Er wordt in Nederland nog altijd volop gediscussieerd over het verhogen van de pensioengerechtigde leeftijd tot 66, 67 of hooguit 68 jaar. Vorige week liet Bob Dylan al horen dat we best wat langer door kunnen werken en dit wordt nu op nog veel indrukwekkendere wijze onderstreept door Ian Hunter. Hunter werd eerder dit jaar 73 en heeft een rijk muzikaal leven achter zich. Hunter begon aan het eind van de jaren 60 als soloartiest, maar brak aan het begin van de jaren 70 door met de samen met gitarist Mick Ronson gevormde band Mott The Hoople. Mott The Hoople werd ondanks de fanatieke steun van onder andere David Bowie lange tijd niet op de juiste waarde geschat, maar de eerste paar platen van de band zijn inmiddels erkend als klassiekers van formaat. Dat geldt ook voor een aantal van de soloplaten die Ian Hunter na het uit elkaar vallen van Mott The Hoople heeft gemaakt (waaronder zijn meesterwerk You're Never Alone With A Schizophrenic uit 1979). Gedurende het grootste deel van de jaren 80 en 90 schitterde Ian Hunter door afwezigheid, maar de laatste jaren is hij weer uitstekend op dreef. Het in 2007 verschenen Shrunken Heads en het in 2009 uitgebrachte Man Overboard konden zich meten met Ian Hunter’s beste werk en dat geldt in nog veel sterkere mate voor het nu verschenen When I’m President. Op de hoes van Ian Hunter’s nieuwe plaat prijkt ook de naam van zijn band, The Rant Band. Dat is volkomen terecht, want het is de band die Ian Hunter op When I’m President naar grote hoogten stuwt. The Rant Band is op When I’m President Ian Hunter’s eigen E-Street Band. Het geluid van de band is lekker vol en energiek en kan zowel gevoelig en ingetogen als rauw en hard klinken. Net als The E-Street Band citeert The Rant Band uit 50 jaar rock ’n roll geschiedenis en vindt het de piano even belangrijk als de gitaren. Een groots en meeslepend rockgeluid is de eerste stap in de richting van een goede plaat, maar hier is uiteraard meer voor nodig. Hiervoor ben je bij Ian Hunter aan het juiste adres. Hunter is weliswaar 73, maar zijn stem klinkt beter dan ik hem ooit gehoord heb. Ook de songs zijn vrijwel zonder uitzondering van hoog niveau en blijven heel erg lekker hangen. When I’m President opent lekker stevig met flink wat gitaren en blazers en is binnen enkele seconden een onbetwiste feel good plaat, maar ook als Ian Hunter en zijn band gas terug nemen blijft de overtuiging en bezieling. When I’m President is een plaat waarvan The Rolling Stones al jaren dromen, maar ik denk dat ook heel wat nieuwe jonge rockbandjes graag zouden tekenen voor een plaat als deze. In tegenstelling tot hetgeen dat de titel mogelijk suggereert is When I’m President geen politieke plaat. Ian Hunter heeft op zijn nieuwe plaat geen belangrijke dingen te melden, maar laat de muziek spreken. Het is een van de meest bezielde en overtuigende uitingen die ik de laatste tijd heb gehoord. Ian Hunter is 73 maar kan nog jaren mee. Ik vind het prima als hij president wil worden, maar eerst nog een paar platen van het kaliber van When I'm President. Erwin Zijleman
