Review: Loki Project - Game Of Life

De Nederlandse muzikante Lieke Dijkstra heeft als Loki Project met Game Of Life een buitengewoon interessant en intrigerend album afgeleverd, dat anders klinkt dan alle andere albums van het moment
Direct vanaf de eerste noten is Game Of Life van Loki Project een album dat de fantasie prikkelt. In muzikaal opzicht klinkt het eerste album van het project van de Nederlandse muzikante Lieke Dijkstra bijzonder fascinerend en ook de zang op het album trekt direct de aandacht. De soms wat minimalistisch maar ook avontuurlijk klinkende songs op het album zijn op het eerste gehoor behoorlijk ongrijpbaar, maar uiteindelijk vallen alle puzzelstukjes in elkaar. Lieke Dijkstra laat zich door van alles beïnvloeden en combineert uiteenlopende genres in een uniek eigen geluid. Game Of Life van Loki Project is een album van eigen bodem waar we best trots op mogen zijn en dat alle aandacht verdient.

Tussen de releases van deze week kwam ik min of meer bij toeval Game Of Life van Loki Project tegen. Bij snelle beluistering van het album intrigeerde het me wel en nu ik het album wat beter ken ben ik nog een stuk enthousiaster over het debuutalbum van Loki Project. 

Ik heb nog niet heel veel info kunnen vinden over de achtergrond van Loki Project, maar op bandcamp staat een informatief verhaaltje: “Loki Project is the artistic persona of experimental musician and visual artist Lieke Dijkstra. Known for her expressive voice and genre-defying sound, her music is characterized by a certain minimalism, within which an explosiveness unfolds, which often brings across a paradox: there is lightness yet also something more dark is to be found.” 

Ik heb meestal niet zo heel veel met dit soort omschrijvingen, maar in het geval van Game Of Life vind ik de tekst best treffend. De naam Lieke Dijkstra was ik nog niet eerder tegen gekomen, maar ze timmerde tot dusver vooral aan de weg als kunstenares. Ik weet niet of Game Of Life haar eerste stap in de muziek is, maar het is hoe dan ook een hele knappe stap. 

Het debuutalbum van Loki Project bevat acht tracks, waarvoor Lieke Dijkstra en haar medemuzikanten ruim 36 minuten nodig hebben. Het project van Lieke Dijkstra neemt de tijd voor het uitwerken van de songs op het album en dat levert fascinerende songs op. Het zijn songs die geen van allen zijn te omschrijven als toegankelijke popsongs, maar ontoegankelijk is de muziek van Loki Project ook zeker niet. 

Het is jammer dat er op de bandcamp pagina van Loki Project maar heel weinig informatie is te vinden over de muzikanten en de instrumenten die zijn te horen op het album, want in muzikaal opzicht klinkt Game Of Life heel bijzonder. Het album opent met wat Oriëntaals aandoende klanken, die worden gecombineerd met prachtige baslijnen. Het doet inderdaad wat minimalistisch aan, maar in muzikaal opzicht is Game Of Life een typisch voorbeeld van “less is more”. 

De bijdragen van uiteenlopende instrumenten zijn subtiel, maar hebben hierdoor juist een maximaal effect. De wat minimalistische of in ieder geval subtiele klanken bieden veel ruimte aan de zang en die ruimte pakt Lieke Dijkstra op indrukwekkende wijze. De Amsterdamse muzikante beschikt over een hele mooie en ook nog eens zeer veelzijdige stem. Het is een stem die wat onderkoeld kan klinken en hierdoor associaties op kan roepen met uiteenlopende Scandinavische zangeressen, maar de zang op Game Of Life klinkt ook verrassend soulvol. 

De combinatie van bijzondere klanken en hele mooie zang keert terug in alle songs op het album, maar het debuutalbum van Loki Project kiest steeds een net wat andere invalshoek en verwerkt hierbij invloeden uit nogal verschillende genres, variërend van ambient tot hiphop. Het levert een album op dat niet goed of eigenlijk helemaal niet in een hokje is te duwen en dat klinkt als geen enkel ander album, maar de songs van Loki Project dringen zich verrassend makkelijk op. 

Het zijn songs die door de bijzondere en vaak repetitieve klanken en de al even bijzondere zang een bijna hypnotiserende uitwerking hebben en ondertussen de fantasie eindeloos prikkelen. Dat blijft Game Of Life doen, want door het bijzondere karakter van de muziek en de zang en de eigenzinnige songstructuren blijf je nieuwe dingen horen op dit album. Wat mij betreft een hele bijzondere verrassing van eigen bodem. Erwin Zijleman

De muziek van Loki Project is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nederlandse muzikante: https://lokiproject.bandcamp.com/album/game-of-life-2.

Game Of Life van Loki Project is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

Review: Steph Cameron - Blood Moon

De Canadese muzikante Steph Cameron leverde in 2014 en 2017 twee geweldige albums af en keert nu terug met het wederom uitstekende Blood Moon, waarop ze een voller en veelzijdiger geluid laat horen
Sad-Eyed Lonesome Lady uit 2014 en Daybreak Over Jackson Street uit 2017 hebben de Canadese muzikante Steph Cameron op de kaart gezet als groot talent. Het zijn sobere folkalbums vol zeggingskracht, die zich wat mij betreft makkelijk wisten te onderscheiden in het genre. Na de twee albums werd het helaas stil rond de Canadese muzikante, maar deze week keert ze terug met Blood Moon. Het is een album waarop je nog wel iets hoort van de nostalgische folkie van de vorige twee albums, maar Steph Cameron verkent op haar derde album ook een voller geluid met een vleugje pop. Het klinkt anders dan we van haar gewend zijn, maar het resultaat mag er wederom zijn.

De naam Steph Cameron, van wie deze week het album Blood Moon is verschenen, kwam me op een of andere manier wel bekend voor, maar ik kon er niet direct de vinger op leggen. Dat is ook niet zo gek, want het is best lang stil geweest rond de Canadese muzikante. Op de een na laatste dag van 2014 haalde ik haar debuutalbum Sad-Eyed Lonesome Lady uit een obscuur jaarlijstje en kon ik alleen maar concluderen dat het album in veel meer jaarlijstjes had moeten staan, waaronder dat van mij. 

Op haar debuutalbum maakte Steph Cameron muziek die herinnerde aan de folk die aan het begin van de jaren 60 in Greenwich Village werd gemaakt. De Canadese muzikante had genoeg aan een akoestische gitaar, haar stem en af en toe een mondharmonica en maakte vooral met haar stem flink wat indruk. Ik ben meestal niet zo gek op sobere en wat traditioneel aandoende folkalbums als Sad-Eyed Lonesome Lady, maar het debuutalbum van Steph Cameron vond ik echt prachtig. 

Het aan het eind van 2017 verschenen Daybreak Over Jackson Street vond ik nog wat indrukwekkender. Het tweede album van Steph Cameron lag in het verlengde van het debuutalbum, maar het akoestische gitaarspel was nog wat sprankelender, de zang nog wat mooier en indringender en ook de songs spraken nog meer tot de verbeelding dan de songs op Sad-Eyed Lonesome Lady. Daybreak Over Jackson Street haalde daarom in 2017 wel met overtuiging mijn jaarlijstje, maar sindsdien was het helaas stil rond de Canadese muzikante. 

Deze week keert Steph Cameron na een afwezigheid van bijna acht jaar terug met haar derde album, Blood Moon. Het is een album dat ik niet tegen kwam in de releaselijsten die ik gebruik voor het maken van mijn wekelijkse selectie, maar gelukkig schatte de Nederlandse promotor van het album goed in dat de muziek van Steph Cameron wel iets voor mij zou kunnen zijn. 

Er is in acht jaar tijd heel veel veranderd in de wereld en ook op het derde album van Steph Cameron is hier en daar een muzikale aardverschuiving te horen. De sobere klanken van haar eerste twee albums hebben in de openingstrack van Blood Moon plaats gemaakt voor een voller geluid vol zonnestralen. Het is een geluid dat niet eens zo heel ver is verwijderd van de tijdloze Westcoast pop die Fleetwood Mac halverwege de jaren 70 maakte. 

Dat klinkt, zeker in de bijzonder aangename lentezon van het moment onweerstaanbaar lekker, waardoor ik direct gecharmeerd was van het derde album van Steph Cameron. De Canadese muzikante is het sobere geluid van haar eerste twee albums echter zeker niet vergeten, want Blood Moon bevat ook een aantal meer ingetogen songs die niet zo heel ver verwijderd zijn van de songs op de vorige albums. 

Folkpuristen zullen misschien wat moeite hebben met het randje pop dat hier en daar opduikt, maar het album bevat ook genoeg songs waarin dit randje uiterst subtiel is of zelfs afwezig. Zelf heb ik geen moeite met de uitstapjes buiten de gebaande paden, want het klinkt allemaal bijzonder lekker en Steph Cameron tekent nog altijd voor mooi gitaarspel, sterke songs en zeer overtuigende zang. Haar songs hebben ook nog altijd het tot de verbeelding sprekende nostalgische tintje, wat de albums van Steph Cameron zo aangenaam maakt. Alle reden dus om heel blij te zijn met het derde album van de Canadese muzikante. Erwin Zijleman

Review: Gigi Perez - At The Beach, In Every Life

Het zat de Amerikaanse muzikante Gigi Perez de afgelopen jaren niet mee, maar het inspireerde haar wel tot het buitengewoon indrukwekkende At The Beach, In Every Life, dat best een droomdebuut genoemd mag worden
Heel af en toe kom je een debuutalbum tegen dat bijna een garantie biedt op een prachtige carrière in de muziek. At The Beach, In Every Life van de Amerikaanse singer-songwriter Gigi Perez is zo’n album. Het is een album dat laat horen dat Gigi Perez een geweldige zangeres is, die in iedere song weer anders kan klinken. Ze overtuigt bovendien met zeer persoonlijke songs waarin ze van haar hart geen moordkuil maakt. Het zijn ook nog eens songs die avontuurlijk en verrassend gevarieerd zijn ingekleurd. Gigi Perez houdt je twaalf songs lang aan de speakers of koptelefoon gekluisterd, waarna je alleen maar kunt concluderen dat ze met At The Beach, In Every Life een wereldplaat heeft gemaakt.

Bij de meeste nieuwe (indie)pop albums die ik beluister heb ik direct associaties met de muziek die al eerder is gemaakt in het genre. Dat is wat mij betreft helemaal niet erg, want het eren van muzikale helden is zo oud als de popmuziek zelf. Toch is het ook wel eens leuk om een album tegen te komen dat anders klinkt dan de andere albums van het moment en dat een andere dimensie of in ieder geval andere kleur toevoegt aan het inmiddels overvolle genre. 

Tussen de nieuwe releases van deze week kwam ik zo’n album tegen en het is een album dat ik echt steeds leuker en bijzonderder ga vinden. At The Beach, In Every Life is het debuutalbum van de Amerikaanse singer-songwriter Gigi Perez, wiens naam ik voor deze week nog niet eerder was tegen gekomen, maar die ik vanaf nu echt niet meer ga vergeten.

Haar debuutalbum kwam er niet zonder slag of stoot en volgt op de nodige ellende in het leven van de jonge muzikante, die opgroeide in Florida. Gigi Perez, ook bekend als Gigi, zat op het prestigieuze Berklee College Of Music tot de coronapandemie de opleiding stil legde, waarna haar zus (die is te horen in een aantal geluidsfragmenten op het album) plotseling overleed en haar relatie op de klippen liep. Dat kwam allemaal hard aan, zeker gecombineerd met de corona lockdowns die het leven nog wat donkerder kleurden. 

Gigi Perez vond een uitlaatklep in het posten van muziekfilmpjes op TikTok, waarin ze ook uiting gaf aan haar queer identiteit. Die filmpjes bleven niet onopgemerkt, ook niet door de grote platenmaatschappijen, die het unieke talent van de Amerikaanse muzikante herkenden. Gigi Perez tekende een platencontract bij een major en leek klaar voor een mooie carrière in de muziek. 

Haar platenmaatschappij bleek helaas een slechte match, waardoor ze al weer snel op straat stond. Dat Gigi Perez het ook op eigen benen redt blijkt deze week, want met At The Beach, In Every Life heeft ze een uitstekend debuutalbum afgeleverd. Het is zoals gezegd een debuutalbum met een opvallend eigen geluid. 

Het is een geluid dat voor een belangrijk deel bestaat uit zwaar aangezette akoestische gitaren en al even zwaar aangezette vocalen. Gigi Perez zingt met veel expressie en heeft haar zang ook nog eens in meerdere lagen opgenomen, waardoor de zang af en toe met veel energie en kracht uit de speakers komt. De stem van de Amerikaanse muzikante klinkt flink anders dan gebruikelijk in het genre, waarin de fluisterzachte vocalen domineren, maar ik vind de zang op At The Beach, In Every Life echt zeer overtuigend. 

Zeker wanneer de zang wat minder krachtig en expressief klinkt laat Gigi Perez horen dat ze beschikt over een groot bereik en bovendien met heel veel emotie kan zingen. Het levert hier en daar een vleugje Jeff Buckley op, maar vergelijken is in het geval van Gigi Perez eigenlijk zinloos. 

Ook de muziek op het album is verrassend veelkleurig. De door akoestische gitaren gedomineerde songs roepen een aangenaam kampvuur gevoel op, maar wanneer de muziek ruimtelijker en atmosferischer klinkt, stort Gigi Perez ook de nodige melancholie uit over de luisteraar. 

Zeker de wat meer ingetogen en melancholische songs laten wat mij betreft het enorme talent van Gigi Perez horen, maar At The Beach, In Every Life is redelijk constant qua niveau, dat hoog ligt. Het levert een bijzonder debuutalbum op, dat met een beetje geluk kan uitgroeien tot een van de grote debuutalbums van het muziekjaar 2025. Erwin Zijleman

At The Beach, In Every Life van Gigi Perez is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Samia - Bloodless

De Amerikaanse muzikante Samia heeft al twee uitstekende albums op haar naam staan, die wat werden gehinderd door de coronapandemie, maar met Bloodless slaat ze haar vleugels op indrukwekkende wijze uit
Samia is nog niet zo bekend als de grote (indie)popsterren van het moment, maar dat ze veel te bieden heeft liet ze al horen op het in 2020 verschenen The Baby en het in 2023 uitgebrachte Honey. Op deze albums liet de jonge Amerikaanse muzikante zich nog stevig beïnvloeden door de grote namen binnen de indierock en de indiepop, maar op Bloodless horen we de eigen sound van Samia. Zeker in de wat meer ingetogen en warm klinkende songs valt op hoeveel beter ze is gaan zingen, maar ook in muzikaal opzicht en in de kwaliteit van de songs laat Samia enorme progressie horen op haar derde album, dat de belofte van haar eerste twee albums meer dan waar maakt.

De Amerikaanse muzikante Samia (Finnerty) dook op in de eerste zomer van de coronapandemie, waardoor ik haar eerste album nog altijd associeer met deze bijzondere periode. The Baby, het debuutalbum van Samia, roept bij zeker niet dezelfde gevoelens op als Cult Survivor van Sofie, dat wat mij betreft het album is dat de sfeer van de coronapandemie het best weet te vangen, maar Samia en de coronapandemie blijven voor mij voor altijd met elkaar verbonden. 

Samia had de pech dat ze haar eerste album in deze periode uitbracht, want in betere tijden zou The Baby waarschijnlijk zijn uitgegroeid tot een van de grote albums in de indiepop en indierock. Ondanks de steun van de critici bleef de populariteit van de muzikante uit New York wat achter en dat blijft jammer. 

Samia verruilde New York, de stad waarin ze opgegroeide, vervolgens voor Nashville en later voor North Carolina, waar ze het begin 2023 uitgebrachte Honey maakte. Met Honey bevestigde Samia wat mij betreft het talent dat ze liet horen op haar debuutalbum en op basis van het album voorspelde ik haar wederom een mooie toekomst in de indiepop en indierock en daar stond ik niet alleen in. 

Deze week is het derde album van Samia verschenen en vanwege zijn twee voorgangers was Bloodless voor mij op voorhand een van de zekerheden tussen de nieuwe albums van deze week. De weer naar New York teruggekeerde muzikante heeft me zeker niet teleurgesteld, want ook het derde album van Samia is een album dat mee moet kunnen met het beste dat de indiepop en indierock van het moment te bieden heeft. 

Op Bloodless werkt de jonge muzikante, Samia is nog altijd pas 28, wederom samen met vaste kompanen Caleb Wright en Jake Luppen, die ook op The Baby en Honey van de partij waren. Ik vond Honey in vrijwel alle opzichten beter dan The Baby en die groei zet door op Bloodless, dat in alle opzichten beter is dan Honey. 

Wat je vooral hoort is dat Samia zich heeft ontwikkeld heeft als zangeres. De nog wat meisjesachtige en soms wat onvaste zang op haar debuutalbum heeft plaats gemaakt voor een krachtiger, zelfverzekerder en mooier geluid. Ik vind de zang op Bloodless echt heel mooi en de stem van Samia heeft ook iets eigens, wat het onderscheidend vermogen van Bloodless vergroot.

Dat onderscheidend vermogen hoor je ook in de muziek. Het album opent na een intro met een indierock song die doet denken aan Phoebe Bridgers, maar op Bloodless heeft Samia ook gewerkt aan een meer eigen sound. Het album bevat voornamelijk wat meer ingetogen songs die warm en smaakvol zijn ingekleurd. 

In een aantal songs schuift Samia wat dichter tegen de Amerikaanse rootsmuziek aan, maar Bloodless bevat ook een aantal songs met een wat zwoeler en nostalgisch geluid dat wel wat doet denken aan het unieke geluid van Clairo, al verwerkt die meer invloeden uit de jaren 70 in haar muziek. 

Ik geef al sinds 2020 hoog op over de kwaliteiten van Samia, maar met Bloodless heeft ze mijn verwachtingen wederom overtroffen. De Amerikaanse muzikante heeft met haar derde album niet alleen een album gemaakt dat niet onder doet voor de betere albums in de indiepop en indierock van het moment, maar is er bovendien in geslaagd om anders te klinken dan de andere smaakmakers in het genre en dat is knap. Erwin Zijleman

De muziek van Samia is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://samia.bandcamp.com/album/bloodless.

Bloodless van Samia is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 34,99 euro

LP, 29,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Taylor Rae - Mad Twenties (2021)

Met The Void leverde de Amerikaanse muzikante Taylor Rae vorige week een van de beste albums van het moment af, maar ook haar in 2021 verschenen debuutalbum Mad Twenties is van een ongekend hoog niveau
Ik denk de ontwikkelingen binnen de popmuziek en zeker ook de Amerikaanse rootsmuziek goed bij te houden, maar desondanks maakte ik vorige week pas kennis met het talent van Taylor Rae, die in de Verenigde Staten inmiddels toch al een aantal jaren stevig aan de weg timmert. The Void vond ik vorige week echt een sensationeel goed album en dat durf ik ook wel te zeggen over het debuutalbum van Taylor Rae, dat bijna vier jaar geleden verscheen. Mad Twenties klinkt in muzikaal opzicht net wat anders dan The Void, maar ook op haar debuutalbum imponeert Taylor Rae met haar prachtige stem. Alle reden om ook dit album nog eens in de schijnwerpers te zetten.

Vorige week werd ik zeer aangenaam verrast door The Void, het tweede album van de Amerikaanse singer-songwriter Taylor Rae. Het album werd me aangeprezen als een zeer aangenaam countrypop album en daar ben ik zeker niet vies van, maar The Void is echt veel meer dan dat. 

Taylor Rae leverde vorige week met The Void een verrassend veelzijdig Amerikaans rootsalbum af, dat zowel in muzikaal als in vocaal opzicht hoogstaand mag worden genoemd en dat ook nog eens vol staat met geweldige songs, die zich direct opdringen en je vervolgens steeds dierbaarder worden. 

Sindsdien koester ik de stem en het bluesy gitaarspel van Taylor Rae en hetzelfde doe ik met de songs op The Void, dat ik schaar onder de beste albums die 2025 tot dusver heeft opgeleverd. The Void was mijn eerste kennismaking met de muziek van Taylor Rae, waardoor ik er niet één maar direct twee geweldige albums bij kreeg de afgelopen week. 

In het najaar van 2021 verscheen immers haar debuutalbum Mad Twenties en ook het debuutalbum van Taylor Rae is een fantastisch album. Ik begrijp er echt helemaal niets van dat ik het album destijds heb gemist, want het album kreeg in de Verenigde Staten uitstekende recensies en wist me, net als The Void vorige week, binnen een paar noten te overtuigen. 

Dat deed Taylor Rae ook op Mad Twenties in eerste instantie vooral met haar stem. De muzikante die werd geboren in Santa Cruz in California, maar inmiddels al een tijdje vanuit Austin, Texas, opereert, is echt een exceptioneel goede zangeres. Ze zingt met gevoel en met kracht en beschikt ook nog eens over een hele mooie en warme stem. Het is een stem vol soul, blues, jazz en folk die me af en toe wel wat aan Norah Jones doet denken, maar een duidelijk eigen sound heeft. 

Alleen door de zang vind ik Mad Twenties al een geweldig album, maar ook de muziek op het album is prachtig. Ook op Mad Twenties kan Taylor Rae op een breed terrein binnen de Amerikaanse rootsmuziek uit de voeten, wat zorgt voor een gevarieerd album. Het is een album dat wat ingetogener klinkt dan het vorige week verschenen The Void, maar ook op Mad Twenties raakt Taylor Rae continu de juiste snaar. 

Het debuutalbum van Taylor Rae werd gemaakt met een beperkt aantal muzikanten en met de ervaren Nashville producer William Gawley, die het album heeft voorzien van een zeer smaakvol geluid. Het is een geluid waarin de prachtige stem van Taylor Rae uitstekend tot zijn recht komt. 

De jonge Amerikaanse muzikante weet zich op haar debuutalbum niet alleen te onderscheiden als zangeres, maar zeker ook als songwriter, want wat schreef ze nog als twintiger een serie geweldige songs. Het zijn tijdloos klinkende songs, zeker als Taylor Rae kiest voor jazzy songs, maar het zijn ook songs die niet fantasieloos voortborduren op muziek uit het verleden. 

Ik werd vorige week van mijn sokken geblazen door The Void, maar Mad Twenties is minstens even goed. Het zijn twee toch wel wat verschillende albums, waartussen ik niet graag zou moeten kiezen. Gelukkig hoeft dat niet, want met Mad Twenties en The Void heb ik er twee albums bij die hier nog heel vaak voorbij gaan komen. Ik ken de muziek van Taylor Rae maar net wat meer dan een week, maar ik durf me absoluut een fan te noemen van deze bijzondere Amerikaanse muzikante. Erwin Zijleman

De muziek van Taylor Rae is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://taylorraemusic.bandcamp.com/album/mad-twenties.

Review: Jensen McRae - I Don't Know How But They Found Me!

Jensen McRae leverde drie jaar geleden een geweldig debuutalbum af, dat helaas niet heel veel aandacht kreeg, en maakt nu nog wat meer indruk op het echt uitstekend I Don't Know How But They Found Me!
Het is niet moeilijk om me voor te stellen dat Jensen McRae uitgroeit tot een van de grote popzangeressen van het moment, want de muzikante uit Los Angeles heeft echt heel veel te bieden. Dat was al te horen op haar debuutalbum Are You Happy Now?, maar je hoort het nog wat beter op haar deze week verschenen tweede album I Don't Know How But They Found Me!. Je hoort het in de uitstekende stem van de Amerikaanse muzikante, je hoort het in het gemak waarmee ze stijlen afwisselt en combineert en je hoort het in de zeer aansprekende songs op het album. De trefzekere productie van topproducer Brad Cook is de kers op een zeer smakelijke taart.

De Amerikaanse muzikante Jensen McRae debuteerde in het voorjaar van 2022 echt prachtig met het helaas zwaar onderschatte Are You Happy Now?, dat zeker in Nederland nauwelijks aandacht kreeg (op het muziekplatform MusicMeter kreeg het album slechts zeven stemmen). Het is wat mij betreft nog altijd een mysterie waarom het album niet aansloeg.

Op haar debuutalbum liet de muzikante uit Los Angeles allereerst horen dat ze een geweldige zangeres is met een stem vol soul. Ze schakelde bovendien bijzonder makkelijk tussen uiteenlopende genres, waaronder indiepop, R&B, soul en jazz, wat een origineel geluid opleverde. Are You Happy Now? viel ook nog eens op door de fantastische productie van hiphop muzikant Columbus Smith III, die ook bekend is onder de namen Rahki en Rahki Beats, en bevatte bovendien alleen maar geweldige songs. 

Het debuutalbum van Jensen McRae had wat mij betreft in alle jaarlijstjes moeten staan, maar ik moet bekennen dat ik het album zelf aan het einde van 2022 ook weer was vergeten. De naam Jensen McRae was bij mij echter wel blijven hangen, waardoor ik haar nieuwe album I Don't Know How But They Found Me! als eerste opschreef voor een recensie op de krenten uit de pop deze week. 

Voor de release van het tweede album daar was had ik het debuutalbum van Jensen McRae er nog eens bij gepakt en dat was echt nog veel beter dan in mijn beleving. Ik begon hierdoor met hooggespannen verwachtingen aan het nieuwe album van de Amerikaanse muzikante, maar I Don't Know How But They Found Me! heeft ze met gemak waargemaakt. 

Direct in de openingstrack hoor je dat Jensen McRae zeker niet minder is gaan zingen. De zang is nog wat overtuigender dan die op het debuutalbum en klinkt zowel krachtiger als mooier. Het is bovendien veelzijdige zang, want Jensen McRae klinkt het ene moment als een soulzangeres en schuurt het volgende moment dicht tegen Phoebe Bridgers aan. En het kan nog meer kanten op.

De zang op het tweede album van Jensen McRae is van een niveau waarvan de meeste (indie)popzangeressen van het moment alleen maar kunnen komen, maar het is slechts een van de vele sterke punten van I Don't Know How But They Found Me!, dat deels voortborduurt op het debuutalbum, maar ook nieuwe wegen in slaat. 

Ook op haar tweede album laat Jensen McRae horen dat ze in meerdere genres uit de voeten kan. De songs op het album zijn te omschrijven als pop, maar het is wel pop die bol staat van de invloeden. Het zijn voor een belangrijk deel dezelfde invloeden als op het debuutalbum, want ook dit keer hoor ik invloeden uit de soul, R&B, folk, indiepop en jazz, om de belangrijkste invloeden te noemen. 

Het debuutalbum van Jensen McRae was ook in productioneel opzicht een hoogstandje en dat kan ook weer gezegd worden van I Don't Know How But They Found Me!. Jensen McRae nam haar tweede album niet in haar thuisbasis Los Angeles op, maar toog naar Durham, North Carlina, om te werken met topproducer Brad Cook (Hurray For The Riff Raff, Waxahatchee, Suki Waterhouse, Jess Williamson, Snail Mail). De Amerikaanse topproducer heeft Jensen McRae iets meer richting de Amerikaanse rootsmuziek getrokken, al spelen ook invloeden uit de indiepop nog een voorname rol op het album. 

Op basis van I Don't Know How But They Found Me!, dat ik nog een stukje beter vind dan het al zo goede debuutalbum, kan ik eigenlijk alleen maar concluderen dat Jensen McRae behoort tot de grootste talenten van het moment. Hoogste tijd dat iedereen dat gaat horen. Erwin Zijleman

De muziek van Jensen McRae is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://jensen-mcrae.bandcamp.com/album/i-dont-know-how-but-they-found-me.

I Don't Know How But They Found Me! van Jensen McRae is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 32,99 euro

LP, 29,99 euro

CD, 12,99 euro

Review: Maria Somerville - Luster

De Ierse muzikante Maria Somerville combineert op Luster ambient achtige klanken met invloeden uit de postpunk en de shoegaze en voegt vervolgens prachtige zang toe, wat een album van een bijzondere schoonheid oplevert
Maria Somerville maakte iets meer dan zes jaar geleden een mini-album en keert deze week terug met Luster, dat een stuk beter is. Om te beginnen klinkt het album een stuk mooier, maar het spreekt ook in muzikaal opzicht meer aan. De Ierse muzikante is nog altijd niet vies van ambient achtige klanken, maar deze worden nu gecombineerd met invloeden uit de postpunk, dreampop en shoegaze. Luster heeft af en toe een jaren 80 en 90 vibe, maar de muziek van Maria Somerville klinkt ook origineel en eigentijds. Haar stem verzoop zes jaar geleden nog wat in de mix, maar is van een bijzondere schoonheid op het prachtige Luster dat bij iedere beluistering weer een beetje mooier is.

De Ierse muzikante Maria Somerville debuteerde ruim zes jaar geleden met het op zich fascinerende (mini-)album All My People. Ik zeg op zich fascinerend, want uiteindelijk was de combinatie van ambient klanken en folky popsongs me net wat te zweverig en vond ik bovendien de wat zompige mix van het album niet mooi. All My People krijgt deze week een vervolg met Luster, wat gezien kan worden als het volwaardige debuutalbum van Maria Somerville. 

Het album opent met fluitende vogeltjes en wat zweverige en sprookjesachtige klanken, die twee minuten aanhouden. Hierna begint het album wat mij betreft echt met het prachtige Projections, dat de toon zet voor de rest van het album. Het is een track die wat zweverige klanken combineert met donkere ondertonen, wat een bijzondere spanning oplevert. Het doet wel wat denken aan de muziek van Cocteau Twins uit de jaren 80 en 90, maar het heeft ook wel wat van de aardedonkere muziek van Grouper om maar eens twee namen te noemen. 

Op All My People was de stem van Maria Somerville onderdeel van een wat zompig geluid, maar op Luster komt haar stem gelukkig glashelder uit de speakers. De Ierse muzikante beschikt over een zachte maar bijzonder mooie stem, die prachtig kleurt bij de wat zweverige klanken op het album. 

Ook op Luster verwerkt Maria Somerville invloeden uit de ambient, maar waar deze All My People domineerden, hoor ik op Luster ook flink wat invloeden uit de postpunk, de dreampop en de shoegaze. De zwaar aangezette baslijnen en de benevelende gitaarlijnen passen prachtig bij de atmosferische klinkende wolken van synths en doen het ook uitstekend in combinatie met de wat onderkoelde zang van Maria Somerville. 

De Ierse muzikante koos voor het opnemen van haar album voor het Ierse platteland waarop ze opgroeide en dat hoor je in de muziek die wijds klinkt. Het is prachtige en zeer sfeervolle muziek, waarbij het heerlijk ontspannen is en ook de prachtige stem van Maria Somerville nodig uit tot ontspannen. 

Op hetzelfde moment is de Ierse muzikante op Luster goed voor fraaie spanningsbogen. Het ene moment hoor je fluitende vogels en kabbelende beekjes, het volgende moment zweef je hoog boven het ruwe Ierse platteland om vervolgens te worden overspoeld door wonderschone gitaarlijnen. 

Het kabbelt allemaal bijzonder aangenaam voort op de achtergrond, maar Luster komt wat mij betreft pas echt tot leven wanneer je het album met de koptelefoon beluistert en bijna veertig minuten lang ondergaat. Dan pas valt op uit hoeveel lagen de muziek op het album bestaat en hoeveel prachtige details Maria Somerville en haar medemuzikanten hebben toegevoegd aan de songs op Luster, die veel spannender zijn dan je bij oppervlakkige beluistering kunt vermoeden. Ook de zang van de Ierse muzikante komt nog beter tot zijn recht bij beluistering met de koptelefoon en heeft dan een bijna hypnotiserende uitwerking. 

Op het mini-album van Maria Somerville was ik zes jaar geleden snel uitgekeken, maar sinds de eerste beluistering van haar nieuwe album is Luster alleen maar mooier en indrukwekkender geworden. Je moet tegen een beetje zweverigheid kunnen, maar als je dit kunt is Luster een wonderschone en buitengewoon fascinerende luistertrip vol mysterie. Erwin Zijleman

De muziek van Maria Somerville is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Ierse muzikante: https://mariasomerville.bandcamp.com/album/luster.

Luster van Maria Somerville is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 29,99 euro

CD, 14,99 euro

Review: Great Grandpa - Patience, Moonbeam

De naam Great Grandpa deed bij mij geen belletje rinkelen, waardoor het onlangs verschenen Patience, Moonbeam op de stapel verdween, maar wat heeft de Amerikaanse band een bijzonder album afgeleverd
Steeds als je denkt dat je het derde album van de Amerikaanse band Great Grandpa in een hokje kunt duwen gaat de muziek van de band weer een andere kant op. Great Grandpa kan uit de voeten in meerdere genres en kan zowel ingetogen als ruw klinken. De songs van de band schakelen makkelijk tussen stijlen wat zorgt voor een wat ongrijpbaar album. De songs van Great Grandpa blijken na enige gewenning echter ook bijzonder mooi, waardoor Patience, Moonbeam zich steeds meer opdringt. Het is een album dat associaties oproept met een heleboel andere bands, maar uiteindelijk klinkt Great Grandpa toch vooral als zichzelf. Bijzonder album.

In een wat slappe week qua nieuwe releases was er volop gelegenheid om de stapel met albums die de afgelopen weken zijn blijven liggen nog eens uit te pluizen. Het leverde een aantal interessante albums op, waaronder het album van de mij tot voor kort onbekende Amerikaanse band Great Grandpa. Het vorige maand verschenen Patience, Moonbeam is het derde album van de band uit Seattle, Washington en de opvolger van het alweer bijna zes jaar oude Four Of Arrows. 

De samenwerking tussen de leden van de band stond sindsdien om meerdere redenen onder de druk, zo verhuisden ze naar uiteenlopende plekken op de wereld, maar op Patience, Moonbeam hebben de muzikanten van Great Grandpa elkaar gelukkig toch weer gevonden. Ik ben blij dat ik het album alsnog heb ontdekt, want Great Grandpa maakt op haar derde album bijzondere muziek. 

Patience, Moonbeam opent met een stemmig intro met veel strijkers en deze strijkers spelen ook in de track die volgt een voorname rol. Net als je denkt dat de Amerikaanse band stemmige folk met strijkers maakt, blijkt dat de muziek van Great Grandpa alle kanten op kan. Stemmige strijkers kunnen binnen een paar noten worden verruild voor stevige gitaren, folk kan omslaan in indierock of in country wanneer de pedal steel opduikt en in wat eigenlijk niet? De band beschikt in de persoon van transman Al Menne ook nog eens over een zanger met een uniek en veelkleurig geluid, wat de muziek van Great Grandpa nog wat bijzonderder maakt. 

De muziek van Great Grandpa wordt vaak vergeleken met de muziek van Big Thief en dat begrijp ik wanneer ik luister naar een aantal tracks op Patience, Moonbeam, en vooral de wat naar country en folk neigende tracks, maar voor een aantal andere tracks slaat deze vergelijking echt nergens op. Hetzelfde geldt voor de vergelijking met de muziek van Smashing Pumpkins, die af en toe legitiem, maar meestal onzinnig is, wat ook geldt voor de vergelijking met Radiohead. Zo kan ik nog wat namen noemen, maar uiteindelijk is vergelijken zinloos. Ik hou het er maar op dat de muziek van Great Grandpa op van alles en hetzelfde moment op helemaal niets lijkt. 

De band heeft noodgedwongen de tijd genomen voor haar derde album, maar dat heeft een positief effect. Patience, Moonbeam is voorzien van een veelzijdig maar altijd aansprekend geluid. Door de grote variatie is iedere track een verrassing, maar alle tracks klinken even mooi en aangenaam en op hetzelfde moment avontuurlijk. De muziek van Great Grandpa klinkt soms als een spannende playlist, maar de Amerikaanse band heeft toch ook een consistent geluid. 

Het is een geluid dat echt wordt opgetild door de zang, die de songs van Great Grandpa een eigen karakter geeft en het vergelijkingsmateriaal verder naar de achtergrond dringt. Ik heb Patience, Moonbeam een paar weken geleden snel beluisterd en was kennelijk toen nog niet klaar voor de muziek van Great Grandpa. 

Het is ook geen album wat je snel moet beluisteren want er valt heel veel te ontdekken op dit bijzondere maar uiteindelijk ook bijzonder mooie album. Heb je een zwak voor indierock maar ben je toe aan iets totaal anders? Probeer dan Patience, Moonbeam van Great Grandpa eens. De band uit Seattle zal je niet teleurstellen. Erwin Zijleman

De muziek van Great Grandpa is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://greatgrandpa.bandcamp.com/album/patience-moonbeam.

Patience, Moonbeam van Great Grandpa is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (amber cloud), 29,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: girlpuppy - Sweetness

Het valt als jonge vrouwelijke muzikante in die indierock en indiepop niet mee om op te vallen op het moment, maar de Amerikaanse muzikante girlpuppy had dit zeker moeten doen met het ijzersterke Sweetness
Sweetness, het tweede album van girlpuppy verscheen een maand geleden en is vooralsnog niet overladen met aandacht. Dat had het album wel verdiend, want het tweede album van girlpuppy is een knap album. Het is een breakup album, wat een aantal wat donkerder gekleurde songs oplevert en het zijn songs waarin de gitaren lekker stevig klinken, maar girlpuppy zeker niet blijft hangen in één genre. De songs van het project van de Amerikaanse muzikante Becca Harvey zijn stuk voor stuk aansprekend en vallen niet alleen op door de mooie klanken en een fraaie productie, maar zeker ook door de prachtige zang van girlpuppy, die als zangeres enorm is gegroeid op dit uitstekende album.

Ik heb nog altijd een enorm zwak voor jonge vrouwelijke muzikanten met een voorliefde voor indiepop en indierock, al is het aanbod in deze genres al jaren zo groot dat ik ook flink wat nieuwe albums laat liggen. Dat deed ik in de herfst van 2022 ook met When I’m Alone van de Amerikaanse muzikante girlpuppy. Dat was achteraf bezien niet terecht, want toen ik het album deze week nog eens beluisterde beviel het me zeer. 

Op haar debuutalbum verraste het alter ego van Becca Harvey met een serie prima songs met zowel invloeden uit de indierock als de indiepop, met een zeer aangename stem, met een eigenzinnig geluid en met persoonlijke teksten. When I’m Alone had daarom in 2022 een beter lot verdiend en dat geldt ook voor het tweede album van girlpuppy dat een paar weken geleden verscheen. 

Sweetness verscheen in een week met heel veel nieuwe albums en het tweede album van girlpuppy was in de betreffende week zeker niet het enige album van een jonge vrouwelijke muzikante met een zwak voor indiepop en indierock. Ik ga er van uit dat ik Sweetness vorige maand wel heb beluisterd, maar kennelijk maakte het album geen of in ieder geval niet voldoende indruk. 

Dat is bijzonder, want girlpuppy maakt op haar tweede album muziek die in mijn straatje past en toen ik het album deze week beluisterde vond ik het zeker geen twijfelgeval. Sweetness ligt in het verlengde van het debuutalbum van girlpuppy en bevat lekker in het gehoor liggende songs die vooral in het hokje indierock passen. Het is indierock met hier en daar lekker stevig aangezette gitaren, die prachtig contrasteren met melodieus klinkende synths en met de wat meisjesachtige stem van Becca Harvey. 

Het combineren van gruizige gitaren en engelachtige zang was in de indierock uit de jaren 90 een beproefd recept en het is een recept waardoor girlpuppy zich zeker heeft laten beïnvloeden. Sweetness klinkt een stuk rauwer en donkerder dan het debuutalbum van girlpuppy en dat is niet zonder reden. De meeste songs op het album zijn beïnvloed door het einde van een liefdesrelatie die zowel verdriet als boosheid heeft opgeleverd. 

Het is niet de enige reden voor het stevigere geluid, want ook de productie van niemand minder dan Alex Farrar (Wednesday, Horse Jumper Of Love, Bnny, MJ Lenderman) en de bijdragen van leden van Horse Junper Of Love, Beach Fossils en The War On Drugs hebben vast bijgedragen aan het wat meer rock georiënteerde geluid op het album. 

Vergeleken met het debuutalbum van girlpuppy valt op dat Becca Harvey veel beter en mooier is gaan zingen. Volgens de informatie op haar bandcamp pagina nam de Amerikaanse muzikante in eerste versie a capella versies van haar songs op, wat verklaart dat de sfeer in de zang zo anders is dan die in de muziek op het album. 

Het is een combinatie die overigens wel prachtig werkt, want gruizige gitaren en lieflijke zang zijn nog altijd een beproefde combinatie. Het is een combinatie die is geland in een aantal zeer persoonlijke maar ook uitstekende songs. Ik begrijp er echt helemaal niets van dat ik het album heb laten liggen vorige maand, want girlpuppy heeft wat mij betreft een van de meest aansprekende indierock albums van 2025 gemaakt. Ik zou nog maar eens gaan luisteren, want dat hebben echt veel te weinig mensen gedaan tot dusver. Erwin Zijleman

De muziek van girlpuppy is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://girlpuppy.bandcamp.com/album/sweetness.

Sweetness van girlpuppy is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (bubblegum pink), 29,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Jetstream Pony - Bowerbirds And Blue Things

De Britse band Jetstream Pony maakt geen geheim van haar grote voorbeelden uit de jaren 90, maar de mix van dreampop, shoegaze, postpunk en indierock op Bowerbirds And Blue Things klinkt echt onweerstaanbaar lekker
Vijf jaar geleden viel het kwartje nog niet en ook vorige maand werd ik niet direct gegrepen door de muziek van de Britse band Jetstream Pony. Misschien klonk het allemaal net wat te bekend in de oren, misschien wakkerde Bowerbirds And Blue Things vooral het verlangen naar de muziek van lievelingsbands uit het verleden aan, maar op een gegeven moment kwam het besef dat Jetstream Pony op haar tweede album echt heel goed is. Het geldt voor de muziek, het geldt voor de zang en het geldt voor de songs, die allerlei nostalgische gevoelens oproepen, maar ook geen moment gedateerd klinken. En Bowerbirds And Blue Things wordt eigenlijk alleen maar leuker.

Bowerbirds And Blue Things, het tweede album van de Britse band Jetstream Pony lag al een aantal weken op de stapel en leek er eerlijk gezegd niet meer van af te komen. Dat gebeurde bijna vijf jaar geleden ook met het titelloze debuutalbum van de band uit Brighton. 

Ook toen was ik bij eerste beluistering zeer gecharmeerd van de muziek van Jetstream Pony. Het is muziek die me in 2020 mee terug nam naar de jaren 90 en naar bands met een voorliefde voor postpunk, dreampop, shoegaze en indierock. Jetstream Pony verdiende met haar debuutalbum misschien niet de originaliteitsprijs, maar deed verder echt alles goed. 

De Britse band vermaakte met melodieuze en aanstekelijke songs, met veelkleurig gitaarwerk met hier en daar heel veel zonnestralen en met een aansprekende zangeres. Jetstream Pony deed samengevat zo ongeveer alles dat ik in de jaren 90 in muzikaal opzicht leuk vond en ook bijna net zo goed, maar dan wel 30 jaar later of misschien wel 30 jaar te laat. Ik greep daarom terug op mijn oude helden en vergat Jetstream Pony. 

Een paar weken geleden had ik eigenlijk hetzelfde met het tweede album van de band. Bowerbirds And Blue Things voelde direct bij eerste beluistering aan als een warm bad, waardoor ik als een blok viel voor het album. Jetstream Pony leek echt alles goed te doen en ook nog wel wat beter dan op het debuutalbum, maar na een tijdje trok ik toch de albums van Lush weer uit de kast en omarmde ik het onlangs verschenen album van de nieuwe band van voormalig Lush frontvrouw Miki Berenyi. 

Ik ben blij dat ik Bowerbirds And Blue Things toch nog een kans heb gegeven, want Jetstream Pony is echt een stuk beter dan de meeste andere bands die teruggrijpen op de hoogtijdagen van de dreampop, shoegaze, postpunk en indierock. De band uit Brighton bestaat uit een aantal muzikanten die hun sporen in de Britse popmuziek ruimschoots verdiend hebben en dat hoor je. 

In muzikaal opzicht klinkt Bowerbirds And Blue Things niet alleen direct bekend, maar wat zit het allemaal goed in elkaar. De drummer speelt heerlijk strak, de baslijnen zijn lekker diep en ruw, het gitaarwerk is track na track om van te smullen, zangeres Beth Arzy zingt buitengewoon verleidelijk en de band beschikt ook over een aantal prima mannenstemmen die de stem van de frontvrouw prachtig versterken. 

In muzikaal en vocaal opzicht klinkt Jetstream Pony objectief gezien misschien wel beter dan de grote voorbeelden uit het verleden en ook de songs van de band uit Brighton zijn stuk voor stuk van hoog niveau. Natuurlijk hoor ik heel veel flarden uit de jaren 90 en invloeden van bands die voor mij niet te overtreffen zijn, maar dat zijn geen geldige redenen om Bowerbirds And Blue Things te laten liggen. 

Integendeel, het zijn redenen om het tweede album van Jetstream Pony nog wat steviger te omarmen. Sinds ik dat heb gedaan is mijn liefde voor het album gegroeid tot grote hoogten. De ene song is nog beter dan de andere, de ritmesectie speelt de sterren van de hemel, het gitaarwerk zorgt voor talloze momenten van geluk en dan is er ook nog eens de onweerstaanbaar lekkere zang. Ik laat de albums van mijn helden uit de jaren 90 daarom momenteel even in de kast staan en kies voor het nieuwe album van Miki Berenyi en voor dit prachtalbum van Jetstream Pony. Erwin Zijleman

De muziek van Jetstream Pony is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse band: https://jetstreampony.bandcamp.com/album/bowerbirds-and-blue-things.

Bowerbirds And Blue Things van Jetstream Pony is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 32,99 euro

CD, 14,99 euro

Review: Daughter Of Swords - Alex

Daughter Of Swords debuteerde bijna zes jaar geleden heel aardig met Dawnbreaker, maar slaat op het onlangs verschenen Alex fascinerende nieuwe wegen in, wat een opvallend fris en avontuurlijk album oplevert
Ik was de naam Daughter Of Swords eerlijk gezegd al lang weer vergeten, want er is flink wat tijd verstreken sinds het debuutalbum van het project van Alex Sauser-Monnig uit North Carolina. De hernieuwde kennismaking met de muziek van de Amerikaanse muzikant bevalt uitstekend. Daughter Of Swords kiest op het tweede album voor een duidelijk ander geluid dan op het debuutalbum, waarop de Appalachen folk nog een rol speelde. Het is een meer pop georiënteerd geluid en het is een behoorlijk eigenzinnig geluid, waardoor het album je blijft verrassen. Daughter Of Swords heeft een album gemaakt dat niet makkelijk in een hokje is te duwen, maar dat absoluut de aandacht verdient.

Alweer bijna zes jaar geleden besprak ik Dawnbreaker, het debuutalbum van Daughter Of Swords. Het eerste album van het project van de uit Durham, North Carolina, afkomstige Alexandra Sauser-Monnig, die we ook kenden als lid van het vocale trio Mountain Man en van de band The A’s, bevatte een aantal Spartaans klinkende folksongs die herinnerden aan de Appalachen folk van lang geleden, maar ook een aantal wat voller klinkende popsongs. Het is een album dat bij vluchtige beluistering misschien niet heel opzienbarend klonk, maar hoe vaker ik naar Dawnbreaker luisterde, hoe knapper en leuker ik het album vond. 

Er zijn flink wat jaren verstreken sinds het debuutalbum van Daughter Of Swords, maar onlangs verscheen eindelijk een tweede album, Alex. De titel van het album verwijst naar de nieuwe identiteit van Alexandra Sauser-Monnig, die zich tegenwoordig Alex noemt en zichzelf bovendien ziet als non-binair persoon. Ook ik in muzikaal opzicht is er het een of andere veranderd, want het tweede album van Daughter Of Swords klinkt duidelijk anders dan het debuutalbum uit 2019. 

Alex Sauser-Monnig heeft het tweede album van Daughter Of Swords gemaakt met een flink aantal muzikale vrienden, onder wie haar vaste kompaan Amelia Meath (Sylvan Esso, Mountain Man, The A’s) en ervaren muzikanten als Jenn Wasner (Wye Oak, Flock of Dimes), Nick Sanborn (Sylvan Esso), TJ Maiani (Weyes Blood, Neneh Cherry en Caleb Wright (Samia). 

Daughter Of Swords schakelde op Dawnbreaker nog tussen sober klinkende folksongs met echo’s uit de Appalachen folk en wat voller ingekleurde popsongs. Op Alex staat nog één track die zich heeft laten beïnvloeden door de folk uit het verre verleden, maar op het album domineren de popsongs. Het zijn popsongs die het avontuur stevig omarmen, die niet bang zijn om uit de bocht te vliegen en die ook nog eens alle kanten op kunnen. Zo opent het album met een wat stevige en gruizige song die aansluit bij de indierock van het moment, maar is er in de tweede track alle ruimte voor het experiment, dat je zowel hoort in de gebruikte elektronica als in de zang. 

Alex wordt in een recensie als volgt omschreven: “Their second album, Alex, is a different story entirely. It’s louder, weirder, and way more fun - like someone who’s gone through something and come out the other side with more questions than answers, but way more energy. If Dawnbreaker felt like sitting with your feelings in a quiet room, Alex is about getting up, going outside, and seeing what happens when you let life - your thoughts, your desires, your relationships -be a little messy.” Het is een mooie omschrijving van een album dat inderdaad ruw en vreemd kan klinken, maar het is ook een album waar je vrolijk van wordt en dat de fantasie maar blijft prikkelen. 

Daughter Of Swords doet dit met de bijzondere klanken op het album van onder andere blazers en elektronica, maar zeker ook met de zang, die ik een stuk mooier vind dan op het debuutalbum. Het leukst zijn echter de popsongs die je stuk voor stuk weten te verrassen en als je er vatbaar voor bent ook genadeloos vermaken. Op het eerste gehoor klinkt het misschien wat ongrijpbaar en rammelt het wat, maar de popsongs van Daughter Of Swords worden echt steeds leuker. Erwin Zijleman

De muziek van Daughter Of Swords is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://daughterofswords.bandcamp.com/album/alex.

Alex van Daughter Of Swords is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Benni - Bleeding Colours

Benni is een jonge Belgische singer-songwriter, die vorige week debuteerde met de EP of eigenlijk het mini-album Bleeding Colours, dat echt in meerdere opzichten een verpletterende indruk maakt
De zeven songs en 26 minuten muziek van Benni waren bijna op de stapel beland, maar de songs van de Belgische muzikante lieten me maar niet los, waardoor ik ben afgeweken van mijn regel om alleen volwaardige albums te bespreken. Daar valt in het geval van Bleeding Colours echt niets op af te dingen, want het mini-album van Benni is zeven songs en 26 minuten lang verschrikkelijk goed. Dat heeft alles te maken met de bijzondere stem en de emotievolle zang van de Belgische muzikante, maar ook in muzikaal opzicht en met haar songs maakt Benni makkelijk indruk. Het is druk in het genre waarin Benni opereert, maar ze kan de concurrentie verrassend makkelijk aan.

EP’s en mini-albums laat ik meestal links liggen, zeker wanneer het aanbod aan nieuwe albums zo groot is als tegenwoordig bijna altijd het geval is. De eerste EP van Benni viel daarom vorige week buiten de boot, maar de songs en vooral de stem van de Belgische muzikante lieten me vervolgens niet los, waardoor Bleeding Colours deze week alsnog een plekje op de krenten uit de pop in de wacht heeft gesleept. En terecht, want wat zijn de songs van Benni mooi en bijzonder. 

Bleeding Colours wordt overal, en ook door Benni zelf, een EP genoemd, maar met zeven tracks en 26 minuten muziek zou ik het zelf eerder een mini-album noemen. Het is na een aantal singles het eerste echte wapenfeit van Benni en het is in alle opzichten een zeer indrukwekkend wapenfeit geworden. 

Benni is het alter ego van Barbara Petitjean uit Vielsalm. Ze is bij onze Zuiderburen bekend van haar eerste singles en van haar optreden als support-act van onder andere Coeur de Pirate, maar in Nederland kunnen we met Bleeding Colours echt kennis maken met de Belgische singer-songwriter. 

Ik werd bij eerste beluistering echt verpletterd door de zeven songs van Benni. De muzikante die opgroeide in een klein plaatsje in Wallonië trekt in eerste instantie vooral de aandacht met haar stem. Het is een stem die anders klinkt dan de meeste andere stemmen van het moment. Het is een stem die je waarschijnlijk mooi of niet mooi vindt, maar als je gevoelig bent voor de vocale verleiding van Benni is deze verleiding ook meedogenloos. 

Het is een stem die ik niet direct kan vergelijken met de stemmen van anderen. Af en toe hoor ik iets van de net volwassen Birdy, maar Benni heeft ook een vleugje Kate Bush in haar stem en zo hoor ik nog wel wat stemmen van bijzondere zangeressen, zonder dat de stem van de Belgische muzikante sprekend lijkt op die van een ander. 

Benni is pas 24 jaar oud, maar haar stem klinkt verrassend doorleefd. De Belgische singer-songwriter bezingt de pieken en de dalen van de liefde en doet dit met heel veel gevoel. Het zorgt er voor dat haar songs zich genadeloos opdringen, waardoor de zeven songs van Benni bij mij steeds maar terug bleven komen, EP of mini-album of niet. 

De stem van Benni is echt prachtig, maar haar songs zijn ook voorzien van zeer sfeervolle en smaakvolle klanken. Het zijn in de basis akoestische klanken, die hier en daar fraai zijn verrijkt met strijkers, wat prachtig past bij de gevoelige zang en alle melancholie die voorbij komt in de teksten op het mini-album van Benni. 

Met Bleeding Colours doet Benni wat mij betreft niet onder voor de groten in de indiefolk en indiepop van het moment. Dat is knap, maar wat Bleeding Colours nog knapper maakt is dat Benni de verleiding heeft weerstaan om in de voetsporen van deze groten te treden en heeft gewerkt aan een bijzonder eigen geluid. 

Als de Belgische muzikante nog een paar extra tracks had opgenomen had Bleeding Colours een sensationeel debuutalbum kunnen zijn, want ze schrijft ook nog eens geweldige songs. Dat debuutalbum moet nu nog komen, maar door de zeven songs op dit mini-album wordt het een debuutalbum om met hele hoge verwachtingen naar uit te kijken. Bleeding Colours verscheen in de week van Record Store Day, waardoor het aantal andere albums gigantisch was, maar het debuut van Benni moet je echt horen. Erwin Zijleman

Bleeding Colours van Benni is verkrijgbaar via de Mania webshop:

12", 24,99 euro