Stacie Collins - Sometimes Ya Gotta…
Sometimes Ya Gotta… van Stacie Collins is nou typisch zo’n plaat die met een beetje pech altijd onderop de stapel blijft liggen. Ze opereert in een genre (countryrock) waarin het momenteel overvol is, wordt tot dusver niet al te stevig gepromoot en krijgt daarom nauwelijks aandacht in de pers. Het is een plaat die je bijna uit mededogen toch maar eens in de cd-speler stopt, om vervolgens compleet van je sokken geblazen te worden. Stacie Collins is niet de zoveelste vrouwelijke singer-songwriter met gitaar, maar een zangeres met ballen om bang van te worden. Sometimes Ya Gotta… is een geweldige gitaarplaat met invloeden uit de countryrock, rootsrock, bluesrock en rock ’n roll. Voor het geweldige gitaarspel is ene Warner E. Hodges verantwoordelijk. Kennen we die naam niet ergens van? Jawel, hij is ook verantwoordelijk voor het fantastische gitaarspel op de platen van Jason & The Scorchers, waarin de man van Stacie Collins ooit bas speelde. Met zo’n gitarist naast je kun je eigenlijk al geen slechte plaat meer maken, al loop je wel het risico om compleet ondergesneeuwd te worden. Ondergesneeuwd wordt Stacie Collins echter geen moment, want wat kan deze vrouw zingen. Wanneer Stacie Collins haar rauwe strot open trekt kun je alleen maar heel stil zijn. Het maakt verder niet zoveel uit wat ze zingt, want zowel in de stevige rocktracks, als in de wat meer ingetogen songs met voornamelijk invloeden uit de blues en de country overtuigt Stacie Collins voor de volle 100%. De muziek van Stacie Collins heeft wel wat raakvlakken met die van door mij zeer gewaardeerde zangeressen als Gretchen Wilson en Miranda Lambert, al is de muziek van Collins wel vaak net iets traditioneler. Gezapig wordt het gelukkig geen moment, want als Stacie Collins heel af en toe even wat inzakt, zijn er nog altijd het briljante gitaarspel van Warner Hodges, de onuitputtelijke power van de andere muzikanten op deze plaat en de prima productie van Dan Baird, die ooit de cultband The Georgia Satellites aanvoerde. De meeste tracks op deze verrassend sterke plaat scoren een ruime voldoende, maar een aantal tracks kan zich moeiteloos meten met het beste dat dit jaar in het genre is verschenen. Conclusie: Sometimes Ya Gotta… van Stacie Collins is veel en veel te goed om op de stapel te blijven liggen. Luister één keer naar een rocktrack als Don’t Doubt Me Now of een ballad als It Hurts To Breathe en je begrijpt precies wat ik bedoel. Erwin Zijleman
Sometimes Ya Gotta… van Stacie Collins is nou typisch zo’n plaat die met een beetje pech altijd onderop de stapel blijft liggen. Ze opereert in een genre (countryrock) waarin het momenteel overvol is, wordt tot dusver niet al te stevig gepromoot en krijgt daarom nauwelijks aandacht in de pers. Het is een plaat die je bijna uit mededogen toch maar eens in de cd-speler stopt, om vervolgens compleet van je sokken geblazen te worden. Stacie Collins is niet de zoveelste vrouwelijke singer-songwriter met gitaar, maar een zangeres met ballen om bang van te worden. Sometimes Ya Gotta… is een geweldige gitaarplaat met invloeden uit de countryrock, rootsrock, bluesrock en rock ’n roll. Voor het geweldige gitaarspel is ene Warner E. Hodges verantwoordelijk. Kennen we die naam niet ergens van? Jawel, hij is ook verantwoordelijk voor het fantastische gitaarspel op de platen van Jason & The Scorchers, waarin de man van Stacie Collins ooit bas speelde. Met zo’n gitarist naast je kun je eigenlijk al geen slechte plaat meer maken, al loop je wel het risico om compleet ondergesneeuwd te worden. Ondergesneeuwd wordt Stacie Collins echter geen moment, want wat kan deze vrouw zingen. Wanneer Stacie Collins haar rauwe strot open trekt kun je alleen maar heel stil zijn. Het maakt verder niet zoveel uit wat ze zingt, want zowel in de stevige rocktracks, als in de wat meer ingetogen songs met voornamelijk invloeden uit de blues en de country overtuigt Stacie Collins voor de volle 100%. De muziek van Stacie Collins heeft wel wat raakvlakken met die van door mij zeer gewaardeerde zangeressen als Gretchen Wilson en Miranda Lambert, al is de muziek van Collins wel vaak net iets traditioneler. Gezapig wordt het gelukkig geen moment, want als Stacie Collins heel af en toe even wat inzakt, zijn er nog altijd het briljante gitaarspel van Warner Hodges, de onuitputtelijke power van de andere muzikanten op deze plaat en de prima productie van Dan Baird, die ooit de cultband The Georgia Satellites aanvoerde. De meeste tracks op deze verrassend sterke plaat scoren een ruime voldoende, maar een aantal tracks kan zich moeiteloos meten met het beste dat dit jaar in het genre is verschenen. Conclusie: Sometimes Ya Gotta… van Stacie Collins is veel en veel te goed om op de stapel te blijven liggen. Luister één keer naar een rocktrack als Don’t Doubt Me Now of een ballad als It Hurts To Breathe en je begrijpt precies wat ik bedoel. Erwin Zijleman