Brett Anderson - Black Rainbows

Hoewel de band inmiddels weer bestaat en druk aan het touren is, is Suede voor mij toch vooral een band uit de jaren 90. In dit decennium maakte de Britse band drie geweldige platen: Suede (1993), Dog Man Star (1994) en Coming Up (1997); alle drie klassiekers uit de geschiedenis van de Britpop en eerder dit jaar opnieuw uitgebracht in zeer fraaie luxe versies. De twee platen die volgden (Head Music uit 1999 en A New Morning uit 2002) waren duidelijk minder goed, waardoor het uit elkaar vallen van de band na A New Morning niet als een verrassing kwam. Sinds 2007 verrast zanger Brett Anderson ons zo nu en dan met een soloplaat. Nu zijn de soloplaten van zangers van grote bands over het algemeen niet om over naar huis te schrijven, maar die van Brett Anderson vind ik tot dusver verrassend goed. Op zijn titelloze debuut uit 2007 nam Anderson met persoonlijke en intieme songs direct al enige afstand van het geluid van Suede en die lijn werd verder doorgetrokken op het uiterst sobere en door de piano gedragen Wilderness uit 2008 en het smaakvol georkestreerde Slow Attack uit 2009. Op een moment dat de speculaties over een nieuwe Suede album steeds heviger worden, komt Brett Anderson op de proppen met zijn vierde soloplaat, Black Rainbows. Direct bij eerste beluistering wist ik al dat dit de beste soloplaat is die Brett Anderson tot dusver heeft gemaakt. Hoewel ik de wat meer ingetogen muziek van Brett Anderson zeer wist te waarderen, komt zijn stem (het is er overigens nog steeds een waar je van moet houden) toch het best uit de verf in wat steviger aangezette muziek. Black Rainbows heeft een deel van de intimiteit van zijn drie voorgangers behouden, maar schuift in muzikaal opzicht weer voorzichtig op in de richting van de met glamrock doorspekte Bripop die Suede in haar hoogtijdagen maakte. Het is een fraaie combinatie die het beste van beide werelden weet te verenigen. Black Rainbows heeft de grandeur van de eerste platen van Suede, maar ook het persoonlijke en intieme van de soloplaten van Brett Anderson. Het levert een serie songs op die niet alleen heerlijk blijven hangen, maar ook wat te bieden hebben. Het zijn bovendien songs die vooralsnog maar aan kracht blijven winnen. Met Black Rainbows bewijst Brett Anderson niet alleen dat er een leven na Suede is, maar laat hij ook horen dat de reünie van de band best een plaat op kan leveren die kan tippen aan de drie meesterwerken uit een inmiddels ver verleden. Na Black Rainbows kijk ik toch wel met enige nieuwsgierigheid uit naar de nieuwe cd van Suede, al lijkt het me uitgesloten dat deze net zo goed is als het in alle opzichten uitstekende Black Rainbows. Erwin Zijleman