The Bees - Every Step's A Yes
De van het Britse Isle of Wight afkomstige band The Bees debuteerde ruim 6 jaar geleden met het bijzonder leuke Free The Bees; een plaat vol neo-psychedelica die zich door van alles en nog wat liet beïnvloeden. Ook op het drie jaar later verschenen Octopus was helemaal niets aan te merken. Sterker nog, deze plaat liet een nog veelzijdiger en aansprekender geluid horen en haalde terecht enkele jaarlijstjes. Inmiddels zijn we weer drie jaar verder en ligt de derde plaat van The Bees al weer enige tijd in de winkel. Waarom ik Every Step's A Yes niet direct heb opgepikt weet ik eigenlijk niet. Kennelijk is neo-psychedelica niet meer zo hot als een paar jaar geleden, want de derde van The Bees krijgt tot dusver sowieso veel minder aandacht dan zijn voorgangers. Met de kwaliteit van de plaat heeft dat gelukkig niets te maken, want Every Step's A Yes is minstens net zo leuk als Free The Bees of Octopus. Ook op hun derde plaat slagen The Bees er weer in om muziek te maken die bijna overloopt van de invloeden. 60s psychedelica staat hierbij centraal, maar waar veel bands in dit genre volledig blijven hangen in de 60s en zich maar niet los kunnen maken van LSD en vloeistofdia’s, pikken The Bees ook de krenten uit de pap/pop wanneer het gaat om muziek die de afgelopen 40 jaar is verschenen. Every Step's A Yes wordt daarom, net als de vorige platen van The Bees, wel omschreven als een moderne versie van Love’s Forever Changes. Het is een even bruikbare als onbruikbare omschrijving van een plaat die op één of andere manier direct bekend in de oren klinkt, maar je vervolgens blijft verbazen met verrassende wendingen en spitsvondigheden. Op het eerste gehoor maken The Bees misschien zonnige neo-psychedelica, maar luister wat beter naar deze plaat en je hoort de meest uiteenlopende invloeden, variërend van country, folk, soul en jazz tot reggae en Latin (ongetwijfeld het resultaat van de reis die zanger Paul Butler maakte naar Peru, alwaar een heuse sjahman hem in trance bracht met inheemse drugs). Qua inventiviteit doen The Bees af en toe wel wat denken aan The Beta Band in hun beste jaren, maar de muziek van The Bees is wel een stuk toegankelijker, aardser en wat mij betreft aangenamer. Wanneer je naar de muziek van The Bees luistert vraag je je wel af hoe lang dit recept blijft werken, maar voorlopig is de muziek van The Britten nog uitstekend op smaak en overheerst ondanks het beproefde recept nog altijd de verrassing. Waar de meeste bijen momenteel hun best doen om de winter te overleven, zoemen The Bees vrolijk rond met een plaat die tot dusver misschien weinig aandacht krijgt, maar wel de band's beste is tot dusver. Verplichte kost derhalve voor liefhebbers van avontuurlijke neo-psychedelica, maar waarschijnlijk valt helemaal niemand zich een buil aan deze frisse en veelzijdige plaat. Erwin Zijleman
De van het Britse Isle of Wight afkomstige band The Bees debuteerde ruim 6 jaar geleden met het bijzonder leuke Free The Bees; een plaat vol neo-psychedelica die zich door van alles en nog wat liet beïnvloeden. Ook op het drie jaar later verschenen Octopus was helemaal niets aan te merken. Sterker nog, deze plaat liet een nog veelzijdiger en aansprekender geluid horen en haalde terecht enkele jaarlijstjes. Inmiddels zijn we weer drie jaar verder en ligt de derde plaat van The Bees al weer enige tijd in de winkel. Waarom ik Every Step's A Yes niet direct heb opgepikt weet ik eigenlijk niet. Kennelijk is neo-psychedelica niet meer zo hot als een paar jaar geleden, want de derde van The Bees krijgt tot dusver sowieso veel minder aandacht dan zijn voorgangers. Met de kwaliteit van de plaat heeft dat gelukkig niets te maken, want Every Step's A Yes is minstens net zo leuk als Free The Bees of Octopus. Ook op hun derde plaat slagen The Bees er weer in om muziek te maken die bijna overloopt van de invloeden. 60s psychedelica staat hierbij centraal, maar waar veel bands in dit genre volledig blijven hangen in de 60s en zich maar niet los kunnen maken van LSD en vloeistofdia’s, pikken The Bees ook de krenten uit de pap/pop wanneer het gaat om muziek die de afgelopen 40 jaar is verschenen. Every Step's A Yes wordt daarom, net als de vorige platen van The Bees, wel omschreven als een moderne versie van Love’s Forever Changes. Het is een even bruikbare als onbruikbare omschrijving van een plaat die op één of andere manier direct bekend in de oren klinkt, maar je vervolgens blijft verbazen met verrassende wendingen en spitsvondigheden. Op het eerste gehoor maken The Bees misschien zonnige neo-psychedelica, maar luister wat beter naar deze plaat en je hoort de meest uiteenlopende invloeden, variërend van country, folk, soul en jazz tot reggae en Latin (ongetwijfeld het resultaat van de reis die zanger Paul Butler maakte naar Peru, alwaar een heuse sjahman hem in trance bracht met inheemse drugs). Qua inventiviteit doen The Bees af en toe wel wat denken aan The Beta Band in hun beste jaren, maar de muziek van The Bees is wel een stuk toegankelijker, aardser en wat mij betreft aangenamer. Wanneer je naar de muziek van The Bees luistert vraag je je wel af hoe lang dit recept blijft werken, maar voorlopig is de muziek van The Britten nog uitstekend op smaak en overheerst ondanks het beproefde recept nog altijd de verrassing. Waar de meeste bijen momenteel hun best doen om de winter te overleven, zoemen The Bees vrolijk rond met een plaat die tot dusver misschien weinig aandacht krijgt, maar wel de band's beste is tot dusver. Verplichte kost derhalve voor liefhebbers van avontuurlijke neo-psychedelica, maar waarschijnlijk valt helemaal niemand zich een buil aan deze frisse en veelzijdige plaat. Erwin Zijleman