De afgelopen acht jaar hebben we niets gehoord van de Jon Spencer Blues Explosion, maar Jon Spencer, Judah Bauer en Russel Simins hadden er kennelijk weer zin in en komen na het uitstekende Damage uit 2004 op de proppen met Meat & Bone. Is er iets veranderd? Nee, eigenlijk niet. Ook Meat & Bone staat weer vol met rauwe en compromisloze muziek die bestaat uit gelijke delen blues, punk en garagerock. De Jon Spencer Blues Explosion heeft het de luisteraar nog nooit makkelijk gemaakt en doet dat ook nu niet. Meat & Bone bevat 12 songs en ze klinken allemaal even rauw en smerig. De Jon Spencer Blues Explosion heeft ook dit keer lak aan een mooie productie of de liefde van een groot publiek en doet voor de zoveelste keer precies waar het goed in is. Meat & Bone is daarom net als al zijn voorgangers een flinke beuk in je gezicht. Dat is even incasseren, maar vervolgens is het toch weer genieten. Bands als The White Stripes en The Black Keys hebben het geluid van de Jon Spencer Blues Explosion de afgelopen jaren opgepoetst en toegankelijk gemaakt voor een groot publiek, maar luister naar Meat & Bone en constateer dat Jack White wordt gedegradeerd tot een braaf schoolmeisje dat ook eens voorzichtig uit de band wil springen. De Jon Spencer Blues Explosion maakt de muziek die The Rolling Stones zouden hebben gemaakt wanneer ze niet zouden zijn gevallen voor het grote geld, de muziek die Elvis zou hebben gemaakt als hij in een andere goot dan die van Las Vegas zou zijn beland of de muziek die de Sex Pistols hadden kunnen maken als ze zich zouden hebben ontwikkeld tot een volwassen band. Meat & Bone is geen glaasje prik maar zelf gestookte whiskey met een alcoholpercentage dat angst inboezemt. Ik kan nog twintig keer zeggen dat Meat & Bone een rauwe en smerige plaat is die als een mokerslag aan komt, maar ik kan het voor de afwisseling ook eens kort houden; de liefhebber weet immer al lang waar hij of zijn aan toe is. Erwin Zijleman
