Review: Feu! Chatterton - Labyrinthe

De Franse band Feu! Chatterton imponeerde ruim drie jaar geleden met het fantastische Palais D’argile en maakt ook weer indruk met het wat toegankelijkere maar nog altijd fascinerende en wonderschone Labyrinthe
Ik maakte drie jaar geleden bij toeval kennis met de muziek van de Franse band Feu! Chatterton, maar was diep onder de indruk van hun derde album Palais D’argile, dat in de jaren die volgden alleen maar beter werd. De band uit Parijs keert deze week terug met Labyrinthe dat deels in het verlengde ligt van zijn voorganger, maar ook nieuwe wegen in slaat. Het nieuwe album klinkt net wat toegankelijker dan zijn voorganger, maar beluister het album met de koptelefoon en je wordt wederom getrakteerd op fascinerende muziek, die fraai samensmelt met de uitstekende zang op het album. Feu! Chatterton is in Nederland nog niet heel bekend, maar levert wederom een geweldig album af.

Ondanks mijn beperkte kennis van het Frans gaat mijn liefde voor de Franse popmuziek inmiddels al heel wat jaren of eigenlijk decennia mee. Het is een liefde die zich vrijwel uitsluitend richt op zangeressen, waarbij het me niet zoveel uitmaakt of het gaat om zwoele Franse zuchtmeisjes met een zwak voor lichtvoetige pop of om wat serieuzere en melancholischere zangeressen met een voorliefde voor het traditionele Franse chanson. 

De mannelijke Franse eer werd tot een paar jaar geleden vooral gered door Serge Gainsbourg, die natuurlijk ook niet vies was van zangeressen op zijn albums. In het voorjaar van 2021 maakte ik echter kennis met de muziek van de Franse band Feu! Chatterton, De band uit Parijs leverde met Palais D'argile een fascinerend album af. Het is een album waar ik in 2021 al behoorlijk enthousiast over was, maar dat ik pas een jaar later echt op de juiste waarde begon te schatten. 

Het is een album dat ik op deze site als volgt omschreef: “Invloeden uit het Franse chanson vermengen met elektronische popmuziek, jazz, synthpop, psychedelische rock en de indierock van een band als Radiohead. Je moet het maar durven en je moet het maar kunnen. De Franse band Feu! Chatterton durft en kan het en levert met Palais D'argile een album af dat 70 minuten lang hopeloos intrigeert en indruk maakt. De muziek van de band uit Parijs verschiet makkelijker van kleur dan een kameleon, maar op een of andere manier klinkt alles logisch en doordacht. Palais D'argile is mijn eerste kennismaking met de muziek van Feu! Chatterton, maar het smaakt naar veel en veel meer.” 

Palais D'argile bleek het derde album van de Franse band en de voorgangers bleken al even intrigerend. Sinds de release van het album in het voorjaar van 2021 verschenen een live-album en een filmsoundtrack, maar met Labyrinthe verscheen deze week de echte opvolger van Palais D'argile, dat terecht ook ver buiten de Franse landsgrenzen werd opgepikt. 

In mijn liefde voor de Franse muziek draaide het afgelopen anderhalf jaar eigenlijk alles om Zaho de Sagazan, maar ze krijgt de komende tijd weer wat concurrentie met albums van Zaz, Keren Ann en natuurlijk Feu! Chatterton. Ook met Labyrinthe heeft de band uit Parijs weer een fraai album opgeleverd. 

Het is een album dat deels voortborduurt op het fenomenale Palais D’argile, maar dat toch ook weer net wat anders klinkt. Ook op haar nieuwe album verwerkt de band uit Parijs uiteenlopende invloeden, maar het doet het wel wat subtieler dan op het vorige album, dat je als luisteraar alle kanten op slingerde. 

Vergeleken met Palais D’Argile klinkt Labyrinthe een stuk toegankelijker. Een aantal songs neigt wat naar synthpop (met een vleugje Kraftwerk en Zaho) en een aantal tracks klinkt als Franse pop met een vleugje prog, maar stiekem heeft Feu! Chatterton veel meer invloeden verwerkt in haar muziek. Het experiment wordt misschien wat minder vaak en wat minder intens gezocht op Labyrinthe, maar Feu! Chatterton maakt zeker geen dertien in een dozijn popsongs. 

Er gebeurt weer van alles in de songs van de band uit Parijs en er is echt heel veel moois te horen in de muziek op het album, zeker wanneer de elektronica wat meer ruimte krijgt, maar luister ook zeker naar de geweldig spelende ritmesectie en vergeet ook het gitaarwerk en de saxofoon niet. In muzikaal opzicht is het wat minder eclectisch dan op het vorige album, maar dit biedt wat meer ruimte aan de stem van Arthur Teboul, die het geluid van Feu! Chatterton vervolmaakt. Prachtig album weer. Erwin Zijleman

Labyrinthe van Feu! Chatterton is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP, 34,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Mitch Rowland - Whistling Pie

Mitch Rowland is een muzikale kompaan van wereldster Harry Styles, maar ook op zijn tweede album laat de Amerikaanse muzikant weer horen dat hij ook zelf in staat is om uitstekende en onderscheidende albums te maken
Luister naar Whistling Pie van Mitch Rowland en je denkt in eerste instantie dat je luistert naar nog niet eerder uitgebrachte muziek van Elliott Smith. Luister wat beter en je hoort dat de muziek van Mitch Rowland net wat lichtvoetiger en zonniger is. Het klinkt flink anders dan de muziek die bij zijn werkgever Harry Styles maakt, maar de songs van Mitch Rowland beschikken absoluut over de potentie om een breder publiek aan te spreken. Het klinkt ook op het tweede album van de muzikant uit Ohio weer bijzonder lekker, maar Whistling Pie is ook in muzikaal en artistiek opzicht zeker interessant en laat horen dat er voor Mitch Rowland ook leven is na of naast Harry Styles.

De Amerikaanse muzikant Mitch Rowland is vooral bekend vanwege zijn bijdragen aan zowel de albums als de concerten van Harry Styles, maar ik was ook zeker gecharmeerd van zijn eerste soloalbum, dat in de herfst van 2023 verscheen. Ik omschreef Come June destijds als een rustgevend album met lome en folky songs vol invloeden uit het verre en net wat minder verre verleden. 

De invloeden uit het verre verleden kwamen vooral uit de Laurel Canyon folk, die in de late jaren 60 en vroege jaren 70 werd gemaakt in de heuvels rond Los Angeles, terwijl ik uit een wat minder ver verleden vooral invloeden van Elliott Smith hoorde. Dankzij de link met Harry Styles kreeg het debuutalbum van Mitch Rowland best wat aandacht, maar de hoge kwaliteit van zijn album bleef wat mij betreft wat onderbelicht. 

Ik moet eerlijk toegeven dat ik de naam van de Amerikaanse muzikant na twee jaar alweer vergeten was en ook Come June heb ik na mijn lovende woorden twee jaar geleden niet al te vaak meer beluisterd. Ik heb het album er vorige week weer eens bij gepakt en merkte dat de muziek van Mitch Rowland het uitstekend deed bij de op dat moment nog enigszins aanwezige zomer. 

Die zomer is op het moment wat verder weg, maar ook het deze week verschenen nieuwe album van Mitch Rowland mag er weer zijn. In tegenstelling tot twee jaar geleden is Harry Styles op het moment niet al te actief, waardoor Whistling Pie wat minder aandacht krijgt dan zijn voorganger. Dat is jammer want ook op zijn tweede soloalbum laat Mitch Rowland horen dat hij een uitstekend gitarist en een zeer getalenteerd singer-songwriter is. 

Ook bij beluistering van het tweede album van de Amerikaanse muzikant had ik onmiddellijk associaties met de muziek van Elliott Smith en ik zal niet de enige zijn. Dat ligt voor een belangrijk deel aan de fluisterzachte zang van Mitch Rowland, maar ook de muziek en de sfeer in zijn songs doen meer dan eens denken aan de songs van Elliott Smith, al waren de teksten van de in 2003 overleden muzikant wel een stuk donkerder dan die van Mitch Rowland. 

Net als zijn voorganger is ook Whistling Pie een album dat het uitstekend doet wanneer de zon schijnt. Het album komt midden in de net uitgebroken herfst dan ook op een enigszins ongelukkig tijdstip, maar dat gold op zich ook voor het debuutalbum van Mitch Rowland, dat het desondanks prima deed. Het geldt vast ook weer voor het tweede album van de muzikant uit Ohio, want het weer lijkt toch wat op te klaren wanneer ik Whistling Pie door de speakers laat komen. 

Ook dit keer maakt Mitch Rowland lome en dromerige muziek, die uitnodigt tot luieren en wegdromen. Het maakt van Whistling Pie een bijzonder aangenaam album, maar het is ook een album dat uitnodigt tot beter luisteren, want in muzikaal opzicht zit het allemaal knap in elkaar en Mitch Rowland is een prima zanger. De Amerikaanse muzikant maakt bovendien muziek die verschillende invloeden en invloeden uit verschillende tijden aan elkaar smeedt. 

Ook het tweede album van Mitch Rowland is weer geen album waarmee hij zijn werkgever Harry Styles naar de kroon gaat steken, maar het is wel een album dat best in wat bredere kring mag worden opgepakt. De zonnestralen van het album gaan hier in ieder geval nog wel met enige regelmaat voorbij komen. Erwin Zijleman

Review: Dar Williams - Hummingbird Highway

Dar Williams debuteerde meer dan dertig jaar geleden en heeft een carrière die helaas niet altijd over rozen ging, maar haar albums zijn eigenlijk altijd goed, wat ook weer geldt voor Hummingbird Highway
Dar Williams zat na haar vorige album, het overigens in alle opzichten uitstekende I'll Meet You Here, weer eens zonder platencontract, maar gelukkig heeft ze onderdak gevonden bij het label van Ani Difranco, dat met Dar Williams een gelouterde en getalenteerde singer-songwriter in huis heeft gehaald. Ook op Hummingbird Highway laat de Amerikaanse muzikante weer horen wat ze kan. Het geluid van Dar Williams is in de ruim dertig jaar dat ze albums maakt niet eens zo heel veel veranderd, maar dat geldt ook voor de kwaliteit van haar muziek. Hummingbird Highway is daarom een feest van herkenning, maar het zijn ook weer tien extra Dar Williams songs om te koesteren.

Ergens halverwege de jaren 90 werd mijn liefde voor vrouwelijke singer-songwriters aangewakkerd en begon ik een muzikale ontdekkingsreis die me vooral langs muzikanten met een voorliefde voor Amerikaanse rootsmuziek leidde. Dar Williams werd een van mijn persoonlijke favorieten en dat dankte ze aan de albums The Honesty Room (1993), Mortal City (1996) en End Of The Summer (1997), die ik tot op de dag van vandaag koester. In muzikaal opzicht waren de albums van de Amerikaanse muzikante niet eens zo heel bijzonder, maar Dar Williams beschikt over een zeer karakteristiek stemgeluid, schrijft aansprekende songs en ook nog eens scherpe en geestige teksten. 

Ook nadat ik Dar Williams eenmaal had ontdekt bleef de muzikante uit Boston en later Northampton, Massachusetts, uitstekende albums maken, waarvan de verzamelaar Many Great Companions uit 2010 en In The Time Of Gods uit 2012 ook op deze site werden besproken. Vervolgens raakte Dar Williams haar platencontract kwijt en verloor ik haar uit het oog. Toen ze in 2021 eindelijk terugkeerde met het uitstekende I'll Meet You Here bleek ik slechts één album te hebben gemist (het in 2015 verschenen en ook uitstekende Enmerald). 

I'll Meet You Here was niet alleen een uitstekend album, maar deed bovendien niet onder voor de albums waarmee ik Dar Williams ooit leerde kennen en dat was best bijzonder na zoveel jaren in de muziek. Het is weer een tijdje stil geweest rond de volgens haar bandcamp pagina inmiddels naar New York uitgeweken muzikante, maar deze week keert ze terug met Hummingbird Highway, inmiddels haar elfde studioalbum (naast een verzamelaar en een live-album). 

Na haar zeer geslaagde vorige album moest Dar Williams helaas opnieuw op zoek naar een nieuw platencontract, maar gelukkig heeft ze onderdak gevonden bij het sympathieke Righteous Babe label van Ani DiFranco. Of Hummingbird Highway veel geld in het laatje gaat brengen bij het label waag ik te betwijfelen, maar in artistiek opzicht mag Righteous Babe best blij zijn met Dar Williams. 

Ik ken de Amerikaanse muzikante inmiddels dus al een jaar of 30, maar Dar Williams maakt het soort muziek waar ik nooit genoeg van krijg. Heel veel nieuws onder de zon is er overigens niet. De meeste songs op Hummingbird Highway zijn typische Dar Williams songs. Het zijn tijdloze en lekker in het gehoor liggende songs met vooral invloeden uit de folk. 

Het zijn songs die sober maar smaakvol zijn ingekleurd en die direct bekend klinken door de uit duizenden herkenbare stem van Dar Williams. Ook de songs en de teksten dragen het zo herkenbare signatuur van de Amerikaanse muzikante en een enkel uitstapje richting een wat jazzier geluid verandert daar niets aan. 

Net als de vorige albums van Dar Williams is ook Hummingbird Highway misschien weer een album zonder hele grote verrassingen, maar wel een album van een hele degelijke en opvallend constante kwaliteit en dat is voor een muzikante die inmiddels veertig jaar actief is in de muziek (ze debuteerde in 1985 op het verzamelalbum Boston Women’s Voice met de track You’re Aging Well, die acht jaar later op haar debuutalbum zou terecht komen) absoluut een knappe prestatie. Van mij mag ze nog flink wat albums maken. Erwin Zijleman

De muziek van Dar Williams is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://darwilliams.bandcamp.com/album/hummingbird-highway.

Review: Ruston Kelly - Pale, Through The Window

Ruston Kelly leverde twee jaar geleden met The Weakness een jaarlijstjesalbum af en vervolgt zijn weg met Pale, Through The Window, dat in muzikaal opzicht in het verlengde van zijn uitstekende voorganger ligt
In 2000 liep het kersverse huwelijk van Kacey Musgraves en Ruston Kelly op de klippen, wat beiden inspireerde tot een breakup album. Dat van Kacey Musgraves is zeker niet haar beste, maar Ruston Kelly overtrof zichzelf met The Weakness. Het is een album dat zeker ingrediënten uit de Amerikaanse rootsmuziek bevat, maar dat ook opzichtig flirt met pop en rock. Dat levert meestal draken van albums op, maar The Weakness was een zeer overtuigend album en dat geldt ook voor opvolger Pale, Through The Window, dat in tekstueel opzicht een andere richting kiest, maar dat in muzikaal en vocaal opzicht uit hetzelfde vaatje tapt als The Weakness twee jaar geleden.

Ik had tot het voorjaar van 2023 volgens mij nog nooit naar de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter Ruston Kelly geluisterd. Ik kende hem eigenlijk alleen als de echtgenoot en later voormalige echtgenoot van Kacey Musgraves en ging er om onduidelijke redenen van uit dat hij het soort oubollige countrymuziek maakt waar ik niet gek op ben. Het in het voorjaar van 2023 verschenen The Weakness vond ik echter een enorme verrassing en uiteindelijk vond ik het album zelfs goed genoeg voor mijn jaarlijstje. 

Op The Weakness werkte Ruston Kelly samen met producer Nate Mercereau, die vooral popalbums en (neo-)soulalbums op zijn naam heeft staan. Het leverde een album op dat in de basis nog wel een Amerikaans rootsalbum was, maar dat niet klonk als een rootsalbum. Op een of andere manier klonk The Weakness ook niet als een pop en rock album, waardoor ik uiteindelijk tot de conclusie kwam dat Ruston Kelly de Amerikaanse rootsmuziek op The Weakness grondig had gemoderniseerd. 

The Weakness was bovendien een indringend breakup album dat duidelijk maakte dat het einde van het huwelijk met Kacey Musgraves niet alleen bij haar diepe wonden had geslagen. Ondanks mijn grote liefde voor de muziek van Kacey Musgraves vond ik haar breakup album (Star-crossed) minder dan dat van haar voormalige echtgenoot en dat zegt wat over de kwaliteit van The Weakness. 

Ruston Kelly kreeg na het album te maken met een writer’s block en andere persoonlijke dalen, maar hij vond uiteindelijk God (de ontmoeting omschreef hij als “a mushroom trip without the mushrooms”) en een nieuwe liefde (de ontmoeting is niet nader omschreven) en nam bovendien afstand van de fles. Het zijn ingrediënten die ook van het deze week verschenen Pale, Through The Window een zeer persoonlijk album maken. 

Ruston Kelly werkt op zijn nieuwe album samen met muzikant, studiotechnicus en producer Jarrad Kritzstein, met wie hij al eerder samenwerkte. Het levert een album op dat in muzikaal opzicht in het verlengde ligt van The Weakness. Ook Pale, Through The Window is een album dat een groot deel van de tijd niet klinkt als een rootsalbum, maar meer als een pop en rock album. 

In de meeste songs zijn de invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek vooral subtiel, maar er staan ook wel een aantal songs op het album die dichter tegen de Amerikaanse rootsmuziek aan kruipen en die ik persoonlijk het mooist en indrukwekkendst vind. Ik denk dat ik albums als Pale, Through The Window vaak wat te glad zal vinden, maar net als The Weakness wist ook het nieuwe album van de muzikant uit Nashville me direct te overtuigen. 

Dat ligt deels aan de lekker in het gehoor liggende stem van Ruston Kelly, die voldoende Amerikaanse rootsmuziek in zijn stem heeft om niet te klinken als de vaak wat aanstelligere mannenstemmen in de wat melancholische pop en rock van het moment. De Amerikaanse muzikant heeft bovendien ook voor Pale, Through The Window weer een serie persoonlijke en aansprekende songs geschreven. Ook in muzikaal en productioneel opzicht vind ik het nieuwe album van Ruston Kelly een bijzonder aangenaam album, dat ook nog wel even door kan groeien. Ruston Kelly is in Nederland behoorlijk onbekend, maar het is zeker een interessante muzikant. Erwin Zijleman

De muziek van Ruston Kelly is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://rustonkelly.bandcamp.com/album/pale-through-the-window.

Pale, Through The Windows van Ruston Kelly is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 32,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: King Princess - Girl Violence

King Princess trok naar verluidt al flink de aandacht met haar eerste twee albums, maar op Girl Violence klinkt ze een stuk volwassener en levert ze een popalbum af dat flink opvalt binnen het enorme aanbod van het moment
Iedere week verschijnt een flink stapeltje albums dat past in het hokje (indie)pop. Om nog op te vallen zal een album er flink uit moeten springen en dat doet het nieuwe album van King Princess. Op Girl Violence laat Mikaela Straus niet alleen horen dat ze kan zingen, maar de muzikante uit New York heeft ook een serie aansprekende en persoonlijke songs geschreven. Het zijn songs die lekker veelzijdig klinken, want in muzikaal opzicht kan Girl Violence meerdere kanten op, variërend van pure pop tot indierock en van ingetogen ballads tot lome pop met een R&B twist. King Princess zette al flinke stappen op haar tweede album, maar voegt er een reuzenstap aan toe.

Girl Violence van King Princess krijgt deze week redelijk wat aandacht en op basis van de eerste recensies was ik zeker nieuwsgierig naar het album. Ik ging er in eerste instantie van uit dat King Princess een nieuwkomer is, want volgens mij was ik haar naam nog niet eerder tegen gekomen. Girl Violence blijkt echter al het derde album van het alter ego van de uit Brooklyn, New York, afkomstige Mikaela Straus. 

King Princess debuteerde in 2019 behoorlijk succesvol met het album Cheap Queen. Het is een album dat ik in 2019 waarschijnlijk nog wat teveel pop vond, maar inmiddels kan ik wel wat met het debuutalbum van King Princess en dat geldt ook voor de net wat stevigere opvolger Hold On Baby uit 2022. Ik vind het best bijzonder dat ik beide albums niet eens heb beluisterd, want Hold On Baby had zeker niet misstaan tussen de popalbums die ik in 2022 wel oppikte. 

Dat geldt in nog sterkere mate voor het deze week verschenen Girl Violence, dat goed aansluit op een aantal recente popalbums die ik goed vind. Ik vind het derde album van King Princess nog een stuk beter dan de eerste twee albums, wat het een mooi moment maakt om in te stappen bij de Amerikaanse muzikante. 

Wat in eerste instantie opvalt bij beluistering van het album is dat de songs van Mikaela Straus aan de korte kant zijn. Het album opent met de titelsong die maar net iets meer dan twee minuten duurt. Girl Violence bevat maar liefst acht tracks die de drie minuten grens niet passeren. De overige vijf tracks komen hooguit een paar seconden boven de drie minuten grens uit, waardoor King Princess slechts een kleine 35 minuten nodig heeft voor dertien tracks. Het zit me niet in de weg, want ik vind de songs van de Amerikaanse muzikante wel af. 

Er zijn meer dingen die opvallen bij beluistering van Girl Violence. Zo laat Mikaela Straus direct in de openingstrack horen dat ze kan zingen en dat ze beschikt over een stem die afwijkt van alle fluisterstemmen in de indiepop van het moment. Het is een stem die absoluut soulvol is en het is dan ook niet zo gek dat King Princess meer dan eens invloeden uit de R&B verwerkt in haar songs. 

Het zijn songs die zijn voorzien van een mooi en gevarieerd geluid. King Princess kan uit de voeten met het vooral met elektronica ingekleurde geluid dat de popmuziek van het moment domineert, maar in een track als I Feel Pretty gooit ze er ook stevige gitaren tegenaan. De Amerikaanse muzikante is verder ook niet vies van behoorlijk ingetogen en stemmige klanken, waardoor haar derde album een aantal kanten op kan. 

In muzikaal en productioneel opzicht klinkt Girl Violence een stuk volwassener dan de eerste twee album van King Princess. Hier blijft het niet bij, want ook de songs van Mikaela Straus zijn beter en hetzelfde geldt voor haar teksten, die wat minder vreemd zijn en inzoomen op de worstelingen met onder andere haar seksualiteit die ze bij het volwassen worden tegen kwam. Ook de zang op het derde album van King Princess is een stuk beter, want de stem van Mikaela Straus is op Girl Violence eigenlijk altijd mooi. 

Als ik de muziek van King Princess vergelijk met de grote popzangeressen van het moment kom ik vooral bij Billie Eilish uit, maar van treffend vergelijkingsmateriaal is zeker geen sprake. Het aanbod is momenteel enorm in dit genre, maar Girl Violence van King Princess verdient absoluut de aandacht. Erwin Zijleman

De muziek van King Princess is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://kingprincess.bandcamp.com/album/girl-violence.

Girl Violence van King Princess is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (transparant), 29,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Ann Peebles - I Can't Stand The Rain (1974)

Ann Peebles maakte met name in de eerste helft van de jaren 70 een aantal uitstekende soulalbums, waarvan I Can’t Stand The Rain uit 1974 de bekendste en wat mij betreft ook de beste is
De single I Can’t Stand The Rain is de afgelopen decennia door menigeen vertolkt, maar de originele versie komt van het gelijknamige album van de Amerikaanse soulzangeres Ann Peebles. Het is een album dat werd opgenomen in Memphis, Tennessee, de bakermat van de zuidelijke soul, met niemand minder dan Willie Mitchell achter de knoppen. Ann Peebles zou snel in de vergetelheid raken, maar op I Can’t Stand The Rain is ze in topvorm. Het soulgeluid op het album klinkt bijzonder aangenaam en de songs zijn uitstekend, maar het is vooral de geweldige soulstem van Ann Peebles die indruk maakt. Niet het bekendste soulalbum uit de jaren 70, wel een hele goede.

Ik heb inmiddels al redelijk lang een duidelijke voorkeur voor vrouwenstemmen, maar dat is zeker niet altijd zo geweest. Toen ik ooit begon aan het ontdekken van de klassiekers uit de soulmuziek kwam Aretha Franklin wel voorbij, maar verder ging mijn aandacht toch vooral uit naar de grote soulzangers uit de jaren 60 en 70. 

Niet zo lang geleden kwam ik een lijstje tegen met albums van grote soulzangeressen uit deze periode en op dit lijstje stond onder andere I Can’t Stand The Rain van Ann Peebles. Het is misschien niet het beste soulalbum uit de jaren 60 en 70 en mogelijk niet eens het beste album van Ann Peebles (dat is volgens velen Straight From The Heart uit 1972), maar sinds ik I Can’t Stand The Rain heb ontdekt, ben ik zeer verknocht aan het album uit 1974. 

Dat ben ik vooral omdat Ann Peebles een geweldige zangeres is. Het is een zangeres met uiteraard heel veel soul in haar stem, maar Ann Peebles vertrouwt in tegenstelling tot veel van haar tijdgenoten niet alleen op kracht. De Amerikaanse zangeres kan enorm uithalen met haar krachtige strot, maar ook prachtig ingetogen zingen zonder de soul in haar stem te verliezen. 

I Can’t Stand The Rain ontleent een flink deel van zijn kracht aan de zang van Ann Peebles, maar het album heeft veel meer te bieden. Zo bevat het album flink wat songs die je ook van anderen kent, waaronder de titeltrack, maar ook songs als (You Keep Me) Hanging On (niet de gelijknamige Motown song van The Supremes) en I'm Gonna Tear Your Playhouse Down, waardoor het album direct bekend in de oren klinkt. 

De titeltrack is overigens van de hand van Ann Peebles zelf, al werd ze wel een handje geholpen door de fameuze songwriter en echtgenoot Don Bryant, die meeschreef aan meer songs op het album. De kwaliteit van de songs, voor een deel van de hand van anderen, is een album lang bijzonder hoog, wat extra bijdraagt aan de kracht van I Can’t Stand The Rain. 

Het album werd ook nog eens geproduceerd door de legendarische Willie Mitchell, die tekent voor een warm en ook sfeervol soulgeluid, met een voorname rol voor strijkers en blazers, maar ook heerlijke orgelpartijen en gitaarakkoorden en een swingend spelende ritmesectie. Het in Memphis, Tennessee, opgenomen album klinkt zoals een soulalbum uit de jaren 70 moet klinken, al zou de geluidskwaliteit nog wel wat opgepoetst kunnen worden. 

Ann Peebles bracht de meeste van haar albums in de jaren 70 uit, maar het succes van I Can’t Stand The Rain zou ze nooit meer benaderen. Het is dankzij de liefde van Jools Holland voor dit soort soulmuziek dat Ann Peebles nog wel eens opduikt, maar een zangeres die een album kan maken als I Can’t Stand The Rain had wel wat meer respect verdiend en had een respectabel stapeltje geweldige soulalbums moeten maken. 

Zelf kende ik Ann Peebles tot voor kort ook niet, maar ik kan echt geen genoeg krijgen van haar album uit 1974, dat ik zelf nog net wat hoger inschat dan de drie voorgangers, die ik inmiddels ook ken. Ik ben vast niet de enige die de collectie soul uit de jaren 60 en 70 vooral vulde met de albums van de erkende grote soulzangers uit deze periode, maar er waren ook geweldige soulzangeressen die uitstekende albums afleverden. I Can’t Stand The Rain van Ann Peebles behoort absoluut tot deze albums. Wat een stem, wat een geluid, wat een songs. Heerlijk. Erwin Zijleman

I Can't Stand The Rain van Ann Peebles is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 34,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Robin Kester - Dark Sky Reserve

Met Honeycomb Shades leverde Robin Kester in 2023 een prachtig album met internationale allure af, maar met het deze week verschenen Dark Sky Reserve laat de Nederlandse muzikante horen dat de lat nog veel hoger kan
Direct bij eerste beluistering van het nieuwe album van Robin Kester weet je dat je naar een heel bijzonder album aan het luisteren bent. De Nederlandse muzikante heeft ook haar nieuwe album weer voorzien van een geluid dat bestaat uit vele lagen waarin van alles gebeurt. Ook als Dark Sky Reserve voor de zoveelste keer voorbij komt word je nog verrast door al het moois en bijzonders dat voorbij komt. De avontuurlijke instrumentatie van het album wordt gecombineerd met de bijzonder mooie stem van Robin Kester en alles komt samen in aansprekende popsongs, die lekker in het gehoor liggen, maar je ook steeds weer weten te verbazen. Jaarlijstjesmateriaal, dat is zeker, en niet alleen in Nederland.

Het is indrukwekkend hoeveel groei de Nederlandse muzikante Robin Kester in slechts een paar jaar tijd heeft laten horen. Het mini-album This Is Not A Democracy was precies vijf jaar geleden mijn eerste kennismaking met haar muziek en het was er een die veel indruk maakte. 

Op het mini-album maakt Robin Kester fantasievol ingekleurde en vooral dromerige popsongs, waarin ze een flink aantal invloeden verwerkt en die opvallen door haar bijzonder mooie stem. Ik vergeleek This Is Not A Democracy met het werk van Kate Bush en dat is vergelijkingsmateriaal dat ik maar zeer zelden noem. 

Het mini-album werd aan het begin van 2023 gevolgd door het officiële debuutalbum van de Rotterdamse muzikante en Honeycomb Shades bleek nog een stuk beter dan zijn voorganger uit 2020. Ook Honeycomb Shades maakte Robin Kester samen met Marien Dorleijn, bekend van de band Moss, en met zijn tweeën voorzagen ze het album van een prachtig geluid. 

Het is een gelaagd geluid waarin zowel organische als elektronische klanken een rol spelen en waarin zowel invloeden uit de jaren 80 en 90 als invloeden uit het heden zijn te horen. Het past wederom prachtig bij de zang van Robin Kester, die nog wat meer indruk maakt als zangeres. 

Na de uitstekende EP Patch van vorig jaar is deze week het uitstekende tweede volwaardige album van de Nederlandse muzikante verschenen. Dark Sky Reserve laat direct vanaf de openingstrack het inmiddels bekende Robin Kester geluid horen, maar het klinkt allemaal weer net wat mooier en beter en toch ook net wat anders dan op haar vorige album. 

Voor de productie deed Robin Kester dit keer een beroep op de Britse producer Ali Chant, die eerder werkte met onder andere King Hannah, PJ Harvey, Katy J Pearson en Aldous Harding. Dark Sky Reserve ligt deels in het verlengde van Honeycomb Shades en This Is Not A Democracy. Ook op het nieuwe album worden organische en elektronische klanken op fraaie wijze gecombineerd en ook dit keer hoor je op zijn minst flarden uit de popmuziek van de jaren 80 en 90. 

Ook de stem van Robin Kester is inmiddels bekend, al vind ik de zang op Dark Sky Reserve weer net wat mooier en indringender. Het geluid is nog altijd dromerig, maar ook wat directer en ook voorzien van net wat andere accenten, waaronder bijdragen van blazers, strijkers en echt heerlijke basloopjes. Het klinkt nog altijd onmiskenbaar als Robin Kester, maar de Rotterdamse muzikant heeft haar muziek ook verder verrijkt met invloeden uit de jaren 70 en hier en daar wat Franse pop, waaronder zeker de muziek van Air. 

De concurrentie in het genre waarin Robin Kester opereert is momenteel moordend, maar Dark Sky Reserve klinkt echt anders dan de meeste andere albums van het moment. De muziek van Robin Kester was altijd al rijk en gelaagd, maar op haar nieuwe album duiken nog veel meer mooie verrassingen op en ook de haar stem is zeker onderscheidend. 

Dark Sky Reserve had van mij veel langer mogen duren dan ruim een half uur, maar in het ruime half uur dat het album duurt zit je op het puntje van je stoel. Het is dan ook niet zo gek dat Robin Kester met haar nieuwe album ook internationaal opduikt in lijstjes met nieuwe albums, maar het is nog even wachten op een jubelrecensie van bijvoorbeeld Pitchfork, dat toch ook alleen maar concluderen dat Robin Kester een prachtalbum heeft afgeleverd. Erwin Zijleman

De muziek van Robin Kester is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nederlandse muzikante: https://robinkester.bandcamp.com/album/dark-sky-reserve.

Dark Sky Reserve is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (opaque blue), 29,99 euro

LP (transparant), 29,99 euro

LP, 26,99 euro

CD, 12,99 euro

Review: Carson McHone - Pentimento

De Amerikaanse muzikante Carson McHone betoverde op haar vorige albums met haar prachtige stem en dompelt deze op haar nieuwe album Pentimento onder in een bijzonder geluid vol invloeden uit de jaren 60 en 70
Ik luister nog geregeld naar Carousel, het album waarmee Carson McHone in 2019 de aandacht trok en dat moet worden geschaard onder de mooiste rootsalbums van de laatste jaren. Op haar nieuwe album laat Carson McHone horen dat haar stem alleen maar mooier en intenser is geworden, maar Pentimento is niet alleen in vocaal opzicht een bijzonder album. Samen met een handvol muzikanten, onder wie haar partner Daniel Romano, werd vrijwel in een live-setting een bijzonder klinkend album gemaakt. De liefde voor muziek uit de jaren 60 en 70 van Daniel Romano klinkt nadrukkelijk door op een album dat af en toe klinkt als een vergeten klassieker van weleer, maar het past prachtig bij de uitzonderlijke stem van Carson McHone.

Carson McHone zag ik eerder dit jaar, samen met haar partner Daniel Romano, in de Leidse Qbus (check de goed gevulde agenda van dit bijzondere rootspodium). Dat optreden was oké, maar wat mij betreft niet heel indrukwekkend. De songs van de Amerikaanse singer-songwriter werden wat eenvormig door de wat stevig aangezette gitaren van de twee, waardoor ik de schoonheid van haar songs, die ik wel hoorde op haar albums, niet meer hoorde. 

Carson McHone sprak tijdens haar optreden over een nieuw album en dat album kwam ik een week of twee geleden in het Britse muziektijdschrift Uncut, dat Pentimento uitriep tot album van de maand en er maar liefst vier pagina’s over vulde. Alle reden dus om met hooggespannen verwachtingen te gaan luisteren naar het album van de muzikante, die de Verenigde Staten inmiddels heeft verruild voor Canada, de thuisbasis van haar partner Daniel Romano. 

Dat Uncut een album van een toch vrij onbekende muzikante tot album van de maand bombardeert vind ik best opvallend, al komt Carson McHone zeker niet uit de lucht vallen. Met Carousel maakte ze in 2019 een van de mooiste rootsalbums van het betreffende jaar en ook het door Daniel Romano wat voller ingekleurde Still Life uit 2022 was een bijzonder mooi album (haar debuutalbum Goodluck Man uit 2015 ken ik niet en is verdwenen op Spotify). 

Het zijn albums waarop Carson McHone laat horen dat ze beschikt over een geweldige stem, die rijker en doorleefder klinkt dan haar leeftijd rechtvaardigt. Het deze week verschenen Pentimento bevat maar liefst zestien tracks, maar hieronder een aantal hele korte intermezzo’s. Die intermezzo’s vind ik persoonlijk wat overbodig, maar er blijft gelukkig genoeg moois over op het vierde album van Carson McHone. 

Ook bij beluistering van Pentimento valt direct op hoe mooi de stem van de van oorsprong Texaanse muzikante is. Het is een zuivere stem, maar het is ook een stem met een duidelijk eigen geluid en een stem die veel gevoel laat horen. Het is de zang die van Pentimento een bovengemiddeld goed album maakt, maar er valt veel meer te genieten op het derde album van Carson McHone. 

Haar partner Daniel Romano had al de nodige invloed op haar vorige album Still Life en die invloed is nog wat groter geworden op Pentimento. Op haar debuutalbum sloot Carson McHone nog aan bij de rootsmuziek uit Nashville en Austin, maar op haar nieuwe album laat ze in flink wat songs een flink ander geluid horen. Zeker de wat voller klinkende songs nemen je mee terug naar de jaren 60 en 70 en vermengen Amerikaanse rootsmuziek met een wat psychedelisch sfeertje. 

Het klinkt absoluut lekker, zeker wanneer fraaie koortjes opduiken en wanneer de gitaren los gaan, en het past ook verrassend goed bij de stem van Carson McHone, die normaal gesproken baat heeft bij een intiemere setting. De naar Canada uitgeweken muzikante is ook haar Amerikaanse wortels zeker niet vergeten, wat je hoort wanneer in muzikaal opzicht gas wordt teruggenomen en alles aankomt op haar stem. 

Zeker de wat meer ingetogen songs zijn van een bijzondere intimiteit en schoonheid, maar ook het wat vollere geluid met flarden 60s en 70s bevalt me uitstekend. Het levert een rootsalbum op dat anders klinkt dan de rootsalbums die momenteel in Nashville en Austin worden gemaakt, maar dat liefhebbers van pure Amerikaanse rootsmuziek nog altijd aan zal spreken. Ik was wat verbaasd over alle aandacht en lof van Uncut, maar het Britse tijdschrift heeft het weer goed gehoord. Erwin Zijleman

De muziek van Carson McHone is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://carsonmchone.bandcamp.com/album/pentimento.

Pentimento van Carson McHone is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Emma Swift - The Resurrection Game

Het is niet veel muzikanten gegeven om een onuitwisbare indruk te maken met een serie Bob Dylan covers, maar Emma Swift deed het en laat op The Resurrection Game horen dat dit zeker geen toevalstreffer was
De Australische maar in Nashville woonachtige muzikante Emma Swift bracht na een geslaagd mini-album een album met alleen Bob Dylan covers uit. Dat was nogal gewaagd, maar het pakte geweldig uit met het in alle opzichten uitstekende Blonde On The Tracks. Het heeft nogal wat druk gelegd op het toch altijd al lastige tweede album, maar daar is niets van te merken op The Resurrection Game. Het is een album dat wederom indruk maakt met prachtige klanken en de nog mooiere stem van Emma Swift, maar het samen met flink wat topkrachten uit Nashville gemaakte album laat ook horen dat de Australische muzikante een prima songwriter is. Heerlijk album, zeker nu de herfst er aan komt.

Het is alweer vijf jaar geleden dat de Australische muzikante Emma Swift imponeerde met haar debuutalbum Blonde On The Tracks. Het was een opvallend debuutalbum, want welke muzikant kiest er voor om alleen maar songs van Bob Dylan op een eerste album te zetten. Emma Swift deed het en ze deed het op indrukwekkende wijze. 

De Australische muzikante deed een niet al te voor de hand liggende greep uit het oeuvre van de Amerikaans legende, waarbij zowel stokoud als gloednieuw werk van Bob Dylan aan bod kwam. Blonde On The Tracks was verder zeer smaakvol ingekleurd, maar het was vooral de mooie en trefzekere stem van Emma Swift die zeer tot de verbeelding sprak. Wat Blonde On The Tracks nog wat knapper maakte is dat de Australische muzikante niet probeerde te klinken als de oude meester en een eigen draai gaf aan zijn werk. 

Van Blonde On The Tracks verscheen ook nog een luxe versie die liet horen dat Emma Swift ook live indruk maakt, maar al met al is het best lang stil geweest rond de muzikante die Australië al een tijd geleden heeft verruild voor Nashville, Tennessee, waar ze samenwoont met de Britse muzikant Robyn Hitchcock, die we kennen van The Soft Boys, maar inmiddels ook van een omvangrijk oeuvre als solomuzikant. 

Het lange wachten op de opvolger van Blonde On The Tracks wordt deze week beloond met de release van The Resurrection Game, waarop Emma Swift haar eigen werk laat horen. Het op Isle of Wight en in Nashville opgenomen album bevat een aantal zeer persoonlijke songs over pieken en dalen in het leven, wat de songs nog wat meer lading geeft dan haar fraaie vertolking van Bob Dylan songs. 

Emma Swift maakte vijf jaar geleden indruk met smaakvolle klanken en een prachtige stem en dat zijn ook twee belangrijke ingrediënten van de songs op The Resurrection Game. Het album is voorzien van een stemmige en sfeervolle orkestratie met de nodige strijkers, maar ook de pedal steel van virtuoos Spencer Cullum, en dat is een geluid waarin de stem van Emma Swift nog wat mooier klinkt dan in het rootsgeluid van Blonde On The Tracks. 

Het is een stem die niet alleen opvalt door schoonheid, maar ook door gevoel en precisie. Dat kennen we nog van Blonde On The Tracks, maar Emma Swift legt in haar eigen, zeer persoonlijke en vaak behoorlijk melancholische songs nog net wat meer emotie. Het is direct vanaf de eerste klanken betoverend mooi, want zowel de strijkers als de zang komen heerlijk binnen en kleuren prachtig bij de herfst die langzaam maar zeker zijn intrede doet in Nederland. 

De inkleuring van de songs op The Resurrection Game is soms sober en stemmig, maar ook als de muziek net wat voller klinkt is de stem van Emma Swift betoverend mooi. Na Blonde On The Tracks wisten we al het een en ander van de zangeres Emma Swift en voor haar goede gevoel voor fraai ingekleurde songs, maar na beluistering van The Resurrection Game weten we ook dat de Australische muzikante een uitstekend songwriter is. 

De vakkundige productie van Jordan Lehning, waaraan een Daniel Lanois sfeer is toegevoegd, en de smaakvolle bijdragen van meerdere topmuzikanten uit Nashville voorzien The Resurrection Game van extra glans. Natuurlijk lag de lat enorm hoog na het jaarlijstjes album Blonde On The Tracks, maar het nieuwe album van Emma Swift kan de idioot hoge verwachtingen absoluut aan. Indrukwekkend. Erwin Zijleman

De muziek van Emma Swift is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Australische muzikante: https://emmaswift.bandcamp.com/album/the-resurrection-game.

The Resurrection Game van Emma Swift is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 24,99 euro

LP, 24,99 euro

Review: Tyler Childers - Snipe Hunter

Mijn liefde voor de muziek van Tyler Childers raakte wat bekoeld na zijn geweldige albums Purgatory en Country Squire, maar inmiddels ben ik er achter dat ook het onlangs verschenen Snipe Hunter een uitstekend album is
De Amerikaanse muzikant Tyler Childers schaarde zich in 2017 in een keer onder de smaakmakers van de countrymuziek. Die status bevestigde hij twee jaar later, maar vervolgens maakte de muzikant uit Kentucky wat ongelukkige keuzes. Tyler Childers revancheerde zich twee jaar geleden al met een prima album en doet er een schepje bovenop met zijn nieuwe album Snipe Hunter. Het is een album waar het plezier en de inspiratie van af spatten. In muzikaal en productioneel opzicht klinkt het gedegen maar af en toe ook uitzonderlijk en de zang van Tyler Childers doet direct wat met je. Ik vind het nog niet zo goed als de albums uit 2017 en 2019, maar het komt zeker in de buurt.

Ik schreef aan het begin van 2017 hele lovende woorden over het in de Verenigde Staten al in 2017 verschenen Purgatory van Tyler Childers. De Amerikaanse muzikant maakte op zijn officiële en door niemand minder dan Sturgill Simpson geproduceerde debuutalbum oorspronkelijke countrymuziek. Het was misschien voor mij misschien net wat te traditioneel en bovendien heb ik een duidelijke voorkeur voor vrouwenstemmen, maar op Purgatory werd met zoveel smaak en gevoel gemusiceerd en met zoveel passie gezongen, dat de songs van Tyler Childers er in gingen als koek. 

Dat was niet anders toen in 2020 Country Squire verscheen, dat wederom werd geproduceerd door Sturgill Simpson en dat nog wat mooier en indrukwekkender was. Vervolgens ging het mis tussen Tyler Childers en mij. Ik kwam echt niet door de wel erg traditionele albums Long Violent History (2020) en Can I Take My Hounds To Heaven? (2022) heen en ook het twee jaar geleden verschenen Rustin' In The Rain deed me heel weinig, ondanks het feit dat dit album weer wel werd geprezen door de critici. 

Ik ging er daarom van uit dat ik het onlangs verschenen Snipe Hunter best kon laten liggen, maar dit leverde me meerdere reacties op van lezers van deze site, die beweerden dat het nieuwe album van Tyler Childers toch echt behoort tot de beste Amerikaanse rootsalbums van 2025 en misschien zelfs wel het beste album is dat dit jaar in het genre is verschenen. Maar het laatste ben ik het persoonlijk niet eens, maar dat Snipe Hunter een uitstekend album is en een album dat ik zeker niet had moeten lagen liggen kan ik inmiddels wel beamen. 

Ook op Snipe Hunter maakt de Amerikaanse muzikant weer wat traditioneel aandoende countrymuziek, maar waar de vorige albums van Tyler Childers me niet wisten raken, hoor ik op het nieuwe album van de Amerikaanse muzikant weer het aanstekelijke spelplezier en de tomeloze passie die van Purgatory en Country Squire geweldige albums maakten. 

Dat ook Snipe Hunter weer behoorlijk traditioneel klinkt heeft alles te maken met de instrumenten die zijn ingezet. In de songs op het nieuwe album van Tyler Childers staan de banjo, viool, mandoline en de staande bas centraal, wat een traditioneel maar ook energiek geluid oplevert. Het past allemaal prachtig bij de voor traditionele countrymuziek gemaakte stem van de muzikant uit Kentucky, die ook op zijn nieuwe album met veel emotie en expressie zingt. 

Ook Snipe Hunter doet weer denken aan de muziek van nieuwe countryhelden als voormalig producer Sturgill Simpson, Chris Stapleton, Brent Cobb en Corb Lund. Tyler Childers wist overigens ook dit keer een producer van naam en faam te strikken, want niemand minder dan levende legende Rick Rubin coproduceerde het album. 

Het grappige van Snipe Hunter is trouwens dat het album bij eerste beluisteringen klinkt als een behoorlijk traditioneel countryalbum, maar naarmate je het album vaker hoort valt veel meer op hoe Tyler Childers in muzikaal, vocaal en tekstueel opzicht echt wel de grenzen opzoekt en er hier en daar op bijzondere wijze overheen gaat. Het is vast deels de verdienste van meesterproducer Rick Rubin, maar het talent van Tyler Childers onderschat ik inmiddels ook niet meer. Ik ben blij dat ik mijn tipgevers serieus heb genomen. Erwin Zijleman

Snipe Hunter van Tyler Childers is verkrijgbaar via de Mania webshop:
2LP, 49,99 euro
CD, 24,99 euro

Review: Ivy - Traces Of You

De afgelopen 14 jaar was het stil rond de New Yorkse band Ivy en na de dood van hun voorman was de verwachting dat het stil zou blijven, maar met Traces Of You verschijnt toch nog een nieuw en zeer aangenaam album
De Amerikaanse band Ivy timmerde vooral in de jaren 90 aan de weg. Ik heb daar destijds niets van meegekregen, maar ben absoluut gecharmeerd van de inmiddels ontdekte albums van de band uit New York. Ondanks de dood van voorman Adam Schlesinger in 2020, keert Ivy deze week, na een lange periode van stilte, terug met een nieuw album. Traces Of You bevat oude opnames, die met een aantal bevriende muzikanten zijn opgepoetst. Het album klinkt echter zeker niet als een portie opgewarmde restjes, want Traces Of You is een fris en zonnig album dat de zomer nog even voort laat duren. Ik ontdekt Ivy een jaar of 30 te laat, maar ben er toch blij mee.

Volgens mij volg ik de ontwikkelingen in de popmuziek al een aantal decennia behoorlijk goed, maar ik had tot deze week echt nog nooit van de Amerikaanse band Ivy gehoord. Het is een band die volgens AllMusic.com is beïnvloed door Everything But The Girl, Prefab Sprout, Astrud Gilberto, Aztec Camera, New Order en The Smiths en dat vind ik op zijn minst een interessant rijtje namen. De Amerikaanse muziekwebsite stopt Ivy vervolgens in hetzelfde hokje als Stereolab, The Cardigans en Broadcast en dat zijn allemaal bands die ik heb gevolgd en kan waarderen. 

Het is daarom best bijzonder dat ik nog nooit van Ivy had gehoord. Het is ook nog eens geen band die op één of twee albums is blijven steken, want het trio uit New York maakte tussen 1995 en 2011 maar liefst zes albums, waarvan met name Apartment Life uit 1997 is overladen met superlatieven. Ik heb de afgelopen dagen wat door het oeuvre van Ivy gewandeld en kan alleen maar concluderen dat de Amerikaanse band muziek maakt die absoluut in mijn straatje past, wat het nog bijzonderder maakt dat ik pas bij de terugkeer van Ivy na een afwezigheid van veertien jaar voor het eerst kennis maak met de muziek van de band. 

Het deze week verschenen Traces Of You bevalt me ook nog eens erg goed. Nu hoor ik eerlijk gezegd niet zo heel veel van de door AllMusic.com aangedragen inspiratiebronnen, maar het vergelijkingsmateriaal is redelijk accuraat. Dat Ivy terugkeert met een nieuw album is trouwens best bijzonder, want de grote man achter de band, Adam Schlesinger, ook voorman van Fountains Of Wayne, overleed in het voorjaar van 2020 na besmet te zijn geraakt met het op dat moment nog nieuwe en gevaarlijke COVID-19 virus. 

De sessies die de basis vormen voor het nieuwe album van Ivy stammen uit de periode 1995-2012 en werden nog opgenomen met Adam Schlesinger en uiteindelijk afgemaakt met bevriende muzikanten. Ik ga er van uit dat Traces Of You echt het laatste wapenfeit van de New Yorkse band zal zijn, maar het is een afscheid in stijl. 

Op het album maakt de band muziek die doet verlangen naar een Indian summer. Het is deels met strijkers en deels met elektronica ingekleurde indiepop, die verder wordt aangevuld met de zoete vocalen van Dominique Durand. Ik moet bij beluistering van het album vooral denken aan Stereolab, maar het heeft ook wel wat van de perfecte popsongs van Rilo Kiley, tijdgenoten van Ivy die ik in de jaren 90 wel heb omarmd. 

De muziek van Ivy klinkt niet alleen aangenaam, maar zit ook knap in elkaar en is bijzonder mooi en fantasierijk ingekleurd met hier en daar een heel subtiel laagje bossanova. Adam Schlesinger was naar verluidt een groot fan van Prefab Sprout en Go-Betweens en deelt met deze bands de gave om lekkere maar ook interessante popsongs te schrijven. Ook de stem van Dominique Durand is van het zeer aangename soort en bovendien van het soort waar je lang naar kunt luisteren, waardoor ik steeds weer terugkeer naar Traces Of You. 

Door de dood van Adam Schlesinger maakt Ivy misschien een beetje een kansloze comeback, maar het album is een mooi eerbetoon aan de veel te jong overleden muzikant en mogelijk de start van een nieuw avontuur onder een andere naam. Ik heb de carrière van Ivy helaas vrijwel volledig gemist, maar met dit fraaie slotakkoord haak ik toch nog aan. Erwin Zijleman

De muziek van Ivy is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://ivy-band.bandcamp.com/album/traces-of-you.

Traces Of You van Ivy is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Lucrecia Dalt - A Danger To Ourselves

Lucrecia Dalt heeft inmiddels al flink wat albums op haar naam staan en trekt steeds meer aandacht met haar muziek, wat ook zeker zal gaan lukken met het bijzondere maar ook mooie en toegankelijke A Danger To Ourselves
Ik leerde de muziek van de Colombiaanse muzikante een kleine drie jaar geleden kennen en ¡Ay! was een intrigerende kennismaking. De vanuit Berlijn werkende muzikante verwerkte op dit album nogal wat invloeden en omarmde het experiment, maar toch was het zeker geen overdreven moeilijk album. Op het deze week verschenen A Danger To Ourselves klinkt de muziek van Lucrecia Dalt nog wat toegankelijker, maar dat betekent niet dat ze opeens aanstekelijke popdeuntjes maakt. Ook op A Danger To Ourselves maakt Lucrecia Dalt bijzondere muziek met uiteenlopende invloeden en een opvallende inkleuring. Ze heeft het allemaal prachtig geproduceerd, samen met David Sylvian. De definitieve doorbraak van de Colombiaanse muzikante zou niet meer dan terecht zijn.

De Spaanstalige muziek doet het goed deze week, want naast het buitengewoon fascinerende album van Titanic, verscheen ook nog een album van Lucrecia Dalt. Vorig jaar vond ik een album van Titanic’s Mabe Fratti in de jaarlijstjes en eind 2022 gebeurde hetzelfde met ¡Ay! van Lucrecia Dalt. 

Net als de uit Guatemala afkomstige Mabe Fratti maakt de in Colombia geboren Lucrecia Dalt intrigerende muziek. Het is muziek waarin uiteenlopende invloeden worden verwerkt en het experiment zeker niet uit de weg wordt gegaan. Het deze week verschenen A Danger To Ourselves is de opvolger van het in 2022 zo geprezen ¡Ay! en is wederom een zeer interessant album. 

Op haar vorige album begon de al een tijdje vanuit Berlijn opererende muzikante met de muziek uit Midden- en Zuid-Amerika waarmee ze opgroeide, maar ze sleepte er vervolgens invloeden uit meerdere genres bij. Ik noemde onder andere ambient, avant-garde, jazz, pop en elektronica, maar dat was slechts het topje van de ijsberg. 

Dat klinkt misschien niet heel toegankelijk, maar ondanks de bijzondere mix van invloeden en de liefde voor experiment drong het album zich vrij makkelijk op. Het geldt ook weer voor het deze week verschenen A Danger To Ourselves, dat in een wat griezelige hoes is gestoken, maar verder alleen maar tot de verbeelding spreekt. 

Vergeleken met ¡Ay! klinkt het nieuwe album van de Colombiaanse muzikante nog wat toegankelijker. Lucrecia Dalt verloor de lekker in het gehoor liggende popsong op haar vorige album soms flink uit het oog, maar op A Danger To Ourselves blijft deze popsong altijd in zicht. Het betekent zeker niet dat Lucrecia Dalt het experiment volledig heeft los gelaten, want ook op haar nieuwe album maakt ze eigenzinnige muziek, die invloeden uit verschillende genres verwerkt, waarbij invloeden uit de pop en de jazz wat mij betreft de hoofdrol spelen. 

Op A Danger To Ourselves worden Engels en Spaans afgewisseld en hetzelfde geldt voor gezongen en meer gesproken teksten. Het duale karakter van de muziek van Lucrecia Dalt hoor je verder terug in de muziek, waarin akoestische instrumenten en elektronica elkaar afwisselen of in elkaar vloeien. Het zijn vaak bijzondere en soms wat vervreemdende klanken, die door nadrukkelijk aanwezige percussie bij elkaar worden gehouden. Het past allemaal goed bij de mooie en expressieve stem van Lucrecia Dalt, die zich zowel in het Spaans als in het Engels goed weet te redden. 

De Colombiaanse muzikante produceerde haar nieuwe album samen met niemand minder dan David Sylvian. De stem van de Britse muzikant is ook te horen in de openingstrack van het album, dat verder bijdragen kent van onder andere Juana Molina. David Sylvian tekent incidenteel ook voor het gitaarwerk en heeft samen met Lucrecia Dalt een knap geproduceerd album afgeleverd, dat varieert van enigszins ruw en direct tot smaakvol en beeldend. 

Met haar vorige album kon de muzikante uit Berlijn al rekenen op de steun van de critici, die ook weer erg enthousiast zijn over A Danger To Ourselves, maar het veel toegankelijkere geluid op het nieuwe album moet ook een breder publiek aan kunnen spreken. Het vorige album van Lucrecia Dalt was voor mij een album waarvoor ik in de stemming moest zijn, maar haar nieuwe album is er wat mij betreft een die eigenlijk altijd goed tot zijn recht komt, maar die stiekem ook de fantasie blijft prikkelen. Erwin Zijleman

De muziek van Lucrecia Dalt is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Colombiaanse muzikante: https://lucreciadalt.bandcamp.com/album/a-danger-to-ourselves.

A Danger To Ourselves van Lucrecia Dalt is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (white), 32,99 euro

LP, 32,99 euro

CD, 19,99 euro