A.C. Newman - Shut Down The Streets

De Canadese muzikant A.C. Newman zal een enkeling nog kennen van cultbands als Superconductor en Zumpano, maar hij is natuurlijk vooral bekend als oprichter van The New Pornographers en van zijn solowerk. Zijn solodebuut, The Slow Wonder uit 2004, kan wat mij betreft de boeken in als één van de beste powerpop platen ooit verschenen, maar ook het net wat meer ingetogen Get Guilty uit 2009 mocht er zijn. Op het deze maand verschenen Shut Down The Streets kiest Newman voor een nog wat meer ingetogen geluid. Dat is in eerste instantie wel even wennen. De puntige powerpopsongs uit het verleden hebben op Shut Down The Streets plaats gemaakt voor een honingzoet en hier en daar wat barok geluid. Shut Down The Street volgt op een periode met uiteenlopende emoties (A.C. Newman werd vader, maar kreeg tegelijkertijd het verlies van zijn moeder te verwerken) en is A.C. Newman’s meest persoonlijke plaat. Wanneer je eenmaal gewend bent aan het wat meer ingetogen geluid op de plaat, blijkt Shut Down The Streets een plaat van een bijna ongekende schoonheid. A.C. Newman put op zijn nieuwe plaat voornamelijk uit de archieven van de licht psychedelische popmuziek uit de jaren 60 en 70 en geeft er vervolgens een fraaie eigen draai aan. Newman maakte in het verleden vooral muziek om heel vrolijk van te worden. Dat doet hij op Shut Down The Streets nog steeds, maar ook alle andere emoties worden dit keer niet vergeten. Op zijn nieuwe plaat schurkt Newman af en toe dicht tegen het geluid van The New Pornographers aan, zeker wanneer Neko Case opduikt voor een gastbijdrage, maar uiteindelijk slaat hij vooral nieuwe wegen in. Ik heb de afgelopen weken vooral platen gehoord die met minstens één been in het verleden staan en dat is bij A.C. Newman niet anders, maar bij Shut Down The Streets  heb ik constant het idee dat invloeden uit het verleden slechts de basis vormen voor songs die vooral vooruit kijken. Met name zijn eerste soloplaat koester ik als een bescheiden meesterwerk, maar nadat ik Shut Down The Streets een aantal keren had gehoord had ik hetzelfde predicaat klaar liggen voor de derde soloplaat van A.C. Newman. Newman heeft de afgelopen tien jaar al meerdere malen bewezen dat hij volstrekt tijdloze en nagenoeg onweerstaanbare popmuziek kan maken, maar het was wel vaak popmuziek die voorbij ging als een mooie lentedag. Met het emotievolle en uiterst subtiele Shut Down The Streets heeft de Canadees een plaat gemaakt die me voor het eerst ook echt weet te raken en direct behoorlijk diep ook. A.C. Newman heeft een plaat gemaakt met 10 perfecte popliedjes van een niveau waarvan de meeste muzikanten alleen maar kunnen dromen. De jaarlijstjes gaat hij er vast niet mee halen, maar dat Shut Down The Streets daarin thuis hoort is voor mij 100% zeker. Erwin Zijleman