I.M. Teena Marie (1956-2010)
Afgelopen nacht overleed op slechts 54-jarige leeftijd de Amerikaanse zangeres Teena Marie. Teena Marie (echte naam Mary Christine Brockert) was naar verluid de best verkopende blanke artiest op het Motown label, maar ik ken haar eigenlijk maar van één plaat: Emerald City uit 1986. Het is volgens AllMusic.com met afstand haar slechtste plaat en bovendien een plaat die door zowel haar fans als door de critici ruw werd uitgekotst, maar ik vond en vind het een geweldige plaat. Dit moet ik direct nuanceren, want de B-kant van Emerald City kon me eerlijk gezegd nooit zo boeien. Ik draaide eigenlijk alleen de A-kant, maar die heb ik dan ook grijs gedraaid. Teena Marie zal voor veel van haar fans een zangeres zijn die een prachtig en omvangrijk oeuvre nalaat, maar ik herinner me Teena Marie alleen maar dankzij Emerald City, Once Is Not Enough, Lips To Find You en You So Heavy. Het zijn vier tracks die volgens de critici een zwaar gedateerd 80s synthgeluid laten horen, maar mij pakt Teena Marie nog altijd genadeloos in met deze vier tracks. Voor Emerald City maakte Teena Marie vooral soul & R&B en dit is ook de muziek die ze na Emerald City zou maken. Op Emerald City maakt Teena Marie daarentegen vooral funk met een stevige rockinjectie. Het is muziek zoals de protegees van Prince die halverwege de jaren 80 maakten. Emerald City ligt betrekkelijk dicht bij het destijds wel bewierookte debuut van Prince protegee Jill Jones, maar waar het genie uit Minneapolis een dikke vinger in de pap had bij Jill Jones, speelde hij, voor zover ik weet, geen rol van betekenis op Emerald City. De invloeden van Prince liggen daarentegen voor het oprapen. De A-kant van Emerald City bevat broeierige en stuwende funk zoals Prince die in zijn beste dagen maakte. Voor Emerald City was Teena Marie vooral een krachtige soulzangeres, maar op Emerald City kirt en kreunt ze als het hitsige zusje van Wendy of Lisa. Het gaat haar uitstekend af. De eerste vier tracks van Emerald City vallen nog altijd op door de ongelooflijke dosis energie waarmee ze uit de speakers knallen. Teena Marie zingt in technisch opzicht misschien een stuk minder goed dan op haar andere platen, maar ook na al die jaren grijpen de eerste vier tracks van Emerald City me weer direct bij de strot. De climax wordt hierbij langzaam opgebouwd, maar in You So Heavy spat de boel dankzij een briljante gitaarsolo van Stevie Ray Vaughan uit elkaar, wat resulteert in een minuut muziek van een onwaarschijnlijk hoog niveau. Alleen vanwege dit ene minuutje zal ik de muziek van Teena Marie nooit vergeten. Op cd is Emerald City al lang niet meer te krijgen, maar digitale downloads duiken hier en daar nog wel op, al zijn deze helaas lang niet altijd in Nederland beschikbaar. Erwin Zijleman
Afgelopen nacht overleed op slechts 54-jarige leeftijd de Amerikaanse zangeres Teena Marie. Teena Marie (echte naam Mary Christine Brockert) was naar verluid de best verkopende blanke artiest op het Motown label, maar ik ken haar eigenlijk maar van één plaat: Emerald City uit 1986. Het is volgens AllMusic.com met afstand haar slechtste plaat en bovendien een plaat die door zowel haar fans als door de critici ruw werd uitgekotst, maar ik vond en vind het een geweldige plaat. Dit moet ik direct nuanceren, want de B-kant van Emerald City kon me eerlijk gezegd nooit zo boeien. Ik draaide eigenlijk alleen de A-kant, maar die heb ik dan ook grijs gedraaid. Teena Marie zal voor veel van haar fans een zangeres zijn die een prachtig en omvangrijk oeuvre nalaat, maar ik herinner me Teena Marie alleen maar dankzij Emerald City, Once Is Not Enough, Lips To Find You en You So Heavy. Het zijn vier tracks die volgens de critici een zwaar gedateerd 80s synthgeluid laten horen, maar mij pakt Teena Marie nog altijd genadeloos in met deze vier tracks. Voor Emerald City maakte Teena Marie vooral soul & R&B en dit is ook de muziek die ze na Emerald City zou maken. Op Emerald City maakt Teena Marie daarentegen vooral funk met een stevige rockinjectie. Het is muziek zoals de protegees van Prince die halverwege de jaren 80 maakten. Emerald City ligt betrekkelijk dicht bij het destijds wel bewierookte debuut van Prince protegee Jill Jones, maar waar het genie uit Minneapolis een dikke vinger in de pap had bij Jill Jones, speelde hij, voor zover ik weet, geen rol van betekenis op Emerald City. De invloeden van Prince liggen daarentegen voor het oprapen. De A-kant van Emerald City bevat broeierige en stuwende funk zoals Prince die in zijn beste dagen maakte. Voor Emerald City was Teena Marie vooral een krachtige soulzangeres, maar op Emerald City kirt en kreunt ze als het hitsige zusje van Wendy of Lisa. Het gaat haar uitstekend af. De eerste vier tracks van Emerald City vallen nog altijd op door de ongelooflijke dosis energie waarmee ze uit de speakers knallen. Teena Marie zingt in technisch opzicht misschien een stuk minder goed dan op haar andere platen, maar ook na al die jaren grijpen de eerste vier tracks van Emerald City me weer direct bij de strot. De climax wordt hierbij langzaam opgebouwd, maar in You So Heavy spat de boel dankzij een briljante gitaarsolo van Stevie Ray Vaughan uit elkaar, wat resulteert in een minuut muziek van een onwaarschijnlijk hoog niveau. Alleen vanwege dit ene minuutje zal ik de muziek van Teena Marie nooit vergeten. Op cd is Emerald City al lang niet meer te krijgen, maar digitale downloads duiken hier en daar nog wel op, al zijn deze helaas lang niet altijd in Nederland beschikbaar. Erwin Zijleman
