Review: The Beths - Straight Line Was A Lie

De Nieuw-Zeelandse band The Beths gooit er op Straight Line Was A Lie nog een serie geweldige popsongs tegenaan en het zijn popsongs die meedogenloos vermaken, maar ook in artistiek opzicht zeer interessant zijn
Wekelijks krijg ik via een geliefde Nieuw-Zeelandse muziekwinkel de hoogtepunten uit de Nieuw-Zeelandse muziekscene voorgeschoteld. Zo kwam ik ook ooit op het spoor van The Beths, maar inmiddels is de band uit Auckland ook ver buiten de eigen landsgrenzen bekend. En terecht, want de eerste drie albums van de band waren geweldig en ook het deze week verschenen Straight Line Was A Lie spreekt weer zeer tot de verbeelding. De band doet dit met aanstekelijke gitaarsongs, maar op het nieuwe album neemt de band ook met enige regelmaat gas terug, wat heerlijk klinkt, zeker in combinatie met de uitstekende stem van Elizabeth Stokes. Met een nieuw album van The Beths kan de Nieuw-Zeelandse zomer beginnen en wij genieten hier stiekem mee.

De echte zomer zit er hier zo langzamerhand wel op, maar in Nieuw-Zeeland breekt nu de lente aan en is de zomer in aantocht. Hoogste tijd dus voor wat zonnige en zomerse albums vanaf de andere kant van de wereld. Voor dit soort albums ben je de afgelopen jaren absoluut aan het juiste adres bij de Nieuw-Zeelandse band The Beths. 

De band uit Auckland maakte met Future Me Hates Me (2018), Jump Rope Gazers (2020) en Expert In A Dying Field (2022) drie geweldige albums, die gelukkig ook buiten de Nieuw-Zeelandse landsgrenzen flink wat aandacht hebben gekregen. Het zijn albums met afwisselend zonnige, wat meer ingetogen of voorzichtig stekelige of gruizige songs, waarin heerlijke gitaarakkoorden en de bijzonder aangename stem van frontvrouw Elizabeth Stokes de belangrijkste ingrediënten zijn. 

Het zijn albums die ik in eerste instantie omschreef als een mix van Throwing Muses, The Bangles, Belly, Juliana Hatfield, Magnapop, The Sundays, The Cardigans en wat eigenzinnige Schotse bands, maar uiteindelijk noemde ik vooral Rilo Kiley en ons eigen Bettie Serveert als relevant vergelijkingsmateriaal. Je hoort het allemaal ook weer terug op het deze week verschenen Straight Line Was A Lie, maar na drie uitstekende albums is de Nieuw-Zeelandse band op haar vierde album vooral zichzelf. 

De muziek van The Beths klinkt op Straight Line Was A Lie direct vertrouwd. In de openingstrack en titeltrack vermaakt de band onmiddellijk met zonnige gitaarlijnen, de onweerstaanbare stem van Elizabeth Stokes en heerlijke koortjes met een vleugje Westcoast pop. De band uit Auckland combineert op prachtige wijze gruizige gitaarmuurtjes met aanstekelijke refreinen en subtiele wendingen, wat direct een memorabele popsong oplevert. 

Straight Line Was A Lie staat vol met dit soort popsongs en net als op de vorige albums van The Beths is het geluid van de band verrassend veelzijdig. Na de uitbundige openingstrack vervolgt de band haar weg met een ingetogen folkpop songs met echt prachtige zang van Elizabeth Stokes en stiekem toch ook weer een gitaarsolo. 

De muziek van The Beths rammelde nog flink op het debuutalbum, maar klinkt op Straight Line Was A Lie echt prachtig. Het album werd geproduceerd door de gitarist van de band en hij heeft vakwerk afgeleverd met een zowel spontaan als vakkundig klinkend geluid, dat niet onder doet voor dat van een producer van naam en faam. 

Het blijft knap hoe de muziek van The Beths het ene moment bijna zoet en lieflijk kan klinken, maar er het volgende moment toch weer een ruwe en stekelige popsong tegenaan gooit. Ik ben inmiddels zeer verknocht aan de wat meer ingetogen songs op het album, maar ook de uptempo songs op het album zijn niet te weerstaan, zeker als de band er bijna Beach Boys achtige intermezzo’s tegenaan gooit. 

Helemaal aan het begin van deze recensie sprak ik het verlangen naar (na)zomerse albums uit en dit verlangen wordt volledig vervuld door The Beths. Zeker wanneer de gitaarakkoorden vol zonnestralen zitten laat Straight Line Was A Lie de gevoelstemperatuur stijgen en krijgt je humeur direct een positieve boost. 

De Nieuw-Zeelandse band is dankzij haar vorige albums inmiddels een vaste waarde in mijn jaarlijstje en dat gaat dit jaar zeker niet veranderen, want ik sla Straight Line Was A Lie nog wat hoger aan dan de vorige albums, al is het maar omdat de zang van Elizabeth Stokes op het nieuwe album nog wat mooier is en de diversiteit van de songs nog wat verder is toegenomen. Wat een geweldige band is dit toch. Erwin Zijleman

De muziek van The Beths is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nieuw-Zeelandse band: https://thebethsnz.bandcamp.com/album/straight-line-was-a-lie.

Straight Line Was A Lie van The Beths is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 26,99 euro

LP, 24,99 euro

CD, 14,99 euro

Review: Heir Of The Cursed - Heir Of The Cursed

Deze week verscheen het debuutalbum van Heir Of The Cursed, een project van Beldina Odenyo, dat je ruim een uur lang op indringende wijze bij de strot grijpt, maar dat helaas ook de zwanenzang van deze bijzondere muzikante blijkt
Er is tot dusver weinig aandacht besteed aan het titelloze debuutalbum van Heir of The Cursed, terwijl het een album van een bijzondere of zelfs unieke schoonheid is. Het is helaas het eerste maar direct ook het laatste album van Heir Of The Cursed, want Beldina Odenyo, de vrouw achter het project, maakte een einde aan haar leven voor ze haar eerste album kon maken. Het album is er gelukkig toch gekomen en het is een uniek album. Het is een aardedonker album, maar het is ook een album met prachtige muziek en minstens even indrukwekkende zang. Het is een album dat je niet kunt beluisteren zonder een brok in de keel, maar hoe vaker ik de muziek van Heir Of The Cursed hoor, hoe mooier en indrukwekkender het wordt.

Er gebeurt helaas nog niet al te veel op het social media platform Bluesky, dat een alternatief biedt voor Elon Musk’s steeds extremer wordende platform X, maar eerder deze week kreeg ik op het nieuwe platform voor het eerst een hele mooie muziektip. Het betreft het debuutalbum van Heir Of The Cursed, een project van Beldina Odenyo, die werd geboren in Kenia, maar opgroeide in Schotland. 

Het is een debuutalbum waar een heel triest verhaal aan vast zit, want Beldina Odenyo maakte in 2021 een einde aan haar leven. Ze deed dit toen ze op het punt van doorbreken stond, want haar bijzondere muziek begon in het Verenigd Koninkrijk rond de tijd van haar zelfverkozen dood net flink de aandacht te trekken, onder andere na een optreden waar iedereen stil van werd. 

Haar zus heeft zich de afgelopen jaren ontfermd over de muzikale erfenis van Beldina Odenyo, waardoor afgelopen week, op wat de vijfendertigste van de Keniaans-Schotse muzikante had moeten zijn, toch nog een debuutalbum van Heir Of The Cursed verscheen. 

Het is een debuutalbum dat is gemaakt op basis van de thuisopnamen die Beldina Odenyo heeft nagelaten. Of het debuutalbum van Heir Of The Cursed klinkt zoals Beldina Odenyo dat voor ogen had weten we dus niet, maar het is een bijzonder en wat mij betreft erg mooi album geworden. 

Bij een op basis van demo’s gemaakt album verwacht je in een muzikaal opzicht wat eenvoudiger album, maar dat is het debuutalbum van Heir Of The Cursed zeker niet. De songs op het album zijn bijzonder mooi ingekleurd met vooral zeer karakteristiek gitaarwerk, dat de muziek van Heir Of The Cursed een geheel eigen karakter geeft. De muziek op het album is behoorlijk sober, maar kaal klinkt het zeker niet. 

Het debuutalbum van Heir Of The Cursed is in muzikaal opzicht lastig te duiden. In de muziek hoor ik vooral invloeden uit de folk en de jazz, maar de songs van Beldina Odenyo hebben een behoorlijk eigenzinnig of zelfs uniek geluid. Het is een geluid dat vaak behoorlijk donker of bijna beklemmend klinkt en door de repeterende elementen in het gitaarwerk en de soms behoorlijk lange songs heeft de muziek op het album ook zeker iets bezwerends. 

Het bijzondere gitaarspel is bijna alles dat Beldina Odenyo nodig heeft voor haar songs, waaraan incidenteel percussie en wat toetsen zijn toegevoegd. Het wat ruimtelijke en elementaire maar o zo trefzekere gitaarspel vormt de perfecte basis voor de stem van de Keniaans-Schotse muzikante. 

De stem van Beldina Odenyo is minstens net zo bijzonder als de muziek op haar debuutalbum. Het is een mooie maar ook zeer expressieve en emotievolle stem, die het wat donkere of beklemmende karakter van de songs van Heir of The Cursed verder versterkt. Ook in de stem van Beldina Odenyo hoor je invloeden uit de folk en de jazz, maar haar stem heeft ook het unieke en intense dat bijvoorbeeld ook de stem van Sinéad O’Connor had. 

Hier en daar duiken wat Afrikaanse invloeden op in de muziek, maar heel prominent zijn ze niet. Naast de muziek en de zang zijn ook de teksten op het debuutalbum van Heir Of The Cursed behoorlijk donker. Het ontheemd opgroeien in een Schots dorp heeft Beldina Odenyo getekend en er waren wel meer demonen op haar pad. Het voorziet haar al zo bijzondere songs van nog wat meer lading. Het is doodzonde dat het eerste album van Heir Of The Cursed ook direct de laatste is, maar gelukkig is dit album er gekomen. Erwin Zijleman

Review: Modern Nature - The Heat Warps

De muziek van de Britse band Modern Nature werd er de afgelopen jaren niet makkelijker op, maar op The Heat Warps slaat de band uit Cambridge een wat toegankelijkere weg in, met een bijzonder mooi album als resultaat
No Fixed Point In Space van de Britse band Modern Nature kon twee jaar geleden rekenen op positieve woorden van de critici, maar het was ook een lastig te doorgronden album, waarvan, in ieder geval bij mij, uiteindelijk maar weinig bleef hangen. Dat de band op haar nieuwe album The Heat Warps kiest voor een veel toegankelijker geluid is wat mij betreft dan ook goed nieuws. De muziek van Modern Nature klinkt op het nieuwe album bijzonder aangenaam, maar de band heeft haar eigenzinnigheid en muzikaliteit zeker behouden. Het levert een album op vol prachtige momenten, maar het is ook een album met songs die zich dit keer wel makkelijk in het geheugen nestelen.

Op een of andere manier wordt de naam van de band Modern Nature niet in mijn geheugen opgeslagen. De band uit het Britse Cambridge bracht deze week met The Heat Warps haar vijfde album uit, maar er ging bij mij niet direct een belletje rinkelen toen ik de naam van de band zag in de releaselijsten. 

Dat is best opmerkelijk, want How To Live, het debuutalbum van Modern Nature, haalde in 2019 met overtuiging mijn jaarlijstje en nadat ik de twee volgende albums van de Britse band had gemist, was ik in 2023 ook weer heel enthousiast over No Fixed Point In Space, het vierde album van Modern Nature. 

Dat ik de naam van de band steeds vergeet staat niet helemaal los van de muziek op de tot dusver verschenen albums, want Modern Nature maakt op haar eerste vier albums muziek die zich niet direct opdringt en die ook na talloze keren horen nog nieuwe dingen laat horen. 

Het is muziek die niet zo heel makkelijk te omschrijven is, wat ook wel is te merken aan mijn recensie van het debuutalbum van de band, waarin ik How To Live omschreef als een mix van folk, jazz, indierock, psychedelica en progrock, de songs van de band afwisselend beeldend en experimenteel noemde en ik Modern Nature omschreef als een kruising tussen bands uit de Britse Canterbury scene uit de jaren 70 en Radiohead. 

No Fixed Point In Space was twee jaar geleden een nog wat lastiger te doorgronden album, want waar Modern Nature op haar debuutalbum nog wel enigszins in de buurt bleef van popsongs met een kop en een staart, liet de band deze popsongs helemaal los op haar behoorlijk experimentele vierde album. Het is muziek die af en toe raakvlakken heeft met de muziek die Talk Talk maakte in haar nadagen, wat een bij vlagen mooi en bijzonder album opleverde, maar ook wel wat zware kost. 

No Fixed Point In Space lag bij Modern Nature zelf kennelijk ook wat zwaar op de maag, want het deze week verschenen The Heat Warps klink direct vanaf de eerste noten een stuk toegankelijker dan zijn voorganger. De band is door de komst van gitariste en zangeres Tara Cunningham van een trio een kwartet geworden en klinkt deels als een andere band. 

Waar Modern Nature op haar vorige album wel erg nadrukkelijk aan het navelstaren was, verrast de band uit Cambridge op haar nieuwe album met frisse popsongs, die zich een stuk makkelijker opdringen dan de songs uit het verleden. Ondanks de flinke koerswijziging heeft Modern Nature echter ook een aantal van haar sterke punten uit het verleden behouden. 

Ook de songs op The Heat Warps zijn niet zomaar in een hokje te duwen en zijn spannend genoeg om de fantasie te blijven prikkelen. De mix van invloeden is niet eens zo heel verschillend van die op het debuutalbum, met af en toe een vleugje countryrock als bonus, maar toch horen we een nieuwe versie van Modern Nature. 

De vorige versie van de band vond ik absoluut interessant en bij vlagen zelfs fascinerend, maar op een of andere manier beklijfde het toch niet echt. The Heat Warps kan daarentegen wel eens een hele trouwe metgezel worden tijdens wandelingen in de nazomer, herfst en winter. Het is waarschijnlijk een metgezel die niet snel gaat vervelen, want ondanks de wat toegankelijkere songs heeft Modern Nature ook op The Heat Warps weer heel veel moois en bijzonders verstopt in haar muziek. Ik heb zomaar het idee dat ik de naam van de band nu wel ga onthouden. Erwin Zijleman

De muziek van Modern Nature is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse band: https://modernnature.bandcamp.com/album/the-heat-warps.

The Heat Warps van Modern Nature is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 14,99 euro

Review: Ron Sexsmith - Hangover Terrace

Na dertig jaar is het misschien bijna gewoon dat Ron Sexsmith een album vol geweldige popsongs aflevert, maar het niveau dat de Canadese muzikant ook op zijn nieuwe album weer aantikt is geen moment gewoon
Er zijn inmiddels dertig jaren verstreken sinds de release van het officiële debuutalbum van Ron Sexsmith. In die dertig jaar is de Canadese muzikant door de critici, door zijn collega’s en door zijn fans bewierookt als groot songwriter en daar valt niets op af te dingen. De laatste albums van Ron Sexsmith hebben misschien net wat minder lof geoogst dan zijn vroegere albums, maar ik vind ze zeker niet minder goed. Ook het deze week verschenen Hangover Terrace is weer een sterk album. Ron Sexsmith staat ook dit keer weer garant voor tijdloze popsongs die je direct wilt koesteren. Het zijn popsongs met een hang naar het verleden, maar de songs van Ron Sexsmith klinken ook altijd fris en urgent.

Het in 1991 en in eerste instantie alleen op cassette uitgebrachte debuutalbum van de Canadese muzikant Ron Sexsmith trok zeker niet in brede kring de aandacht, maar leverde hem wel een platencontract op. Het resulteerde in 1995 in een titelloos album, dat door de critici vrijwel unaniem zeer uitvoerig werd geprezen. Sindsdien staat Ron Sexsmith bekend als een groot songwriter en dat is zeker niet overdreven. 

Het is bovendien volkomen terecht, want vanaf zijn officiële debuutalbum laat Ron Sexsmith horen dat hij het schrijven van songs tot in de perfectie beheerst. Het zijn songs die hij ook nog eens op zeer fraaie wijze kan vertolken, waardoor het beluisteren van een Ron Sexsmith album inmiddels al dertig jaar een zeer aangename ervaring is en hij meerdere prachtplaten op zijn naam heeft staan.

Het zijn niet alleen de critici die Ron Sexsmith hoog hebben zitten, want ook collega songwriters zijn fan en het gaat hierbij zeker niet om de minsten. Onder andere Paul McCartney, Elton John en Elvis Costello hebben in het verleden aangegeven fan te zijn en ze zijn zeker niet de enigen die het werk van Ron Sexsmith op de juiste waarde weten te schatten. 

Het oeuvre van Ron Sexsmith is inmiddels omvangrijk te noemen en hoewel hij niet meer zo productief is als in zijn jongere jaren kunnen we nog altijd om de twee a drie jaar rekenen op een nieuw album. Ik merk dat de critici de laatste jaren wat zuiniger zijn met het bewieroken van de albums van Ron Sexsmith en ook het deze week verschenen Hangover Terrace wordt weliswaar positief beoordeeld, maar moet het doen zonder de superlatieven van weleer. 

Dat is ook wel logisch, want op een gegeven moment raak je gewend aan het hoge niveau van de albums van de Canadese muzikant, die bovendien voortborduurt op een inmiddels beproefd recept. Aan de andere kant vind ik juist de laatste paar albums van Ron Sexsmith weer erg sterk en beter dan een aantal albums die hij na zijn eerste gloriejaren maakte. 

Ook het in een wat koddige hoes gestoken Hangover Terrace is van af de eerste noten een feest van herkenning. Ron Sexsmith heeft weer een aantal tijdloze popsongs geschreven en het zijn popsongs die je onmiddellijk een goed gevoel geven. De songs van de Canadese muzikant hebben altijd een hang naar de jaren 70 gehad en dat is op zijn nieuwe album, volgens mij zijn vijftiende, niet anders. 

De Canadese muzikant nam zijn nieuwe album op in Londen, waar een aantal gastmuzikanten aanschoven, onder wie Ed Harcourt en Pretenders gitarist Robbie McIntosh. Het maakt voor het geluid van Ron Sexsmith niet zo gek veel uit, want ook Hangover Terrace is weer een vintage Ron Sexsmith album. 

Dat het nieuwe album in Londen werd opgenomen is niet voor niets, want de Canadese muzikant sluit met zijn tijdloze songs misschien nog wel het meest aan bij de songs van grote Britse songwriters als Paul McCartney en Ray Davies. Hangover Terrace bevat misschien geen grote verrassingen, maar voegt wel weer veertien klassieke Ron Sexsmith songs toe aan een prachtig oeuvre. 

Het schrijven van direct memorabele popsongs lijkt ook bij beluistering van dit album weer zo eenvoudig, maar songs als de songs op Hangover Terrace zijn echt alleen gegeven aan de allergrootste songwriters. Niet iedereen zal Ron Sexsmith toevoegen aan het lijstje met de grootste songwriters, maar de Canadese muzikant bewijst inmiddels al dertig jaar lang keer op keer dat hij zeker op dit lijstje thuis hoort. Erwin Zijleman

Hangover Terrace van Ron Sexsmith is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 26,99 euro

CD, 14,99 euro

Review: Anna Tivel - Animal Poem

De Amerikaanse singer-songwriter Anna Tivel maakt inmiddels al meer dan tien jaar bijzonder mooie albums en ook met het in een live-setting opgenomen Animal Poem maakt ze weer indruk met fantasierijke songs en haar prachtige stem
Sinds ik de muziek van Anna Tivel voor het eerst hoorde ben ik fan van de muzikante uit Portland, Oregon. De albums van Anna Tivel zijn vaak folky, maar ze maakt ook veelvuldig uitstapjes richting pop en soms jazz. Door de live-setting klinkt Animal Poem net wat ruwer en steviger dan de echte studioalbums van de Amerikaanse muzikante en dat past verrassend goed bij de prachtige stem van Anna Tivel, die ook op Animal Poem weer met heel veel gevoel zingt. De concurrentie in het genre is misschien moordend, maar zowel met haar songs en haar teksten als met de muziek en haar zang steekt Anna Tivel er ook met haar nieuwe album weer flink bovenuit.

Ik ben inmiddels alweer heel wat jaren zeer gesteld op de albums van de Amerikaanse singer-songwriter Anna Tivel. Dat begon met haar derde album Small Believer, dat in 2017 de hoogste regionen van mijn jaarlijstje haalde, waarna ik ook haar eerste twee albums ontdekte. 

Small Believer zal voor altijd een bijzonder plekje in mijn hart houden, maar het in 2019 verschenen The Question was misschien nog wel indrukwekkender. Alle albums van Anna Tivel vind ik overigens bovengemiddeld goed en dat waren er tot deze week acht, een album met herbewerkingen van oude songs en een live-album meegerekend. 

Het deze week verschenen Animal Poem is het zevende reguliere album van de muzikante uit Portland, Oregon, en het negende in totaal. Het is doodzonde dat de muziek van Anna Tivel nog altijd slechts in kleine kring op de juiste waarde wordt geschat, want ook Animal Poem is weer een geweldig album en bovendien een album van een niveau waaraan maar weinig singer-songwriters van het moment kunnen tippen. 

Anna Tivel nam haar nieuwe album live op met een aantal bevriende muzikanten en met co-producer Sam Weber. Het live opnemen van songs gaat misschien ten koste van de perfectie, maar het zorgt op Animal Poem wel voor een bijna voelbare intimiteit en een bijzondere energie. 

De muziek van Anna Tivel is vaak folky en heeft ook vaak een jaren 70 vibe en dat geldt ook voor een aantal songs op haar nieuwe album. Wanneer de muziek redelijk sober is draait alles om de stem van Anna Tivel en die is ook op Animal Poem weer prachtig. De Amerikaanse muzikante beschikt niet alleen over een van de mooiste stemmen in het genre, maar legt ook heel veel gevoel in haar stem. 

Uiterst ingetogen folksongs als Hough Ave, 1966 zijn bij mij goed voor kippenvel, want wat zingt Anna Tivel mooi in songs als deze. Haar medemuzikanten hoeven zich echter niet altijd in te houden, want Animal Poem bevat ook een aantal wat voller en steviger ingekleurde songs, die wat meer neigen naar folkrock, al blijft de muziek van Anna Tivel altijd redelijk ingetogen. Onder andere in de openingstrack Holy Equation is ook een saxofoon te horen, wat het album de kant op duwt van jazz, een volgend genre dat bij Anna Tivel in uitstekende handen is. 

De songs op Animal Poem zijn misschien live opgenomen, maar er is heel veel aandacht besteed aan de inkleuring van de songs, die song na song opvalt door bijzondere wendingen, als in het fantastische Airplane To Nowhere, dat de prachtige stem van Anna Tivel combineert met een ruwer geluid. Met name het gitaarwerk op het album klinkt vaak wat ruwer en dat past verrassend goed bij de zang van Anna Tivel. 

Het is knap hoe de Amerikaanse muzikante in een live-setting met zoveel precisie zingt en hoewel haar stem op al haar albums prachtig klinkt, komt het bij beluistering van Animal Poem allemaal nog wat mooier uit de speakers, iets wat ook geldt voor de muziek op het album. En zo heeft Anna Tivel ook met Animal Poem weer een album gemaakt dat in alle opzichten opvalt. 

De songs zijn eigenzinnig maar liggen ook lekker in het gehoor, de teksten vertellen bijzondere verhalen en dan zijn er ook nog eens de keer op keer prachtige en zeker ook avontuurlijke klanken en de betoverend mooie stem van Anna Tivel. Al met al wederom een singer-songwriter album van een zeer hoog niveau. Ga dat horen. Erwin Zijleman

De muziek van Anna Tivel is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://annativel.bandcamp.com/album/animal-poem.

Animal Poem van Anna Tivel is verkrijgbaar via de Mania webshop:

CD, 17,99 euro

Review: Tift Merritt - Time And Patience / Tambourine (2004)

Met Tambourine brak de Amerikaanse singer-songwriter Tift Merritt in 2004 definitief door om vervolgens snel vergeten te worden, maar 21 jaar later verschijnt het album op vinyl en is er ook een aardig tussendoortje
In 2004 was de LP zo ongeveer uitgestorven, waardoor het niet zo gek is dat Tambourine, het tweede album van Tift Merritt, deze week voor het eerst op vinyl verschijnt. De reissue van het album volgt op een stilte van een aantal jaren en krijgt gezelschap van Time And Patience, waarop een aantal uiterst sobere versies van songs van Tambourine zijn te vinden, alsmede een aantal niet eerder uitgebrachte songs. Het is misschien geen alternatief voor echt nieuw werk van Tift Merritt en het is ook niet zo essentieel als Tambourine, maar Time And Patience bevat een aantal fraaie songs waarin de stem van Tift Merritt alle ruimte krijgt. Leuk voor de fans, maar iedereen die Tift Merritt niet kent moet eerst Tambourine maar eens gaan beluisteren.

De Amerikaanse muzikante Tift Merritt dook in de zomer van 2002 op met haar debuutalbum Bramble Rose (het in 199 verschenen The Two Dollar Pistols With Tift Merritt laat ik even buiten beschouwing). Het album verscheen op het destijds zeer aansprekende Lost Highways label, werd geproduceerd door niemand minder dan Ethan Johns en bevatte gastbijdragen van gerenommeerde muzikanten als Benmont Tench en Greg Readling. All reden dus om veel vertrouwen te hebben in de carrière van Tift Merritt, die ook nog eens bleek te beschikken over een bijzonder mooie en krachtige stem. 

Bramble Rose werd terecht goed ontvangen, waarna Tift Merritt met het in 2004 verschenen Tambourine definitief leek door te breken. Zowel Bramble Rose als Tambourine horen wat mij betreft bij de beste rootsalbums van de eerste jaren van dit millennium en het zijn albums waartussen ik lastig kan kiezen. Tift Merritt bleef vervolgens gewoon albums uitbrengen en dat deed ze tot 2017 toen het geweldige Stitch Of The World verscheen. Het is een zwaar onderschat album, dat echt niet zo veel onder doet voor de eerste twee albums van Tift Merritt, maar echt veel minder aandacht kreeg. 

Na het album werd het stil rond Tift Merritt, die moeder werd en als academisch onderzoeker aan de slag ging, maar de laatste tijd is ze weer wat vaker op het podium te zien. Deze week wordt de eenentwintigste verjaardag van Tambourine gevierd met release op vinyl en duikt Tift Merritt ook weer in de platenzaak op. 

Het in de zomer van 2004 verschenen album focuste net wat minder op alt-country dan Tift Merritt’s debuutalbum Bramble Rose en liet ook invloeden uit de soul en de pop horen. Het album werd geproduceerd door George Drakoulias, die met Hollywood Town Hall en Tomorrow The Green Grass van The Jayhawks en You Gotta Sin To Get Saved van Maria McKee drie van mijn favoriete alt-country albums aller tijden produceerde. Ook met Tambourine van Tift Merritt leverde hij vakwerk, want het tweede album van de Amerikaanse muzikante knalt uit de speakers. 

Het is een album dat misschien wat vaker buiten de lijntjes van de alt-country kleurt dan het debuutalbum van Tift Merritt, maar ook Tambourine is wat mij betreft uiteindelijk vooral een alt-country album. Het is een album dat, misschien nog wel meer dan Bramble Rose, laat horen dat Tift Merritt een geweldige zangeres is, die naast country ook veel soul in haar stem heeft. 

Deze week is Tambourine dan eindelijk op vinyl verschenen, maar Tift Merritt bracht tegelijkertijd ook een leuk extraatje uit. Time And Patience heeft als ondertitel Tambourine Kitchen Recordings en dat is een vlag die de lading deels dekt. Vijf van de tien songs op Time And Patience staan ook op Tambourine en worden uitgevoerd met alleen de stem en de akoestische gitaar of de piano van Tift Merritt. 

De andere tracks op Time And Patience zijn vier niet eerder uitgebrachte songs en een live-track. Het is een beetje een allegaartje, maar de hele sobere versies van de songs van Tambourine zijn opvallend sterk en laten goed horen hoe mooi de stem van Tift Merritt is. De niet eerder uitgebrachte songs klinken net wat voller, maar klinken ook nog altijd relatief sober. 

Time And Patience is een tussendoortje dat vooral interessant is voor de fans, want iedereen die Tift Merritt niet kent adviseer ik in eerste instantie Bramble Rose, Tambourine en het zo ondergewaardeerde Stitch Of The World eens te beluisteren. Mooi echter om na acht jaar stilte weer eens een levensteken van Tift Merritt te krijgen, maar zowel Time And Patience als het opnieuw uitgebrachte Tambourine smaken voor mij vooral naar meer. Erwin Zijleman

Time And Patience en Tambourine van Tift Merritt zijn verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (Tambourine), 26,99 euro

LP (Time And Patience), 26,99 euro

CD (Time And Patience), 17,99 euro

Review: Margo Price - Hard Headed Woman

Margo Price debuteerde negen jaar geleden met een tijdloos countryalbum, ging vervolgens meerdere kanten op, maar keert op Hard Headed Woman terug naar haar liefde voor de countrymuziek, wat een uitstekend album oplevert
Margo Price zocht al op jonge leeftijd haar geluk in Nashville, Tennessee, maar nam er nog nooit een album op. Na twee in Memphis en twee in California opgenomen albums streek ze voor haar nieuwe album wel neer in Music City. Het is vast geen toeval dat Margo Price in de studio in Nashville weer vol koos voor de traditionele countrymuziek, die ook op haar geweldige debuutalbum zo’n voorname rol speelde. Het is een genre dat uitstekend past bij de stem van de Amerikaanse muzikante. Verwacht overigens zeker geen gezapige countrymuziek, want Margo Price en haar medemuzikanten zetten een lekker stevig geluid neer, waarin de gitaren centraal staan. Het zorgt er voor dat Hard Headed Woman fantastisch klinkt.

Het is fascinerend om je te realiseren dat we tien jaar geleden nog nooit van Margo Price hadden gehoord. De Amerikaanse muzikante heeft inmiddels een fraai stapeltje albums op haar naam staan, schreef een bijzonder indringende autobiografie en mag wat mij betreft inmiddels worden gerekend tot de groten binnen de Amerikaanse rootsmuziek van dit moment. 

Margo Price levert tot dusver niet alleen kwaliteit maar ook variëteit. Haar door Jack White geproduceerde debuutalbum Midwest Farmer’s Daughter uit 2016 greep terug op countryalbums uit de jaren 70, terwijl het politiek getinte en met geweldige muzikanten gemaakte All American Made uit 2017 een veelzijdiger countrygeluid vol invloeden liet horen. 

Het door Sturgill Simpson geproduceerde That's How Rumors Get Started flirtte vervolgens met pop en rock met hier en daar een vleugje 80s country, maar op Strays uit 2023, later aangevuld tot Strays II, maakte Margo Price juist weer indruk met een door Jonathan Wilson geproduceerd geluid dat kon worden omschreven als ‘kosmische en psychedelische country’. 

En dan was er ook nog de uitstekende autobiografie Maybe We'll Make It en het meer dan aardige live-album Perfectly Imperfect At The Ryman en dat allemaal in negen jaar tijd. Het oeuvre van Margo Price wordt deze week verder verrijkt met haar nieuwe album Hard Headed Woman, de opvolger van Strays (II). 

De Amerikaanse muzikante woont al vele jaren in Nashville, maar nam er nog nooit een album op. Hard Headed Woman werd wel opgenomen in een van de fameuze studio’s van de Amerikaanse muziekhoofdstad en dat is niet voor niets. Margo Price begon negen jaar geleden bij de traditionele countrymuziek en keert na enige omzwervingen terug naar dit genre. 

Hard Headed Woman sluit in muzikaal opzicht het meest aan bij het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante en klinkt direct vanaf de eerste noten bijzonder lekker. Ik was zeer gecharmeerd van de muzikale uitstapjes van Margo Price, maar wat valt er veel te genieten op haar nieuwe album. 

Producer Matt Ross-Spang , die op zijn zestiende al als technicus in de fameuze Sun Studio in Memphis, Tennessee, werkte, weet precies hoe een wat traditioneler countryalbum moet klinken en dat ook het legioen muzikanten dat is aangerukt voor het album weet dit. 

In het geluid op Hard Headed Woman spelen gitaren de hoofdrol en deze zorgen ervoor dat het countrygeluid van Margo Price niet alleen authentiek maar ook lekker ruw klinkt. Haar stem is gemaakt voor wat traditionelere countrymuziek en beweegt zich soepel over een album vol aansprekende songs, die vooral bij liefhebbers van traditionele countrymuziek met een beetje rock ’n roll zeer in de smaak zullen vallen. 

De zang van Margo Price is echt geweldig, maar ze laat zich in enkele songs ook fraai ondersteunen door grootheden als Rodney Crowell, Shannon McNally en Tyler Childers, een volgend punt dat opvalt bij beluistering van het album. De door gitaren gedomineerde country op Hard Headed Woman bevat tenslotte ook zeker invloeden uit de honky tonk, terwijl de songs met lekker stevig gitaarwerk ook niet ver verwijderd zijn van het hokje countryrock. 

Margo Price zocht na haar debuutalbum de grenzen van de countrymuziek op, wat een drietal uitstekende albums opleverde, maar ook als ze de country weer volledig omarmd staat de Amerikaanse muzikante garant voor topkwaliteit, want wat is Hard Headed Woman een goed en ook nog eens lekker album. Erwin Zijleman

De muziek van Margo Price is ook verkrijgbaar via de bandcamp van de Amerikaanse muzikante: https://margoprice.bandcamp.com/album/hard-headed-woman.

Heard Headed Woman van Margo Price is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: CMAT - EURO-COUNTRY

De Ierse muzikante CMAT wist te verrassen met haar debuutalbum, maakte vervolgens indruk met haar tweede album en imponeert nu met EURO-COUNTRY dat een even briljant als volstrekt eigenzinnig popalbum is
CMAT maakte de afgelopen weken een onuitwisbare indruk op diverse zomerfestivals waar ze haar nieuwe album EURO-COUNTRY presenteerde. Dat het een goed album zou worden was dus al bekend, maar ik vind het album nog beter dan ik had verwacht. Ciara Mary-Alice Thompson heeft het geluid van haar debuutalbum en haar tweede album verder geperfectioneerd. Ze combineert een vleugje Keltische folk en net wat meer Amerikaanse country met een flinke hoeveelheid pop en smeedt deze invloeden aan elkaar in een uniek maar ook bijzonder aanstekelijk geluid. De maatschappijkritische maar ook bijzonder humoristische teksten zijn de kers op de taart.

De Ierse muzikante Ciara Mary-Alice Thompson wist in 2022 absoluut op te vallen met haar onder de naam CMAT uitgebrachte debuutalbum If My Wife New I'd Be Dead (geen typo). Het is een debuutalbum dat flink wat invloeden uit de countrymuziek laat horen, maar de muziek van CMAT klinkt toch flink anders dan de country(pop) die destijds in Nashville werd gemaakt. 

Ik vond het debuutalbum van CMAT bij vlagen uitstekend, maar het niveau was nog niet erg constant en de onderbroekenlol won het hier en daar van de memorabele popsong. Het een jaar na het debuutalbum uitgebrachte Crazymad, For Me vond ik een stuk beter en onderstreepte wat mij betreft het enorme talent van Ciara Mary-Alice Thompson, dat gelukkig ook wereldwijd werd erkend. 

Op haar tweede album zingt de Ierse muzikante een stuk beter, maar vooral de songs op Crazymad, For Me vallen in positieve zin op. Het zijn songs die afwisselend klinken als Adele en Lily Allen met een countrysnik en een flinke dosis humor en dat klinkt heerlijk. CMAT werd met Crazymad, For Me terecht een ster en kan deze status bevestigen met haar deze werk verschenen derde album. 

Dat doet ze op overtuigende wijze, want op EURO-COUNTRY doet CMAT echt alles goed. Het album verschijnt in dezelfde week als het nieuwe album van Sabrina Carpenter, die vast een veel groter publiek gaat bereiken met haar nieuwe album, maar EURO-COUNTRY van CMAT is echt in alle opzichten klassen beter. EURO-COUNTRY is ook beter dan zijn voorganger. 

EURO-COUNTRY bevat een aantal wereldhits in de dop, CMAT zingt echt geweldig op haar derde album en ook in muzikaal en productioneel opzicht wordt alles uit de kast getrokken. Je hoort het bijvoorbeeld in de titeltrack van het album, waarin CMAT zowel in muzikaal opzicht als met haar stem alle registers open trekt. Het klinkt bij vlagen bijna bombastisch, maar wat klinkt het ook aanstekelijk. 

Het is een track die laat horen dat CMAT geweldige popsongs kan schrijven, maar ze kan ook nog altijd uit de voeten met invloeden uit de country als in When A Good Man Cries, dat ook weer omhoog wordt getrokken door de krachtige strot van de muzikante uit Dublin. Invloeden uit de country hebben ondanks de titel van het album op EURO-COUNTRY een stapje terug gedaan, maar zijn zeker niet verdwenen en hetzelfde geldt voor invloeden uit de Keltische folk. 

CMAT zet op haar derde album alles behoorlijk zwaar aan en dat moet je aan kunnen als zangeres. Ciara Mary-Alice Thompson kan het aan en levert een album af dat anders klinkt dan de albums van de grote popsterren van het moment, maar dat er zeker niet voor onder doet. Van deze grote popsterren komt Chappell Roan heel af en toe in de buurt, maar het geluid van CMAT is wat mij betreft volkomen uniek. 

Het unieke karakter van de songs van de Ierse muzikante zit niet alleen in haar krachtige stem en de uitbundige muziek en productie, maar ook in de teksten, die aan de ene kant maatschappelijke betrokkenheid laten horen en het niet schuwen om misstanden aan de kaak te stellen, maar ook zijn voorzien van een flinke dosis geweldige humor. 

Twaalf songs CMAT is een behoorlijk heftige luisterervaring wat mij betreft, maar iedere keer als ik naar het album luister, hoor ik weer nieuwe geniale dingen opduiken in haar songs, die alleen maar onweerstaanbaarder worden. De wereld ligt inmiddels aan de voeten van Ciara Mary-Alice Thompson en dat is echt volkomen terecht. Erwin Zijleman

EURO-COUNTRY van CMAT is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP (coloured), 39,99 euro

2LP, 34,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Hayley Williams - Ego Death At A Bachelorette Party

Het album dat geen album mocht heten en dat er volgens Hayley Williams ook absoluut geen was is er inmiddels toch en het is een prima album, maar dat wisten we al
In de week waarin Chappell Roan met The Subway één briljante single uitbracht, gooide Paramore frontvrouw Hayley Williams er maar liefst zeventien online. De Amerikaanse muzikante benadrukte dat het ging om zeventien losse en op geen enkele manier met elkaar samenhangende tracks. Ze benadrukte bovendien dat de door haar fans EGO genoemde verzameling songs zeker niet moest worden gezien als een album. In twee weken kan er veel veranderen in de wereld en dat is in de muziekwereld niet anders, want de 17 singles hebben gezelschap gekregen van een extra track en zijn nu wel opeens een album. Maakt het uit? Nee, want Ego Death At A Bachelorette Party is net als EGO een verzameling prima popsongs.

Hayley Williams is vooral bekend als de frontvrouw van de Amerikaanse band Paramore, die al meer dan twintig jaar bestaat en inmiddels ook al een kleine twintig jaar met veel succes aan de weg timmert. Ik had nooit zo heel veel met de muziek van Paramore, maar het in 2023 na een stilte van zes jaar verschenen This Is Why vind ik echt een geweldig album. Het is een album waarop Paramore haar veelzijdigheid laat horen, indruk maakt met aansprekende songs en dan is er ook nog eens het enorme talent van frontvrouw Hayley Williams. 

In de jaren waarin Paramore wat minder actief was leverde Hayley Williams ook haar eerste soloalbum af. Het in 2020 verschenen Petals For Armor liet een wat meer pop georiënteerd geluid horen, dat bij mij associaties opriep met de muziek van Billie Eilish, die een jaar eerder haar debuutalbum had afgeleverd, maar je hoorde ook absoluut het eigenzinnige talent van Hayley Williams. Petals For Armor kreeg flink wat aandacht, maar het nog geen jaar later vanuit het niets uitgebrachte en meer singer-songwriter achtige Flowers for Vases/descansos vond ik persoonlijk nog een stuk indrukwekkender, al kwam ik daar pas veel later achter. 

Ook twee weken geleden kwam Hayley Williams met een verrassing op de proppen, maar dit keer zaten de media er wel bovenop. In de week waarin Chappell Roan slechts één, weliswaar briljante, single afleverde bracht Hayley Williams maar liefst 17 nieuwe songs uit. Het was volgens de Amerikaanse muzikante een serie singles en geen album, maar dat is voor liefhebbers van albums zoals ik een verwarrende boodschap. Kennelijk niet alleen voor mij, want op het Internet doken al snel flink wat recensies op van het ‘album’ EGO. Twee weken later blijkt Ego Death At A Bachelorette Party toch een gewoon album.

De nieuwe worp singles van Hayley Williams roept, net als bij de release van haar eerdere solowerk, vragen op over het voortbestaan van Paramore, maar Ego Death At A Bachelorette Party roept meer vragen op. Veel van de nieuwe singles van Hayley Williams lijken persoonlijk van aard en lijken te gaan over een relatiebreuk. Hayley Williams zou dus wel eens een breakup album gemaakt kunnen hebben, zij het in een net wat andere vorm. Het einde van een liefdesrelatie is echter zeker niet het enige thema op het album, want Hayley Williams kijkt op allerlei manieren naar de persoon die ze de afgelopen 37 jaar is geweest en maakt dus ook een soort ‘coming of age’ album. 

Of Ego Death At A Bachelorette Party een album is of niet deed er uiteindelijk niet zoveel toe en doet er nu helemaal niet meer toe, want het gaat om de muziek en die is prima. Ego Death At A Bachelorette Party bevat een serie songs die meerdere kanten van Hayley Williams laten horen. Soms is het wat meer indierock met een vleugje jaren 90 en soms is het wat meer pop, soms klinkt het lekker uitbundig, soms uiterst ingetogen. Gemene deler is aan de ene kant de aangename stem van de Amerikaanse muzikante en aan de andere kant haar vermogen om aansprekende songs te schrijven. 

Zeker in de wat meer ingetogen en singer-songwriter achtige songs hoor ik toch weer een andere kant van Hayley Williams en het is een kant die me zeer goed bevalt. Niet alle songs op Ego Death At A Bachelorette Party zijn even goed, maar er valt best wat te kiezen uit inmiddels 18 songs. Het zijn songs die laten horen dat Hayley Williams zich kan meten met de betere popzangeressen van het moment, die in de meeste gevallen een stuk jonger zijn dan zij inmiddels is en zich in meerdere gevallen hebben laten beïnvloeden door Hayley Williams. Ego Death At A Bachelorette Party is misschien wat teveel van het goede, maar het is toch ook een groots popalbum. Erwin Zijleman

Ego Death At A Bachelorette Party van Hayley Williams is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP (coloured), 44,99 euro

CD, 16,99 eur

Review: Eve Adams - American Dust

De naam Eve Adams zal niet iedereen iets zeggen, maar in 2022 maakte ze met Metal Bird een heel mooi en bijzonder album en dat doet ze in 2025 opnieuw met het anders klinkende maar wederom prachtige American Dust
Ik was het album Metal Bird van Eve Adams eerlijk gezegd alweer vergeten, terwijl het toch echt een van de mooiere albums van 2022 was. De hele bijzondere klanken op Metal Bird hebben op het nieuwe album van Eve Adams plaats gemaakt voor klanken die je verwacht in folky rootssongs, maar de Amerikaanse muzikante heeft ook dit keer veel aandacht besteed aan de inkleuring van haar songs. Het past allemaal prachtig bij haar stem, die schoonheid koppelt aan emotie. De bijna rustgevende songs op American Dust hebben de grote stad verruild voor de woestijn, maar blijven verrassen door de fraaie klanken en de bijzonder mooie stem van Eve Adams, die wederom met heel veel gevoel zingt.

Helemaal aan het begin van 2022 maakte ik voor het eerst kennis met de muziek van de Amerikaanse muzikante Eve Adams. Metal Bird was zeker niet het eerste album van de muzikante uit Los Angeles, maar wel het eerste album dat wat breder werd opgepikt. Dat was volkomen terecht, want het is een album dat eind 2022 in mijn jaarlijstje en in vele andere jaarlijstjes had moeten staan, maar kennelijk was ik het album twaalf maanden later alweer vergeten en ik was niet de enige. 

Op Metal Bird maakt Eve Adams indruk met een mooie maar ook bijzondere en emotievolle stem, met songs die meerdere genres bestrijken, maar zeker ook met prachtige muziek, die in iedere track weer net wat anders klinkt, maar er keer op keer in slaagt om van een goede song een geweldige song te maken. Toen ik van de week weer eens naar Metal Bird luisterde was ik direct weer onder de indruk van het eigenzinnige en razend knappe album, wat me extra nieuwsgierig maakte naar het deze week verschenen American Dust. 

De openingstrack van het nieuwe album van Eve Adams opent relatief sober met de akoestische gitaar en de stem van de muzikante, die op haar bandcamp pagina inmiddels Joshua Tree, de plek waar Gram Parsons zijn laatste adem uit blies, als thuisbasis opgeeft. Het is ondanks het sobere karakter direct bijzonder mooi. Eve Adams beschikt over een mooie maar ook zeer expressieve stem, die mij in ieder geval makkelijk weet te raken. 

Naarmate de openingstrack vordert kiest Eve Adams langzaam maar zeker voor een net wat voller geluid en het klinkt ook dit keer prachtig. Het is een recept dat vaker wordt herhaald op American Dust, al bevat het album ook songs die direct van de openingsnoten wat nadrukkelijker uit de speakers komen. 

De muziek op het vorige album van Eve Adams was vaak avontuurlijk en eigenzinnig, maar op haar nieuwe album kiest de Amerikaanse muzikante voor een wat conventioneler geluid dat past bij het etiket folk-noir, dat ze zelf op haar muziek plakt. De instrumentatie op American Dust vindt de inspiratie vooral in de wat traditionelere folk en country, maar Eve Adams zet instrumenten nog altijd op spaarzame maar zeer effectieve wijze in. 

American Dust bevat een aantal songs met wat donkere klanken, maar ook een aantal opvallend sobere songs die alleen van verdere versiersels zijn voorzien als het echt nodig is. Ik noemde Metal Bird ruim drieënhalf jaar geleden een album van een bijzondere schoonheid, dat zijn woorden die ook op gaan voor het nieuwe album van Eve Adams, al zou ik American Dust eerder een album van een pure schoonheid noemen. 

De Amerikaanse muzikante heeft de grote stad achter zich gelaten en heeft een album gemaakt dat rust brengt. De songs op het album zijn allemaal even mooi en intens, zeker ook door de echt prachtige zang van Eve Adams, maar beluister het album met de koptelefoon en er gaat wederom een wereld vol bijzondere details voor je open. 

Er verschijnen momenteel nogal wat folky rootsalbums, maar zowel de muziek op de zang op American Dust zijn van een niveau dat je niet wekelijks hoort en dat geldt ook voor de songs op het album. Na Metal Bird had ik misschien een ander soort album verwacht, maar American Dust is echt prachtig. Erwin Zijleman

De muziek van Eve Adams is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://eveadams.bandcamp.com/album/american-dust.

American Dust van Eve Adams is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 36,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Winter - Adult Romantix

Direct vanaf de eerste noten van Adult Romantix is duidelijk dat Samira Winter met haar project Winter een zwak heeft voor jaren 90 shoegaze, maar naarmate het album vordert kiest ze steeds meer en op fraaie wijze haar eigen weg
Dat de Amerikaanse website Paste enthousiast is over een shoegaze album verbaast me niet, want ze hebben al vele jaren een zwak voor het genre. Ik ben zelf soms wel wat uitgekeken op het genre en hoorde in eerste instantie ook niet veel bijzonders op Adult Romantix van Winter, maar naarmate het album vordert zoekt Samira steeds meer haar eigen weg in het genre. De eerste songs op het zesde album van Winter klinken vooral bekend, maar hierna wordt de muziek van de muzikante uit New York steeds interessanter. Op basis van vooroordelen en een te snelle conclusie na vluchtige beluistering van de eerste twee tracks had ik Adult Romantix zomaar kunnen laten liggen, maar daarmee zou ik Winter en mezelf te kort hebben gedaan.

Met name de Amerikaanse website Paste was de afgelopen week bijzonder enthousiast over Adult Romantix van Winter. Nu heeft Paste over het algemeen een zwak voor shoegaze en dreampop albums en dat zijn de hokjes waarin het album van Winter over het algemeen wordt geplaatst. 

Ook ik heb een zwak voor shoegaze en dreampop albums, maar merk ook dat er de afgelopen jaren maar heel weinig albums in het genre zijn verschenen die kunnen tippen aan de hoogtijdagen van de shoegaze en dreampop in met name de jaren 90. Paste merkt echter terecht op dat Winter geen 13 in een dozijn shoegaze album heeft gemaakt en dat maakt het album wat mij betreft interessanter dan de meeste andere albums van het moment in dit genre. 

Winter is een project van Samira Winter, die naast Amerikaans ook Braziliaans bloed heeft. Als Winter heeft ze tot mijn verbazing al zes albums gemaakt, waarvan Adult Romantix de meest recente is. Het is een album dat in eerste instantie vrij dicht bij de inmiddels bekende kaders van de shoegaze en dreampop blijft. 

Na een intro met zweverige gitaarlijnen en subtiele synths wordt het album al snel wat steviger met gruiziger gitaarwerk en een wat steviger spelende ritmesectie. Het herinnert ook wel wat aan de indierock die in de jaren 90 werd gemaakt, zeker wanneer de stem van Samira Winter wat zachter en verleidelijker klinkt. 

Zeker in de eerste tracks op Adult Romantix hoorde ik niet heel veel nieuws, maar de muziek van Winter klinkt niet alleen bekend maar ook zeer aangenaam. De wat meisjesachtige stem van de Amerikaanse muzikante contrasteert fraai met het net wat stevigere gitaarwerk en de songs van Winter zijn heerlijk melodieus. 

Volgens Paste maakt Samira Winter op haar nieuwe album geen geheim van haar Braziliaanse wortels, maar dat vraagt om aandachtige beluistering. Hier en daar gooit Samira Winter er wat woordjes Portugees doorheen en verder klinkt haar shoegaze net wat zonniger dan de vaak wat gedeprimeerde shoegaze uit het verleden. 

Naarmate het album vordert laat Samira Winter het vaste stramien van het genre wat los en experimenteert ze met uitstapjes naar omliggende genres. Vooral de experimenten met wat avontuurlijkere en minder monotone ritmes geven haar songs een aangename impuls en zorgen er voor dat Adult Romantix wel degelijk iets toevoegt aan alles dat er al is. Ook de flirts met jangle pop maken de shoegaze van de muzikante uit New York net wat minder zwaar en hierdoor wat geschikter voor het huidige seizoen. 

Nu ik Adult Romantix wat vaker heb gehoord ben ik alleen maar meer onder de indruk van het album. Samira Winter beschikt over een mooie stem en speelt zeer verdienstelijk gitaar. Ze heeft haar songs verder voorzien van mooie arrangementen, die soms subtiel en soms wat duidelijker buiten de hokjes van de shoegaze kleuren. 

Met name wanneer ze op de tweede helft van het album wat meer gas terug neemt hoor je dat ze met haar project een duidelijk eigen geluid heeft gecreëerd, dat in muzikaal en vocaal opzicht makkelijk overtuigt. Ik heb het vijf albums lang over het hoofd gezien, maar na het omarmen van Adult Romantix ga ik me ook zeker verdiepen in het andere werk van Samira Winter, al lijken de critici overtuigt van het feit dat haar nieuwe album vooralsnog haar beste is. Erwin Zijleman

De muziek van Winter is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://daydreamingwinter.bandcamp.com/album/adult-romantix.

Adult Romantix van Winter is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (cherry red), 32,99 euro

LP, 29,99 euro

CD, 17,99 euro