Jim Sullivan - U.F.O.
Er verschijnen deze maand stapels reissues, die het over het algemeen uitstekend doen onder de kerstboom. Vaak gaat het om materiaal van artiesten van naam en faam en in veel gevallen moet je flink zoeken naar echt nieuw materiaal, maar zo nu en dan zit er een hele mooie tussen, zoals onlangs de met heel veel bonusmateriaal uitgebreide versie van Springsteen’s Darkness On The Edge Of Town. Gelukkig verschijnen er ook nog steeds heruitgaven van platen waarvan vrijwel niemand het origineel kent. Zo vermoed ik dat niet meer dan een handjevol lezers van deze BLOG het origineel van U.F.O. van ene Jim Sullivan in de kast heeft staan. Zelf behoor ik hier in ieder geval niet toe en dus werd ik vorige week enorm verrast door deze uit de archieven opgeviste parel. Voor ik toe kom aan de muziek op U.F.O., wil ik iedereen die deze plaat gaat ontdekken wijzen op een prachtige zoektocht naar het lot van de muzikant, die halverwege de jaren 70 van de aardbodem verdween en nooit meer opdook. Werd hij ontvoerd door ruimtewezens of koos hij zelf een dood in de woestijn?; je leest er meer over op deze site, al blijft ook dit verhaal het echte antwoord schuldig. Minstens even fascinerend is de muziek op het uit 1969 stemmende U.F.O., dat volgens de overlevering met weinig bombarie of misschien officieel zelfs wel helemaal niet werd uitgebracht. Jim Sullivan was ten tijde van de opnamesessies van U.F.O. nauwelijks bekend, maar wist toch een aantal uitstekende muzikanten te strikken voor deze plaat; een groep muzikanten die onder de naam The Wrecking Crew samenwerkten met onder andere Brian Wilson en Phil Spector. Samen met deze muzikanten zet Sullivan een geluid neer dat je onmiddellijk mee terug neemt naar de late jaren 60 en 70, maar het is ook een geluid dat na al die jaren nog maar weinig van zijn kracht heeft verloren. Jim Sullivan maakt op U.F.O. muziek die zich heeft laten beïnvloeden door de folkmuziek die in deze periode ontstond in de heuvels rond Los Angeles, maar ook invloeden uit de psychedelica, rock en West-Coast pop hebben hun weg gevonden in de muziek van de Amerikaan. Het is typisch Amerikaanse muziek uit vervlogen tijden, die absoluut in de smaak zak vallen bij liefhebbers van muzikanten als Fred Neil, Joe South, maar zeker ook Gene Clark en Karen Dalton. Jim Sullivan bekeek het leven, in tegenstelling tot de meeste van zijn soort- en tijdgenoten, niet door een roze bril, maar blijkt op U.F.O. gezegend met een gitzwarte levensvisie, die hij overtuigend weet te vertolken met een minstens even donkere stem. U.F.O. is daarom, zeker bij eerste beluistering, behoorlijk zware kost, maar wanneer je eenmaal wordt gegrepen door de indringende songs op U.F.O. laat Jim Sullivan je ook niet meer los. Omdat Jim Sullivan er regelmatig zijn twaalfsnarige gitaar bij pakt, is U.F.O. voorzien van een lekker vol geluid, wat nog eens wordt versterkt door zweverige strijkers die zo uit de hoge hoed van Van Dyke Parks hadden kunnen komen. U.F.O. klokt maar net een half uur, maar het is een half uur betoverend mooie en behoorlijk indringende muziek. De afgelopen jaren werden er in dit genre al meerdere hele bijzondere platen van de plank gehaald, maar zo bijzonder als U.F.O. van Jim Sullivan waren ze maar zelden. Eerlijk is eerlijk, de meeste reissues van het moment zijn veel fraaier verpakt dan U.F.O. van Jim Sullivan en bieden bovendien een garantie op succes. Een ieder die liever kiest voor een bijzondere plaat en het risico niet schuwt gaat echter absoluut voor deze unieke plaat van Jim Sullivan. Het fascinerende en bij vlagen huiveringwekkende verhaal rond deze muzikant krijg je er gratis bij cadeau in het wel weer fraai uitgevoerde boekje bij deze cd. Erwin Zijleman
Er verschijnen deze maand stapels reissues, die het over het algemeen uitstekend doen onder de kerstboom. Vaak gaat het om materiaal van artiesten van naam en faam en in veel gevallen moet je flink zoeken naar echt nieuw materiaal, maar zo nu en dan zit er een hele mooie tussen, zoals onlangs de met heel veel bonusmateriaal uitgebreide versie van Springsteen’s Darkness On The Edge Of Town. Gelukkig verschijnen er ook nog steeds heruitgaven van platen waarvan vrijwel niemand het origineel kent. Zo vermoed ik dat niet meer dan een handjevol lezers van deze BLOG het origineel van U.F.O. van ene Jim Sullivan in de kast heeft staan. Zelf behoor ik hier in ieder geval niet toe en dus werd ik vorige week enorm verrast door deze uit de archieven opgeviste parel. Voor ik toe kom aan de muziek op U.F.O., wil ik iedereen die deze plaat gaat ontdekken wijzen op een prachtige zoektocht naar het lot van de muzikant, die halverwege de jaren 70 van de aardbodem verdween en nooit meer opdook. Werd hij ontvoerd door ruimtewezens of koos hij zelf een dood in de woestijn?; je leest er meer over op deze site, al blijft ook dit verhaal het echte antwoord schuldig. Minstens even fascinerend is de muziek op het uit 1969 stemmende U.F.O., dat volgens de overlevering met weinig bombarie of misschien officieel zelfs wel helemaal niet werd uitgebracht. Jim Sullivan was ten tijde van de opnamesessies van U.F.O. nauwelijks bekend, maar wist toch een aantal uitstekende muzikanten te strikken voor deze plaat; een groep muzikanten die onder de naam The Wrecking Crew samenwerkten met onder andere Brian Wilson en Phil Spector. Samen met deze muzikanten zet Sullivan een geluid neer dat je onmiddellijk mee terug neemt naar de late jaren 60 en 70, maar het is ook een geluid dat na al die jaren nog maar weinig van zijn kracht heeft verloren. Jim Sullivan maakt op U.F.O. muziek die zich heeft laten beïnvloeden door de folkmuziek die in deze periode ontstond in de heuvels rond Los Angeles, maar ook invloeden uit de psychedelica, rock en West-Coast pop hebben hun weg gevonden in de muziek van de Amerikaan. Het is typisch Amerikaanse muziek uit vervlogen tijden, die absoluut in de smaak zak vallen bij liefhebbers van muzikanten als Fred Neil, Joe South, maar zeker ook Gene Clark en Karen Dalton. Jim Sullivan bekeek het leven, in tegenstelling tot de meeste van zijn soort- en tijdgenoten, niet door een roze bril, maar blijkt op U.F.O. gezegend met een gitzwarte levensvisie, die hij overtuigend weet te vertolken met een minstens even donkere stem. U.F.O. is daarom, zeker bij eerste beluistering, behoorlijk zware kost, maar wanneer je eenmaal wordt gegrepen door de indringende songs op U.F.O. laat Jim Sullivan je ook niet meer los. Omdat Jim Sullivan er regelmatig zijn twaalfsnarige gitaar bij pakt, is U.F.O. voorzien van een lekker vol geluid, wat nog eens wordt versterkt door zweverige strijkers die zo uit de hoge hoed van Van Dyke Parks hadden kunnen komen. U.F.O. klokt maar net een half uur, maar het is een half uur betoverend mooie en behoorlijk indringende muziek. De afgelopen jaren werden er in dit genre al meerdere hele bijzondere platen van de plank gehaald, maar zo bijzonder als U.F.O. van Jim Sullivan waren ze maar zelden. Eerlijk is eerlijk, de meeste reissues van het moment zijn veel fraaier verpakt dan U.F.O. van Jim Sullivan en bieden bovendien een garantie op succes. Een ieder die liever kiest voor een bijzondere plaat en het risico niet schuwt gaat echter absoluut voor deze unieke plaat van Jim Sullivan. Het fascinerende en bij vlagen huiveringwekkende verhaal rond deze muzikant krijg je er gratis bij cadeau in het wel weer fraai uitgevoerde boekje bij deze cd. Erwin Zijleman