Arbouretum - Song Of The Pearl
Arbouretum, de band rond de Amerikaanse muzikant David Heuman, leverde twee jaar geleden met Rites Of Uncovering een prima plaat af. Een plaat die in de pers vooral werd vergeleken met het werk van Will Oldham en Bill Callahan (Smog). In de maand dat zowel Oldham (als Bonnie 'Prince' Billy) als Callahan met naar verluid uitstekende platen op de proppen komen, duikt ook Arbouretum weer op met een nieuwe plaat, Song Of The Pearl. Dat lijkt op voorhand geen handige zet, maar dit blijkt in de praktijk erg mee te vallen. Op Song Of The Pearl kiest Arbouretum immers nadrukkelijk voor muziek die wat meer richting rock gaat; een richting die op Rites Of Uncovering nog genoegen moest nemen met een bijrol. Song Of The Pearl bevat muziek die af en toe wel wat heeft van Neil Young & The Crazy Horse (wiens langverwachte Archives box ook de komende maand vast niet in de winkel gaat liggen) en wat verder is verwijderd van de verstilde muziek van Will Oldham en Bill Callahan, al zijn er ook dit keer nog wel raakvlakken. De acht songs op Song Of The Pearl (waaronder een prachtige cover van Dylan’s Tomorrow Is A Long Time) zijn lang (de meeste songs klokken rond de 5 minuten) en waaieren breed uit. Meeslepende songs met een psychedelisch tintje die opvallen door de donkere sfeer, de sombere vocalen en vooral de jankende gitaren. Muziek die zich nadrukkelijk laat inspireren door muziek uit het verleden, maar hierbij het vizier dit keer niet op de stokoude folk uit de Appalachen, maar op de psychedelica uit de jaren 60 en 70 heeft gericht. Song Of The Pearl is een plaat die je direct bij eerste beluistering direct bekend in de oren zal klinken en op het eerste gehoor vooral een lekkere plaat is. Een lekkere plaat die het in zicht heeft om de luisteraar te grijpen, waarna je pas hoort hoe goed deze plaat werkelijk is. Arbouretum stond tot dusver vooral in de schaduw van anderen, maar eist met Song Of The Pearl op overtuigende wijze haar plekje in de spotlights op. Erwin Zijleman
Arbouretum, de band rond de Amerikaanse muzikant David Heuman, leverde twee jaar geleden met Rites Of Uncovering een prima plaat af. Een plaat die in de pers vooral werd vergeleken met het werk van Will Oldham en Bill Callahan (Smog). In de maand dat zowel Oldham (als Bonnie 'Prince' Billy) als Callahan met naar verluid uitstekende platen op de proppen komen, duikt ook Arbouretum weer op met een nieuwe plaat, Song Of The Pearl. Dat lijkt op voorhand geen handige zet, maar dit blijkt in de praktijk erg mee te vallen. Op Song Of The Pearl kiest Arbouretum immers nadrukkelijk voor muziek die wat meer richting rock gaat; een richting die op Rites Of Uncovering nog genoegen moest nemen met een bijrol. Song Of The Pearl bevat muziek die af en toe wel wat heeft van Neil Young & The Crazy Horse (wiens langverwachte Archives box ook de komende maand vast niet in de winkel gaat liggen) en wat verder is verwijderd van de verstilde muziek van Will Oldham en Bill Callahan, al zijn er ook dit keer nog wel raakvlakken. De acht songs op Song Of The Pearl (waaronder een prachtige cover van Dylan’s Tomorrow Is A Long Time) zijn lang (de meeste songs klokken rond de 5 minuten) en waaieren breed uit. Meeslepende songs met een psychedelisch tintje die opvallen door de donkere sfeer, de sombere vocalen en vooral de jankende gitaren. Muziek die zich nadrukkelijk laat inspireren door muziek uit het verleden, maar hierbij het vizier dit keer niet op de stokoude folk uit de Appalachen, maar op de psychedelica uit de jaren 60 en 70 heeft gericht. Song Of The Pearl is een plaat die je direct bij eerste beluistering direct bekend in de oren zal klinken en op het eerste gehoor vooral een lekkere plaat is. Een lekkere plaat die het in zicht heeft om de luisteraar te grijpen, waarna je pas hoort hoe goed deze plaat werkelijk is. Arbouretum stond tot dusver vooral in de schaduw van anderen, maar eist met Song Of The Pearl op overtuigende wijze haar plekje in de spotlights op. Erwin Zijleman