Lay Low - Farewell Good Night’s Sleep
Voor het parkeren van je spaargeld moet je er sinds eind vorig jaar niet meer zijn, maar voor dromerige, sprookjesachtige en vaak licht wereldvreemde popmuziek kun je op IJsland nog altijd uitstekend terecht. De nieuwste troef van het eiland is Lay Low; het alter ego van ene Lovisa Elisabeth Sigrunardottir. Op Farewell Good Night’s Sleep blijkt deze IJslandse echter al snel een wat vreemde eend in de bijt. Op Lay Low’s tweede plaat domineren immers invloeden uit de wat traditionelere countrymuziek (zoals die vaak in Nashville wordt gemaakt) en ook met de wereldvreemdheid van deze dame valt het erg mee. De veelal met pedal steel en piano ingekleurde songs op Farewell Good Night’s Sleep gaan immers vooral over de leuke en minder leuke kanten van de liefde en blijven ver verwijderd van mystieke zaken. Ondanks de in de IJslandse popmuziek minder gebruikelijke invloeden uit de country, het hieraan gerelateerde gebruik van onder andere pedal steel en banjo en het down-to-earth karakter van de teksten, heeft de muziek van Lay Low wel degelijk raakvlakken met de dromerige muziek van zo veel van haar landgenoten. Farewell Good Night’s Sleep is een bijna rustgevende plaat met mooie dromerige klanken. Klanken die opvallend fraai kleuren bij de toch duidelijk op countrymuziek geënte songs van Lay Low, al bevat Farewell Good Night’s Sleep ook wel wat voorzichtige invloeden uit de triphop, easy listening en de jazz. Ondanks het feit dat Lay Low ook haar minder prettige momenten in de liefde heeft gekend, klinken nagenoeg alle songs op deze zo aangename plaat lichtvoetig, dromerig en zorgeloos. Een erg doorleefde indruk maakt Lay Low daarom misschien niet, maar Farewell Good Night’s Sleep klinkt hierdoor wel een stuk ontspannender dan de muziek van al die countryzangeressen die zoveel mogelijk tastbaar leed in hun muziek stoppen. Lay Low doet op Farewell Good Night’s wel wat denken aan landgenote Emiliana Torrini, maar heeft toch ook een duidelijk eigen geluid. Een geluid dat uiteindelijk vooral opvalt door het verleidelijke en lome karakter ervan en de gave om ook een minder prettige boodschap op aangename wijze in je oor te fluisteren. Een gave waarover de bestuurders van ons land momenteel graag zouden beschikken, maar die slechts voor een enkeling als Lovisa Elisabeth Sigrunardottir is weggelegd. Erwin Zijleman 
Voor het parkeren van je spaargeld moet je er sinds eind vorig jaar niet meer zijn, maar voor dromerige, sprookjesachtige en vaak licht wereldvreemde popmuziek kun je op IJsland nog altijd uitstekend terecht. De nieuwste troef van het eiland is Lay Low; het alter ego van ene Lovisa Elisabeth Sigrunardottir. Op Farewell Good Night’s Sleep blijkt deze IJslandse echter al snel een wat vreemde eend in de bijt. Op Lay Low’s tweede plaat domineren immers invloeden uit de wat traditionelere countrymuziek (zoals die vaak in Nashville wordt gemaakt) en ook met de wereldvreemdheid van deze dame valt het erg mee. De veelal met pedal steel en piano ingekleurde songs op Farewell Good Night’s Sleep gaan immers vooral over de leuke en minder leuke kanten van de liefde en blijven ver verwijderd van mystieke zaken. Ondanks de in de IJslandse popmuziek minder gebruikelijke invloeden uit de country, het hieraan gerelateerde gebruik van onder andere pedal steel en banjo en het down-to-earth karakter van de teksten, heeft de muziek van Lay Low wel degelijk raakvlakken met de dromerige muziek van zo veel van haar landgenoten. Farewell Good Night’s Sleep is een bijna rustgevende plaat met mooie dromerige klanken. Klanken die opvallend fraai kleuren bij de toch duidelijk op countrymuziek geënte songs van Lay Low, al bevat Farewell Good Night’s Sleep ook wel wat voorzichtige invloeden uit de triphop, easy listening en de jazz. Ondanks het feit dat Lay Low ook haar minder prettige momenten in de liefde heeft gekend, klinken nagenoeg alle songs op deze zo aangename plaat lichtvoetig, dromerig en zorgeloos. Een erg doorleefde indruk maakt Lay Low daarom misschien niet, maar Farewell Good Night’s Sleep klinkt hierdoor wel een stuk ontspannender dan de muziek van al die countryzangeressen die zoveel mogelijk tastbaar leed in hun muziek stoppen. Lay Low doet op Farewell Good Night’s wel wat denken aan landgenote Emiliana Torrini, maar heeft toch ook een duidelijk eigen geluid. Een geluid dat uiteindelijk vooral opvalt door het verleidelijke en lome karakter ervan en de gave om ook een minder prettige boodschap op aangename wijze in je oor te fluisteren. Een gave waarover de bestuurders van ons land momenteel graag zouden beschikken, maar die slechts voor een enkeling als Lovisa Elisabeth Sigrunardottir is weggelegd. Erwin Zijleman 