White Lies - To Lose My Life
White Lies is een uit Londen afkomstige band die op haar debuut To Lose My Life nadrukkelijk teruggrijpt op de hoogtijdagen van bands als Joy Division en vooral Echo & The Bunnymen. Invloeden die de afgelopen jaren zo zijn uitgemolken dat menigeen een allergie heeft ontwikkeld voor platen in dit genre. Een allergie die ook mij overigens niet bespaard is gebleven. Ondanks het feit dat White Lies werkelijk geen seconde aanspraak maakt op de originaliteitprijs, bleven de rode vlekken bij mij dit keer echter uit. To Lose My Life is namelijk gewoon een goede plaat. Een plaat die absoluut geen geheim maakt van haar inspiratiebronnen, maar nergens klinkt als een slap aftreksel van deze inspiratiebronnen. To Lose My Life is een plaat vol aansprekende songs die minstens net zoveel indruk weten te maken als de songs op het debuut van de Editors een paar jaar geleden deden. Songs die zo lijken weggelopen uit de late jaren 70 en vroege jaren 80, al zijn hier en daar wel wat invloeden uit het recentere verleden en het heden verstopt in de muziek van White Lies. De songs op To Lose My Life zijn zonder uitzondering aardedonker, wat de muziek van White Lies een onheilspellende sfeer geeft. Een sfeer die het effect van de grootse en meeslepende songs van de band alleen maar versterkt. IJzige synthesizerklanken, breed uitwaaiende gitaarwolken, een loodzware ritmesectie, teksten over dood en verderf en een zanger die niet bang is voor een flinke portie pathos en effectbejag. Het is allemaal eerder gedaan, maar niet veel bands deden het zo goed als White Lies op To Lose My Life. Nooit gedacht dat ik dit in 2009 nog eens zou roepen over een plaat in dit genre, maar ik doe het toch: wereldplaat! Erwin Zijleman
White Lies is een uit Londen afkomstige band die op haar debuut To Lose My Life nadrukkelijk teruggrijpt op de hoogtijdagen van bands als Joy Division en vooral Echo & The Bunnymen. Invloeden die de afgelopen jaren zo zijn uitgemolken dat menigeen een allergie heeft ontwikkeld voor platen in dit genre. Een allergie die ook mij overigens niet bespaard is gebleven. Ondanks het feit dat White Lies werkelijk geen seconde aanspraak maakt op de originaliteitprijs, bleven de rode vlekken bij mij dit keer echter uit. To Lose My Life is namelijk gewoon een goede plaat. Een plaat die absoluut geen geheim maakt van haar inspiratiebronnen, maar nergens klinkt als een slap aftreksel van deze inspiratiebronnen. To Lose My Life is een plaat vol aansprekende songs die minstens net zoveel indruk weten te maken als de songs op het debuut van de Editors een paar jaar geleden deden. Songs die zo lijken weggelopen uit de late jaren 70 en vroege jaren 80, al zijn hier en daar wel wat invloeden uit het recentere verleden en het heden verstopt in de muziek van White Lies. De songs op To Lose My Life zijn zonder uitzondering aardedonker, wat de muziek van White Lies een onheilspellende sfeer geeft. Een sfeer die het effect van de grootse en meeslepende songs van de band alleen maar versterkt. IJzige synthesizerklanken, breed uitwaaiende gitaarwolken, een loodzware ritmesectie, teksten over dood en verderf en een zanger die niet bang is voor een flinke portie pathos en effectbejag. Het is allemaal eerder gedaan, maar niet veel bands deden het zo goed als White Lies op To Lose My Life. Nooit gedacht dat ik dit in 2009 nog eens zou roepen over een plaat in dit genre, maar ik doe het toch: wereldplaat! Erwin Zijleman