Review: John Lennon - Imagine (1971)

John Lennon had het einde van The Beatles nog lang niet verwerkt toen hij in 1971 zijn tweede soloalbum Imagine afleverde, wat inmiddels in de boeken staat als zijn meest toegankelijke en beste soloalbum
Imagine is misschien niet het bestverkochte John Lennon album, dat is het vlak voor zijn dood verschenen Double Fantasy, maar het is wel zijn meest succesvolle soloalbum en wat mij betreft ook zijn beste. Het is een behoorlijk toegankelijk album met een aantal ballads en een aantal wat uitbundiger klinkende songs, maar het is ook een zeer persoonlijk album met indringende teksten. Het einde van The Beatles was nog vers in 1971 en dat hoor je op het album, waarop John Lennon ook laat horen dat hij zich in muzikaal opzicht nog altijd ontwikkelde. Ik heb door de loop van de geschiedenis altijd meer met McCartney dan met Lennon gehad, maar Imagine is een mooi en indrukwekkend album.

Ik was tot voor kort echt nauwelijks bekend met het solowerk van John Lennon. Dat lijkt bijzonder, maar de Britse muzikant was al niet meer onder ons toen ik begon aan het ontdekken van het oeuvre van The Beatles, waardoor het logisch was om me hierna in eerste instantie te richten op het solowerk van de andere voormalige Beatles. Hierbij richtte ik me met name op het werk van Paul McCartney, dat ik wel volledig ken en koester. 

Mijn eerste serieuze kennismaking met de muziek die John Lennon na het uit elkaar vallen van The Beatles maakte, is het samen met Yoko Ono gemaakte en wat mij betreft uitstekende Double Fantasy, dat door het noodlot dat hem trof helaas ook zijn zwanenzang werd. Vervolgens kwam ik niet veel verder dan een verzamelaar, maar de afgelopen maanden ben ik alsnog wat dieper in het oeuvre van de Britse muzikant gedoken. 

Het oeuvre van John Lennon is door zijn vroege dood, deze maand alweer 45 jaar geleden, helaas beperkt van omvang en ik vind ook niet al zijn albums even goed. Als ik mijn favoriete John Lennon album moet kiezen twijfel ik tussen het wat experimentele Plastic Ono Band uit 1970 of voor het wat toegankelijkere Imagine uit 1971 (en ook Double Fantasy doet vanwege de herinneringen mee). 

Imagine is natuurlijk vooral bekend van de inmiddels behoorlijk doodgedraaide maar nog steeds mooie en bijzondere titeltrack, maar het album heeft meer te bieden en wordt over het algemeen beschouwd als het beste soloalbum van John Lennon Daar kan ik me wel in vinden. 

Het is een album met een aantal ballads en een aantal net wat stevigere songs en het is een album dat vergeleken met Plastic Ono Band wat toegankelijker klinkt, maar beide albums zijn behoorlijk heftige albums. Dat zijn ze zeker in tekstueel opzicht, want John Lennon ging na het uit elkaar vallen van The Beatles door diepe dalen en dat hoor je op Imagine. 

De Britse muzikant maakt van zijn hart geen moordkuil en zingt over de therapie die hem verder moest helpen (How?, Oh My Love) en over de ontstane vete tussen Paul McCartney en hem (How Do You Sleep?), maar in de titeltrack fantaseert hij ook over wereldvrede en dat thema keert terug in I Don't Wanna Be A Soldier Mama). 

Het album bevat met Imagine, Jealous Guy en Oh My Love een aantal piano ballads die goed aansluiten bij de singer-songwriter muziek van de vroege jaren 70, maar met Crippled Inside, It’s So Hard, I Don’t Wanna Be A Soldier Mama en How Do You Sleep? bevat het album ook een aantal stevigere tracks met invloeden uit de blues en een Beatlesque tintje. Gimme Some Truth is nog wat steviger en schuurt tegen de glamrock van de vroege jaren 70 aan, terwijl ik slottrack Oh Yoko nog altijd wat koddig vind. 

Imagine werd geproduceerd door John Lennon, Yoko Ono (die echt een microfoonverbod had moeten krijgen) en Phil Spector, die slechts ten dele zijn stempel op het album kon drukken. Lennon zou later zeggen dat hij niet meer achter het wat commerciële geluid van Imagine stond, maar ik vind het geluid op het album mooi. Ook over goede muzikanten had John Lennon niet te klagen, want onder andere George Harrison, Nicky Hopkins, Klaus Voormann en drummers Alan White en Jim Keltner zijn te horen op het album, waaraan ook nog strijkers zijn toegevoegd. 

Het blijft doodzonde dat John Lennon maar een beperkt aantal albums heeft kunnen maken. Wie weet wat voor bijzonders hij de afgelopen 45 jaar nog had afgeleverd, we zullen het nooit weten helaas. De paar albums die hij heeft gemaakt zijn het ontdekken echter zeker waard, met Imagine voorop. Erwin Zijleman

Imagine van John Lennon is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 39,99 euro

2CD, 26,99 euro

Jaarlijstje 2025

Het muziekjaar 2025 zit er bijna op en dus is het de hoogste tijd voor het publiceren van mijn jaarlijstje. Dat blijft een bijna onmogelijke opdracht, want appels en peren vergelijk je niet zo makkelijk. Hoe vergelijk je een album dat zonder enige twijfel voor het meeste luisterplezier heeft gezorgd met een album dat echt sensationeel knap in elkaar zit? Hoe vergelijk je de mooiste stem die je dit jaar hebt gehoord met de stem die je het diepste raakt? Hoe vergelijk je doorleefde country met fantastisch gemaakte pop? En zo kan ik nog wel even door gaan.

Toch was ik er dit jaar verrassend snel uit. Ik begon met een groslijst van bijna 200 albums, maar die bracht ik snel terug naar 76 albums. Het laatste album wegstrepen was misschien nog wel de lastigste klus, maar toen ik er eenmaal 75 had, was de lijst relatief snel gemaakt. Als ik het morgen opnieuw moet doen staat ongetwijfeld hier en daar een album op een net wat andere plek en ik ben ook ongetwijfeld albums vergeten of ga nog nieuwe topalbums uit 2025 ontdekken, maar in grote lijnen is dit het wel. Hierbij daarom mijn 75 favoriete albums van 2025.

75-61

Een aantal oude bekenden in deze eerste worp, waarbij met name Ron Sexsmith en Ed Harcourt krediet verdienen voor het gedurende een lange periode afleveren van uitstekende albums. Verder een aantal nieuwe ontdekkingen waarvan we de komende jaren hopelijk nog veel gaan horen. En dan was er het album met een ongelooflijk triest verhaal, want de pas 17 jaar oude Nell Smith kwam om het leven voordat haar debuutalbum verscheen.

75 Maya Delilah - The Long Way Round

74 Ron Sexsmith - Hangover Terrace

73 Chris Eckman - The Land We Knew The Best

72 Josienne Clarke - Far From Nowhere

71 St. Catherine's Child - This Might Affect You

70 Ed Harcourt - Orphic

69 Keren Ann - Paris Amour

68 Pulp - More

67 Men I Trust - Equus Caballus

66 la loye - sweet dreams, see you tomorrow

65 The Apartments - That's What the Music Is For

64 Taylor Rae - The Void

63 Nell Smith - Anxious

62 Hannah Cohen - Earthstar Mountain

61 Reb Fountain - How Love Bends

60-46

Ook in de tweede worp een aantal interessante nieuwkomers, waarvan Saya Gray wel eens heel groot kan gaan worden, al moet ze misschien net wat consistenter worden. Zeker geen nieuwkomer is Mavis Staples, met afstand de oudste muzikante in deze lijst. Het leukst in deze lijst vind ik overigens de terugkeer van persoonlijke favoriet Miki Berenyi, die haar band Lush heel even deed vergeten.

60 Constant Follower - The Smile You Send Out Returns To You

59 Glitterpaard - Thursday

58 Roufaida - Coming Up For Air

57 Youth Lagoon - Rarely Do I Dream

56 Saya Gray - SAYA

55 Mavis Staples - Sad And Beautiful World

54 Heartworms - Glutton For Punishment

53 HORSEBATH - Another Farewell

52 Madi Diaz - Fatal Optimist

51 Brown Horse - All The Right Weaknesses

50 David Gray - Dear Life

49 Smerz - Big city life

48 Folk Bitch Trio - Now Would Be A Good Time

47 Miki Berenyi Trio - Tripla

46 Iona Zajac - Bang

45-31

Veel vrouwelijke muzikanten in deze derde worp, variërend van Kathleen Edwards die glorieus terugkeert en nieuwkomer Olivia Dean, die dit jaar uitgroeide tot een wereldster. Dat zie ik CMAT het komende jaar ook doen, maar er zijn ook muzikanten die het ondanks een geweldig album met veel minder roem moeten doen. De wereld van de muziek blijft een keiharde wereld.

45 Carson McHone - Pentimento

44 The Weather Station – Humanhood

43 Audrey Hobert - Who’s The Clown?

42 Heir Of The Cursed - Heir Of The Cursed

41 Lucius - Lucius

40 CMAT - EURO-COUNTRY

39 Kassi Valazza - From Newman Street

38 Maria Somerville - Luster

37 Lanie Gardner - Faded Polaroids

36 Olivia Dean - The Art Of Loving

35 Case Oats - Last Missouri Exit

34 Lael Neale - Altogether Stranger

33 Robert Forster - Strawberries

32 Loupe - Oh, To Be Home

31 Kathleen Edwards - Billionaire

30-21

De volgende tien. Een aantal verrassingen, want Racing Mount Pleasant, Ambre Ciel, Dove Ellis en Addison Rae zijn nieuwkomers. In deze worp ook relatief veel albums die net wat buiten mijn muzikale comfort zone liggen. 2025 was een net wat minder jaar voor de countrypop, maar Avery Anna behoorde wat mij betreft tot de positieve uitschieters in het genre.

30 Snowpoet - Heartstrings

29 Emma Swift - The Resurrection Game

28 Racing Mount Pleasant - Racing Mount Pleasant

27 Ambre Ciel - still, there is the sea

26 Dove Ellis - Blizzard

25 Little Mazarn - Mustang Island

24 Addison Rae - Addison

23 Avery Anna - let go letters

22 Jenny Hval – Iris Silver Mist

21 Billie Marten - Dog Eared

20-11

We naderen de top 10. Emma Pollock, Jess Jocoy, Cate Le Bon en Alice Phoebe Lou staan garant voor kwaliteit en zijn dus geen verrassing. Nieuwkomers Joanne Robertson, Jess Kerber en Madeline Edwards zijn dat wel. Grootste verrassing in dit setje is wat mij betreft het album van dodie. Niet echt serieus genomen dit jaar, maar wat is haar nieuwe album prachtig. Het had een plek in de top 10 verdiend.

20 Cate Le Bon - Michelangelo Dying

19 Emma Pollock - Begging The Night To Take Hold

18 Ethel Cain - Willoughby Tucker, I'll Always love You

17 Madeline Edwards - FRUIT

16 Jess Kerber - From Way Down Here

15 Joanne Robertson - Blurr

14 Alice Phoebe Lou - Oblivion

13 Ryan Davis & The Roadhouse Band - New Threats From The Soul

12 Jess Jocoy - Cul-De-Sac Kid

11 dodie - Not For Lack Of Trying

10-1

En dan de top 10. Veel vrouwelijke muzikanten, met Lorde, ROSALÍA en oklou drie van de meer eigenzinnig popsterren van het moment, zachte en intieme luisterliedjes van Madison Cunningham en Marta Arpini, het zoveelste prachtalbum en helaas wederom miskende album van Lera Lynn, een Belgische sensatie, de beste Britse folkie van het afgelopen jaar, het beste rockalbum van het jaar en het volgende meesterwerk van Michelle Zauner's Japanese Breakfast. Ik vind het een mooie top 10.

10 Emmy d'Arc - Braving Fears

Lang onder de radar gebleven deze Belgische muzikante, die een onuitwisbare indruk maakte met een Sinéad O’Connor cover, maar ook haar eigen songs zijn betoverend mooi en bijna beangstigend indringend. Vergeten in de meeste jaarlijstjes, maar wat een prachtig album.

9 Wednesday - Bleeds

Wednesday liet de afgelopen jaren al nadrukkelijk van zich horen, maar doet er op Bleeds nog een schepje bovenop. De band stond altijd wat in de schaduw van een band als Big Thief, maar met Bleeds laat het deze band dit jaar ver achter zich. Stergitarist MJ Lenderman heeft de band verlaten, maar is gelukkig nog te horen op dit geweldige album,

8 Oklou - choke enough

De franse muzikante Oklou maakte wat mij betreft het meest eigenzinnige popalbum van 2025. Haar muziek is aanstekelijk en bevat flink wat ingrediënten uit de succesvolle popmuziek van het moment, maar Oklou doet alles net wat anders. Ze groeide dan ook niet voor niets uit tot een van de grote popsterren van het moment en is ook live een belevenis.

7 Madison Cunningham - Ace

Het wat donker getinte en zeer persoonlijke Ace van Madison Cunningham kwam afgelopen herfst op het juiste moment, maar toch kreeg het album wat mij betreft niet de aandacht en de waardering die het verdiende. Het is een stemmig en ingetogen album dat echt heel wat donkere avonden kan gaan verwarmen. Madison Cunningham verdient echt alle lof.

6 Sophie Jamieson - I Still Want To Share

Als er één album is ondergesneeuwd in 2025 is het wat mij betreft I Still Want To Share van Sophie Jamieson. Dat deed haar debuutalbum ook al, maar het tweede album van de Britse muzikante is een folkalbum waarop echt alles klopt. Sophie Jamieson gold op voorhand als een van de grootste beloften van de Britse popmuziek, maar haar album viel op bijzondere wijze tussen wal en schip en is in de meeste winkels niet te vinden. Doodzonde.

5 Japanese Breakfast - For Melancholy Brunettes (& sad women)

Het vorige album van Japanese Breakfast haalde de hoogste regionen van mijn jaarlijstje en daar hoort ook dit nieuwe album in thuis. Michelle Zauner, die ook fantastisch kan schrijven, koos dit keer voor een rijk gearrangeerd en soms wat sprookjesachtig geluid, waarop het heerlijk wegdromen is, maar dat het ook verdient om met volledige aandacht te worden beluisterd.

4 ROSALÍA - LUX

LUX van ROSALÍA is het meest opzienbarende album van 2025. Het is ook het meest ambitieuze album en een album waarop de Spaanse muzikante weer een totaal ander geluid laat horen. Het is een album dat op de dag van de release op overweldigende wijze werd overladen met vijfsterren recensies en daar valt niets op af te dingen. ROSALÍA gaat het volgend jaar laten zien in de Ziggo Dome, maar tot die tijd hebben we het fascinerende LUX.

3 Marta Arpini - Tender Superpower

De van oorsprong Italiaanse zangeres Marta Arpini zag ik dit jaar tijdens een instore bij de lokale platenzaak. Op bescheiden wijze vertolkte ze de zachte folky popsongs van haar debuutalbum. Marta Arpini heefy een achtergrond in de jazz, maar wat kan ze goed uit de voeten met de folky pop op Tender Superpower. Het is een album dat direct zorgt voor een goede sfeer, maar het is ook een album dat alleen maar beter wordt, hoe vaak je het ook hoort.

2 Lera Lynn - Comic Book Cowboy

Lera Lynn maakte een onuitwisbare indruk als nachtclubzangeres in de HBO serie True Detective en sindsdien maakt ze albums die in ieder geval bij mij de juiste snaar weten te raken. De Amerikaanse muzikante voerde de afgelopen jaren meerdere malen mijn jaarlijstje aan en ook het helaas nauwelijks opgemerkte Comic Book Cowboy is weer een geweldig album van de Amerikaanse muzikante. Hopelijk krijgt het album nog een nieuwe kans, want Comic Book Cowboy is echt veel te mooi om over het hoofd te zien.

1 Lorde - Virgin

De Nieuw-Zeelandse muzikante Lorde koos op het in 2021 verschenen Solar Power voor een wat lichter en meer ingetogen geluid. Op het dit jaar verschenen Virgin keert ze terug naar een wat zwaarder aangezet elektronisch geluid en het is wat mij betreft een zeer aansprekend geluid. Het is bovendien een geluid waarmee Lorde anders en zeker ook eigenzinniger klinkt dan de meeste van haar collega popsterren. Virgin  was voor mij een onbetwist top 5 album, maar haar indrukwekkende optreden vorige maand gaf het album nog een extra zetje omhoog.

Beste concerten

Billie Eilish, Ziggo Dome

Lorde, AFAS Live

Clairo, TivoliVredenburg

Zaho de Sagazan, TivoliVredenburg

Kraftwerk, AFAS Live

Review: Lily Talmers - It Is Cyclical, Missing You

Lily Talmers maakt inmiddels al een aantal jaren albums en het zijn albums die wat tijd vragen van de luisteraar, maar uiteindelijk van hoge kwaliteit blijken, wat ook geldt voor het dit jaar verschenen It Is Cyclical, Missing You
De naam Lily Talmers deed niet direct een belletje rinkelen toen Spotify me It Is Cyclical, Missing You tipte, maar haar albums zagen er bekend uit. Ik heb in het verleden zeker geluisterd naar de albums van de Amerikaanse muzikante, maar ik kon niet zo goed uit de voeten met haar stem. Die weerhield me er in eerste instantie ook van om wat dieper in haar meest recente album te duiken, maar ik ben blij dat ik dat wel heb gedaan. Lily Talmers beschikt over een stem waaraan je even moet wennen, maar uiteindelijk ademt alles op It Is Cyclical, Missing You kwaliteit. En de stem is inderdaad slechts wennen, want inmiddels draagt ook deze voor mij bij aan de kwaliteit van het album.

De Amerikaanse singer-songwriter Lily Talmers had al drie albums en een mini-album op haar naam staan en voegde hier helemaal aan het begin van dit jaar nog een album aan toe. Ik heb de meeste albums van de muzikante uit Ann Arbor, Michigan, beluisterd, maar kwam er nooit goed uit wat ik nu precies vind van haar muziek. 

Lily Talmers heeft absoluut veel te bieden. Ze schrijft aansprekende songs met vooral invloeden uit de folk en het zijn bijna altijd zeer persoonlijke en intieme songs die met veel gevoel worden vertolkt. Het zijn songs die sober maar zeer smaakvol zijn ingekleurd en die ondanks het sobere karakter veel moois laten horen. 

Tot zover klinkt het allemaal zeer positief, maar Lily Talmers beschikt over een stem waarvan je moet houden en zingt op een manier die je moet aanspreken. Ik had, zeker in het verleden, associaties met de zang van Joni Mitchell, die ik lang niet altijd mooi vind, waardoor ik de albums van de Amerikaanse muzikante uiteindelijk liet liggen. 

Ik heb het begin dit jaar verschenen album van Lily Talmers om dezelfde reden ook laten liggen, maar vorige week kwam It Is Cyclical, Missing You toch nog eens voorbij en dit keer raakte de Amerikaanse muzikante me wel met haar zang. Lily Talmers beschikt over een zeer karakteristiek stemgeluid en varieert flink met de toonhoogte, wat ik niet altijd mooi vind. 

Het doet me af en toe wel wat denken aan de zang van Adrianne Lenker van Big Thief en dat is zang die ik langzaam maar zeker steeds meer ben gaan waarderen. Dat heeft ook vast geholpen bij het leren waarderen van de zang van Lily Talmers, die overigens wel minder onvast klinkt dan de zangeres van Big Thief. 

De bijzondere zang van de muzikante uit Michigan zorgt er misschien voor dat haar songs zich niet heel makkelijk opdringen, maar de stem van Lily Talmers zorgt wel voor een duidelijk eigen geluid en het is een geluid waar het gevoel en de emotie van af spatten. Dat past uitstekend bij de songs op het album, die ook wat melancholisch of zelfs wat weemoedig van aard zijn. 

Het klinkt af en toe behoorlijk heftig of minstens zwaar aangezet en dat effect wordt versterkt door de muziek op het album. Het is muziek die over het algemeen genomen ingetogen en folky is, maar zeker wanneer strijkers worden ingezet, wordt de nodige dramatiek toegevoegd aan het geluid op It Is Cyclical, Missing You. 

Het is een verrassend veelzijdig geluid, want op subtiele wijze verkent Lily Talmers verschillende uithoeken van de folk, variërend van wat psychedelische folk uit de jaren 60 tot de folkrock georiënteerde songs van Adrianne Lenker en haar band. 

Ik ben er inmiddels ook achter dat je even moet wennen aan de songs op It Is Cyclical, Missing You. Nu ik vaker heb geluisterd naar het album zit de stem van Lily Talmers me minder in de weg en ik vind de zang op haar nieuwe album nu zelfs mooi. Ze is bovendien een getalenteerd songwriter en slaagt er in om een geluid te creëren dat anders klinkt dan alles dat er al is en dat is knap in dit overvolle genre. 

Het is dan ook jammer dat er relatief weinig aandacht is voor de albums van de singer-songwriter uit Ann Arbor, want ook haar vorige albums steken in kwalitatief opzicht absoluut boven het maaiveld uit. Mijn advies: neem even de tijd voor de muziek van Lily Talmers. Uiteindelijk gaat ze je overtuigen. Erwin Zijleman

De muziek van Lily Talmers is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://lilytalmers.bandcamp.com/album/it-is-cyclical-missing-you.

Review: Hatchie - Liquorice

De Australische muzikante Hatchie leek op haar vorige album nog vooral te kiezen voor de pop, maar slaat op haar nieuwe album Liquorice weer net wat andere wegen in met een fraai album als resultaat
Er zijn popzangeressen die me met iedere nieuwe song moeiteloos inpakken, maar er zijn er ook waarvoor ik veel meer tijd nodig heb. Hatchie valt in de laatste categorie. De Australische muzikante maakte twee prima albums die me op een of andere manier maar niet wisten te overtuigen en met Liquorice leek hetzelfde te gebeuren. Gelukkig draaide het op het juiste moment om, want het derde album van de Australische muzikante is echt een uitstekend album. Het is een album met een mix van invloeden uit de jaren 80 en 90 en invloeden uit het heden en het is een album vol aansprekende songs. Het duurde even voor ik het door had, maar Hatchie kan absoluut wat.

Het was de afgelopen vier weken steeds hetzelfde album dat als allerlaatste afviel voor een plekje op de krenten uit de pop. Het gaat om Liquorice van de Australische popster Hatchie, dat deze week dan alsnog mijn selectie haalde en zeker niet met de hakken over de sloot. Het was niet de eerste keer dat ik lang twijfelde over de muziek van de Australische muzikante, want ruim drie jaar geleden twijfelde ik ook al weken over Giving The World Away, het tweede album van Hatchie. 

Op dat album twijfelde Hatchie misschien net wat teveel tussen pop en dreampop met een vleugje shoegaze, al was er niet veel aan te merken op de productie van de van Olivia Rodrigo en Chappell Roan bekende Daniel Nigro en Jorge Elbrecht, die onder andere werkte met Caroline Polachek, Japanese Breakfast en Sky Ferreira. Ook de songs en de zang van Hatchie waren op Giving The World Away overigens dik in orde. 

Ik begrijp wel nog steeds waarom ik twijfelde over het vorige album van Hatchie, overigens het alter ego van Harriette Pilbeam, maar ik begrijp niet zo goed waarom haar nieuwe album de afgelopen weken steeds buiten de boot viel. Ook op Liquorice verwerkt de muzikante uit Melbourne invloeden uit de pop en invloeden uit de dreampop en shoegaze, maar het nieuwe album van Hatchie hinkt wat mij betreft niet op twee gedachten en is in muzikaal opzicht een stuk interessanter dan het vorige album. 

De Australische muzikante koos dit keer voor Melina Duterte, beter bekend onder de naam Jay Som, als producer. Het zorgt er voor dat invloeden uit de pop wat aan terrein hebben verloren, maar Liquorice klinkt ook zeker niet als een doorsnee dreampop album. 

Het overigens door Alex Farrar (Wednesday) gemixte album sluit hier en daar aan bij de indiepop en indierock van het moment, maar ik hoor ook flarden uit de indierock zoals die in de jaren 90 werd gemaakt en het album heeft af en toe ook een bijzondere jaren 80 vibe, waarin onder andere invloeden van Cocteau Twins zijn te horen. 

Hatchie probeerde met haar vorige album nog aansluiting te vinden bij de grote popsterren van dat moment, maar kiest op Liquorice voor een andere en wat eigenzinnigere weg. Op hetzelfde moment maakt Hatchie ook op haar nieuwe album lekker in het gehoor liggende popsongs, die een breed publiek moeten kunnen aanspreken. 

Ik probeer nog steeds te achterhalen waarom ik in eerste instantie toch wat twijfelde over het album, maar kom daar niet goed achter. Het heerlijk volle geluid op het album spreekt me absoluut aan, zeker wanneer het lekker galmt, en ook de invloeden die Hatchie verwerkt passen goed in mijn muzikale straatje. De muzikante uit Melbourne is bovendien een prima zangeres en heeft in Jay Som een interessante muzikale metgezel gevonden. 

Het album slaat ook nog eens op fraaie wijze een brug tussen enerzijds muziek uit de jaren 80 en 90 en anderzijds muziek uit het heden. Het is hierdoor misschien wat minder makkelijk om de muziek van Hatchie te plaatsen, maar voor liefhebbers van alle genoemde genres is Liquorice een aangename en interessante cocktail, die maar moeilijk is te weerstaan. En het is ook nog eens een album dat steeds beter wordt, waardoor mijn oorspronkelijke twijfel echt als sneeuw voor de zon is verdwenen. Erwin Zijleman

De muziek van Hatchie is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Australische muzikante: https://hatchie.bandcamp.com/album/liquorice.

Liquorice van Hatchie is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (lipstick red), 34,99 euro

LP, 34,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Lotte Kestner - Covers Vol. 3

Lotte Kestner, het alter ego van de Amerikaanse muzikante Anna-Lynne Williams, heeft de afgelopen jaren een voorkeur voor het vertolken van songs van anderen en dat doet ze ook op het derde deel van Covers weer prachtig
Albums met uitsluitend covers, ik ben er meestal niet gek op en ook als ik ze wel mooi vind luister ik er maar zelden naar. Momenteel ben ik echter behoorlijk in de ban van het nieuwe album van Lotte Kestner. De Amerikaanse muzikante heeft inmiddels drie albums met uitsluitend songs van anderen afgeleverd en de derde is nog wat mooier en indrukwekkender dat zijn twee voorgangers. Het vertolken van songs van anderen leidt vaak tot versies die me uiteindelijk minder dierbaar zijn dan de originelen, maar Lotte Kestner slaagt er in om eigen songs te maken van de songs van anderen. Het zijn versies om te koesteren en dat is een waanzinnig knappe prestatie.

De Amerikaanse muzikante Anna-Lynne Williams maakt sinds het uit elkaar vallen van haar vorige band Trespassers William muziek onder de naam Lotte Kestner en dat doet ze inmiddels al geruime tijd. De muzikante uit Seattle heeft een aantal prachtige albums op haar naam staan, waarvan ik met name The Bluebird Of Happiness uit 2013 en Off White uit 2017 koester. 

Dat laatste album is ook meteen haar laatste min of meer reguliere album, maar dat betekent niet dat Anna-Lynne Williams de afgelopen jaren stil heeft gezeten. Er verscheen de afgelopen jaren een imposant stapeltje albums, maar het waren allemaal albums die bij andere muzikanten als ‘tussendoortjes’ zouden worden beschouwd. 

Zo werd het werk van Trespassers William deels opnieuw uitgevonden en verscheen een album met verloren songs. Het was allebei prachtig, maar nog wat indrukwekkender vind ik de albums met songs van anderen die de afgelopen jaren zijn verschenen. Afgelopen week verscheen Covers Vol. 3, nadat in 2020 Covers Vol. 2 was verschenen en in 2015 Covers. Dat laatste album kwam ik pas tegen toen in 2017 Off White verscheen, maar het tweede deel in de serie heb ik gemist. 

Nu moet ik wel direct zeggen dat ik over het algemeen genomen geen groot fan ben van albums met uitsluitend songs van anderen. Zeker als het gaat om relatief bekende songs zijn de originele versies in de meeste gevallen beter of zijn ze me in ieder geval dierbaarder dan de nieuwe interpretaties. Ik had dan ook geen hoge verwachtingen van Covers Vol. 3, maar wat is het een prachtig album. 

Lotte Kestner vertolkt op het album een aantal van haar favoriete songs en het kan alle kanten op. Ze vertolkt songs uit de alternatieve hoek van onder andere Elliott Smith, Beirut, Cigarettes After Sex en Damien Jurado, maar is ook niet vies van songs van grote namen als Kate Bush, The Hollies, Simon & Garfunkel, Radiohead en The Weeknd. 

Van songs als Wuthering Heights van Kate Bush, The First Time Ever I Saw Your Face van Roberta Flack en The Air That I Breathe van The Hollies kun je inmiddels misschien maar beter afblijven, maar het is knap hoe Lotte Kestner haar eigen songs maakt van songs die onlosmakelijk zijn verbonden met de vertolkers van het origineel. 

De Amerikaanse muzikante doet dit in de meeste gevallen door de songs terug te brengen tot de essentie en vervolgens te voorzien van sobere maar zeer smaakvolle arrangementen en klanken. Het zorgt er al voor dat het origineel in de meeste gevallen ver weg is en dat wordt nog wat meer benadrukt door de zang, die echt bijzonder mooi is. Anna-Lynne Williams zingt met heel veel gevoel, waardoor de songs op Covers Vol. 3 nog meer haar eigen songs worden. 

Na Covers Vol. 3 heb ik ook de vorige twee delen er nog eens bij gepakt en ook die zijn zeer de moeite waard. Het is knap hoe uitgekauwde songs als onder andere Dreams van Fleetwood Mac, Enjoy The Silence van Depeche Mode en Dancing In The Dark van Bruce Springsteen wonderschone Lotte Kestner songs worden. En geweldig hoe ze een songs als Eyes Without A Face van Billy Idol omtovert tot de fraaie folksong die er in zit en dat is maar een van talloze voorbeelden. 

Natuurlijk zou ik graag weer eens nieuwe muziek van Lotte Kestner horen, maar het vertolken van songs van anderen is ook een kunst en het is een kunst die de Amerikaanse muzikante echt tot in de perfectie beheerst. Ook Covers Vol. 4 kan daarom bij voorbaat op mijn warme sympathie rekenen. Erwin Zijleman

De muziek van Lotte Kestner is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://lottekestner.bandcamp.com/album/covers-vol-3.

Review: Smerz - Big city life

De Amerikaanse muziekwebsite Pitchfork maakt dit jaar hele bijzondere keuzes in haar jaarlijstje, maar met het eigenzinnige popalbum van het Noorse duo Smerz heeft de eigenzinnige website het bij het juiste eind
Big city life van Smerz deed het afgelopen voorjaar volgens mij niet heel veel in Nederland, maar met name in de Verenigde Staten kon het Noorse duo dat bestaat uit Catharina Stoltenberg en Henriette Motzfeldt rekenen op positieve recensies. Pitchfork was haar recensie nog niet vergeten en riep het album van Smerz vorige week uit tot het popalbum van 2025. Ik hoorde het in eerste instantie niet, maar als je de tijd neemt voor de muziek van het tweetal uit Oslo valt er veel op zijn plek. Smerz maakt eigenzinnige en soms bijna minimalistische popmuziek, maar de songs van Catharina Stoltenberg en Henriette Motzfeldt hebben ook iets aanstekelijks. Ik had tot deze week nog nooit van Smerz gehoord, maar ik heb wel wat met dit album.

Het is december en dus worden we momenteel overspoeld door een vloedgolf aan jaarlijstjes. Er zijn altijd een paar jaarlijstjes waar ik met speciale belangstelling naar uitkijk en het jaarlijstje van Pitchfork is er een van. De Amerikaanse muziekwebsite heeft er dit jaar een bijzonder lijstje van gemaakt met een top 10 waarin maar liefst zeven albums staan die ik niet ken, wat enigszins oncomfortabel voelt, maar ook de fantasie prikkelt. 

Pitchfork heeft ook een lijst gemaakt met uitsluitend popalbums, maar ook hierin kom ik nogal wat onbekende albums tegen. Het is ook een wat wonderlijke lijst, want de rangorde in de lijst met popalbums is niet consistent met de lijst waarin alle genres zijn vertegenwoordigd. Het zorgt voor een, in ieder geval voor mij, hele bijzondere nummer één, want Pitchfork kiest het voor mij totaal onbekende Big city life van Smerz als beste popalbum van 2025. 

Pitchfork opent haar aanprijzing van het album met de volgende zin: “Possibility, aspiration, fantasy: These are the currencies of pop music, and Smerz are making their own mint.” Hierna volgen nog een aantal alinea’s tekst waar ik geen touw aan vast kan knopen, maar dat Smerz geen dertien in een dozijn popmuziek maakt was me vervolgens wel duidelijk. 

Smerz is een Noors duo dat bestaat uit Catharina Stoltenberg en Henriette Motzfeldt. De twee schreven de songs op Big city life en tekenden ook voor de uitvoering en de productie. Het is zo ongeveer alle info die is te vinden op de bandcamp pagina van het tweetal uit Oslo, dat naar verluidt een groot deel van de tijd in Kopenhagen doorbrengt. 

Big city life doet het goed op een aantal eigenzinnige muziekwebsites, waaronder die van Pitchfork, maar heeft verder niet heel veel aandacht gekregen. Het is dan ook geen album dat in één adem kan en zal worden genoemd met de grote popalbums van 2025. Catharina Stoltenberg en Henriette Motzfeldt maken niet de makkelijkste muziek en maken bovendien muziek die constant van kleur verandert, waardoor de muziek van Smerz weinig houvast biedt. 

Het album opent met minimalistische elektronica en de wat onderkoelde zang van de twee, waarna een piano wordt toegevoegd. In de tweede track wordt een bijzonder ritme en wat ruis op de achtergrond gecombineerd met zang en wederom klinkt het wat minimalistisch. Toch begrijp ik wel dat Pitchfork het album van Smerz als pop bestempeld, want de songs van het Noorse tweetal klinken misschien bijzonder, maar zijn zeker niet ontoegankelijk. 

Ik moest absoluut wennen aan de songs van Smerz, die deels met elektronica en deels met organische instrumenten zijn ingekleurd, maar eenmaal gewend aan de bijzondere klanken, de bijzondere songstructuren en de zang van Catharina Stoltenberg en Henriette Motzfeldt begon ik te horen wat Pitchfork hoort in Big city life. 

Het is knap hoe het tweetal met beperkte middelen maximaal effect weet te sorteren en het is minstens even knap hoe ritmes, elektronica piano een geheel vormen en prachtig samenvloeien met de zang. Catharina Stoltenberg en Henriette Motzfeldt gaan met dit album niet de wereld veroveren, maar liefhebbers van popmuziek die anders klinkt dan de mainstream popmuziek van het moment vinden veel van hun gading op dit bijzondere album. 

Luister net een keer meer dan je eigenlijk van plan bent en alles valt op zijn plek, waarna de bijzondere songs van Smerz opeens hopeloos verslavend kunnen zijn. Dat heeft Pitchfork toch weer knap gehoord, zoals zo vaak. Erwin Zijleman

De muziek van Smerz is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Noorse duo: https://smerzforyou.bandcamp.com/album/big-city-life.

Big City Life van Smerz is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

Review: Melody's Echo Chamber - Unclouded

De Franse band Melody’s Echo Chamber overtuigt ook op haar nieuwe album Unclouded weer met psychedelische klanken die herinneren aan de muziek die Serge Gainsbourg in een inmiddels ver verleden maakte
Iedere keer als ik luister naar Unclouded van Melody’s Echo Chamber ben ik even vergeten dat het buiten guur en donker is. De band rond boegbeeld Melody Prochet maakte op haar vorige albums al zoete en verleidelijke muziek, maar doet er op Unclouded nog een schepje bovenop. De heerlijke gitaarloopjes die we kennen van de band worden gecombineerd met zweverige elektronica, stemmige strijkers en een stevige aangezette ritmesectie, die de muziek van de band voorziet van jazzy impulsen. Hier boven op komt de buitengewoon verleidelijke stem van Melody Prochet, wiens stem de muziek van Melody’s Echo Chamber voorziet van een onweerstaanbaar lekkere zweverigheid.

Melody’s Echo Chamber ontstond in 2012 nadat de Franse muzikante Melody Prochet met haar band Bee’s Garden in het voorprogramma had gestaan van de Australische band Tame Impala. Tame Impala voorman Kevin Parket ontfermde zich over de Franse muzikante en had een flinke vinger in de pap op het in 2012 verschenen titelloze debuutalbum van Melody’s Echo Chamber. Sindsdien heb ik wel wat met de muziek van de Franse band, die deze week met Unclouded haar vierde album heeft uitgebracht (het vorig jaar verschenen Unfolded tel ik vanwege de speelduur van slechts 20 minuten niet mee als album). 

De Franse band maakte op haar debuutalbum muziek die was te omschrijven als psychedelische dreampop, met onder andere Lush en Beach House als vergelijkingsmateriaal. Het tweede album liet door een ongeval van Melody Prochet lang op zich wachten, maar het in 2018 verschenen Bon Voyage overtrof wat mij betreft het debuutalbum met een spannend en veelkleurig geluid. 

Op het in 2022 verschenen Emotional Eternal klonk Melody’s Echo Chamber weer net wat anders en liet het zich ondanks de grotendeels Engelstalige songs duidelijker beïnvloeden door de Franse popmuziek uit het verleden, met het fantastische oeuvre van Serge Gainsbourg voorop. 

De band uit Parijs voegt met Unclouded nog een half uur prachtige muziek toe aan haar oeuvre en het is wederom muziek die net wat anders klinkt dan we van de band gewend zijn. Ik vind een album van een half uur persoonlijk aan de korte kant, maar het is tegenwoordig zeker geen uitzondering meer en bovendien is Unclouded wel een half uur bijzonder mooi. 

In de openingstrack The House That Doesn’t Exist hoor je direct weer de invloeden van Serge Gainsbourg, die op het vorige album ook al opdoken. Ik denk dat de Franse grootheid het nieuwe album van Melody’s Echo Chamber zeker had kunnen waarderen en Melody Prochet graag als muze had gehad. 

Als ik het nieuwe album van Melody’s Echo Chamber vergelijk met de drie vorige albums hoor ik absoluut raakvlakken, maar Unclouded klinkt wel wat zoeter en verleidelijker dan zijn voorgangers. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal net wat minder ruw, wat je vooral hoort in de gitaarlijnen, en zijn hier en daar strijkers toegevoegd. 

De muziek van de Franse band is nog altijd psychedelisch en af en toe hoor ik ook wel wat invloeden uit de dreampop, maar de muziek op Unclouded is ook eigenzinnig. Wat vooral opvalt zijn de wat springerige en stevig aangezette ritmes in een deel van de songs. Het geeft de songs van Melody’s Echo Chamber een jazzy touch, die ook weer herinnert aan de muziek die Serge Gainsbourg in de jaren 60 en 70 maakte. 

In de muziek wordt al flink met stroop gesmeerd met fraaie gitaarloopjes en sfeervolle strijkers, maar Melody Prochet doet er nog een schepje bovenop met werkelijk honingzoete zang. Het had net wat zoeter en verleidelijker geklonken wanneer ze alleen in het Frans had gezongen, maar goed. Het neigt nu af en toe al naar net wat te zoete klanken, maar wat doet het ook lekker op de donkere en grauwe dagen van het moment. Op de achtergrond kabbelt Unclouded bijzonder aangenaam voort, maar het is ook een album dat tot leven komt wanneer je het met de koptelefoon beluistert. Wat is dit toch een leuke band. Erwin Zijleman

De muziek van Melody's Echo Chamber is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Franse band: https://melodysechochamber.bandcamp.com/album/unclouded.

Unclouded van Melody's Echo Chamber is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 26,99 euro

LP, 24,99 euro

CD, 14,99 euro

Review: Robert Wyatt - Rock Bottom (1974)

De Britse muzikant en voormalig Soft Machine drummer Robert Wyatt kwam in 1973 in een rolstoel terecht na een ongeval, maar zat niet bij de pakken neer en maakte het lastig te doorgronden maar ook mooie Rock Bottom
Toen ik Rock Bottom heel lang geleden voor de eerste keer hoorde kon ik er echt niets mee. Dat is heel lang zo gebleven, maar uiteindelijk is het kwartje toch nog gevallen. Robert Wyatt maakte het album na een zwaar ongeval, dat op Rock Bottom deels wordt verwerkt. Het album bevat invloeden uit de Canterbury scene, progrock, jazzrock, psychedelica en avant-garde en verwerkt al deze invloeden in een bijzonder geluid dat soms ontroerend mooi is, maar ook behoorlijk experimenteel kan zijn. Het tweede soloalbum van Robert Wyatt is zeker geen makkelijk album, maar neem er de tijd voor en de bijzondere schoonheid komt langzaam maar zeker aan de oppervlakte.

Er is een tijd geweest dat ik gek was op progrock, of symfonische rock zoals het toen werd genoemd. Het is een jeugdliefde, of jeugdzonde, waar ik veel tijd in heb gestoken, want toen ik alle grote albums in het genre had beluisterd, ging ik op zoek naar albums die raakten aan het genre. Dat deed ik in het pre-Internet tijdperk allemaal met behulp van OOR’s popencyclopedie en een Brits boekwerk waarvan ik de naam ben vergeten. 

Een van de albums die ik op deze manier ontdekte was Rock Bottom van de Britse muzikant Robert Wyatt. Het is een album dat ik naar verluidt blind kon kopen en dat deed ik dan ook. Het album verdween echter al snel in de kast, want ik kon er ondanks een aantal pogingen geen chocola van maken. Ik kwam het album een paar weken geleden weer tegen in een lijstje met de beste albums van 1974 en was nieuwsgierig of ik nu wel uit de voeten zou kunnen met het meesterwerk van Robert Wyatt. 

Robert Wyatt werd overigens bekend als drummer van de Britse band Soft Machine, maar begon aan het begin van de jaren 70 aan een solocarrière. Na de release van zijn eerste soloalbum viel hij tijdens een feestje uit een raam en sindsdien zit de Britse muzikant in een rolstoel. Drummen zat er niet echt meer in, maar dat hij nog steeds bijzondere muziek kon maken, liet hij horen op Rock Bottom. 

Ik kon er inmiddels heel wat jaren geleden zoals gezegd echt niet mee uit de voeten, maar inmiddels hoor ik de schoonheid van het album, al gaat dat nog altijd niet vanzelf. Rock Bottom bevat zes lange tracks en werd geproduceerd door Pink Floyd drummer Nick Mason. Robert Wyatt haalde ook een aantal muzikale vrienden naar de Britse studio’s waar het album werd opgenomen, onder wie Richard Sinclair, Mike Oldfield en Fred Frith. 

Als ik nu luister naar Rock Bottom hoor ik waarom het album halverwege de jaren 70 werd gelinkt aan symfonische rock, want hier en daar hoor je duidelijke overeenkomsten met de wat complexere progrock. Het is zeker niet het enige genre dat ik hoor op het album. Rock Bottom werd misschien nog wel steviger beïnvloed door muziek uit de Canterbury scene en bevat bovendien invloeden uit de psychedelica, de avant-garde en de jazzrock, zeker wanneer blazers worden toegevoegd. 

Rock Bottom is bij vlagen een wonderschoon album met betoverend mooie klanken en bezwerende zang van Robert Wyatt. Het doet dan af en toe wel wat denken aan de muziek die Peter Gabriel maakte op zijn eerste soloalbum, maar Rock Bottom heeft ook een andere kant. De lange tracks op het album bieden ook flink wat ruimte aan het experiment en aan lange passages waarin het vooral om de textuur gaat en de standaard popsong heel ver uit het oog is verloren. 

Ik vond het in eerste instantie oneerbiedig gezegd vooral een hoop gepiel, maar Rock Bottom komt beter tot zijn recht wanneer je de aandacht volledig op het album richt en de muziek van Robert Wyatt met enig geduld beluistert. Ik begrijp inmiddels volledig waarom ik lang geleden niets kon met het album, maar ik begrijp inmiddels ook waarom het album in 1974 kon rekenen op zeer positieve recensies en nog altijd wordt gezien als een meesterwerk of in ieder geval als een cultalbum. Het is bovendien een album dat meer dan 50 jaar na de release door de critici nog steeds hoog zou worden gewaardeerd, als het nu zou worden uitgebracht, wat op zijn minst bijzonder is. Erwin Zijleman

Rock Bottom van Robert Wyatt is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 24,99 euro

CD, 16,99 euro