Ik heb inmiddels een flink rijtje platen van Cat Power in de kast staan (de teller staat inmiddels op 8). Het zijn platen die me stuk voor stuk heel dierbaar zijn, maar het zijn ook platen die energie vreten omdat ze zo lastig zijn te doorgronden. Enige uitzondering is het in 2006 verschenen The Greatest; met afstand de meest toegankelijke en de meest succesvolle plaat van Cat Power. Het onverwachte succes van het met dampende Memphis soul en Delta Blues gevulde The Greatest is Chan Marshall, de vrouw achter Cat Power, overigens niet in de koude kleren gaan zitten. Ze werd de afgelopen jaren geconfronteerd met een writer’s block van formaat, stond aan de rand van de financiële afgrond, zag haar relatie op de klippen lopen en kreeg zo rond haar veertigste levensjaar ook nog eens te maken met de vragen die horen bij een midlife crisis. Van dit alles merk je overigens maar heel weinig op haar nieuwe plaat, Sun. Sun verschijnt zes jaar na het zo succesvolle The Greatest en vier jaar na de niet heel erg essentiële covers plaat Jukebox. Chan Marshall heeft haar wilde haren inmiddels verruild voor een kort koppie, maar maakt nog altijd compromisloze muziek vol dynamiek en avontuur. Waar veel platen van Cat Power uit het verleden een behoorlijk ingetogen geluid lieten horen (met het prachtige You Are Free uit 2003 als beste voorbeeld), valt Sun op door een zwaar aangezet elektronisch klankentapijt. Dat is even wennen of zelfs schrikken, maar dat hoort op een of andere manier bij het luisteren naar een nieuwe Cat Power plaat. Onder alle synths en beats zijn indringende songs verstopt die worden gekenmerkt door mooie zang en subtiel verstopte invloeden uit meerdere hoeken, varierend van indie-rock, country en folk tot soul, blues en Latin. Stuk voor stuk invloeden die op vorige platen van Cat Power een rol van betekenis speelden. Sun is, zeker wanneer de elektronica de boventoon voert, een overweldigende plaat. Bij eerste beluistering valt zeker niet alles op zijn plaats, maar net als zoveel Cat Power platen uit het verleden is Sun een groeiplaat die steeds nieuwe dingen laat horen. Het bovenstaande suggereert misschien dat Sun een ontoegankelijke plaat is, maar dat is het, een enkele song daargelaten, zeker niet. Net als de laatste plaat van Fiona Apple is het een plaat die nergens kiest voor de makkelijkste weg, maar ieder uitstapje buiten de gebaande paden heeft een functie en komt het eindresultaat ten goede. Ik heb Sun pas een paar dagen in mijn bezit en ben nog lang niet klaar met deze plaat, maar ik durf inmiddels al wel te concluderen dat Sun absoluut niet misstaat in het unieke en in kwalitatief opzicht hoogstaande oeuvre van Cat Power en bovendien moet worden gerekend tot de interessantste platen van het inmiddels al voor tweederde afgeronde muziekjaar 2012. Erwin Zijleman
