum indringende verhalen, kleurde deze prachtig in en vertolkte zijn songs ook nog eens met hart en ziel. 

Ik schreef er bijna zes jaar geleden het volgende over, maar er zijn veel meer superlatieven te vinden in mijn recensie van het debuutalbum van David Keenan: “A Beginner's Guide To Bravery is een album dat aanzet tot associëren. Ik hoor wat van Van Morrison, David Gray, Tim Buckley, The Waterboys en de briljante Gavin Friday, maar zo kan ik nog wel even doorgaan, zonder dat ik een naam kan noemen die het hele album relevant is. Laten we het er maar op houden dat David Keenan zijn klassiekers kent en alle invloeden verwerkt in een persoonlijk geluid”. 

A Beginner's Guide To Bravery werd terecht de hemel in geprezen en een glorieuze carrière van de Ierse muzikant leek slechts een kwestie van tijd. David Keenan gooide vervolgens zijn eigen glazen in met zijn tweede album "WHAT THEN?", dat een wat lastiger album was dan zijn debuutalbum, maar persoonlijk vond ik "WHAT THEN?" nog wat beter dan het al zo goede debuutalbum. 

David Keenan kreeg na het matige succes van zijn tweede album mot met zijn platenmaatschappij, die de grootste plannen die het met hem had niet zag uitkomen. De muzikant uit Dublin maakte vervolgens in zijn uppie zijn derde album Crude, maar dat album mistte de magie van zijn twee voorgangers en kreeg terecht veel minder positieve recensies. 

Na een filmsoundtrack keert David Keenan deze week terug met Modern Mythologies en met dit album revancheert hij zich wat mij betreft voor het wat mindere Crude. Met Modern Mythologies keert David Keenan deels terug naar het geluid van zijn eerste twee albums, maar gedurende het album wordt snel duidelijk dat de Ierse muzikant nu precies doet waar hij zelf zin in heeft en zich niet meer laat leiden door commerciële motieven. 

Modern Mythologies opent toegankelijk met een soulvolle track met blazers, die laat horen dat de erfenis van Van Morrison bij David Keenan in goede handen is. Vervolgens kan het echter alle kanten op en dat hoor je nog wat beter op de luxe editie van het album, die nog wat extra andere wegen verkent. 

Grootste kracht van David Keenan blijft zijn stem, die zijn poëtische teksten met heel veel gevoel, passie en expressie vertolkt. Ik hoor er wat in van alle namen die ik hierboven al heb genoemd, maar bij beluistering van Modern Mythologies komen ook David Gray en vooral Rufus Wainwright hier en daar op als vergelijkingsmateriaal en zo kan ik nog wel wat namen noemen. 

In muzikaal opzicht kan het bij David Keenan dit keer alle kanten op, van soul en blues tot pop en rock en folk en jazz. De muziek van de Ierse muzikant was in het verleden al zeer intens, maar de intensiteit is op zijn nieuwe album nog wat opgevoerd en doet wel wat denken aan Jeff Buckley. Het zijn nogal wat grote namen die in deze recensie voorbij komen, maar David Keenan is op Modern Mythologies vooral zichzelf en dat is knap. Iedereen die hem na het tegenvallende Crude had afgeschreven moet maar eens snel naar dit nieuwe album gaan luisteren. Erwin Zijleman

Modern Mythologies van David Keenan is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

Review: Courtney Hartman - With You

De Amerikaanse muzikante Courtney Hartman heeft met With You een wonderschoon album gemaakt, dat helaas wat tussen wal en schip is gevallen, maar de donkere maanden van het jaar echt prachtig kan verlichten
Zelden heb ik een album gehoord waaraan door zoveel muzikanten is meegewerkt maar dat desondanks zo sober en subtiel klinkt. De stem van Courtney Hartman is op With You vooral zacht, maar wordt fraai gecombineerd met flink wat andere vrouwenstemmen. Ook de muziek op het album is behoorlijk sober, maar het is ook wonderschone muziek vol subtiele details. De songs van Courtney Hartman vragen absoluut om gewenning, maar als je eenmaal gewend bent aan haar stem en de bijzondere muzikale setting, worden de songs op het derde album van de muzikante uit Eau Claire, Wisconsin, heel snel mooier en indrukwekkender. Echt een bijzonder album.

With You van Courtney Hartman verscheen twee weken geleden, maar kwam met enige vertraging op de streaming media platforms terecht. Dat lijkt een klein dingetje, maar het heeft er ongetwijfeld aan bijgedragen dat er tot dusver weinig aandacht was voor het album van de Amerikaanse muzikante. Zelf had ik het album eerlijk gezegd ook alweer doorgestreept toen ik niet aantrof op de streaming media platforms in de week van de release, maar bij toeval kwam ik het album toch nog tegen op Spotify. 

De naam Courtney Hartman kwam als eens voor op de krenten uit de pop, want in 2023 was haar stem prominent aanwezig op het album Stranger To The Feeling van Taylor Ashton (nog steeds een aanrader overigens). Courtney Hartman maakte ook een album met deze Taylor Ashton en bracht voor With You ook al twee soloalbums uit. With You is mijn eerste kennismaking met de solomuzikante Courtney Hartman en het is wat mij betreft een bijzonder album. 

Het is ook een ambitieus album, want de muzikante uit Eau Claire, Wisconsin, heeft flink wat muzikanten en studiotechnici uitgenodigd voor haar derde album. Zo wist ze een aantal aansprekende gastvocalisten te strikken, onder wie Tift Merritt, Michaela Anne, Emily Frantz , Phoebe Hunt, Watchhouse en Rachel Sermanni. Het zijn zangeressen van naam en faam, die de stem van Courtney Hartman prachtig ondersteunen, wat met grotere regelmaat fraaie harmonieën oplevert. 

De gastzangeressen doen dit ondersteunen overigens op zeer subtiele wijze, want de stem van Courtney Hartman, die zelf in alle songs het voortouw neemt, is zacht en gevoelig. Ik was niet direct gecharmeerd van de zang op With You, maar naarmate ik het album vaker hoor komt de zachte zang van de Amerikaanse muzikante makkelijker binnen. 

With You is in vocaal opzicht een subtiel album en dat is het ook in muzikaal opzicht. De songs op het derde album van Courtney Hartman zijn voorzien van een voornamelijk ingetogen en zeer subtiel geluid. Dat betekent zeker niet dat With You een Spartaans klinkend album is, want de muziek op het album is zeer smaakvol en rijk in detail. Net als de stem van Courtney Hartman dringt de instrumentatie op With You zich niet nadrukkelijk op, maar de sfeervolle en wat stemmige klanken op het album komen beter tot zijn recht wanneer je de songs van Courtney Hartman vaker hoort. 

With You is een album dat gemaakt is voor de vroege ochtend en de late avond en het is bovendien een album dat het goed doet in het huidige seizoen, maar het is ook een album dat het verdient om met aandacht te worden beluisterd. Bij aandachtige beluistering komt de muziek op With You makkelijker tot leven en hoor je goed hoe mooi de stem van Courtney Hartman is. 

With You kwam er naar verluidt niet zonder slag of stoot, maar het resultaat mag er zijn. Naast de zang en de muziek zijn ook de songs op het album van hoog niveau. Courtney Hartman deed hiervoor onder andere een beroep als geweldige songwriters als Saran Siskind, Tift Merritt, Ana Egge, Emily Frantz en Dawn Landes, maar ook bij het schrijven van de songs had ze zelf de meeste touwtjes in handen. 

Het levert een album op dat past in het hokje Amerikaanse rootsmuziek, maar dat anders klinkt dan de meeste andere albums in dit genre. Het zou echt doodzonde zijn als dit mooie en bijzondere album zou ondersneeuwen. Erwin Zijleman

De muziek van Courtney Hartman is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://courtneyhartman.bandcamp.com/album/with-you.

Review: Few Bits - Brick Houses

De Belgische band Few Bits keert na een stilte van negen jaar terug met haar derde album Brick Houses en het is een album dat in alle opzichten indruk maakt en ook nog eens opvalt door een bijzonder eigen geluid
De muziek van de Belgische band Few Bits is me een jaar of tien geleden niet opgevallen, maar ik ben echt zeer aangenaam verrast door het deze week verschenen Brick Houses. De band was door het moederschap van frontvrouw Karolien Van Ransbeeck een tijdje uit de running, maar keert terug met een album dat anders klinkt dan zijn twee voorgangers. Brick Houses is bij vlagen een melancholisch album, maar de songs van de band klinken ook warm en zonnig. In muzikaal opzicht staat het als een huis, de songs zijn gevarieerd en aansprekend en dan is er ook nog de prachtige stem van Karolien Van Ransbeeck, die de songs van haar band nog wat verder optilt. Prachtig album.

Een week geleden kwam ik een hele positieve recensie tegen van Brick Houses van de Belgische band Few Bits. Niet alleen het album werd zeer positief besproken, maar ook het verleden van de band werd geroemd. Volgens de recensie werd Few Bits in het verleden ‘de Belgische Mazzy Star’ genoemd en waren ook de eerste twee albums van de band van hoge kwaliteit. 

De recensie maakte me, alleen vanwege de Mazzy Star verwijzing, heel nieuwsgierig naar het nieuwe en de twee oude albums van Few Bits. Omdat het nieuwe album vorige week nog niet was verschenen, ben ik begonnen bij het titelloze debuutalbum van Few Bits uit 2013. Het is een album dat zowel door de zang als door de muziek inderdaad wel wat doet denken aan Mazzy Star, al klinkt de muziek van Few Bits wel wat zonniger. 

Ik begrijp er geen snars van dat ik het album twaalf jaar geleden niet heb ontdekt, want het is een album dat perfect in mijn straatje past. Dat geldt overigens ook en misschien nog wel in sterkere mate voor het in 2016 uitgebrachte Big Sparks, dat wat minder aan Mazzy Star doet denken, maar dat ik desondanks nog een stuk beter vind dan het debuutalbum van de band uit Antwerpen. 

Op haar tweede album combineert Few Bits de fluisterzachte zang van frontvrouw Karolien Van Ransbeeck en een vleugje psychedelica met een meer pop georiënteerd geluid met een randje Fleetwood Mac en dat klinkt echt bijzonder aangenaam. Ik heb er door de recensie van het nieuwe album van Few Bits opeens drie geweldige albums bij, want ook het na een stilte van negen jaar verschenen Brick Houses is een album naar mijn hart. 

Karolien Van Ransbeeck koos na de doorbraak van de band met Big Sparks voor het moederschap, maar begon twee jaar geleden weer met het schrijven van songs. De band had er voor kunnen kiezen om verder te gaan waar Few Bits negen jaar geleden was gestopt, maar dat is niet gebeurd. Brick Houses klinkt anders dan de twee vorige albums van de band en wat mij betreft heeft de band definitief afscheid genomen van de bijnaam ‘de Belgische Mazzy Star’. 

Op het vorige album van Few Bits hoorde ik al een randje Fleetwood Mac en dat is nog veel duidelijker te horen op Brick Houses. De band uit Antwerpen schuift op haar derde album wat verder op richting pop, maar heeft ook gewerkt aan een fraai nieuw eigen geluid, waarin ook ruimte is voor melancholie. 

Ik hoor er van alles in, want Brick Houses heeft zich niet alleen laten beïnvloeden door de perfecte pop van onder andere Fleetwood Mac. Door de combinatie van het rijke en veelkleurige gitaarspel op het album en de zang van Karolien Van Ransbeeck hoor ik ook wel wat invloeden uit de dreampop, variërend van de muziek van Lush tot The Sundays om maar eens twee namen te noemen, maar ik hoor soms ook een duidelijke jaren 80 vibe. 

Ik was na een paar tracks al verslaafd aan de stem van Karolien Van Ransbeeck, maar ook in muzikaal opzicht is Brick Houses een mooi en interessant album. In de muziek op het album trekt het soms zelfs wat proggy gitaarspel direct de aandacht, maar ook de baslijnen vind ik mooi en hetzelfde geldt voor de bijzonder klinkende synths. 

Few Bits heeft een album gemaakt dat soms wat ouderwets klinkt, maar minstens net zo vaak fris en het is een album vol met songs die ik steeds leuker en interessanter ga vinden. Echt een zeer aangename ontdekking dit album van Few Bits. Goed dat de band terug is. Erwin Zijleman

Brick Houses van Few Bits is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 29,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Juana Molina - DOGA

Juana Molina maakt inmiddels al zo’n 30 jaar hele bijzondere muziek, wat een stapel unieke albums heeft opgeleverd, waar deze week, na een stilte van acht jaar, het bijzonder mooie DOGA aan wordt toegevoegd
Het is knap hoe de Argentijnse muzikante Juana Molina de afgelopen 30 jaar albums met een volstrekt uniek eigen geluid uitbrengt. Het zijn albums die zich in theorie flink ver buiten mijn muzikale comfort zone bewegen en die het experiment stevig omarmen, maar op een of andere manier is de muziek van Juana Molina niet ontoegankelijk. Ze heeft de tijd genomen voor haar nieuwe album DOGA en dat hoor je, want het nieuwe album van Juana Molina loopt over van de goede ideeën. Al die goede ideeën moet je even laten landen, maar vervolgens is DOGA een album waarnaar je wilt blijven luisteren. Het was veel te lang stil rond de Argentijnse muzikante, maar gelukkig is ze terug.

DOGA, het nieuwe album van de Argentijnse muzikante Juana Molina, verscheen in dezelfde week als LUX, het inmiddels in opvallend brede kring erkende meesterwerk van ROSALÍA. Beide albums zijn voor een belangrijk deel Spaanstalig en bijzonder eigenzinnig, maar waar LUX met een ongekende hoeveelheid 5-sterren recensies de hemel in is geprezen, bleef het relatief stil rond DOGA, al merkte een deel van de Britse muziekpers het album gelukkig wel op, met de eretitel ‘album van de maand’ in het Britse muziektijdschrift Uncut als hoogtepunt. 

Nu heeft Juana Molina natuurlijk niet dezelfde status al wereldster ROSALÍA, maar de muziek van de Argentijnse muzikante schreeuwt al wel een aantal jaren om aandacht. Ik vond de muziek van Juana Molina bij de eerste kennismaking bijzonder, maar niet echt mijn ding, maar al snel raakte ik in de ban van Segundo (2000), Tres Cosas (2002), Son (2006) en Un Día (2008). De afgelopen twaalf jaar was ik misschien nog wel meer onder de indruk van haar vorige twee albums, Wed 21 uit 2013 en Halo uit 2017. Op het eerstgenoemde album schuurt de Argentijnse muzikante hier en daar tegen de folkpop aan, terwijl het tweede album wat experimenteler van aard is en meer invloeden uit de Latin muziek bevat. 

Het laatste album van de muzikante uit Buenos Aires was inmiddels acht jaar oud, maar met DOGA is eindelijk weer een nieuw album verschenen. Ook DOGA is een eigenzinnig album dat niet past in bestaande hokjes, maar net als Wed 21 en Halo is het ook een album dat een groot deel van de tijd best toegankelijk mag worden genoemd, al is toegankelijk in het muzikale universum van Juana Molina een relatief begrip. 

Op DOGA heeft de Argentijnse zich vooral omringd met elektronica, die in verschillende gedaanten uit de speakers komt. De ingezette elektronica is soms tegendraads en schurend, maar tekent op hetzelfde moment voor zwoele ritmes, die de Latin invloeden in de muziek van Juana Molina aan de oppervlakte brengen. Het doet af en toe wat psychedelisch aan, maar Juana Molina is ook niet vies van dromerige klankentapijten. 

DOGA krijgt hier en daar ook het album folktronica opgeplakt en daar is wel wat voor te zeggen, al maakt Juana Molina, mede door de Spaanstalige teksten, folktronica die geen aanknopingspunten biedt met andere albums in het genre. DOGA is vanaf de eerste noten een spannend album dat de fantasie heel stevig prikkelt. Veel tracks op het album zijn lang tot zeer lang, waardoor de tien songs in 55 minuten muziek, maar zelden aansluiten bij de toegankelijke popsongs met een kop en een staart. 

En toch is DOGA een album dat lekker in het gehoor ligt en goed is voor een spannende maar ook aangename luistertrip. Het is een luistertrip waarin heel veel valt te ontdekken, want achter de lagen elektronica zitten ook nog fraaie gitaar- en strijkerspartijen verstopt. De arrangementen op DOGA zijn zeker niet alledaags, maar wat zijn ze mooi en bijzonder. Het is misschien even wennen aan de bijzondere klanken, maar wanneer je eenmaal in de flow van het album komt, laat de muziek van Juana Molina je niet makkelijk meer los. 

In muzikaal opzicht is DOGA een fascinerend album en het is een album dat aan kracht wint door de bijzondere zang van Juana Molina en haar Spaanstalige teksten. DOGA wordt hier en daar net als LUX van ROSALÍA een meesterwerk genoemd en daar is wat voor te zeggen. Nu maar hopen dat Juana Molina met haar nieuwe album de aandacht trekt, al is het maar een fractie van de aandacht die haar Spaanse collega de afgelopen weken krijgt. Erwin Zijleman

De muziek van Juana Molina is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Argentijnse muzikante: https://juanamolina.bandcamp.com/album/doga.

Review: Wreckless Eric - England Screaming

Wreckless Eric leverde de afgelopen tien jaar uitstekende albums af en ook met de nieuwe versies van songs die hij halverwege de jaren 80 maakte met een inmiddels vergeten band maakt de Britse muzikant weer makkelijk indruk
England Screaming van Wreckless Eric ontbrak de afgelopen week in nogal wat releaselijsten, maar het is een album dat absoluut de aandacht verdient. Bij de naam Wreckless Eric denkt menigeen nog altijd aan de cultheld uit de hoogtijdagen van de punk en de new wave, maar wat mij betreft maakte de van oorsprong Britse muzikant de afgelopen tien jaar zijn beste albums. Ook het deze week verschenen England Screaming bevalt me weer uitstekend. Het is een album dat naadloos aansluit op de vorige Wreckless Eric albums en dat is bijzonder, want de songs op England Screaming zijn veertig jaar oud. Destijds wilde niemand er naar luisteren, maar het is tijd voor eerherstel.

Wreckless Eric was lange tijd vooral een vergeten cultheld uit de late jaren 70 en de vroege jaren 80. Met The Wonderful World Of Wreckless Eric en Wreckless Eric uit 1978 en Big Smash! uit 1980 bracht hij drie albums uit op het fameuze label Stiff Records. Het zijn drie albums die werden omarmd door de opkomende new wave beweging en door de critici. Achteraf bezien kun je je afvragen wat er nu precies new wave was aan de albums van de Britse muzikant en persoonlijk vraag ik me ook wel af waar de albums nu precies de cultstatus aan verdienden, want echt onder de indruk ben ik niet. 

Ik kwam Wreckless Eric zelf pas weer tegen toen hij tien jaar geleden het album AmERICa uitbracht en dat vond en vind ik echt een fantastisch album. Het is een album waarop de op dat moment al lange tijd in de Verenigde Staten woonachtige muzikant zijn liefde voor de Britse gitaarbands uit de late jaren 60 en vroege jaren 70 etaleerde en dat deed hij met geweldige songs. 

De tweede jeugd van Wreckless Eric hield de afgelopen tien jaar aan met de eveneens uitstekende albums Construction Time And Demolition (2018) en Leisureland (2023), die niet onder deden voor AmERICa. Deze week keert de van oorsprong Britse muzikant terug met een nieuw album, England Screaming. 

Helemaal nieuw is het album overigens niet, want iedereen die Wreckless Eric is blijven volgen na zijn eerste drie albums, en dat waren er niet veel, kent mogelijk de songs op het deze week verschenen album. Toen Wreckless Eric na het uitblijven van succes van zijn eerste drie albums aan de kant werd gezet door Stiff Records, formeerde hij samen met twee leden van The Blockheads, de band van Ian Dury, onder zijn eigen naam, Eric Goulden, de band Captains Of Industry. 

Het debuutalbum van de band, het in 1985 verschenen A Roomful Of Monkeys, deed niet veel, mede omdat twee bandleden terugkeerden naar Ian Dury voordat het album goed en wel verschenen was, maar ook de critici en het publiek moesten er niets van hebben. De songs hebben Wreckless Eric zelf nooit los gelaten en naar verluidt vindt hij zelf dat hij de kunst van het schrijven van songs pas onder de knie kreeg na zijn eerste drie albums. 

Op England Screaming staan nieuwe versies van bijna alle songs op A Roomful Of Monkeys van Captains Of Industry. Ik ken het originele album niet en dit is ook niet te vinden op de streaming media platforms, maar als ik luister naar England Screaming luister, begrijp ik wel waarom het album in 1985 niets deed. 

De songs van de Britse muzikant staan immers mijlenver af van de muziek die halverwege de jaren 80 populair was en nemen je mee naar de hoogtijdagen van de Britse gitaarmuziek uit de late jaren 60 en vroege jaren 70. Denk aan The Beatles, The Stones, The Who en The Kinks, waarmee England Screaming naadloos aansluit op de vorige albums van Wreckless Eric. 

Ik denk dat ik er in 1985 niet veel aan zou hebben gevonden, maar in 2025 klinken de songs van veertig jaar geleden heerlijk. Wreckless Eric heeft de vergeten songs fraai opgepoetst en vertolkt ze met veel energie. Als ik naar de eerste drie albums van de Britse muzikant luister hoor ik eerlijk gezegd niet zoveel bijzonders, maar in 1985 had Wreckless Eric het schrijven van memorabele popsongs absoluut onder de knie. Erwin Zijleman

De muziek van Wreckless Eric is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikant: https://wrecklesseric.bandcamp.com/album/england-screaming.

Engeland Screaming van Wreckless Eric is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Keaton Henson - Parader

De Britse muzikant Keaton Henson zit vaak dicht tegen mijn allergiezone aan, maar hij weet me af en toe ook te overtuigen met bijzonder mooie albums en ook het deze week verschenen Parader is er wat mij betreft weer een
Het was alweer vijf jaar geleden dat ik voor het laatst iets had met de muziek van de toch behoorlijk productieve Keaton Henson. Ik kon tot 2016 niet heel goed overweg met de albums van de Britse muzikante, maar vervolgens maakte hij twee prachtalbums op rij. Vervolgens overtuigde Keaton Henson me helaas een tijd lang niet, maar ik ben zeer gecharmeerd van zijn nieuwe album Parader. Keaton Henson grijpt dit keer naar de elektrische gitaar, maar desondanks is Parader ook deels een behoorlijk ingetogen album. Het is een wat donker album, maar de songs zijn echt prachtig en ook met de zang kan ik dit keer uitstekend uit de voeten.

Ik heb tot dusver een wat moeizame relatie met de muziek van de Britse muzikant Keaton Henson, die al sinds zijn debuutalbum uit 2010 kan rekenen op zeer lovende woorden van de critici. Zijn debuutalbum Dear uit 2010 vond ik in muzikaal opzicht mooi, maar ik was minder enthousiast over de zang, die ik wat overdreven en wat pieperig vond. Die stem zat me ook in de weg bij beluistering van het verstilde Birthdays uit 2013, dat me op een of andere manier echter ook wel intrigeerde. 

De Britse muzikant experimenteerde vervolgens onder de naam Behaving met elektronica en was mij helemaal kwijt, maar het in 2016 verschenen Kindly Now vond ik een prachtig album. Op dit album combineerde Keaton Henson op bijzondere wijze elektronica met rijk georkestreerde klanken en maakte hij ook in vocaal opzicht makkelijk indruk. 

Ook het in 2020 uitgebrachte Monument wist me eenvoudig te overtuigen, maar dat lukte Keaton Henson weer niet met House Party uit 2023, waarop hij experimenteerde met een lichtvoetiger en wat mij betreft weinig onderscheidend geluid. Het instrumentale Somnambulant Cycles wist mijn aandacht vervolgens ook niet vast te houden, waardoor het deze week verschenen Parader het eerste Keaton Henson album is dat ik bespreek sinds het vijf jaar oude Momument. 

Op Parader keert de Britse muzikant weer wat terug naar het geluid van de twee albums die ik wel hoog heb zitten, al klinkt Parader wel flink anders dan Kindly Now en Monument. Op deze twee albums was de muziek van de Britse muzikant vooral ingegoten en bij vlagen zelfs verstild. Ook Parader heeft zijn ingetogen momenten, maar de muziek van Keaton Henson bevat dit keer ook flink wat ruwere uitbarstingen. 

De muzikant uit Londen zweerde in het verleden bij de akoestische gitaar, de piano en flink wat strijkers, maar op zijn nieuwe album heeft hij de elektrische gitaar omarmd. Dat levert af en toe lekker gruizig gitaarwerk op, maar ook op een elektrische gitaar kun je fraaie ingetogen gitaarakkoorden spelen. 

Zeker als Keaton Henson het tempo laag houdt en de inkleuring van songs betrekkelijk sober is, is Parader niet eens zo heel ver verwijderd van mijn twee favoriete albums van de Britse muzikant uit het verleden, maar dat is anders wanneer het gitaarspel voller en steviger wordt. 

Ik had in het verleden wel eens moeite met de stem van Keaton Henson, maar ik vind zijn stem nu veel mooier dan op zijn vroege albums. Het is een stem die zich dit keer met grote regelmaat laat ondersteunen door zachte vrouwenstemmen en dat is wat mij betreft een combinatie die echt geweldig uitpakt. 

Parader klinkt weer wat anders dan de vorige albums van Keaton Henson en dat is ook precies wat je verwacht van de Britse muzikant, maar wat is gebleven is de hoge kwaliteit van de songs. Ook op Parader overtuigt Keaton Henson immers weer met wonderschone songs. Het zijn nog altijd persoonlijke en wat donkere of zelfs weemoedige songs, maar het zijn ook songs die de ruimte verwarmen op een koude winteravond. 

Ik vind de switch naar de elektrische gitaar het mooist wanneer de Britse muzikant zijn songs redelijk ingetogen houdt en hier en daar raakt aan Elliott Smith, maar ook de wat gruizigere passages hebben wel wat. Keaton Henson weet me vaker niet dan wel te raken met zijn muziek, maar Parader vind ik voor de afwisseling weer eens een bijzonder mooi album. Erwin Zijleman

De muziek van Keaton Henson is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikant: https://keatonhenson.bandcamp.com/album/parader.

Parader van Keaton Henson is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Lorde, AFAS Live, Amsterdam, 24 november 2025

De Nieuw-Zeelandse muzikante Lorde begon twee weken geleden aan haar Ultrasound World Tour, die bijna een jaar gaat duren. Gisterenavond streek ze neer in de AFAS Live voor het eerste van twee razendsnel uitverkochte concerten.

De tour volgt op het geweldige album Virgin, waarop Lorde afstand neemt van het akoestische geluid van voorganger Solar Power en de elektronica vol omarmt. De songs van Virgin staan centraal in de setlist tijdens de Ultrasound tour, maar ook een aantal songs van de eerste drie albums van Lorde hebben een Virgin makeover gekregen.

Op het eerste gezicht lijkt Lorde te kiezen voor een vrij sobere of zelfs Spartaanse setting met een vrijwel leeg podium en een verdekt opgestelde band, maar de Ultrasound Tour is een tour vol visueel spektakel, waarbij de Nieuw-Zeelandse muzikante opschuift richting totaaltheater. Dat lijkt een kansloze missie in de grote zalen waarin ze optreedt, maar Lorde laat zien dat het wel degelijk kan.

Het geluid van haar band doet op het eerste gehoor wat kil en elektronisch aan, maar het past perfect bij de songs van Virgin en bij de stem van Lorde. Het is een geluid dat hier en daar schatplichtig is aan de pioniers van de elektronische popmuziek, maar dan wel voorzien van een 2025 sausje. Uptempo songs domineren in de setlist, maar er zijn ook een aantal rustpunten ingebouwd. Lorde is pas 29, maar gaat inmiddels dertien jaar en vier albums mee, waardoor er wat te kiezen valt in haar setlist.

Lorde vertrouwt voor de lagen achtergrondvocalen in met name de songs van Virgin op de opnamen van haar album, maar ze laat direct vanaf de eerste noten horen dat ze kan zingen. De zang van Lorde heeft iets ruws, maar dat maakt haar geluid juist bijzonder. De zang van de Nieuw-Zeelandse muzikante heeft bovendien iets intiems, wat de zeggingskracht van de zang vergroot.

Lorde heeft de setlist van haar tour fraai opgebouwd. Royals, waarmee ze als 16-jarige muzikante doorbrak zit aan het begin van de set, terwijl banger Green Light zorgt voor de ultieme climax. In muzikaal en vocaal opzicht klinkt het allemaal geweldig, maar het is knap hoe Lorde ook in visueel opzicht steeds weer weet te verrassen. De belichting is bijzonder mooi en er wordt knap gespeeld met de schermen en extra attributen op het podium. Het levert een afwisselende show op met een groot aantal bijzondere momenten.

Lorde laat veel van zichzelf zien in haar songs, maar doet dat ook met haar kleding op het podium. Het ziet er soms wat exhibitionistisch uit, maar het is ook een illustratie van de puurheid en ruwe emotie die Lorde op het podium wil laten zien. Het zorgt ervoor dat de zaal aan haar voeten ligt en dat blijft zo tot de lichten weer aan gaan, na een toegift op de mixtafel achterin de zaal.

Het is behoorlijk druk in het land van de grote popzangeressen van het moment. Lorde laat tijdens haar Ultrasound Tour niet alleen zien dat ze met de allerbesten mee kan, maar ze laat bovendien zien dat ze behoort tot de meest eigenzinnige popsterren van het moment. Haar show in de AFAS Live kan mee op het lijstje met de meest indrukwekkende concerten van 2025. Erwin Zijleman

Review: Glitterpaard - Thursday

De Belgische band Glitterpaard bracht in 2022 een indrukwekkend mooi debuutalbum uit en overtrof dat album een maand of drie geleden met het wat mij betreft nog veel betere en echt betoverend mooie Thursday
Ik kan niet meer achterhalen waardoor Thursday van Glitterpaard drie maanden geleden uit mijn selectie viel. Met de kwaliteit van het album had het in ieder geval niets te maken, want ik vind het tweede album van de Belgische band al drie maanden prachtig. Thursday is nog wat beter dan het debuutalbum van de band en schuift qua niveau nog wat dichter tegen de albums van voorbeelden als dEUS en natuurlijk Sparklehorse aan. De band uit Antwerpen kiest dit keer voor songs die in muzikaal opzicht behoorlijk zijn volgestopt en dat doen ze ook in vocaal opzicht, zeker wanneer Sarah Pepels nog een laagje toevoegt . Het levert elf songs op die je eindeloos wilt koesteren.

Van de week vroeg iemand me waarom ik in het september verschenen tweede album van de Belgische band Glitterpaard niet heb besproken op de krenten uit de pop. Ik was er eerlijk gezegd van overtuigd dat ik dat wel had gedaan, want ik vind Thursday al sinds de week van de release echt een fantastisch album. Het tweede album van Glitterpaard is op een of andere manier helaas tussen wal en schip gevallen in september en dat is zeer spijtig. 

Ik maak het nu goed, want een album dat wat mij betreft jaarlijstjeswaardig is mag natuurlijk niet ontbreken op deze site. De Belgische band Glitterpaard begon meer dan tien jaar geleden als een Sparklehorse tribute band, waardoor de geweldige naam Glitterpaard voor de hand lag. De band uit Antwerpen is al lang geen Sparklehorse tribute band meer en debuteerde in het voorjaar van 2022 prachtig met een titelloos album. Het is een album dat bij mij associaties opriep met een aantal grote Belgische bands, waaronder in ieder geval dEUS. 

Het debuutalbum van Glitterpaard haalde in 2022 mijn jaarlijstje en dat kunstje gaat de band drie jaar later absoluut herhalen met Thursday. Glitterpaard bestaat uit muzikanten die hun sporen ruimschoots hebben verdiend in de rijke Belgische muziekscene en dat hoor je. Thursday klinkt nog wat veelzijdiger dan het debuutalbum van de band en staat vol met geweldige songs. Het zijn songs die soms wat meer naar binnen zijn gekeerd, maar het album bevat ook een aantal wat ruwere songs. 

De band heeft Thursday zelf geproduceerd en heeft knap werk geleverd. Thursday is een album met een bijzondere sfeer en het is een sfeer die iets toevoegt aan de songs van Glitterpaard. Ik heb nog steeds associaties met de muziek van dEUS en hoor ook zeker nog echo’s van Sparklehorse, maar na twee albums bestaat er ook zoiets als een Glitterpaard sound en het is een zeer aansprekende sound. 

De band beschikt in de personen van Philip Bosschaerts en Johan Verckist over twee uitstekende zangers, maar sinds Sarah Pepels de band Portland achter zich heeft gelaten is ook haar rol gegroeid. Met name in de wat meer laidback songs op het album is de zang echt bijzonder mooi. Dat geldt overigens niet alleen voor de zang, want ook in muzikaal opzicht maakt Glitterpaard veel indruk als het wat meer ingetogen speelt. 

De wat ruwere songs op het album zijn wat meer rechttoe rechtaan, maar zorgen wel voor dynamiek. Nog veel meer dan op haar debuutalbum heeft de band uit Antwerpen haar muziek volgestopt met bijzondere geluiden en onverwachte wendingen, wat de songs op Thursday voorziet van een bijzondere spanning. Net als Sparklehorse schakelt Glitterpaard hierbij makkelijk tussen wonderschone en juist behoorlijk ruwe passages. 

Er gebeurt echt ongelooflijk veel op Thursday, maar het tweede album van Glitterpaard is ook een album met songs die je een voor een dierbaar worden en vervolgens ook blijven. De beste songs op het album zijn echt weergaloos mooi, luister alleen maar eens naar de openingstrack, maar de rest doet er nauwelijks voor onder. 

De Belgische band had de lat best hoog gelegd met haar drieënhalf jaar geleden verschenen debuutalbum, maar ik vind Thursday nog mooier en indrukwekkender. De eregalerij van de Belgische popmuziek is goed gevuld geraakt de afgelopen decennia, maar op basis van haar eerste twee albums verdient Glitterpaard absoluut een plekje op deze galerij. Ik ben veel te laat met mijn recensie van Thursday, maar gelukkig ben ik nog wel ruim op tijd voor mijn jaarlijstje. Erwin Zijleman

Thursday van Glitterpaard is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: U2 - Boy (1980)

U2 zou in de jaren 80 razendsnel uitgroeien tot een band die stadions kon vullen, maar het begon in 1980 klein met Boy, waarop de blauwdruk is te vinden van het uit duizenden herkenbare geluid van de band
Ik had echt al heel lang niet meer naar Boy van U2 geluisterd. Enerzijds omdat ik niet zoveel meer heb met de muziek van de Ierse band en anderzijds omdat ik andere favorieten heb of dacht te hebben in het oeuvre van de band. Boy verscheen aan het begin van de jaren 80 en klonk anders dan de meeste andere albums van dat moment. U2 gebruikte geen synths in haar muziek en had een bijzonder spelende ritmesectie. Het meest in het oor sprong het ruimtelijke en heldere gitaarwerk van The Edge, dat U2 haar unieke geluid gaf. De band beschikte ook nog eens over een charismatische zanger, waardoor het succes niet uit kon blijven en dat deed het dan ook niet, maar het begon allemaal met Boy.

Ik ben al heel lang niet meer geïnteresseerd in de muziek van U2. Het laatste album van de Ierse band dat ik echt van begin tot eind goed vond is Achtung Baby en dat album is volgend jaar alweer 35 jaar oud. Als ik naar U2 luister koos ik tot voor kort uitsluitend voor The Joshua Tree, dat ik met afstand het beste album van de band vond en vind. Een tijdje geleden pakte ik echter ook Boy, het debuutalbum van de band uit 1980, er weer eens bij en sindsdien is ook de liefde voor dat album weer flink opgebloeid. 

Boy verscheen in de herfst van 1980 en deed in eerste instantie buiten Ierland niet zo heel veel. Dat veranderde toen de band op 8 juni 1981 op het toen nog eendaagse Pinkpop festival stond. De Ierse band stond in de ochtend geprogrammeerd en maakte een onuitwisbare indruk met een flinke dosis jonge honden energie en een bijzonder eigen geluid. Het zou vervolgens snel gaan voor U2, dat in een paar jaar tijd zou uitgroeien tot een wereldberoemde band. 

Ik weet niet meer precies wanneer ik Boy ontdekte, maar het was volgens mij voor dat legendarische optreden op Pinkpop. Aan het begin van de jaren 80 waren vooral de synths hip, maar daar deed U2 niet aan. De band uit Dublin vertrouwde op de beproefde combinatie van gitaar, bas en drums, maar klonk anders dan de andere gitaarbands van die tijd en de gitaarbands uit de decennia die er aan vooraf gingen. 

Als ik nu luister naar Boy vind ik het geluid van U2 op haar debuutalbum nog steeds bijzonder. Het is een geluid dat langzaam maar zeker evolueerde in een nogal mainstream pop en rock geluid, maar op Boy hoor ik een unieke eigen stijl. Het is een stijl die deels wordt bepaald door het stuwende baswerk van Adam Clayton, door de opvallend roffelende drums van Larry Mullen Jr. en hier en daar een xylofoon, maar het is vooral het gitaarwerk van The Edge dat Boy zo’n uniek eigen geluid geeft. 

U2 laat zich op haar debuutalbum zeker beïnvloeden door andere gitaarmuziek van dat moment, maar de ruimtelijke en wat galmende gitaarakkoorden van The Edge zorgen voor een unieke sfeer. The Edge zou zijn gitaarwerk in de jaren die volgden verder perfectioneren, maar persoonlijk vind ik zijn gitaarspel op Boy het mooist en bijzonderst, zeker wanneer hij ingetogen en ruimtelijke akkoorden speelt. De zang van Bono ging me naarmate U2 beroemder werd steeds meer irriteren, maar op Boy hoor ik wel de nodige bravoure, maar klinkt de zanger van U2 nog niet zo pathetisch. als in later dagen. 

Boy is niet over de hele linie even sterk, maar bevat een aantal geweldige songs. Ik ben nooit zo gek geweest op I Will Follow en het album bevat nog een aantal van dit soort rechttoe rechtaan rocksongs, maar alleen al de serie Twilight, An Cat Dubh, Into The Heart en Out Of Control is geweldig en laat horen dat de muziek van U2 niet alleen energiek is, maar ook durft te experimenteren en durft te spelen met dynamiek. 

U2 zou de lijn van Boy nog even doortrekken op October en War en zou vervolgens andere wegen verkennen met The Unforgettable Fire en The Joshua Tree. October staat lager aangeschreven dan Boy, maar War wordt over het algemeen hoger ingeschat dan het debuutalbum van de Ierse band. Ik heb er nog eens met de oren van nu naar geluisterd en kies zonder enige twijfel voor Boy, waarop de band een voor een debuutalbum ongekend grootse vorm liet horen. De rest kwam vanzelf. Erwin Zijleman

Boy van U2 is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 19,99 euro

CD, 14,99 euro

Review: Tobias Jesso Jr. - shine

Tobias Jesso Jr. koos na zijn fantastische debuutalbum Goon voor een bestaan als songwriter voor anderen, maar ruim tien jaar na zijn glorieuze debuut keert de Canadese muzikant toch nog terug met nieuwe songs
Na ruim tien jaar wachten is de opvolger van het prachtige Goon van Tobias Jesso Jr. op het eerste gehoor wat mager met slechts acht songs en nog geen half uur muziek, maar na enige gewenning is het een mooi en bijzonder album. De Canadese muzikant schreef de wereldhits de afgelopen tien jaar voor anderen en komt op shine met een aantal zeer persoonlijke en spaarzaam ingekleurde songs op de proppen. Op shine hoor je vooral de piano van Tobias Jesso Jr. en zijn stem en de meeste songs op het album lijken eerder demo’s dan goed uitgewerkte songs. Dat valt op het eerste gehoor misschien een beetje tegen, tot je de ruwe schoonheid van de nieuwe songs van deze geweldige songwriter ontdekt.

De Canadese muzikant Tobias Jesso Jr. debuteerde in het voorjaar van 2015 met het album Goon. Het is een album dat zich stevig heeft laten beïnvloeden door de grote singer-songwriters uit de jaren 70. Daarmee liet Tobias Jesso Jr. in 2015 zeker geen uniek geluid horen, want ik heb stapels albums die de mosterd halen bij de grote voorbeelden uit het verre verleden. 

Wat Goon zo uniek maakte is dat het album niet onder deed voor de klassiekers van weleer. Ik omschreef Goon als een album dat het beste van Elton John, Paul McCartney, Randy Newman, Harry Nilsson, Billy Joel, John Lennon en, vooruit, Gilbert O'Sullivan combineert en ik noemde het bovendien een album dat ook zomaar door Bernie Taupin of George Martin geproduceerd zou kunnen zijn. Dat zijn hele grote woorden, maar als ik nu naar Goon luister, sta ik er nog steeds voor 100% achter. 

Tobias Jesso Jr. verdiende een hoog cijfer voor de uitvoering, maar haalde de perfecte score voor zijn geweldige songs, die ik nog altijd stuk voor stuk koester. Als ik tien jaar geleden de toekomst van de Canadese muzikant had moeten voorspellen, zou ik hebben voorspeld dat hij in 2025 een stapeltje prachtige albums op zijn naam zou hebben staan en zou zijn uitgegroeid tot een wereldster. Het liep grotendeels anders. 

Tobias Jesso Jr. vond het zelf in de spotlights staan maar niets en deed een stapje terug. In plaats van zijn eigen muziek te maken begon hij met het schrijven van songs voor anderen. Dat leverde hem uiteindelijk een Grammy op en bovendien een lijst met songs voor wereldsterren waarmee ik de rest van deze recensie makkelijk kan vullen. 

De muzikant Tobias Jesso Jr. leek voorgoed verdwenen, maar deze week verschijnt, in ieder geval voor mij uit het niets, een gloednieuw album van de Canadees. Na ruim tien jaar wachten is shine met slechts acht songs en net iets meer dan 29 minuten aan de korte kant, maar er is alle reden om blij te zijn met het tweede album van de songwriter uit Vancouver. 

Met shine zal Tobias Jesso Jr. de wereldsterren voor wie hij songs schrijft niet in de wielen rijden, want er staan geen potentiële hits op het album, althans niet in de huidige vorm. Met shine heeft de Canadese songwriter een uiterst sober album afgeleverd, waarop vooral zijn piano en zijn stem zijn te horen. Er is wat hulp van onder andere Danielle Haim en Justin Vernon, maar het grootste deel van de tijd hoor je alleen hoor je Tobias Jesso Jr. in zijn uppie. 

Het klinkt buiten de wat vreemde uitbarstingen in I Love You allemaal zo sober dat shine ook een serie ruwe demo’s zou kunnen zijn, maar ik heb het liever over ruwe diamanten. Ook op shine laat Tobias Jesso Jr. horen dat hij een groot songwriter is en dat hij zijn songs bovendien prachtig kan vertolken. Met wat meer slijpwerk had shine een album van het kaliber van Goon kunnen zijn, maar wanneer de ruwe songs op het nieuwe album binnen komen, komen ze ook hard binnen. 

Het zijn persoonlijke songs over een aantal belangrijke gebeurtenissen in het leven van Tobias Jesso Jr. en ook voor een gevierd songwriter gaat het leven niet altijd over rozen. Na tien jaar wachten is shine misschien niet waarop iedereen gehoopt had, maar neem de tijd voor het tweede album van de Canadese muzikant en je komt er snel achter dat hij wederom een serie prachtige songs heeft afgeleverd. Erwin Zijleman

Review: Clover County - Finer Things

De Amerikaanse band Clover County had de pech dat haar debuutalbum verscheen in een week met heel veel grote releases, waardoor het werkelijk uitstekende Finer Things helaas wat is ondergesneeuwd
Er is niet heel veel geschreven over Finer Things van Clover County. Dat is niet alleen jammer, maar het is ook best bijzonder. De band rond zangeres A.G. Schiano heeft immers een album gemaakt dat een breed publiek moet kunnen aanspreken. De mix van vooral folk en pop met hier en daar een beetje country klinkt bijzonder aangenaam en dringt zich makkelijk op. Het is de verdienste van de warme klanken en de prima productie, waarna de mooie stem van de frontvrouw van de band het debuutalbum van Clover County nog wat verder optilt. Het heeft hier en daar wel wat van Kacey Musgraves en dat zou genoeg moeten zeggen over de kwaliteit van dit album.

Finer Things van Clover County verscheen eind september in een week met krankzinnig veel interessante nieuwe albums, waaronder albums van een aantal persoonlijke favorieten. Ik heb destijds daarom maar half geluisterd naar het debuutalbum van Clover County, maar vorige week kwam ik het album bij toeval weer tegen. Bij de hernieuwde kennismaking was ik eigenlijk best onder de indruk van het album van de band uit Athens, Georgia, en dat ben ik nog steeds. 

Clover County is de band rond zangeres en muzikante A.G. (Amanda Grace) Schiano, die voor de productie van het debuutalbum van haar band een beroep deed op Carrie K, die ik eigenlijk alleen ken van het uitstekende debuutalbum van Maggie Antone. Het album van Maggie Antone is een album dat zo lijkt weggelopen uit de jaren 70, maar het debuutalbum van Clover County is een album dat met beide benen in het heden staat. 

Bij beluistering van Finer Things had ik vrijwel onmiddellijk associaties met de muziek van Kacey Musgraves en ik ben zeker niet de enige. Dat ligt niet direct aan de zang op het album, want de stem van A.G. Schiano lijkt niet echt op die van Kacey Musgraves. De stem van de frontvrouw van Clover County betovert misschien net wat minder dan de engelenstem van Kacey Musgraves, maar ook A.G. Schiano beschikt over een hele mooie en licht bedwelmende stem, die op zijn mooist is wanneer ze fluisterzacht zingt. Het is een stem die Finer Things voorziet van een aangenaam laidback en behoorlijk verslavend karakter, dat steeds lastiger te weerstaan is. 

In muzikaal opzicht zit het debuutalbum van Clover County wat dichter tegen de albums van Kacey Musgraves aan. Finer Things bevat flink wat invloeden uit de country en met name de folk, maar deze invloeden zijn overgoten met een subtiel laagje pop. Daar moet je gevoelig voor zijn, maar ik omarmde de warme en sfeervolle klanken op het album echt onmiddellijk. 

Zeker als het laagje pop wat subtieler is maakt Clover County redelijk pure Amerikaanse rootsmuziek, maar ook in dat geval vind ik het meer popsongs dan rootssongs. Ik beschouw dat overigens als een compliment. Het luistert allemaal bijzonder lekker weg, maar A.G. Schiano staat ook voor kwaliteit. De Amerikaanse muzikante heeft het debuutalbum van haar band niet alleen voorzien van sfeervolle klanken en mooie zang, maar ook van zeer aansprekende songs. 

Het zijn songs die me inmiddels bijna allemaal dierbaar zijn en steeds dierbaarder worden. Zeker als A.G. Schiano wat extra gevoel toevoegt aan haar zang en op de achtergrond ook nog een pedal steel opduikt, zoals in het fraaie Blue Suede Eyes, dat meerdere verwijzingen naar Elvis bevat, pakt Clover County me echt volledig in en heb ik in dit jaar zonder nieuwe muziek van Kacey Musgraves een perfect alternatief gevonden. 

Het is jammer dat het debuutalbum van Clover County is verschenen in een week waarin de concurrentie moordend was, want Finer Things lijkt wat ondergesneeuwd door al het muzikale geweld eind september. Het is doodzonde, want A.G. Schiano laat op het debuutalbum van haar band horen dat ze een groot talent is. Liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek die niet vies zijn van een randje pop of hier zelfs een zwak voor hebben, moeten absoluut eens luisteren naar dit uitstekende album. Erwin Zijleman

Finer Things van Clover County is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Allie X - Happiness Is Going To Get You

De Canadese muzikante Allie X slaat op haar nieuwe album nieuwe wegen in en laat een minder door elektronica gedomineerd geluid horen, waarin de hoge kwaliteit van haar popsongs nog wat beter tot zijn recht komt
Ik vond de muziek van Allie X tot dusver wel interessant, maar ook niet helemaal mijn ding, al was haar vorige album een twijfelgeval. Het deze maand verschenen Happiness Is Going To Get You bevalt me een stuk beter. Wanneer Alexandra Ashley Hughes achter de piano kruipt laat ze een singer-songwriter geluid horen, maar ze is ook nog altijd niet vies van frisse pop. Het klinkt allemaal aangenaam en toegankelijk, maar de songs van Allie X zijn ook knappe popsongs vol verrassende wendingen. Ik was eigenlijk direct gecharmeerd van het nieuwe album van de Canadese muzikanten, maar hoorde pas na een paar keer hoe goed Happiness Is Going To Get You eigenlijk is.

Er verschenen de afgelopen weken nogal wat popalbums die ik op het eerste gehoor leuk en interessant vond, maar die zich uiteindelijk toch net wat te ver buiten mijn muzikale comfort zone bewogen. Nu is die comfort zone wanneer het gaat om pop best breed, zeker wanneer er zangeressen in het spel zijn, maar de grenzen zijn ook vrij strikt, waardoor een album zomaar over de rand kan vallen. 

Dat gebeurde met de eerste drie albums van de Canadese muzikante Allie X, al heb ik over het vorig jaar verschenen Girl With No Face lang getwijfeld. Dat had alles te maken met de bij vlagen behoorlijk onweerstaanbare jaren 80 vibe op dat album, maar uiteindelijk liet ik ook het derde album van Allie X liggen. 

Ik had dan ook niet verwacht dat ik het onlangs verschenen Happiness Is Going To Get You wel op zou pikken, maar op haar nieuwe album laat het alter ego van de Canadese muzikante Alexandra Ashley Hughes een net wat ander geluid horen. Het is een geluid waarin elektronica een veel minder prominente rol speelt of in ieder geval wat minder zwaar is aangezet en dat bevalt me over het algemeen wel. 

Vergeleken met de vorige albums van Allie X klinkt Happiness Is Going To Get You een stuk subtieler. Een aantal songs is meer piano georiënteerd en schuift voorzichtig op richting singer-songwriter muziek, maar ook als de Canadese muzikante haar songs wel wat voller inkleurt, is het veel minder zwaar dan op haar vorige albums. 

Alexandra Ashley Hughes is een klassiek geschoolde muzikante en dat hoorde je op haar vorige albums. Je hoort het nog veel beter op het nieuwe album van Allie X, dat veel meer ruimte biedt aan muzikaal experiment. Dat betekent niet dat de elektronische pop helemaal is verdwenen, want ook Happiness Is Going To Get You bevat een aantal songs waarin elektronica en pop domineren, al klinken ook deze songs anders dan de songs die we tot dusver kenden van Allie X. 

Wat vooral opvalt bij beluistering van het nieuwe album van Allie X is hoe gevarieerd het album klinkt. Er is ruimte voor bijna lieflijke en bijzonder lichtvoetige popsongs, maar het album bevat ook songs die je vaker moet horen voor ze beklijven. Dat beklijven was voor mij het probleem met de vorige albums van de muzikante die Canada inmiddels heeft verruild voor Los Angeles. 

De vorige albums van Allie X klonken lekker, maar er bleef bij mij niet veel hangen. Dat is anders op Happiness Is Going To Get You, dat wat mij betreft meer memorabele songs bevat. Ik heb zelf wel wat met de songs waarin de piano en de stem van Allie X centraal staan en die me af en toe doen denken aan Tori Amos, maar ook de wat zoetere popsongs op het album kan ik goed hebben. 

Het klinkt allemaal zeer toegankelijk, maar Happiness Is Going To Get You zit veel knapper in elkaar dan je bij oppervlakkige beluistering kunt vermoeden. Zet de koptelefoon op en je hoort veel beter hoe inventief de popsongs van Allie X zijn en hoe mooi haar stem is. 

Happiness Is Going To Get You bewijst maar weer eens dat je een album niet bij voorbaat al moet afschrijven. Ik had misschien niet heel veel met de vorige albums van Allie X, maar haar vierde album is wat mij betreft een 24-karaat popalbum en Happiness Is Going To Get You is er ook nog eens een die alleen maar leuker en aantrekkelijker wordt. Erwin Zijleman

De muziek van Allie X is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadese muzikante: https://allie-x.bandcamp.com/album/happiness-is-going-to-get-you.

Review: Amy Jay - Mnemonics

Amy Jay is een van de vele jonge vrouwelijke singer-songwriters die haar muziek aan de man probeert te brengen, maar als je wat vaker naar Mnemonics luistert hoor je dat de Amerikaanse muzikante er in kwalitatief opzicht uitspringt
Mnemonics van Amy Jay klonk bij eerste beluistering direct als een warm bad. Dat is absoluut aangenaam, maar ook net wat minder spannend dan een album dat dingen doet die je niet had verwacht. Het is wel raadzaam om wat vaker naar het nieuwe album van Amy Jay te luisteren, want de muzikante uit New York kleurt zeker niet alleen maar binnen de lijntjes. De songs op Mnemonics zijn veelzijdig en zitten knap in elkaar. De muziek op het album is prachtig en de stem van Amy Jay nog wat mooier. Ik aarzelde in eerste instantie wat, maar inmiddels is voor mij duidelijk dat Mnemonics van Amy Jay ruimschoots boven het maaiveld uitsteekt en een breed publiek moet kunnen aanspreken.

Een week of twee geleden verscheen het album Mnemonics van Amy Jay. Het is een naam die op een of andere manier direct bekend klonk, maar er is echt maar één Amy Jay te vinden op Spotify en ik heb volgens mij nooit geluisterd naar haar mini-album So It Is uit 2018 of haar volwaardige debuutalbum Awake Sleeper uit 2022. Niet alleen de naam Amy Jay klonk voor mij direct bekend, want ook de songs op haar nieuwe album Mnemonics klinken op een of andere manier als songs die je al jaren kent. 

De naam Amy Jay is in de Verenigde Staten waarschijnlijk vrij gangbaar en de Amerikaanse muzikante maakt bijzonder lekker in het gehoor liggende muziek, die zich verrassend makkelijk opdringt. Mnemonics is hierdoor een album dat op het eerste gehoor misschien wat gewoontjes klinkt, maar in plaats van gewoontjes mag ook het woord degelijk worden gebruikt. 

Het zorgde er wel voor dat ik Mnemonics in eerste instantie liet liggen, maar vorige week nam ik het album toch nog een keer mee in mijn selectie. Het was het album dat ik als laatste selecteerde, maar toen ik Mnemonics met wat meer aandacht beluisterde voor het schrijven van een recensie, werd ik een stuk positiever over het nieuwe album van Amy Jay en inmiddels ben ik best gehecht geraakt aan het album. 

Toen ik voor het eerst naar het nieuwe album van Amy Jay luisterde duwde ik Mnemonics vrijwel onmiddellijk in het hokje Amerikaanse rootsmuziek, maar inmiddels zou ik een andere keuze maken. De muzikante uit New York verwerkt absoluut invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek in haar songs en maakt af en toe een uitstapje richting rock. Als ik nu moet kiezen noem ik het nieuwe album van Amy Jay eerder een indiepop album met een vleugje indierock en een beetje roots in plaats van een rootsalbum. 

Door de combinatie van invloeden is het echter zeker geen 13 in een dozijn indiepop album. Het predicaat gewoontjes vind ik al lang niet meer van toepassing op het nieuwe album van Amy Jay en ook met degelijk doe je de Amerikaanse muzikante tekort. Mnemonics is in muzikaal opzicht een veelzijdig album, maar ik vind het in muzikaal opzicht ook een interessant album. 

De songs op het album zijn met veel smaak ingekleurd en hebben een geluid dat op het eerste gehoor misschien bekend klinkt, maar toch ook afwijkt van de bulk van de albums in het genre. Wat voor de muziek geldt, geldt ook voor de stem van Amy Jay. De muzikante uit New York beschikt over een zeer aangename stem, maar ik vind het ook een bijzondere en een hele mooie stem. 

Ik begrijp inmiddels al lang niet meer waarom ik Mnemonics op het eerste gehoor weinig opzienbarend vond, want Amy Jay doet alles goed. De zang en de muziek zijn prachtig en de Amerikaanse muzikante schrijft ook nog eens geweldige songs, die ook nog eens mooier worden wanneer je ze vaker hoort. 

Dat Mnemonics een album is dat bij eerste beluistering bekend in de oren klinkt hangt waarschijnlijk samen met de hoge kwaliteit van het album, dat eigenlijk onmiddellijk overtuigt. Je hoort echter pas hoe goed Mnemonics van Amy Jay is als je het album vaker hoort en je hebt laten overtuigen door de gevarieerde maar zonder uitzondering betoverend mooie songs. Erwin Zijleman

De muziek van Amy Jay is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://amyjay.bandcamp.com/album/the-amy-jay-general-store.